ดิฉันขอระบายเรื่องราวความรักที่อัดอั้นตันใจมานานให้ทุกคนได้อ่านนะคะ
(อาจจะยาวนิดนึง อาจจะดูเหมือนนิยาย แต่นี่คือเรื่องจริงค่ะ)
ดิฉันกับแฟนรู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น และตัดสินใจคบกันตอนที่ดิฉันอยู่ ม.3 ส่วนแฟนดิฉันอยู่ ม.4 แฟนดิฉันแก่กว่าดิฉัน 1 ปี ตอนนี้ดิฉันอายุ 23 ปีเรียนอยู่ปี 4 ส่วนแฟนอายุ 24 ปี รับราชการทหาร ตอนนี้เราอยู่คนละจังหวัดกัน ถ้านับเวลาที่รู้จักกันก็เกือบ 8 ปีแล้วค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า...
<<ม.ปลาย>>
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ดิฉันขึ้น ม.3 ซึ่งเราตัดสินใจคบกันเป็นแฟน ดิฉันกับแฟนเรารักกันมาก เราต่างฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาด้วยกัน รวมทั้งเรื่องที่พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายไม่เห็นด้วยที่เราทั้งคู่คบกัน เพราะท่านเห็นเราเป็นเด็ก (ตอนนั้นก็ยอมรับว่าก็เด็กกันจริงๆนั่นแหละ) ท่านๆอยากให้เราทั้งคู่ตั้งใจเรียน กลัวจะเป็นเด็กใจแตกหนีตามกันเหมือนที่พบเห็นทั่วไป แต่เราทั้งสองก็พิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าเราไม่ได้เป็นแบบที่ท่านคิด เราตั้งใจเรียนทั้งคู่ ต่างช่วยกันเรียน ดูแลกันและกัน ไปรับไปส่งกัน ติวหนังสือให้กัน ไปมาหาสู่กัน ไม่หนีเที่ยว ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ฯลฯ จนผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยอมรับ และตกลงให้เราคบกัน ความรักตอนนั้นนับว่าดีมากทีเดียว จนกระทั่งผ่านไป 2 ปี เมื่อพี่เค้าขึ้น ม.6 ซึ่งต้องมีไปสอบโน่น นี่ นั่น เต็มไปหมด เริ่มไปรู้จักกับเพื่อนต่างโรงเรียนมากขึ้น ประกอบกับตอนนั้น hi5 กำลังมาแรง พี่เขาก็เล่นด้วย พี่เขาก็หน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งหล่อ เลยมีสาวๆเข้ามาคุยด้วยเต็มไปหมด ตอนแรกพี่เขาก็ไม่สนใจหรอกนะ แต่อยู่ไปๆ ดิฉันก็สังเกตเห็นว่าพฤติกรรมของพี่เขาเริ่มเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนเลย ก็เริ่มคุย เริ่มมีลับลมคมใน ความไว้ใจที่เคยมีให้กันมันก็น้อยลง ความรักก็ไม่แฮปปี้เหมือนเดิม ดิฉันเริ่มจับผิดพี่เขามากขึ้น ยิ่งจับผิดก็ยิ่งพบ ยิ่งพบก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งไม่ไว้ใจมากขึ้น แต่ก็ยังให้อภัยเสมอมา จนดิฉันขึ้น ม.6 (พี่เขาเข้าเรียนทางด้านทหาร) พี่เขาก็เริ่มอาการหนักขึ้น ออกลายมากขึ้น ดิฉันจับได้ว่าเขาแอบคบกับน้องผู้หญิงคนนึงในขณะที่ยังคบกับดิฉัน ซึ่งความคิดแบบเด็กๆตอนนั้นถือว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มาก ถ้าคิดจะคบกัน ความซื่อสัตย์ต้องมาก่อน ดิฉันเลยตัดสินใจเลิกกับเขา
