Chapter 1 ปฐมบท
เมื่อพูดถึงพ่อมดแม่มดมักถูกคิด ถูกเชื่อมโยงไปในทางชั่วร้ายและดำมืด ทว่า พ่อมดแม่มดนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองพวก นั่นคือ พ่อมดแม่มดดำและพ่อมดแม่มดขาว
โลกของเวทมนต์เป็นดั่งอภินิหาร อลังการ อยู่เหนือจินตนาการที่มนุษย์จะหยั่งรู้เพราะ นานมากแล้วที่ผู้คนบนโลกไม่ได้พบเห็นเหล่าพ่อมดแม่มด
นานหลายศตวรรษที่พิภพของผู้มีเวทมนต์ และโลกมนุษย์ได้ตัดขาดจากกัน โดยต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยว จนต่างก็เกือบลืมกันไปแล้ว
เมื่อครั้งอดีตซึ่งย้อนหลังไปราวห้าศตวรรษที่ผ่านมา ผู้คนเคยหวาดกลัวพ่อมดแม่มด ทว่า หากมนุษย์ในปัจจุบันได้พานพบกับเหล่าผู้มีเวท มนุษย์ยังจะกลัวพวกเขาอยู่อีกหรือไม่ ..คำตอบนั้นยังไม่แน่ชัด
ในมิติของโลกผู้ทรงไว้ซึ่งเวทมนต์คาถา ทุกอย่างล้วนวิจิตอลังการ สถานที่และอาคารบ้านเรือนของเหล่าพ่อมดแม่มดมีความแตกต่างกันไป
บ้านของเหล่าพ่อมดแม่มดขาวมักจะทำจากขนมปัง ช็อกโกแลต รูปทรงน่ารักๆ สีสันสดใส สวยงามราวกับโลกของนิทาน
ส่วนเหล่าพวกพ่อมดแม่มดดำจะสร้างปราสาทอย่างโอ่อ่า อลังการ น่าเกรงขาม ซึ่งวัสดุที่ใช้ในการสร้างก็คือโลหะสีเงิน และโอริชาลคัม ..โลหะที่มีสีประดุจทอง
ตอนนี้มาทารัส ..พ่อมดผู้ทรงฤทธิ์มากที่สุดแห่งพลังเวทย์มืด ได้ปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการเป็นที่เรียบร้อย โลกแห่งเวทมนต์กำลังจะตกอยู่ในอุ้งหัตถ์ของมาทารัส ..ผู้ซึ่งถูกจองจำเอาไว้ในปราสาทดำทมิฬ นานนับห้าร้อยปี
ห้าศตวรรษแห่งการถูกพันธนาการ คือห้าศตวรรษแห่งความโง่เขลา เบาปัญญา
บัดนี้มาทารัสรู้แล้วว่า แท้จริงความรักคือสิ่งชั่วร้ายที่สุดที่ทำให้ชีวิตต้องตกต่ำ
แม้ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยังต้องย่อยยับเพราะรักที่โง่งม
ณ เขตแดนของเหล่าแม่มดขาว หญิงสาวผิวขาว ผมสีดำยาวสลวย ในชุดอาภรณ์สีม่วงยืนอยู่ท่ามกลางพื้นดินที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะ
ต้นไม้มีเพียงกิ่งก้าน ปราศจากใบ ยิ่งทำให้บรรยากาศดูไร้ชีวิตชีวา ดั่งความรู้สึกของผู้หญิงในอาภรณ์สีม่วงซึ่งรู้สึกเศร้าหมองใจยิ่งนัก
หิมะตกโปรยปรายลงมาไม่หยุด นางผู้ทรงอาภรณ์สีม่วงยังคงยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บนั้น
“ข้าไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร ท่านพี่มิเรียน”ไอนันนาถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล
“อาณาจักรไกออตัสจะตกอยู่ในชะตากรรมเช่นไร เมื่อบัดนี้มาทารัสได้หลุดพ้นจากการพันธนาการ”นางมองไปข้างหน้าซึ่งเป็นทิศของอาณาจักรพาเพนเทล ..ดินแดนแห่งพลังเวทย์ดำ
เมื่อเขาพ้นจากพันธนาการ นั่นคือการล้างแค้น
ดินแดนแห่งนี้คงย่อยยับ พร้อมกับความโกรธา บ้าคลั่ง
ขณะที่ไอนันนากำลังยืนเหม่อ หญิงสาวอีกคนก็วิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ
