คือเพิ่งไปดูหนังเรื่อง Lovelace มา แล้วประทับใจมากค่ะ
เลยอยากแชร์ ถ้าว่างๆน่าจะลองไปดูกัน โดยเฉพาะผู้หญิงเรา ที่ดูแล้วน่าจะได้อะไรกลับมาแน่นอน
สำหรับหนังเรื่องนี้เป็นผลงานกำกับของ Rob Epstein กับ Jeffrey Friedman
นำแสดงโดย Amanda Seyfried ในบทบาทของ Linda Lovelace ดาวโป๊ชื่อดังแห่งยุค 70
ก่อนอื่นต้องบอกว่าเรามาดูเรื่องนี้เพราะอยากดูอแมนดาโดยเฉพาะ
ซึ่งก่อนมาดูได้เห็นตัวอย่างหนังคร่าวๆก็คิดว่าน่าสนใจทีเดียว
แต่เมื่อลองเสิร์ชใน IMDB พบว่าเรื่องนี้ได้คะแนน 6.1 ถือว่ากลางๆ ก็เลยไม่ได้คาดหวังอะไรมาก
(เป็นโรคจิตอย่างหนึ่งที่ใจชอบเอนเอียงไปตามคะแนนใน IMDB - ต้องแก้ไขด้วยการพิสูจน์ด้วยตัวเอง)
และเพิ่งตระหนักได้ว่าหนังเรื่องนี้สร้างจากเรื่องจริงของลินดา เลิฟเลซ ก็เมื่อหนังเริ่มฉายแล้ว ทั้งที่ตัวอย่างหนังก็บอกไว้นะ แต่เราลืมจำ
ซึ่งด้วยความที่มันสร้างจากเรื่องจริงนี่แหละ ยิ่งทำให้เราอินได้มากขึ้นไปอีก
สำหรับองค์ประกอบโดยรวม ส่วนตัวเราคิดว่าหนังทำบรรยากาศของอเมริกาในยุค 70 ได้ดีทีเดียว ทั้งสีสัน แสง ดนตรี คอสตูม รวมถึงภาพที่เน้นน้อยซ์เยอะหน่อย ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่ากำลังอยู่ในยุคนั้นได้มากขึ้นอีก
ภาพของ Deep Throat ที่ลินดาแสดงในเรื่อง ก็ไม่ได้ดูเป็นหนังโป๊ดาษดื่น แต่เราได้มองเห็นความคลาสสิกบางอย่างในนั้น (หรืออาจเป็นเพราะมันอยู่ในยุค 70 เราเลยคิดไปเองว่ามันคลาสสิก อันนี้ก็ไม่รู้สินะ)
มาที่การดำเนินเรื่อง
เปิดเรื่องมาด้วยความน่ารักน่าหยิกของอแมนดากับ จูโน ในบทเพื่อนสาวสุดเซี้ยว
โดยเฉพาะอแมนดาที่ทำให้เราหลงรักเธอได้ตั้งแต่ซีนแรก คือน่ารักสุดๆ
แต่เราก็ยิ้มได้ไม่สุดจริงๆ เพราะเพียงไม่นานเราก็เริ่มรู้ว่าผู้หญิงที่สดใสคนนี้มีเรื่องอะไรอยู่ลึกๆ กับทั้งอดีตของเธอ และความไม่ลงรอยเล็กๆในครอบครัว
และแล้วเธอก็ได้พบกับ ชัค เทรย์เนอร์ แบดบอยเจ้าสเน่ห์ในสายตาลินดา ผู้ที่ได้พาเธอไปสู้โลกอันแสนตื่นเต้นและสุดเหวี่ยง อย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน
หนังเริ่มเล่าเรื่องอย่างค่อนข้างลั้ลลา สวยงาม เราได้เห็นภาพลินดาที่ฉีกยิ้มหน้ากล้องและบนพรมแดง
ในช่วงนี้เรารู้สึกอึดอัดหน่อยๆกับฉากโจ๋งครึ่ม ที่ส่วนตัวเราคิดว่ามันเยอะไปนิสสนึง
กลับมาที่ประเด็น ความลัลลาในช่วงแรกของหนัง
เราได้เห็นภาพชีวิตที่ดูเฟื่องฟูในจุดของดาราหนังโป๊ รวมถึงสีหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรของลินดา ทำให้คิดไปว่า การที่เดินเข้าไปถ่ายหนังโป๊สักเรื่องหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาเท่าไหร่นักสำหรับเธอ