ดิฉันไม่คุยกับเขาเลยในขณะที่เขาก็โทรมาง้อขอคืนดีทุกวันๆๆๆ เขาโทรมาทุกวันอยู่ประมาณเดือนกว่าๆ ดิฉันเลยตัดสินใจรับโทรศัพท์และคุยกับเขา ในใจคิดว่าเขาคงสำนึกผิดแล้วล่ะ เขาคงไม่กล้าทำอีกแล้วล่ะมั้ง ก็เลยให้โอกาสเขาใหม่อีกครั้ง ตอนแรกๆมันก็เหมือนจะดี แต่เรื่องแบบนี้มันก็มีเข้ามาเรื่อยๆ คราวนี้เขาก็มีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยเรื่อยๆ ดิฉันก็ทนๆๆๆๆ จนกระทั้งดิฉันขึ้นปี 1 ก็มาจับได้อีกว่า เขายังคงคบอยู่กับผู้หญิงคนเดิม แต่ที่ต่างกันก็คือ เขาไปนอนด้วยกันแล้วด้วย ซึ่งความคิดของดิฉันตอนนั้นคือ เค้ากล้าทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ แบบนี้คงไปกันไม่รอดแล้วล่ะ คบกับดิฉันมันไม่มีเรื่องอย่างนั้นน่ะสิ ถึงต้องไปคบกับอีกคน ดิฉันก็เลยปล่อยเค้าไปอีกครั้ง
*********************************เรื่องราวมันควรจบตั้งแต่ตอนนี้สินะ...แต่เปล่าเลย**********************************
เค้าก็กลับมาง้อดิฉันอีก เค้าบอกว่าเค้ารักดิฉันมากนะ เขาจะไม่ยุ่งกับใครคนไหนแล้ว พร้อมทั้งร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายเพื่อขอให้ดิฉันให้อภัย แต่ตอนนั้นดิฉันเด็ดขาดมาก ไม่ใจอ่อนเลย อาจเป็นเพราะดิฉันมีรุ่นพี่ที่คณะมาจีบด้วย ดิฉันก็เลยไม่เหงา และอยากเริ่มต้นใหม่ ก็เลยตัดเขาออกไปจากชีวิตได้ช่วงหนึ่ง (ประมาณเกือบ 3 เดือน) ดิฉันตัดสินใจคบกันรุ่นพี่ที่คณะคนนั้น ช่วงแรกเหมือนอะไรกำลังไปได้สวย แต่อยู่ๆรุ่นพี่คนนั้นก็มาขอเลิกกับดิฉัน เพิ่งมารู้ทีหลังว่า...เป็นเพราะเขาที่โทรไปอ้อนวอนขอดิฉันคืน เขาพูดให้รุ่นพี่รู้สึกผิด ให้รู้สึกเหมือนกับว่า รุ่นพี่คนนั้นเป็นคนแย่งดิฉันไป ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกันเลย เขาทำตัวเองทั้งนั้น แต่รุ่นพี่คนนั้นเค้า sensitive มาก สุดท้ายเราก็เลยต้องเลิกกัน เง้อออออ ดิฉันก็เลยครองความโสดอยู่ได้ปีกว่าๆเพราะยังทำใจเรื่องรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้ ใจยังคงรอ จนกระทั่งรุ่นพี่มีแฟนใหม่ไป ดิฉันเลยเลิกรอ เพราะเจ็บเปล่าๆ ระหว่างนั้นแฟนดิฉันเขาก็ง้ออยู่เรื่อยๆ ง้อพลาง มีแฟนใหม่ไปพลาง แล้วก็...กับเขาไปซะทุกราย เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆตลอดระยะเวลาปีกว่าที่เราเลิกกัน เขาก็เปลี่ยนแฟนมาเท่าที่ดิฉันรู้ก็ 3 คน (ที่ไม่รู้คงอีกเพียบ ฮ่าๆ) เห็นเขาง้ออยู่นาน และตอนนั้นดิฉันก็ไม่มีใคร ก็เลยตัดสินใจกลับไปคบกับเขาอีกครั้ง ตอนนั้นดิฉันเรียนอยู่ปี 3 (เมื่อ พ.ย.ปีที่แล้วนี่เอง) เพราะคิดว่าหากกลับไปคบกับเขา เขาอาจจะหยุดฟันผู้หญิงไปทั่วก็ได้มั้ง