“ท่านแม่ ท่านต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ”หญิงสาววัยใสมองผ่านแว่นสายตามายังผู้เป็นน้าซึ่งตัวเองเรียกว่าแม่
“ใช่”ไอนันนายังยืนหันหลังให้เช่นเดิม อากัปกริยาสงบ และเยือกเย็นดุจหิมะที่อยู่รอบกาย
“ท่านแม่มีอะไรกับข้าหรือ”
ไอนันนาค่อยๆ หันกลับมายังหลานผู้ด้อยอายุกว่า ทั้งสองดูจะต่างวัยกันไม่มากนัก ถ้าหากเป็นมนุษย์ไอนันนาก็เหมือนหญิงอายุยี่สิบเก้า ส่วนนาอันอายุราวๆ สิบเก้า
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไอนันนาอายุกว่าสองพันปี ส่วนนาอันอายุเกือบห้าร้อยปี
“ลูกรักของข้า เจ้าคือผู้เดียวที่ข้ารักและปรารถนาจะปกป้อง”ไอนันนากล่าวพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้
“แต่มันก็อาจหมดเวลาที่ข้าจะปกป้องเจ้า”
“เกิดอะไรขึ้นหรือท่านแม่”นาอันใคร่รู้ ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้เป็นมารดา จึงเอ่ยวาจาที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัวเช่นนั้น
“ข้าต้องส่งเจ้าไปยังพิภพอื่นสักพัก เมื่อไหร่ที่ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้อีกครั้ง เมื่อนั้นข้าจะพาเจ้ากลับ”ไอนันนาบอกพร้อมทั้งเสกหนังสือเล่มหนึ่งออกมา
“เจ้าจงเรียนรู้ และศึกษาเวทมนต์ในหนังสือเล่มนี้ให้ถ้วนถี่ เมื่อเจ้าศึกษาพลังเวทย์ในนี้จนจบสิ้น พลังของเจ้าจักเพิ่มพูน ถึงมันไม่มากพอที่จะปกป้องไกออตัส ..โลกแห่งพลังเวทย์ขาวเอาไว้ แต่เจ้าจะปกป้องตัวเจ้าเองได้”
“ท่านแม่”นาอันรับหนังสือเล่มนั้นมาด้วยความรู้สึกสับสน
“ข้าจะส่งเจ้าไปยังโลกมนุษย์ เพราะมั่นใจแล้วว่า ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้อีกต่อไป แต่รับรองว่า หากเมื่อใดที่มีชัยเหนือศัตรู ข้าจะนำเจ้ากลับมา”ไอนันนารั้งผู้เป็นหลานเข้ามากอดไว้แน่น
“ท่านล้อข้าเล่นใช่ไหม ..ท่านไม่ส่งข้าไปโลกมนุษย์จริงๆ หรอก ข้ารู้”
ไอนันนากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น น้ำตารินไหลด้วยความเสียใจ นางเองก็ไม่ปรารถนาจะส่งนาอันไปไกลหูไกลตา ทว่า ด้วยความจำเป็น ..จึงจำใจต้องทำ
“ข้าก็ไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนี้ ..ลูกรักของข้า”ไอนันนาค่อยๆ รั้งนาอันออกจากอ้อมกอด จากนั้นก็ใช้สองมือประคองหน้าของนาอันเพื่อตรึงไว้ในความทรงจำ
“จากกันครานี้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอเจ้าอีกหรือไม่ แต่จงรับรู้เอาไว้ว่าข้ารักเจ้าที่สุด”
“ข้าก็รักท่านที่สุดเช่นกัน ..ท่านแม่”นาอันรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ รู้สึกเหมือนผู้เป็นน้าประดุจดั่งมารดาบังเกิดเกล้า
“จงเตรียมตัวเถิด ..ข้าจะส่งเจ้าไปเดี๋ยวนี้”นางพูดพร้อมทั้งเสกคทาเวทออกมา
“ไม่นะ ข้าไม่ไป”
“ไม่มีเวลาแล้ว”ไอนันนาถอยห่างออกมาก่อนจะร่ายพลังเวทย์
“อย่าส่งข้าไปเลย ท่านแม่”นาอันอ้อนวอน ทว่า ไอนันนาหาได้ฟังคำขอนั้นไม่
