สวัสดีค่ะ ส่วนตัวชอบเปิดอ่านกระทู้ใน pantip มาตลอด ไม่เคยตั้งกระทู้ถามเองเลยสักครั้ง
ตอนนี้ตกงานได้ 2 เดือนแล้ว อายุเพิ่งจะ 25 หางานมาตลอด 2 เดือน บางที่ก็ได้แค่สัมภาษณ์แล้วก็เงียบหายไป
ตอนนี้อยู่บ้านแฟนค่ะ พ่อกับแม่ไม่รู้ด้วยว่ามาอยู่บ้านแฟน ให้รู้ไม่ได้ค่ะเพราะยังไม่แต่งงาน ท่านเข้าใจว่ายังทำงานอยู่
ไม่กล้าบอกท่านว่าลาออกจากงานแล้ว บางทีก็อยากกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดมากค่ะ คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่
แต่เวลาโทรคุยกับพ่อแม่ทีไร ท่านก็ชอบถามเรื่องงานว่าเป็นไงบ้าง สนุกกับงานหรือป่าว ก็โกหกไปค่ะ
รู้ว่าบาปมาก แต่ไม่อยากให้ท่านเสียใจ บางครั้งเวลาคุยก็จะร้องไห้หลายครั้ง ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเรื่องอื่นแทน
ท่านก็พูดประมาณว่า อยากให้ทำงานบริษัท เพราะพ่อแม่เป็นเกษตรกร ท่านบอกว่าเป็นชาวไร่มันเหนื่อย
อยากให้ลูกทำงานบริษัท สบายๆ ลูกคนแถวบ้านเค้าก็ทำงานมีเงินเดือนกันหมด แม่ก็ชอบพูดถึงคนข้างบ้านให้ฟัง
ว่าคนนู้นเป็นอย่างงั้น คนนั้นเป็นอย่างงี้ ฟังที่ไรก็รู้สึกเศร้า รู้สึกผิด หดหู่ น้อยใจ ไม่กล้าบอกแม่ว่าตกงานอยู่
คิดไว้ในใจว่าอยากกลับไปปลูกผักขายที่บ้าน อยากกลับไปอยู่บ้านมาก
เพราะที่บ้านพอมีที่อยู่บ้าง แต่ไม่มีความรู้เรื่องการปลูกผักเลย (เป็นลูกชาวไร่ แต่ทำไร่ไม่เป็นค่ะ)
กลัวเจ้ง กลัวขายไม่ได้ กลัวคนอื่นว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ผ่อ ที่สำคัญมากคือกลัวพ่อแม่อายคนอื่นว่าส่งเสียเรียนจนจบ ป. ตรี
แต่มาปลูกผักขาย จบ ป.4 ก็ทำเป็น อะไรประมาณนี้ค่ะ ไม่รู้คิดมากไปรึป่าว แต่ก็แคร์ความรู้สึก และหน้าตาของพ่อแม่ค่ะ
แต่โชคดีนะที่แฟนเป็นคนดีมาก พาไปสัมภาษณ์งานทุกครั้ง คอยรับฟังปัญหา เป็นเพื่อนคิด คอยปลอบเมื่อยามท้อ
คอยให้กำลังใจตลอด เราสองคนรักกันมาก เค้าอยากแต่งงานกับเราค่ะ เค้าบอกเราว่า ต้นปีหน้าจะไปคุยเรื่องสินสอด
เราคบกันมาจะ 8 ปีแล้ว ทางบ้านรับรู้ทั้งสองฝ่าย แต่ตอนนี้อารมณ์แต่งงานยังไม่อยู่ในหัวเราเลยค่ะ อยากกลับบ้านมากกว่า
เขียนซะยาวเลย ขอบคุณที่อ่านจบจบนะค่ะ
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายค่ะ และถ้าใครมีคำตำหนิหรือคำแนะนำดีๆ ก็ยินดีรับฟังค่ะ
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
ปล ไม่แน่ใจว่าแท็กถูกห้องไหม ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยด้วยนะค่ะ