ตอนแรกเขาละทิ้งทุกอย่างจริงๆ เขาไม่คุยกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ยังคงมีหลงเหลือบ้างในสต็อก แต่เป็นคนเก่าๆที่รู้จักกันนานจนกลายเป็นพี่ชายน้องสาวกัน ซึ่งพอดิฉันขอว่าให้เลิกคุยกันซะ เขาก็ทำตามดิบดี ทุกอย่างเหมือนจะกำลังไปได้ดีเลยล่ะ เพราะคิดว่าเค้าคงไม่ไปไหนแล้วล่ะ เห็นง้อเรามานานมาก จนถึงขั้นประชุมสายแล้วบอกว่าเลือกเราให้แฟนคนปัจจุบันตอนนั้นของเขาได้รับรู้กันเลย เค้าคงรักเราจริงๆ ด้วยความไว้ใจ ดิฉันก็เลยเสียท่าให้แก่เขา หลังจากนั้นดิฉันก็เลยแสดงความเป็นเจ้าของเขามากขึ้น ความหวาดระแวงมันก็มีมากขึ้น ดิฉันยังคงแอบจับผิดเขาเรื่อยๆ จนพบว่า ลายเขาก็เริ่มออกอีกแล้ว เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ดิฉันดูเป็นคนไร้เหตุผลมากขึ้น เริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนสติดีกับคนบ้า ว่ามันมีเพียงแค่เส้นบางๆคั่นอยู่เท่านั้นอีก แต่ดิฉันก็ยังคงทน กินน้ำตาแทนน้ำเกือบทุกวัน แต่ก็ไม่อยากเลิกกันแล้ว ก็เราให้สิ่งที่มีค่าแก่เขาไปแล้วหนิ T^T ก็เลยทนคบแบบกล้ำกลืนฝืนทนต่อไป
จนกระทั่งเมื่อเดือน มิ.ย.ที่ผ่านมา (กลับมาคบกันได้ประมาณ 6 เดือน) เขาก็เริ่มตีตัวออกห่าง จากที่เคยโทรมาทุกวัน ก็หายไป 2-3 วัน ดิฉันก็เลยโทรไปถามว่าทำไมเขาหายไป เขามีคนอื่นอีกแล้วใช่มั้ย เขาก็ตอบกลับมาว่าเขาก็มีหน้าที่การงานที่ต้องทำนะ คุยกับเราทุกวันไม่ได้หรอก โตๆกันแล้วจะอะไรกันหนักหนา เข้าใจบ้างสิ ทั้งๆที่เขาก็ทำงานมา 2 ปีแล้วนะ ตอนแรกไม่เห็นต้องการอิสระอะไรแบบนี้เลย ว่างก็โทรหาเราตลอด ถึงแม้จะแอบคุยกับสาวอื่นในเฟสบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่เคยหายไป มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไปอย่างที่เคยทุกประจำซึ่งปกติเขาก็จะง้อๆๆๆ แล้วก็กลับมาคืนดีกัน เพราะเขาก็รู้นิสัยเราว่า เราชอบพูดประชด ตอนนี้เราไม่อยากเลิกกับเขาแล้วหรอก แต่คราวนี้เขาไม่ง้อ หลังจากเราบอกเลิกเขาแล้ว เขาก็หายไปเลย โทรไปก็ไม่รับ เราก็เข้าอีหรอบเดิม คือจะเป็นจะตายให้ได้ ทุกข์ทรมานมาก ปลงแล้วปลงอีก จนสุดท้ายเริ่มทำใจได้ แต่ก็ยังอยากรู้เหตุผลที่เขาหายไปอยู่ดี จนมารู้เมื่อ ต.ค.นี่เองว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว แล้วก็...กันแล้วด้วย เง้ออออ