“ฮาบูทารู ฮาบูคัทเอล เคติฮัทคา”ทันใดนั้นท้องฟ้ามีแสงสว่างค่อยๆ ขยายออกเป็นวงกว้าง
“ทาคาทารู ฮาบูคัทเอล”ไอนันนายังคงร่ายมนต์ ขณะที่นาอันก็พยายามอ้อนวอน
“ขอร้องล่ะ อย่าให้ข้าต้องจากที่นี่ อย่าให้ข้าต้องจากท่านไป”
ไอนันนาน้ำตาร่วง แต่ก็ไม่ยอมใจอ่อน นางยังคงร่ายมนต์ต่อ
“เคติ บูฮัทคา ..ฮัทคา”ทันทีที่สิ้นเสียงมนต์ ไอนันนาก็ใช้คทาชี้ไปที่นาอัน เป็นผลให้นาอันลอยขึ้นไปบนฟ้า มุ่งเข้าสู่ประตูมิติ
“ไม่นะ ..ข้าไม่อยากจากท่านไป ..ท่านแม่”เสียงของนาอันตะโกนร้องเรียกขณะที่ตัวลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าไกลออกไป
ไอนันนาน้ำตาร่วงหล่นด้วยความเศร้าสุดใจเมื่อต้องส่งนาอัน บุตรผู้เป็นที่รักสุดดวงใจไปยังพิภพอื่น ซึ่งไม่รู้ว่าลูกรักของนางจะต้องพบเจอกับสิ่งใดในต่างพิภพ
แต่การจะให้นาอันอยู่กับนางนั้นย่อมไม่ปลอดภัยยิ่งกว่า ด้วยเหตุนี้จึงจำใจส่งลูกผู้เป็นดั่งดวงหทัยไปอยู่ยังดินแดนที่ไกลลับตา
“ท่านแม่!!!”เสียงนาอันค่อยๆ จางหายเมื่อเข้าสู่ประตูมิติ
“นาอัน ข้ารักเจ้า ..ข้ารักเจ้า”ไอนันนาทรุดลงกับพื้นราวกับคนหมดแรงที่จะยืนต่อไป สายตายังคงทอดมองไปยังนาอัน ซึ่งลับหายผ่านประตูมิติด้วยความอาลัยอาวรณ์
“เจ้าจงอย่าคิดว่าข้าใจร้ายเลย ข้าจำเป็นต้องทำจริงๆ หากไม่เป็นเพราะความจำเป็น ข้านี่หรือจะยอมให้เจ้าต้องไกลห่าง”
ไอนันนาก้มหน้าลง น้ำตาร่วงลงบนหิมะหยดแล้วหยดเล่าด้วยความเศร้าเสียใจ
“ข้ารักเจ้า นาอัน ..ข้ารักเจ้า”นางพร่ำบอกอยู่อย่างนั้น น้ำตานองหน้าด้วยความเศร้าระทม
ความรักความอาทร ..ย่อมมีอยู่
ความผูกพัน ..จะพันผูกใจสองดวงให้ใกล้กัน
“การไปยังพิภพโลกครานี้ ข้าหวังว่าจะทำให้เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่ พอที่จะกลับมาปกครองไกออตัสได้ในอนาคต”ไอนันนายังคงมองท้องฟ้าด้วยความอาลัยอาวรณ์
“มิเรียน ..โปรดปกป้องนาอันด้วยเถิด”นางเอ่ยชื่อพี่สาวฝาแฝดออกมา ภาวนาให้อีกฝ่ายปกปักษ์รักษานาอัน
ไอนันนายังคงมองไปยังท้องฟ้า ซึ่งวงของแสงสว่างแห่งประตูมิติได้ปิดลงเรียบร้อย ท้องฟ้าจึงคืนกลับสู่สภาพปกติ
ไอนันนาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มองไปยังเบื้องหน้าก่อนจะหันกลับไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว นางสูดลมหายใจเข้าปอดราวกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี จากนั้นก็เดินไปยังรถม้าสีขาว โดยมีคนขับรอเปิดประตูโดมที่อยู่ด้านหลังม้าทั้งสองตัว และเมื่อนางเข้ามานั่ง ประตูก็ถูกปิด
รถม้าลอยขึ้นสู่บนฟ้าด้วยการขับเคลื่อนของพลังเวทย์ ไอนันนาก้มลงมองอาณาจักรของนางอีกครั้ง
เบื้องล่างคืออาณาจักรของนาง ปราสาทที่ยิ่งใหญ่ สีสันสดใส ดูงามตา รายล้อมไปด้วยบ้านเรือนของเหล่าประชาที่ปลูกสร้างอย่างน่ารัก อาณาจักรของนางสวยงามราวกับอาณาจักรในนิทานที่มีอยู่จริง
*___________________________________________*