ดูเหมือนเธอชอบมันด้วยซ้ำ ราวกับว่าผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าแก่นเหลือทน
แต่แล้วหนังก็พลิกเล่าอีกด้านหนึ่งให้เราฟังอย่างกะทันหัน (ซึ่งเราชอบวิธีการเล่าตรงนี้นะ)
เหมือนกับเดินมาบอกเราว่า “นี่แกคิดว่าในความเป็นจริงเรื่องมันง่าย มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
เท่านั้นแหละ เราก็ได้ดำดิ่งไปสู่ความมืดที่ค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ บีบคั้นหัวใจขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ลินดายังคงยิ้มให้กล้องและฝูงชนอยู่เสมอ
ทั้งๆที่เธอได้ไปจนเกือบสุดทางแห่งความทรมานที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึงจะได้รับจากสามีของตัวเอง
ซึ่งเพื่อนรัก และครอบครัวที่เธออยากให้เป็นที่พึ่ง ก็กลับกลายเป็นอีกส่วนเล็กๆที่ทำให้เธอต้องไปอยู่ในจุดนั้น
แม้ในตอนจบเรื่องราวจะคลี่คลาย แต่ก็เป็นการคลี่คลายที่หนักอึ้ง เมื่อเรายังคงฝังใจกับสิ่งที่ลินดาต้องเจอ
พร้อมกับได้รู้ว่ามันเกิดขึ้นจริงกับผู้หญิงคนหนึ่ง
และเชื่อว่าไม่ได้มีแค่ลินดา เลิฟเลซ ที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้
อแมนดาถ่ายทอดบทบาทของลินดาออกมาได้ดีมาก
แต่ตัวบทเอง ทำให้เราได้มองทะลุไปถึงลินดาตัวจริง ที่เคยเจอกับเรื่องเหล่านี้จริงๆ จนกว่าจะได้ก้าวข้าม กลับมาสู่ชีวิตปกติ
ซึ่งในซีนอารมณ์ บางฉากนี่บีบคั้นจนเราต้องหลับตา คือนึกอารมณ์ออกว่าลินดานางคงคิดในใจว่า “ซวยแล้วกรู”
แล้วนางก็ซวยจริงๆ
บวกกับฉากอื่นๆที่อัดเข้ามา
ทำให้ในที่สุด เราก็ร้องไห้จนได้
นับว่าทั้งอแมนดา และลินดา ร่วมมือกันเรียกน้ำตาของเราและคิดว่าผู้หญิงอีกหลายๆคนได้เป็นอย่างดี
ทั้งๆที่พอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่หนังก็ทำให้เราอดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ
มันเป็นทั้งความรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เธอต้องเจอ และประทับใจกับสิ่งที่เธอทำหลังจากนั้น
รวมถึงเรื่องของมิตรภาพเล็กๆ รวมทั้งเรื่องครอบครัวก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน
เรื่องนี้เราเองให้ 8-9 คะแนนเลยนะคะ
ปล. นักแสดงคนอื่นๆทำได้ดีมาก โดยเฉพาะปีเตอร์ ซาร์สการ์ด ที่ทำให้เราเกลียดและกลัวได้อย่างเข้าไส้
แก้ไข : เหมือนตอนแรกติ๊กผิดไปเป็น CR
แต่จริงๆแล้วน่าจะเป็น SR เพราะเราไปดูรอบสื่อฯมาค่ะ แหะๆ