เราก็เลยพยายามโทรไป ด้วยความที่ไม่ยอมแพ้ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร โทรไปทุกวันจนเขารับ เราก็พูดง้อเขา บอกว่าจะรอไม่ว่ายังไงก็จะรอ เขาก็พูดไม่รักษาน้ำใจเลย บอกเราว่าเขาคงกลับมาคบกับเราไม่ได้แล้ว เขามีแฟนแล้ว คนนี้เขาจริงจัง เราก็เลยทำใจ จนกระทั่งถึงวันที่จะต้องสอบ มสธ. (ดิฉันเรียนปริญญา 2 ใบควบกัน มสธ.นี้ก็เรียนเป็นเพื่อนเขานั่นแหละ) ดิฉันก็กลับไปสอบที่บ้านเขา ไปนอนบ้านเขาอย่างที่เคยทำ (ครอบครัวเขารักดิฉันเหมือนลูกสาว) แต่ต่างกันตรงที่เรากับเขาเลิกกันแล้ว ดิฉันไม่เจอกับเขามาเกือบครึ่งปี แต่พอเจอกัน เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำเหมือนว่าดิฉันคือแฟนเขาเหมือนเดิม ดูแลดิฉันเหมือนเดิม บอกว่ารัก เป็นห่วง คิดถึงเหมือนเดิม แล้วก็ทำ...กับดิฉันอีก ทั้งๆที่เขาก็มีแฟนอยู่แล้ว ดิฉันเสียใจมาก ได้แต่คิดว่าสักวันหนึ่ง เขาคงเห็นค่าของเรา เราทำเพื่อเขามามากมายจนไม่สามารถเล่าออกมาได้หมด ให้อภัยก็ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว สักวันหนึ่งแหละ ก็เลยเริ่มปลง จนเมื่อวันที่ 10 พ.ย.ที่ผ่านมา ดิฉันก็กลับบ้านไปทอดกฐินและตัดสินใจไปค้างบ้านแม่เขา โดยที่ไม่รู้หรอกว่าเขาก็จะกลับจากไปหาแฟนที่ กทม.เหมือนกัน พอกลับไปก็เลยเจอกัน เง้ออออ เขาบอกว่าเขาเลิกกับแฟนคนนั้นแล้ว เขาไม่ได้ไปอยู่ด้วยกันหรอก เขารักเรานะ พูดไปพูดมาดิฉันก็ใจอ่อน ยอมเขาอีก ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาดูว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริงหรือไม่ พยายามปิดหูปิดตาไม่สนใจเรื่องราวอะไรของเขาที่ทำให้เราไม่สบายใจอีก เขาจะทำยังไงเราก็พร้อมที่จะรับมัน พร้อมที่จะเจ็บแบบนี้ต่อไป ก็เราเลือกทางเดินนี้เองนี่นา
อันที่จริงรายละเอียดมันมีเยอะมาก ก็เกือบ 8 ปีเนอะ แต่ไม่รู้จะเล่ายังไง รักก็รักมาก เจ็บก็เจ็บมาก ใจนึงอยากจบ แต่ใจนึงก็ยังหวังว่าสักวันเค้าคงคิดได้ ยังอยากจะรอให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม
ดิฉันเลยอยากจะปรึกษาว่า...ถ้าคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณจะทำอย่างไร ยังรักเขาอีกไหม ถ้าจะให้ตัดใจ แล้วสิ่งที่เสียให้เขาไป จะให้คิดว่าอย่างไร?? ช่วยด้วยนะคะ ตอนนี้สับสนมาก เราตัดเค้าไม่ได้ ทำไมเค้าไม่ตัดเราไปสักที เหมือนของตายดีๆนี่เอง T^T
<<ความรักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย>> ฉันควรจะหยุดพักหรือไปต่อ ฉันควรทำอย่างไร ช่วยตอบที T^T
(อาจจะยาวนิดนึง อาจจะดูเหมือนนิยาย แต่นี่คือเรื่องจริงค่ะ)
ดิฉันกับแฟนรู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น และตัดสินใจคบกันตอนที่ดิฉันอยู่ ม.3 ส่วนแฟนดิฉันอยู่ ม.4 แฟนดิฉันแก่กว่าดิฉัน 1 ปี ตอนนี้ดิฉันอายุ 23 ปีเรียนอยู่ปี 4 ส่วนแฟนอายุ 24 ปี รับราชการทหาร ตอนนี้เราอยู่คนละจังหวัดกัน ถ้านับเวลาที่รู้จักกันก็เกือบ 8 ปีแล้วค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า...