พันธนาการแม่มด ตอนที่ 1
เมื่อพูดถึงพ่อมดแม่มดมักถูกคิด ถูกเชื่อมโยงไปในทางชั่วร้ายและดำมืด ทว่า พ่อมดแม่มดนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองพวก นั่นคือ พ่อมดแม่มดดำและพ่อมดแม่มดขาว
โลกของเวทมนต์เป็นดั่งอภินิหาร อลังการ อยู่เหนือจินตนาการที่มนุษย์จะหยั่งรู้เพราะ นานมากแล้วที่ผู้คนบนโลกไม่ได้พบเห็นเหล่าพ่อมดแม่มด
นานหลายศตวรรษที่พิภพของผู้มีเวทมนต์ และโลกมนุษย์ได้ตัดขาดจากกัน โดยต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยว จนต่างก็เกือบลืมกันไปแล้ว
เมื่อครั้งอดีตซึ่งย้อนหลังไปราวห้าศตวรรษที่ผ่านมา ผู้คนเคยหวาดกลัวพ่อมดแม่มด ทว่า หากมนุษย์ในปัจจุบันได้พานพบกับเหล่าผู้มีเวท มนุษย์ยังจะกลัวพวกเขาอยู่อีกหรือไม่ ..คำตอบนั้นยังไม่แน่ชัด
ในมิติของโลกผู้ทรงไว้ซึ่งเวทมนต์คาถา ทุกอย่างล้วนวิจิตอลังการ สถานที่และอาคารบ้านเรือนของเหล่าพ่อมดแม่มดมีความแตกต่างกันไป
บ้านของเหล่าพ่อมดแม่มดขาวมักจะทำจากขนมปัง ช็อกโกแลต รูปทรงน่ารักๆ สีสันสดใส สวยงามราวกับโลกของนิทาน
ส่วนเหล่าพวกพ่อมดแม่มดดำจะสร้างปราสาทอย่างโอ่อ่า อลังการ น่าเกรงขาม ซึ่งวัสดุที่ใช้ในการสร้างก็คือโลหะสีเงิน และโอริชาลคัม ..โลหะที่มีสีประดุจทอง
ตอนนี้มาทารัส ..พ่อมดผู้ทรงฤทธิ์มากที่สุดแห่งพลังเวทย์มืด ได้ปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการเป็นที่เรียบร้อย โลกแห่งเวทมนต์กำลังจะตกอยู่ในอุ้งหัตถ์ของมาทารัส ..ผู้ซึ่งถูกจองจำเอาไว้ในปราสาทดำทมิฬ นานนับห้าร้อยปี
ห้าศตวรรษแห่งการถูกพันธนาการ คือห้าศตวรรษแห่งความโง่เขลา เบาปัญญา
บัดนี้มาทารัสรู้แล้วว่า แท้จริงความรักคือสิ่งชั่วร้ายที่สุดที่ทำให้ชีวิตต้องตกต่ำ
แม้ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยังต้องย่อยยับเพราะรักที่โง่งม
ณ เขตแดนของเหล่าแม่มดขาว หญิงสาวผิวขาว ผมสีดำยาวสลวย ในชุดอาภรณ์สีม่วงยืนอยู่ท่ามกลางพื้นดินที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะ
ต้นไม้มีเพียงกิ่งก้าน ปราศจากใบ ยิ่งทำให้บรรยากาศดูไร้ชีวิตชีวา ดั่งความรู้สึกของผู้หญิงในอาภรณ์สีม่วงซึ่งรู้สึกเศร้าหมองใจยิ่งนัก
หิมะตกโปรยปรายลงมาไม่หยุด นางผู้ทรงอาภรณ์สีม่วงยังคงยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บนั้น
“ข้าไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร ท่านพี่มิเรียน”ไอนันนาถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล
“อาณาจักรไกออตัสจะตกอยู่ในชะตากรรมเช่นไร เมื่อบัดนี้มาทารัสได้หลุดพ้นจากการพันธนาการ”นางมองไปข้างหน้าซึ่งเป็นทิศของอาณาจักรพาเพนเทล ..ดินแดนแห่งพลังเวทย์ดำ
เมื่อเขาพ้นจากพันธนาการ นั่นคือการล้างแค้น
ดินแดนแห่งนี้คงย่อยยับ พร้อมกับความโกรธา บ้าคลั่ง
ขณะที่ไอนันนากำลังยืนเหม่อ หญิงสาวอีกคนก็วิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ
“ท่านแม่ ท่านต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ”หญิงสาววัยใสมองผ่านแว่นสายตามายังผู้เป็นน้าซึ่งตัวเองเรียกว่าแม่
“ใช่”ไอนันนายังยืนหันหลังให้เช่นเดิม อากัปกริยาสงบ และเยือกเย็นดุจหิมะที่อยู่รอบกาย
“ท่านแม่มีอะไรกับข้าหรือ”
ไอนันนาค่อยๆ หันกลับมายังหลานผู้ด้อยอายุกว่า ทั้งสองดูจะต่างวัยกันไม่มากนัก ถ้าหากเป็นมนุษย์ไอนันนาก็เหมือนหญิงอายุยี่สิบเก้า ส่วนนาอันอายุราวๆ สิบเก้า
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไอนันนาอายุกว่าสองพันปี ส่วนนาอันอายุเกือบห้าร้อยปี
“ลูกรักของข้า เจ้าคือผู้เดียวที่ข้ารักและปรารถนาจะปกป้อง”ไอนันนากล่าวพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้
“แต่มันก็อาจหมดเวลาที่ข้าจะปกป้องเจ้า”
“เกิดอะไรขึ้นหรือท่านแม่”นาอันใคร่รู้ ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้เป็นมารดา จึงเอ่ยวาจาที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัวเช่นนั้น
“ข้าต้องส่งเจ้าไปยังพิภพอื่นสักพัก เมื่อไหร่ที่ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้อีกครั้ง เมื่อนั้นข้าจะพาเจ้ากลับ”ไอนันนาบอกพร้อมทั้งเสกหนังสือเล่มหนึ่งออกมา
“เจ้าจงเรียนรู้ และศึกษาเวทมนต์ในหนังสือเล่มนี้ให้ถ้วนถี่ เมื่อเจ้าศึกษาพลังเวทย์ในนี้จนจบสิ้น พลังของเจ้าจักเพิ่มพูน ถึงมันไม่มากพอที่จะปกป้องไกออตัส ..โลกแห่งพลังเวทย์ขาวเอาไว้ แต่เจ้าจะปกป้องตัวเจ้าเองได้”
“ท่านแม่”นาอันรับหนังสือเล่มนั้นมาด้วยความรู้สึกสับสน
“ข้าจะส่งเจ้าไปยังโลกมนุษย์ เพราะมั่นใจแล้วว่า ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้อีกต่อไป แต่รับรองว่า หากเมื่อใดที่มีชัยเหนือศัตรู ข้าจะนำเจ้ากลับมา”ไอนันนารั้งผู้เป็นหลานเข้ามากอดไว้แน่น
“ท่านล้อข้าเล่นใช่ไหม ..ท่านไม่ส่งข้าไปโลกมนุษย์จริงๆ หรอก ข้ารู้”
ไอนันนากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น น้ำตารินไหลด้วยความเสียใจ นางเองก็ไม่ปรารถนาจะส่งนาอันไปไกลหูไกลตา ทว่า ด้วยความจำเป็น ..จึงจำใจต้องทำ
“ข้าก็ไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนี้ ..ลูกรักของข้า”ไอนันนาค่อยๆ รั้งนาอันออกจากอ้อมกอด จากนั้นก็ใช้สองมือประคองหน้าของนาอันเพื่อตรึงไว้ในความทรงจำ
“จากกันครานี้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอเจ้าอีกหรือไม่ แต่จงรับรู้เอาไว้ว่าข้ารักเจ้าที่สุด”
“ข้าก็รักท่านที่สุดเช่นกัน ..ท่านแม่”นาอันรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ รู้สึกเหมือนผู้เป็นน้าประดุจดั่งมารดาบังเกิดเกล้า
“จงเตรียมตัวเถิด ..ข้าจะส่งเจ้าไปเดี๋ยวนี้”นางพูดพร้อมทั้งเสกคทาเวทออกมา
“ไม่นะ ข้าไม่ไป”
“ไม่มีเวลาแล้ว”ไอนันนาถอยห่างออกมาก่อนจะร่ายพลังเวทย์
“อย่าส่งข้าไปเลย ท่านแม่”นาอันอ้อนวอน ทว่า ไอนันนาหาได้ฟังคำขอนั้นไม่