ตกงาน ไม่กล้ากลับบ้าน กลัวพ่อแม่อายคนอื่นค่ะ
ตอนนี้ตกงานได้ 2 เดือนแล้ว อายุเพิ่งจะ 25 หางานมาตลอด 2 เดือน บางที่ก็ได้แค่สัมภาษณ์แล้วก็เงียบหายไป
ตอนนี้อยู่บ้านแฟนค่ะ พ่อกับแม่ไม่รู้ด้วยว่ามาอยู่บ้านแฟน ให้รู้ไม่ได้ค่ะเพราะยังไม่แต่งงาน ท่านเข้าใจว่ายังทำงานอยู่
ไม่กล้าบอกท่านว่าลาออกจากงานแล้ว บางทีก็อยากกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดมากค่ะ คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่
แต่เวลาโทรคุยกับพ่อแม่ทีไร ท่านก็ชอบถามเรื่องงานว่าเป็นไงบ้าง สนุกกับงานหรือป่าว ก็โกหกไปค่ะ
รู้ว่าบาปมาก แต่ไม่อยากให้ท่านเสียใจ บางครั้งเวลาคุยก็จะร้องไห้หลายครั้ง ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเรื่องอื่นแทน
ท่านก็พูดประมาณว่า อยากให้ทำงานบริษัท เพราะพ่อแม่เป็นเกษตรกร ท่านบอกว่าเป็นชาวไร่มันเหนื่อย
อยากให้ลูกทำงานบริษัท สบายๆ ลูกคนแถวบ้านเค้าก็ทำงานมีเงินเดือนกันหมด แม่ก็ชอบพูดถึงคนข้างบ้านให้ฟัง
ว่าคนนู้นเป็นอย่างงั้น คนนั้นเป็นอย่างงี้ ฟังที่ไรก็รู้สึกเศร้า รู้สึกผิด หดหู่ น้อยใจ ไม่กล้าบอกแม่ว่าตกงานอยู่
คิดไว้ในใจว่าอยากกลับไปปลูกผักขายที่บ้าน อยากกลับไปอยู่บ้านมาก
เพราะที่บ้านพอมีที่อยู่บ้าง แต่ไม่มีความรู้เรื่องการปลูกผักเลย (เป็นลูกชาวไร่ แต่ทำไร่ไม่เป็นค่ะ)
กลัวเจ้ง กลัวขายไม่ได้ กลัวคนอื่นว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ผ่อ ที่สำคัญมากคือกลัวพ่อแม่อายคนอื่นว่าส่งเสียเรียนจนจบ ป. ตรี
แต่มาปลูกผักขาย จบ ป.4 ก็ทำเป็น อะไรประมาณนี้ค่ะ ไม่รู้คิดมากไปรึป่าว แต่ก็แคร์ความรู้สึก และหน้าตาของพ่อแม่ค่ะ
แต่โชคดีนะที่แฟนเป็นคนดีมาก พาไปสัมภาษณ์งานทุกครั้ง คอยรับฟังปัญหา เป็นเพื่อนคิด คอยปลอบเมื่อยามท้อ
คอยให้กำลังใจตลอด เราสองคนรักกันมาก เค้าอยากแต่งงานกับเราค่ะ เค้าบอกเราว่า ต้นปีหน้าจะไปคุยเรื่องสินสอด
เราคบกันมาจะ 8 ปีแล้ว ทางบ้านรับรู้ทั้งสองฝ่าย แต่ตอนนี้อารมณ์แต่งงานยังไม่อยู่ในหัวเราเลยค่ะ อยากกลับบ้านมากกว่า
เขียนซะยาวเลย ขอบคุณที่อ่านจบจบนะค่ะ
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายค่ะ และถ้าใครมีคำตำหนิหรือคำแนะนำดีๆ ก็ยินดีรับฟังค่ะ
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
ปล ไม่แน่ใจว่าแท็กถูกห้องไหม ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยด้วยนะค่ะ