<<ม.ปลาย>>
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ดิฉันขึ้น ม.3 ซึ่งเราตัดสินใจคบกันเป็นแฟน ดิฉันกับแฟนเรารักกันมาก เราต่างฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาด้วยกัน รวมทั้งเรื่องที่พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายไม่เห็นด้วยที่เราทั้งคู่คบกัน เพราะท่านเห็นเราเป็นเด็ก (ตอนนั้นก็ยอมรับว่าก็เด็กกันจริงๆนั่นแหละ) ท่านๆอยากให้เราทั้งคู่ตั้งใจเรียน กลัวจะเป็นเด็กใจแตกหนีตามกันเหมือนที่พบเห็นทั่วไป แต่เราทั้งสองก็พิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าเราไม่ได้เป็นแบบที่ท่านคิด เราตั้งใจเรียนทั้งคู่ ต่างช่วยกันเรียน ดูแลกันและกัน ไปรับไปส่งกัน ติวหนังสือให้กัน ไปมาหาสู่กัน ไม่หนีเที่ยว ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ฯลฯ จนผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยอมรับ และตกลงให้เราคบกัน ความรักตอนนั้นนับว่าดีมากทีเดียว จนกระทั่งผ่านไป 2 ปี เมื่อพี่เค้าขึ้น ม.6 ซึ่งต้องมีไปสอบโน่น นี่ นั่น เต็มไปหมด เริ่มไปรู้จักกับเพื่อนต่างโรงเรียนมากขึ้น ประกอบกับตอนนั้น hi5 กำลังมาแรง พี่เขาก็เล่นด้วย พี่เขาก็หน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งหล่อ เลยมีสาวๆเข้ามาคุยด้วยเต็มไปหมด ตอนแรกพี่เขาก็ไม่สนใจหรอกนะ แต่อยู่ไปๆ ดิฉันก็สังเกตเห็นว่าพฤติกรรมของพี่เขาเริ่มเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนเลย ก็เริ่มคุย เริ่มมีลับลมคมใน ความไว้ใจที่เคยมีให้กันมันก็น้อยลง ความรักก็ไม่แฮปปี้เหมือนเดิม ดิฉันเริ่มจับผิดพี่เขามากขึ้น ยิ่งจับผิดก็ยิ่งพบ ยิ่งพบก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งไม่ไว้ใจมากขึ้น แต่ก็ยังให้อภัยเสมอมา จนดิฉันขึ้น ม.6 (พี่เขาเข้าเรียนทางด้านทหาร) พี่เขาก็เริ่มอาการหนักขึ้น ออกลายมากขึ้น ดิฉันจับได้ว่าเขาแอบคบกับน้องผู้หญิงคนนึงในขณะที่ยังคบกับดิฉัน ซึ่งความคิดแบบเด็กๆตอนนั้นถือว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มาก ถ้าคิดจะคบกัน ความซื่อสัตย์ต้องมาก่อน ดิฉันเลยตัดสินใจเลิกกับเขา
