ไปหาหมอที่นัดไว้ ตรวจขา ยุบลงเกือบเป็นปกติแล้ว ลั้ลลาได้ เย้ๆ
แต่... ขากลับมา เจอคน เอ่อ สติไม่ค่อยจะดีเท่าไร ยืนยิ้มคนเดียว เดินร้องเพลง แววตาเลื่อนลอย รีบหนีเลย วิ่งโกยอ้าว
กลัวอ่ะ กลัวคนบ้า TT เดี๋ยวเกิดเห็นหน้าเราแล้วดันอารมณ์เปลี่ยนขึ้นมาทำไง ซวยเลยงานนี้
อ่อ พูดถึงคนประเภทนี้ ฝังใจเลย ตั้งแต่เด็กจนโต เจอแต่คนแบบนี้ที่น่ากลัวๆ ไม่รวมพี่จ่อยนะ
วันนี้ขอเล่าเรื่องพี่จ่อย
ตอนเด็กๆ ช่วงก่อนอายุ 20 เราอยู่บ้านพักราชการแถวหลักสี่ ทุกวันตั้งแต่เราประมาณ 10 กว่าขวบ ภาพที่เห็นจนชินตา คือ มีผู้ชายคนนึง ใส่เสื้อยืด กางเกงสามส่วน หัวเกรียนๆ มาพร้อมกับวิทยุเก่าๆ เครื่องนึง หน้าตาคล้ายๆ ทรานซิสเตอร์ ยกขึ้นมาเอาหูแนบ แล้วยิ้ม เดินไปมา บางทีมีร้องเพลงด้วยนะ
ประวัติของพี่จ่อย เป็นใครมาจากไหน ไม่มีใครทราบแน่ชัด ทราบแต่ว่าเราเห็นแค่ตั้งแต่ตอน ม.1 จนย้ายไปอยู่บ้านหลังปัจจุบัน
บางคนบอกว่า พ่อแม่พี่จ่อยเลิกกัน พี่จ่อยเลยเสียใจ จนกลายเป็นแบบนี้(ไม่มั้ง เหตุผลอ่อนไป)
บางคนบอกว่า พ่อแม่พี่จ่อยทะเลาะกัน ยิงกันตาย พี่จ่อยเลยกลายเป็นคนสติเสีย(อันนี้ไม่แน่ใจ)
แต่คุณพ่อเราบอกว่า พ่อพี่จ่อยเป็นตำรวจ ขี้เมา ชอบทำร้ายร่างกายภรรยา เรื่องจิปาถะประจำ เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน
แต่หลังจากปี 1995 แล้ว ก็ไม่เห็นทั้งพ่อและแม่ของพี่จ่อย ไม่ทราบเป็นตายร้ายดียังไง
แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร พี่จ่อยก็อยู่ในสภาพที่เรียกว่า คนบ้า อย่างไม่ต้องสงสัย มีคนจ้างเขาทำนั่นนี่ ได้เงินบ้าง โกงเงินบ้าง(ไอ้คนโกงนี่ก็เหลือเกินนะ) แต่เรื่องอาหารการกิน ไม่อดอยาก เพราะคนสงสารคอยให้เสมอ
ถ้าถามว่า ทำไมไม่มีใครส่งเขาไปรักษา ไม่มีใครอยากรับเป็นญาติอ่ะนะคะ ยากอยู่
ไม่เคยคุยกับพี่จ่อย แต่เห็นทุกวัน ยอมรับว่ากลัวนั่นละ แต่กลัวน้อยกว่าคนบ้าคนอื่น
จะว่าไปแล้ว คนเราก็มีมุมหลุด สติแตกด้วยกันทั้งนั้น เวลาโกรธ ไม่ต่างจากคนบ้า
เหมือนเวลาเราที่กลัวแมลงสาบไง กรี๊ด ร้องไห้ ซะไม่ต่างจากคนสติเสีย
ปล.จะว่าไปแล้ว คุณก็ดูหลุดๆ นะ บางที
ขำๆค่ะ
