ความเหงา ทำให้หลอน เกิดมาไม่เคยพูดว่าเหงามาก (บ่นค่ะ)

ช่วงนี้รู้สึกจิตตกๆ  แต่ก็นะก็ยังไม่ได้กลับไปพบจิตแพทย์(แพ้ฟลูล็อกอะคะ)

วันนี้เป็นวันหยุด  หยุดอาทิตย์ละวัน  วันนี้ตื่นมาเช้าเหมือนวันทำงานแวะเข้าไปทำธุระที่ทำงาน(คืนกุญแจตึก) กลับมาห้องก็แอบคิดว่าง่วงจัง นอยดีกว่า ตื่นมาอีกทีบ่ายโมง อยากร้องไห้มาก(ฝันว่าหมาตาย(จริงๆก็เพิ่งตายไป) ฝันว่าพยายามช่วยชีวิตเค้า เค้าทรมานมาก เค้าบอกว่าเค้าเหงามากๆ และวิธีตายของเค้ามันดูสยองเกินกว่าจะรับได้) ตื่นมาก็อยากร้องไห้ รู้สึกเหงาเหมือนจะชาดใจตาย ทำอะไรไม่ถูกอยู่10นาทีค่ะ

โทรหาพี่ชาย ส่งข้อความถามเจ้านายว่าตึกเปิดไหม  อยากไปเจอใครก็ได้สักคน (ในใจคิดว่าถ้าเจอพี่จะกระโดดกอด ถ้าเจอเจ้านายจะโดดกอดเช่นกัน)

โทรหาพี่ชายพี่ชายก็ถามสารทุกข์สุกดิบ เค้าคิดว่าเราเครียดเรื่องที่ทำงาน เพราะปกติเราเป็นมนุษย์ฮิคิโคโมริอยู่แล้ว ไม่มีคำว่าอยู่คนเดียวไม่ได้

เกิดมาเพิ่งเคย พูดคำว่าเหงามาก ไม่ไหวแล้ว อยู่ไม่ได้จริงๆ น้ำตาออกจมูกเลย

ตัดสินใจไปหาพี่ชายเลย(ไกลมากและไม่กลัวว่าจะกลับดึกแค่ไหน)

ระหว่างที่นั่งรถรู้สึกอยากร้องไห้ เจ้านายไลน์มาบอกว่า ตึกเปิดอยู่เข้ามาได้นะ เค้าก็อยู่ที่ตึกแหละ ก็เลยลงรถและบมาที่ทำงาน

พี่ชายหัวเราะใหญ่เลย เป็นเอามาก

มานั่งที่ทำงาน  ขึ้นไปเล่นหมาชั้น2 ด้านหลังมีหน้าต่าง และอากาศวันนี้ดีมาก   แสงสว่างจากนอกหน้าต่างแสบตามาก

ได้ยินเสียงผูหญิงคนนึงพูดว่า  ...โดดสิ ...ข้างนอกอากาศดีมาก..โดดสิ..ที่นี่ดีนะ..มีความสุขดี..โดดสิ

ในใจก็คิดเออจริง..ช่วงนี้ทำงานแล้วรู้สึกดี..อากาศข้างนอกดีมากลมพัดเย็นสบาย เราเดินไปทีหน้าต่าง...พอมองลงไปข้างล่างก็เงิบ...มันชั้นเดียวเองอ่ะ ถ้าโดดจะเป็นยังไงไม่ตายแต่เรื่องยาวแน่ๆ

เลยเปลี่ยนมุมนั่งและแอบไปแกล้งเจ้านายและเล่นแมวแทน  (เหงามากค่ะ)

สงสารเจ้านายนิดนึง วันหยุดยังมีลูกน้องตามมากวนใจ  


ทำงานไกลบ้านก็แบบนี้แหละค่ะ มาอยู่ต่างถิ่นไม่รู้จักใคร  ถ้าเหงาคงต้องป่วนเจ้านายก่อนละมั้ง