ดิฉันไม่คุยกับเขาเลยในขณะที่เขาก็โทรมาง้อขอคืนดีทุกวันๆๆๆ เขาโทรมาทุกวันอยู่ประมาณเดือนกว่าๆ ดิฉันเลยตัดสินใจรับโทรศัพท์และคุยกับเขา ในใจคิดว่าเขาคงสำนึกผิดแล้วล่ะ เขาคงไม่กล้าทำอีกแล้วล่ะมั้ง ก็เลยให้โอกาสเขาใหม่อีกครั้ง ตอนแรกๆมันก็เหมือนจะดี แต่เรื่องแบบนี้มันก็มีเข้ามาเรื่อยๆ คราวนี้เขาก็มีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยเรื่อยๆ ดิฉันก็ทนๆๆๆๆ จนกระทั้งดิฉันขึ้นปี 1 ก็มาจับได้อีกว่า เขายังคงคบอยู่กับผู้หญิงคนเดิม แต่ที่ต่างกันก็คือ เขาไปนอนด้วยกันแล้วด้วย ซึ่งความคิดของดิฉันตอนนั้นคือ เค้ากล้าทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ แบบนี้คงไปกันไม่รอดแล้วล่ะ คบกับดิฉันมันไม่มีเรื่องอย่างนั้นน่ะสิ ถึงต้องไปคบกับอีกคน ดิฉันก็เลยปล่อยเค้าไปอีกครั้ง
*********************************เรื่องราวมันควรจบตั้งแต่ตอนนี้สินะ...แต่เปล่าเลย**********************************
เค้าก็กลับมาง้อดิฉันอีก เค้าบอกว่าเค้ารักดิฉันมากนะ เขาจะไม่ยุ่งกับใครคนไหนแล้ว พร้อมทั้งร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายเพื่อขอให้ดิฉันให้อภัย แต่ตอนนั้นดิฉันเด็ดขาดมาก ไม่ใจอ่อนเลย อาจเป็นเพราะดิฉันมีรุ่นพี่ที่คณะมาจีบด้วย ดิฉันก็เลยไม่เหงา และอยากเริ่มต้นใหม่ ก็เลยตัดเขาออกไปจากชีวิตได้ช่วงหนึ่ง (ประมาณเกือบ 3 เดือน) ดิฉันตัดสินใจคบกันรุ่นพี่ที่คณะคนนั้น ช่วงแรกเหมือนอะไรกำลังไปได้สวย แต่อยู่ๆรุ่นพี่คนนั้นก็มาขอเลิกกับดิฉัน เพิ่งมารู้ทีหลังว่า...เป็นเพราะเขาที่โทรไปอ้อนวอนขอดิฉันคืน เขาพูดให้รุ่นพี่รู้สึกผิด ให้รู้สึกเหมือนกับว่า รุ่นพี่คนนั้นเป็นคนแย่งดิฉันไป ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกันเลย เขาทำตัวเองทั้งนั้น แต่รุ่นพี่คนนั้นเค้า sensitive มาก สุดท้ายเราก็เลยต้องเลิกกัน เง้อออออ ดิฉันก็เลยครองความโสดอยู่ได้ปีกว่าๆเพราะยังทำใจเรื่องรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้ ใจยังคงรอ จนกระทั่งรุ่นพี่มีแฟนใหม่ไป ดิฉันเลยเลิกรอ เพราะเจ็บเปล่าๆ ระหว่างนั้นแฟนดิฉันเขาก็ง้ออยู่เรื่อยๆ ง้อพลาง มีแฟนใหม่ไปพลาง แล้วก็...กับเขาไปซะทุกราย เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆตลอดระยะเวลาปีกว่าที่เราเลิกกัน เขาก็เปลี่ยนแฟนมาเท่าที่ดิฉันรู้ก็ 3 คน (ที่ไม่รู้คงอีกเพียบ ฮ่าๆ) เห็นเขาง้ออยู่นาน และตอนนั้นดิฉันก็ไม่มีใคร ก็เลยตัดสินใจกลับไปคบกับเขาอีกครั้ง ตอนนั้นดิฉันเรียนอยู่ปี 3 (เมื่อ พ.ย.ปีที่แล้วนี่เอง) เพราะคิดว่าหากกลับไปคบกับเขา เขาอาจจะหยุดฟันผู้หญิงไปทั่วก็ได้มั้ง