กลับบ้านปลอดภัยนะคะ
มาเวิ่นเว้อกันค่ะ EP 126
แต่... ขากลับมา เจอคน เอ่อ สติไม่ค่อยจะดีเท่าไร ยืนยิ้มคนเดียว เดินร้องเพลง แววตาเลื่อนลอย รีบหนีเลย วิ่งโกยอ้าว
กลัวอ่ะ กลัวคนบ้า TT เดี๋ยวเกิดเห็นหน้าเราแล้วดันอารมณ์เปลี่ยนขึ้นมาทำไง ซวยเลยงานนี้
อ่อ พูดถึงคนประเภทนี้ ฝังใจเลย ตั้งแต่เด็กจนโต เจอแต่คนแบบนี้ที่น่ากลัวๆ ไม่รวมพี่จ่อยนะ
วันนี้ขอเล่าเรื่องพี่จ่อย
ตอนเด็กๆ ช่วงก่อนอายุ 20 เราอยู่บ้านพักราชการแถวหลักสี่ ทุกวันตั้งแต่เราประมาณ 10 กว่าขวบ ภาพที่เห็นจนชินตา คือ มีผู้ชายคนนึง ใส่เสื้อยืด กางเกงสามส่วน หัวเกรียนๆ มาพร้อมกับวิทยุเก่าๆ เครื่องนึง หน้าตาคล้ายๆ ทรานซิสเตอร์ ยกขึ้นมาเอาหูแนบ แล้วยิ้ม เดินไปมา บางทีมีร้องเพลงด้วยนะ
ประวัติของพี่จ่อย เป็นใครมาจากไหน ไม่มีใครทราบแน่ชัด ทราบแต่ว่าเราเห็นแค่ตั้งแต่ตอน ม.1 จนย้ายไปอยู่บ้านหลังปัจจุบัน
บางคนบอกว่า พ่อแม่พี่จ่อยเลิกกัน พี่จ่อยเลยเสียใจ จนกลายเป็นแบบนี้(ไม่มั้ง เหตุผลอ่อนไป)
บางคนบอกว่า พ่อแม่พี่จ่อยทะเลาะกัน ยิงกันตาย พี่จ่อยเลยกลายเป็นคนสติเสีย(อันนี้ไม่แน่ใจ)
แต่คุณพ่อเราบอกว่า พ่อพี่จ่อยเป็นตำรวจ ขี้เมา ชอบทำร้ายร่างกายภรรยา เรื่องจิปาถะประจำ เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน
แต่หลังจากปี 1995 แล้ว ก็ไม่เห็นทั้งพ่อและแม่ของพี่จ่อย ไม่ทราบเป็นตายร้ายดียังไง
แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร พี่จ่อยก็อยู่ในสภาพที่เรียกว่า คนบ้า อย่างไม่ต้องสงสัย มีคนจ้างเขาทำนั่นนี่ ได้เงินบ้าง โกงเงินบ้าง(ไอ้คนโกงนี่ก็เหลือเกินนะ) แต่เรื่องอาหารการกิน ไม่อดอยาก เพราะคนสงสารคอยให้เสมอ
ถ้าถามว่า ทำไมไม่มีใครส่งเขาไปรักษา ไม่มีใครอยากรับเป็นญาติอ่ะนะคะ ยากอยู่
ไม่เคยคุยกับพี่จ่อย แต่เห็นทุกวัน ยอมรับว่ากลัวนั่นละ แต่กลัวน้อยกว่าคนบ้าคนอื่น
จะว่าไปแล้ว คนเราก็มีมุมหลุด สติแตกด้วยกันทั้งนั้น เวลาโกรธ ไม่ต่างจากคนบ้า
เหมือนเวลาเราที่กลัวแมลงสาบไง กรี๊ด ร้องไห้ ซะไม่ต่างจากคนสติเสีย
ปล.จะว่าไปแล้ว คุณก็ดูหลุดๆ นะ บางที
ขำๆค่ะ
กลับบ้านปลอดภัยนะคะ