หลายคนอาจจะมองว่า วันเฉลิม เป็นเด็กกตัญญูไม่รู้จักเวลา...เกินไป สุดโต่ง ...อาจจะดูโง่ในบางครั้ง หรือ กตัญญูแบบเลือกคน
ซึ่งเราก็เห็นด้วยนะคะ แต่.......
แต่ เราว่าที่วันเฉลิมเป็นแบบนั้น เพราะจากการเลี้ยงดู
วันเฉลิมถูกแม่เลี้ยงแบบกดขี่ ตี ทำร้ายร่างกายบ้างบางครั้ง เวลาแม่โมโหอะไร ก็ลงที่ลูก ใช้อำนาจกับลูกเกินไป บังคับทุกอย่างตั้งแต่เด็กๆ ไม่ให้ลูกตัดสินใจตั้งแต่เด็ก คิดแทนเด็กตลอด ไม่ไว้วางใจลูก
......
ซึ่งผลคือ เด็กก็จะเก็บกด ไม่กล้าตัดสินใจ ....(สังเกตว่าเวลาวันเฉลิมคิดอะไร อยากทำอะไรก็ตาม หรือคนอื่นให้ทำอะไรก็ตามที่นอกเหนือจากความคิดของแม่ สุดท้ายเรื่องราวก็ต้องจบลง ด้วยคำว่า "เดี๋ยววันถามแม่ก่อนนะครับ") นั่นเป็นเพราะ
ความกลัว
วัน....กลัวแม่โกรธ กลัวแม่ไม่พอใจ กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวว่าถ้าไม่พอใจ แม่จะโมโห ด่าทอ กินเหล้า เล่นไพ่....สุดท้ายจบลงด้วยวันถูกตี
มันก็เหมือนเป็นการวางเงื่อนไขให้กับเด็กตั้งแต่เล็กๆ จนเด็กเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ไม่กล้าคิดอะไรทั้งนั้น เพราะถูกเลี้ยงมาแบบนั้น
*** ส่วนความคิดเรื่องกตัญญูเกินไป.....ด้วยวันเฉลิมมีหน้าที่ตั้งแต่เด็กๆ เราว่าเรื่องแม่อาจเป็นเรื่องรอง เรื่องใหญ่คือเรื่องน้อง... เพราะหน้าที่ที่แม่ป้อนโปรแกรมให้ ก็คือ ต้องทำกับข้าว ต้องเลี้ยงน้อง ต้องดูแลแม่.... ใส่หัวแบบนี้ตั้งแต่เด็ก วันเลยคิดว่า...ถ้าไปแล้ว ใคร? จะเลี้ยงน้อง
คือบางทีอาจจะเป็นเรื่องสุดโต่งหรือบางคนอาจจะมองว่าเป็นตัวละครที่ไม่มีมิติ
*********แต่การเลี้ยงดูลูกแบบนี้ จะทำให้ลูกไม่กล้าตัดสินใจ (ซึ่งในความจริงอาจจะไม่ถึงขนาดนี้หรอก ในละครก็อาจจะแสดงให้เห็นชัดเจนเกินไป....
ต้องมีใครซักคนหล่ะค่ะ...ที่เด็ก ๆ เวลาจะทำอะไรก็ขอถามแม่ก่อน อะไรๆก็ขอถามแม่ก่อนนะ กลัวไปซะทุกอย่าง)
..
..นั่นเป็นเพราะว่า >>>>แม่เลี้ยงในกรอบ บังคับให้ทำตามกรอบทุกอย่าง ตัดสินใจแทนทุกอย่าง ตั้งแต่เด็กนั่นเอง ไม่ปล่อยให้ลูกคิดเอง เวลาทำอะไรไม่ถูกใจ ก็ตี ก็ด่า ก็ว่า .....ไม่อธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงตี ทำไมถึงไม่ถูกต้อง ....ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยเข้า เด็กก็จะกลัว
สายตาเด็ก (หรือในละครก็คือวันเฉลิม) จะเห็นได้เลยว่า แววตาบางครั้งดูเก็บกด อยากต่อต้าน ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็แฝงด้วยความกลัว อยากทำ แต่ก็ได้แต่คิด... คิดว่าจะทำดีไหม กลายเป็นคนลังเล...