ตอนแรกเขาละทิ้งทุกอย่างจริงๆ เขาไม่คุยกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ยังคงมีหลงเหลือบ้างในสต็อก แต่เป็นคนเก่าๆที่รู้จักกันนานจนกลายเป็นพี่ชายน้องสาวกัน ซึ่งพอดิฉันขอว่าให้เลิกคุยกันซะ เขาก็ทำตามดิบดี ทุกอย่างเหมือนจะกำลังไปได้ดีเลยล่ะ เพราะคิดว่าเค้าคงไม่ไปไหนแล้วล่ะ เห็นง้อเรามานานมาก จนถึงขั้นประชุมสายแล้วบอกว่าเลือกเราให้แฟนคนปัจจุบันตอนนั้นของเขาได้รับรู้กันเลย เค้าคงรักเราจริงๆ ด้วยความไว้ใจ ดิฉันก็เลยเสียท่าให้แก่เขา หลังจากนั้นดิฉันก็เลยแสดงความเป็นเจ้าของเขามากขึ้น ความหวาดระแวงมันก็มีมากขึ้น ดิฉันยังคงแอบจับผิดเขาเรื่อยๆ จนพบว่า ลายเขาก็เริ่มออกอีกแล้ว เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ดิฉันดูเป็นคนไร้เหตุผลมากขึ้น เริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนสติดีกับคนบ้า ว่ามันมีเพียงแค่เส้นบางๆคั่นอยู่เท่านั้นอีก แต่ดิฉันก็ยังคงทน กินน้ำตาแทนน้ำเกือบทุกวัน แต่ก็ไม่อยากเลิกกันแล้ว ก็เราให้สิ่งที่มีค่าแก่เขาไปแล้วหนิ T^T ก็เลยทนคบแบบกล้ำกลืนฝืนทนต่อไป
จนกระทั่งเมื่อเดือน มิ.ย.ที่ผ่านมา (กลับมาคบกันได้ประมาณ 6 เดือน) เขาก็เริ่มตีตัวออกห่าง จากที่เคยโทรมาทุกวัน ก็หายไป 2-3 วัน ดิฉันก็เลยโทรไปถามว่าทำไมเขาหายไป เขามีคนอื่นอีกแล้วใช่มั้ย เขาก็ตอบกลับมาว่าเขาก็มีหน้าที่การงานที่ต้องทำนะ คุยกับเราทุกวันไม่ได้หรอก โตๆกันแล้วจะอะไรกันหนักหนา เข้าใจบ้างสิ ทั้งๆที่เขาก็ทำงานมา 2 ปีแล้วนะ ตอนแรกไม่เห็นต้องการอิสระอะไรแบบนี้เลย ว่างก็โทรหาเราตลอด ถึงแม้จะแอบคุยกับสาวอื่นในเฟสบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่เคยหายไป มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไปอย่างที่เคยทุกประจำซึ่งปกติเขาก็จะง้อๆๆๆ แล้วก็กลับมาคืนดีกัน เพราะเขาก็รู้นิสัยเราว่า เราชอบพูดประชด ตอนนี้เราไม่อยากเลิกกับเขาแล้วหรอก แต่คราวนี้เขาไม่ง้อ หลังจากเราบอกเลิกเขาแล้ว เขาก็หายไปเลย โทรไปก็ไม่รับ เราก็เข้าอีหรอบเดิม คือจะเป็นจะตายให้ได้ ทุกข์ทรมานมาก ปลงแล้วปลงอีก จนสุดท้ายเริ่มทำใจได้ แต่ก็ยังอยากรู้เหตุผลที่เขาหายไปอยู่ดี จนมารู้เมื่อ ต.ค.นี่เองว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว แล้วก็...กันแล้วด้วย เง้ออออ