[CR] กระทู้แรกในชีวิต : Lovelace หนังนอกสายตาที่ไม่น่าพลาด - จากชีวิตจริงของหญิงสาวที่ทุกข์ทรมานในเงื้อมมือสามี
เลยอยากแชร์ ถ้าว่างๆน่าจะลองไปดูกัน โดยเฉพาะผู้หญิงเรา ที่ดูแล้วน่าจะได้อะไรกลับมาแน่นอน
สำหรับหนังเรื่องนี้เป็นผลงานกำกับของ Rob Epstein กับ Jeffrey Friedman
นำแสดงโดย Amanda Seyfried ในบทบาทของ Linda Lovelace ดาวโป๊ชื่อดังแห่งยุค 70
ก่อนอื่นต้องบอกว่าเรามาดูเรื่องนี้เพราะอยากดูอแมนดาโดยเฉพาะ
ซึ่งก่อนมาดูได้เห็นตัวอย่างหนังคร่าวๆก็คิดว่าน่าสนใจทีเดียว
แต่เมื่อลองเสิร์ชใน IMDB พบว่าเรื่องนี้ได้คะแนน 6.1 ถือว่ากลางๆ ก็เลยไม่ได้คาดหวังอะไรมาก
(เป็นโรคจิตอย่างหนึ่งที่ใจชอบเอนเอียงไปตามคะแนนใน IMDB - ต้องแก้ไขด้วยการพิสูจน์ด้วยตัวเอง)
และเพิ่งตระหนักได้ว่าหนังเรื่องนี้สร้างจากเรื่องจริงของลินดา เลิฟเลซ ก็เมื่อหนังเริ่มฉายแล้ว ทั้งที่ตัวอย่างหนังก็บอกไว้นะ แต่เราลืมจำ
ซึ่งด้วยความที่มันสร้างจากเรื่องจริงนี่แหละ ยิ่งทำให้เราอินได้มากขึ้นไปอีก
สำหรับองค์ประกอบโดยรวม ส่วนตัวเราคิดว่าหนังทำบรรยากาศของอเมริกาในยุค 70 ได้ดีทีเดียว ทั้งสีสัน แสง ดนตรี คอสตูม รวมถึงภาพที่เน้นน้อยซ์เยอะหน่อย ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่ากำลังอยู่ในยุคนั้นได้มากขึ้นอีก
ภาพของ Deep Throat ที่ลินดาแสดงในเรื่อง ก็ไม่ได้ดูเป็นหนังโป๊ดาษดื่น แต่เราได้มองเห็นความคลาสสิกบางอย่างในนั้น (หรืออาจเป็นเพราะมันอยู่ในยุค 70 เราเลยคิดไปเองว่ามันคลาสสิก อันนี้ก็ไม่รู้สินะ)
มาที่การดำเนินเรื่อง
เปิดเรื่องมาด้วยความน่ารักน่าหยิกของอแมนดากับ จูโน ในบทเพื่อนสาวสุดเซี้ยว
โดยเฉพาะอแมนดาที่ทำให้เราหลงรักเธอได้ตั้งแต่ซีนแรก คือน่ารักสุดๆ
แต่เราก็ยิ้มได้ไม่สุดจริงๆ เพราะเพียงไม่นานเราก็เริ่มรู้ว่าผู้หญิงที่สดใสคนนี้มีเรื่องอะไรอยู่ลึกๆ กับทั้งอดีตของเธอ และความไม่ลงรอยเล็กๆในครอบครัว
และแล้วเธอก็ได้พบกับ ชัค เทรย์เนอร์ แบดบอยเจ้าสเน่ห์ในสายตาลินดา ผู้ที่ได้พาเธอไปสู้โลกอันแสนตื่นเต้นและสุดเหวี่ยง อย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน
หนังเริ่มเล่าเรื่องอย่างค่อนข้างลั้ลลา สวยงาม เราได้เห็นภาพลินดาที่ฉีกยิ้มหน้ากล้องและบนพรมแดง
ในช่วงนี้เรารู้สึกอึดอัดหน่อยๆกับฉากโจ๋งครึ่ม ที่ส่วนตัวเราคิดว่ามันเยอะไปนิสสนึง
กลับมาที่ประเด็น ความลัลลาในช่วงแรกของหนัง
เราได้เห็นภาพชีวิตที่ดูเฟื่องฟูในจุดของดาราหนังโป๊ รวมถึงสีหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรของลินดา ทำให้คิดไปว่า การที่เดินเข้าไปถ่ายหนังโป๊สักเรื่องหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาเท่าไหร่นักสำหรับเธอ
