ถ้วยชายังอุ่นอยู่ในมือของผม

ขัดกับไอเย็นของอากาศเช้าที่สดชื่น

ผมนั่งอยู่หน้าร้านกาแฟของเซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์ในย่านจอแจของเมืองเหนือ คลึงแก้วชาในมือ ปล่อยให้ความเย็นไล้ผิวไปเรื่อยๆ

ผมไม่ได้ปฏิเสธเสื้อกันหนาว แต่การที่ไม่ได้เตรียมตัว และไม่มีเวลาไปหาซื้อ เลยดูแปลกแยกแตกต่างเมื่ออยู่ในเสื้อยืดบางๆ

ผู้คนเริ่มหนาตา รถสี่ล้อและสองล้อก็เพิ่มจำนวนขึ้นตามเวลา ทุกคนดูเร่งรีบ

แน่นอน ผมก็ด้วย เวลาทำงานของผมก็น่าจะใกล้มาถึงด้วยเหมือนกัน


แต่ก่อนที่ผมจะเรียกคิดเงิน

สาวน้อยสองสามคนในเสื้อกันหนาวแฟชั่นสวยสดใสก็เดินหยอกล้อกันเข้ามาในร้าน

เธอบางคนในกลุ่มกระชับเสื้อให้แน่นขึ้น ห่อปากเป่าลมเหมือนกับอากาศนั้นราวกับจะมีหิมะโปรยปรายลงมา

ขัดกับกระโปรงสั้นที่สูงจนแทบปิดอะไรได้ไม่มิด และเสื้อข้างในที่เว้าต่ำจนเห็นร่องอกนูนหรา

พวกเธอเดินหยอกล้อไปที่เคาร์เตอร์ของร้าน ก่อนจะยืนรุมสั่งเครื่องดื่มร้อนในถ้วยบรรจุที่ไม่ต้องนั่งดื่มที่ร้าน

แก้มที่ถูกปาดสีแดงจนเกินจริง ทำให้ผมอดคิดถึงพวงแก้มแดงปลั่งของหนูน้อยชาวเขาที่เพิ่งไปเจอมาเมื่อสองสามวันที่แล้วไม่ได้

โลกนี้ช่างไม่มีอะไรพอดี....



รถส่งน้ำแข็งเก่าคร่ำคร่า วิ่งเอื่อยๆมาจอดหน้าร้าน

น้ำที่เริ่มละลายจากน้ำแข็ง จากกระบะรถเรี่ยลงถนนเป็นทางราวกับแฮนเซลกับเกรเทลในนิทาน ที่ทิ้งเศษขนมปังไว้เพื่อจำทางกลับบ้าน

หนุ่มน้อยร่างกายผอมเกร็ง อายุไล่เลี่ยกับสาวน้อยกลุ่มเมื่อครู่กระโดดลงจากหลังรถอย่างคล่องแคล่ว

เค้าเดินมาเปิดผ้าใบหลังรถ คว้ากระสอบน้ำแข็งสีขาวขุ่นโยนขึ้นบ่าอย่างชำนาญ

สีหน้า กล้ามเนื้อแขนที่เกร็งเป็นจนเป็นเส้น กรามถูกกัดจนนูน บอกถึงน้ำหนักของมันได้

น้ำที่น่าจะเย็นจัดจากกระสอบ ไหลลงมาที่บ่าจนชุ่ม มันซึมทับรอยเปียกเดิมที่จะเริ่มหมาด

สีหน้าของเด็กหนุ่มผอมเกร็งผิวดำกร้าน ไม่ได้เปลี่ยนไป

เค้าก้าวเท้ายาวๆขึ้นมาบนระเบียงหน้าร้านกาแฟเพื่อจะส่งกระสอบนั่นไปที่หลังร้าน


ที่ประตู  เด็กสาวกลุ่มนั้นเดินสวนออกมาพอดี....



หนุ่มน้อยเบี่ยงตัวหลบ ให้กลุ่มเด็กสาวเดินออกมาก่อน

ราวกับเขากลัวว่าละอองไอเย็นจากกระสอบน้ำแข็งที่แบกอยู่ จะทำร้ายผิวขาวเนียนนั่น


จู่ๆ แดดจัดก็แหวกกลุ่มเมฆสีเทาแล้วส่งแสงอุ่นสว่าง ส่องมาที่ระเบียงของร้าน

เงาของโต๊ะผม เด็กสาวกลุ่มนั้น และเด็กหนุ่ม ถูกวางลงบนพื้นร้านพร้อมกัน แต่ต่างกัน ที่...


เด็กสาวกลุ่มนั้นหลบแดดกันวูบวาบ บางคนยกถุงขนมใบเล็กในมือขึ้นบังใบหน้า

พวกเธออาจจะกลัวว่า แดดอาจจะทำร้ายผิวบางใสขาวของเธอ


เด็กหนุ่มที่มีถุงน้ำแข็งอยู่บนบ่า ยืดตัวขึ้น และสูดรับไอแดดเข้าเต็มปอด แววตาเหน็ดเหนื่อย ดูมีพลังมากขึ้น

ก่อนจะสาวเท้าเข้าร้านเพื่อทำหน้าที่ให้บรรลุ


พวกเขาเดินสวนกัน...  ทั้งหมดนั้น กินเวลาเพียงเสี้ยวนาที





เศษขนมปังที่โรยไว้...ถูกนกจิกกินจนหมด และน้ำที่ละลายจากน้ำแข็ง ก็คงระเหยจากผิวถนนจนหมดเหมือนกัน

ผมวางเงินค่าชาไว้บนโต๊ะ

ก่อนเดินลงจากร้าน  ผมแอบหวังนิดหน่อย ว่า พวกเขา... คงหาทางกลับบ้านกันเจอ...