เราก็เลยพยายามโทรไป ด้วยความที่ไม่ยอมแพ้ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร โทรไปทุกวันจนเขารับ เราก็พูดง้อเขา บอกว่าจะรอไม่ว่ายังไงก็จะรอ เขาก็พูดไม่รักษาน้ำใจเลย บอกเราว่าเขาคงกลับมาคบกับเราไม่ได้แล้ว เขามีแฟนแล้ว คนนี้เขาจริงจัง เราก็เลยทำใจ จนกระทั่งถึงวันที่จะต้องสอบ มสธ. (ดิฉันเรียนปริญญา 2 ใบควบกัน มสธ.นี้ก็เรียนเป็นเพื่อนเขานั่นแหละ) ดิฉันก็กลับไปสอบที่บ้านเขา ไปนอนบ้านเขาอย่างที่เคยทำ (ครอบครัวเขารักดิฉันเหมือนลูกสาว) แต่ต่างกันตรงที่เรากับเขาเลิกกันแล้ว ดิฉันไม่เจอกับเขามาเกือบครึ่งปี แต่พอเจอกัน เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำเหมือนว่าดิฉันคือแฟนเขาเหมือนเดิม ดูแลดิฉันเหมือนเดิม บอกว่ารัก เป็นห่วง คิดถึงเหมือนเดิม แล้วก็ทำ...กับดิฉันอีก ทั้งๆที่เขาก็มีแฟนอยู่แล้ว ดิฉันเสียใจมาก ได้แต่คิดว่าสักวันหนึ่ง เขาคงเห็นค่าของเรา เราทำเพื่อเขามามากมายจนไม่สามารถเล่าออกมาได้หมด ให้อภัยก็ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว สักวันหนึ่งแหละ ก็เลยเริ่มปลง จนเมื่อวันที่ 10 พ.ย.ที่ผ่านมา ดิฉันก็กลับบ้านไปทอดกฐินและตัดสินใจไปค้างบ้านแม่เขา โดยที่ไม่รู้หรอกว่าเขาก็จะกลับจากไปหาแฟนที่ กทม.เหมือนกัน พอกลับไปก็เลยเจอกัน เง้ออออ เขาบอกว่าเขาเลิกกับแฟนคนนั้นแล้ว เขาไม่ได้ไปอยู่ด้วยกันหรอก เขารักเรานะ พูดไปพูดมาดิฉันก็ใจอ่อน ยอมเขาอีก ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาดูว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริงหรือไม่ พยายามปิดหูปิดตาไม่สนใจเรื่องราวอะไรของเขาที่ทำให้เราไม่สบายใจอีก เขาจะทำยังไงเราก็พร้อมที่จะรับมัน พร้อมที่จะเจ็บแบบนี้ต่อไป ก็เราเลือกทางเดินนี้เองนี่นา
อันที่จริงรายละเอียดมันมีเยอะมาก ก็เกือบ 8 ปีเนอะ แต่ไม่รู้จะเล่ายังไง รักก็รักมาก เจ็บก็เจ็บมาก ใจนึงอยากจบ แต่ใจนึงก็ยังหวังว่าสักวันเค้าคงคิดได้ ยังอยากจะรอให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม
ดิฉันเลยอยากจะปรึกษาว่า...ถ้าคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณจะทำอย่างไร ยังรักเขาอีกไหม ถ้าจะให้ตัดใจ แล้วสิ่งที่เสียให้เขาไป จะให้คิดว่าอย่างไร?? ช่วยด้วยนะคะ ตอนนี้สับสนมาก เราตัดเค้าไม่ได้ ทำไมเค้าไม่ตัดเราไปสักที เหมือนของตายดีๆนี่เอง T^T