ดูเหมือนเธอชอบมันด้วยซ้ำ ราวกับว่าผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าแก่นเหลือทน
แต่แล้วหนังก็พลิกเล่าอีกด้านหนึ่งให้เราฟังอย่างกะทันหัน (ซึ่งเราชอบวิธีการเล่าตรงนี้นะ)
เหมือนกับเดินมาบอกเราว่า “นี่แกคิดว่าในความเป็นจริงเรื่องมันง่าย มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
เท่านั้นแหละ เราก็ได้ดำดิ่งไปสู่ความมืดที่ค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ บีบคั้นหัวใจขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ลินดายังคงยิ้มให้กล้องและฝูงชนอยู่เสมอ
ทั้งๆที่เธอได้ไปจนเกือบสุดทางแห่งความทรมานที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึงจะได้รับจากสามีของตัวเอง
ซึ่งเพื่อนรัก และครอบครัวที่เธออยากให้เป็นที่พึ่ง ก็กลับกลายเป็นอีกส่วนเล็กๆที่ทำให้เธอต้องไปอยู่ในจุดนั้น
แม้ในตอนจบเรื่องราวจะคลี่คลาย แต่ก็เป็นการคลี่คลายที่หนักอึ้ง เมื่อเรายังคงฝังใจกับสิ่งที่ลินดาต้องเจอ
พร้อมกับได้รู้ว่ามันเกิดขึ้นจริงกับผู้หญิงคนหนึ่ง
และเชื่อว่าไม่ได้มีแค่ลินดา เลิฟเลซ ที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้
อแมนดาถ่ายทอดบทบาทของลินดาออกมาได้ดีมาก
แต่ตัวบทเอง ทำให้เราได้มองทะลุไปถึงลินดาตัวจริง ที่เคยเจอกับเรื่องเหล่านี้จริงๆ จนกว่าจะได้ก้าวข้าม กลับมาสู่ชีวิตปกติ
ซึ่งในซีนอารมณ์ บางฉากนี่บีบคั้นจนเราต้องหลับตา คือนึกอารมณ์ออกว่าลินดานางคงคิดในใจว่า “ซวยแล้วกรู”
แล้วนางก็ซวยจริงๆ
บวกกับฉากอื่นๆที่อัดเข้ามา
ทำให้ในที่สุด เราก็ร้องไห้จนได้
นับว่าทั้งอแมนดา และลินดา ร่วมมือกันเรียกน้ำตาของเราและคิดว่าผู้หญิงอีกหลายๆคนได้เป็นอย่างดี
ทั้งๆที่พอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่หนังก็ทำให้เราอดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ
มันเป็นทั้งความรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เธอต้องเจอ และประทับใจกับสิ่งที่เธอทำหลังจากนั้น
รวมถึงเรื่องของมิตรภาพเล็กๆ รวมทั้งเรื่องครอบครัวก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน
เรื่องนี้เราเองให้ 8-9 คะแนนเลยนะคะ
ปล. นักแสดงคนอื่นๆทำได้ดีมาก โดยเฉพาะปีเตอร์ ซาร์สการ์ด ที่ทำให้เราเกลียดและกลัวได้อย่างเข้าไส้
แก้ไข : เหมือนตอนแรกติ๊กผิดไปเป็น CR
แต่จริงๆแล้วน่าจะเป็น SR เพราะเราไปดูรอบสื่อฯมาค่ะ แหะๆ