“ฮาบูทารู ฮาบูคัทเอล เคติฮัทคา”ทันใดนั้นท้องฟ้ามีแสงสว่างค่อยๆ ขยายออกเป็นวงกว้าง
“ทาคาทารู ฮาบูคัทเอล”ไอนันนายังคงร่ายมนต์ ขณะที่นาอันก็พยายามอ้อนวอน
“ขอร้องล่ะ อย่าให้ข้าต้องจากที่นี่ อย่าให้ข้าต้องจากท่านไป”
ไอนันนาน้ำตาร่วง แต่ก็ไม่ยอมใจอ่อน นางยังคงร่ายมนต์ต่อ
“เคติ บูฮัทคา ..ฮัทคา”ทันทีที่สิ้นเสียงมนต์ ไอนันนาก็ใช้คทาชี้ไปที่นาอัน เป็นผลให้นาอันลอยขึ้นไปบนฟ้า มุ่งเข้าสู่ประตูมิติ
“ไม่นะ ..ข้าไม่อยากจากท่านไป ..ท่านแม่”เสียงของนาอันตะโกนร้องเรียกขณะที่ตัวลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าไกลออกไป
ไอนันนาน้ำตาร่วงหล่นด้วยความเศร้าสุดใจเมื่อต้องส่งนาอัน บุตรผู้เป็นที่รักสุดดวงใจไปยังพิภพอื่น ซึ่งไม่รู้ว่าลูกรักของนางจะต้องพบเจอกับสิ่งใดในต่างพิภพ
แต่การจะให้นาอันอยู่กับนางนั้นย่อมไม่ปลอดภัยยิ่งกว่า ด้วยเหตุนี้จึงจำใจส่งลูกผู้เป็นดั่งดวงหทัยไปอยู่ยังดินแดนที่ไกลลับตา
“ท่านแม่!!!”เสียงนาอันค่อยๆ จางหายเมื่อเข้าสู่ประตูมิติ
“นาอัน ข้ารักเจ้า ..ข้ารักเจ้า”ไอนันนาทรุดลงกับพื้นราวกับคนหมดแรงที่จะยืนต่อไป สายตายังคงทอดมองไปยังนาอัน ซึ่งลับหายผ่านประตูมิติด้วยความอาลัยอาวรณ์
“เจ้าจงอย่าคิดว่าข้าใจร้ายเลย ข้าจำเป็นต้องทำจริงๆ หากไม่เป็นเพราะความจำเป็น ข้านี่หรือจะยอมให้เจ้าต้องไกลห่าง”
ไอนันนาก้มหน้าลง น้ำตาร่วงลงบนหิมะหยดแล้วหยดเล่าด้วยความเศร้าเสียใจ
“ข้ารักเจ้า นาอัน ..ข้ารักเจ้า”นางพร่ำบอกอยู่อย่างนั้น น้ำตานองหน้าด้วยความเศร้าระทม
ความรักความอาทร ..ย่อมมีอยู่
ความผูกพัน ..จะพันผูกใจสองดวงให้ใกล้กัน
“การไปยังพิภพโลกครานี้ ข้าหวังว่าจะทำให้เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่ พอที่จะกลับมาปกครองไกออตัสได้ในอนาคต”ไอนันนายังคงมองท้องฟ้าด้วยความอาลัยอาวรณ์
“มิเรียน ..โปรดปกป้องนาอันด้วยเถิด”นางเอ่ยชื่อพี่สาวฝาแฝดออกมา ภาวนาให้อีกฝ่ายปกปักษ์รักษานาอัน
ไอนันนายังคงมองไปยังท้องฟ้า ซึ่งวงของแสงสว่างแห่งประตูมิติได้ปิดลงเรียบร้อย ท้องฟ้าจึงคืนกลับสู่สภาพปกติ
ไอนันนาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มองไปยังเบื้องหน้าก่อนจะหันกลับไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว นางสูดลมหายใจเข้าปอดราวกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี จากนั้นก็เดินไปยังรถม้าสีขาว โดยมีคนขับรอเปิดประตูโดมที่อยู่ด้านหลังม้าทั้งสองตัว และเมื่อนางเข้ามานั่ง ประตูก็ถูกปิด
รถม้าลอยขึ้นสู่บนฟ้าด้วยการขับเคลื่อนของพลังเวทย์ ไอนันนาก้มลงมองอาณาจักรของนางอีกครั้ง
เบื้องล่างคืออาณาจักรของนาง ปราสาทที่ยิ่งใหญ่ สีสันสดใส ดูงามตา รายล้อมไปด้วยบ้านเรือนของเหล่าประชาที่ปลูกสร้างอย่างน่ารัก อาณาจักรของนางสวยงามราวกับอาณาจักรในนิทานที่มีอยู่จริง
*___________________________________________*