ละครเรื่องนี้มันสอนคนได้เหมือนกันนะคะ.... การเลี้ยงดูเป็นสิ่งสำคัญ... อย่าเลี้ยงเค้าด้วยการบังคับ ด้วยการป้อนโปรแกรมบ้าๆบอๆ สั่งเพียงอย่างเดียว เพราะสุดท้ายมันสั่งสมทำให้เค้าอาจจะกลายเป็นเด็กแบบนี้
ขอพูดถึง "วันเฉลิม" ในมุมมองของเราบ้างนะคะ
ซึ่งเราก็เห็นด้วยนะคะ แต่.......
แต่ เราว่าที่วันเฉลิมเป็นแบบนั้น เพราะจากการเลี้ยงดู
วันเฉลิมถูกแม่เลี้ยงแบบกดขี่ ตี ทำร้ายร่างกายบ้างบางครั้ง เวลาแม่โมโหอะไร ก็ลงที่ลูก ใช้อำนาจกับลูกเกินไป บังคับทุกอย่างตั้งแต่เด็กๆ ไม่ให้ลูกตัดสินใจตั้งแต่เด็ก คิดแทนเด็กตลอด ไม่ไว้วางใจลูก
...... ซึ่งผลคือ เด็กก็จะเก็บกด ไม่กล้าตัดสินใจ ....(สังเกตว่าเวลาวันเฉลิมคิดอะไร อยากทำอะไรก็ตาม หรือคนอื่นให้ทำอะไรก็ตามที่นอกเหนือจากความคิดของแม่ สุดท้ายเรื่องราวก็ต้องจบลง ด้วยคำว่า "เดี๋ยววันถามแม่ก่อนนะครับ") นั่นเป็นเพราะ ความกลัว
วัน....กลัวแม่โกรธ กลัวแม่ไม่พอใจ กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวว่าถ้าไม่พอใจ แม่จะโมโห ด่าทอ กินเหล้า เล่นไพ่....สุดท้ายจบลงด้วยวันถูกตี
มันก็เหมือนเป็นการวางเงื่อนไขให้กับเด็กตั้งแต่เล็กๆ จนเด็กเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ไม่กล้าคิดอะไรทั้งนั้น เพราะถูกเลี้ยงมาแบบนั้น
*** ส่วนความคิดเรื่องกตัญญูเกินไป.....ด้วยวันเฉลิมมีหน้าที่ตั้งแต่เด็กๆ เราว่าเรื่องแม่อาจเป็นเรื่องรอง เรื่องใหญ่คือเรื่องน้อง... เพราะหน้าที่ที่แม่ป้อนโปรแกรมให้ ก็คือ ต้องทำกับข้าว ต้องเลี้ยงน้อง ต้องดูแลแม่.... ใส่หัวแบบนี้ตั้งแต่เด็ก วันเลยคิดว่า...ถ้าไปแล้ว ใคร? จะเลี้ยงน้อง
คือบางทีอาจจะเป็นเรื่องสุดโต่งหรือบางคนอาจจะมองว่าเป็นตัวละครที่ไม่มีมิติ
*********แต่การเลี้ยงดูลูกแบบนี้ จะทำให้ลูกไม่กล้าตัดสินใจ (ซึ่งในความจริงอาจจะไม่ถึงขนาดนี้หรอก ในละครก็อาจจะแสดงให้เห็นชัดเจนเกินไป.... ต้องมีใครซักคนหล่ะค่ะ...ที่เด็ก ๆ เวลาจะทำอะไรก็ขอถามแม่ก่อน อะไรๆก็ขอถามแม่ก่อนนะ กลัวไปซะทุกอย่าง)
....นั่นเป็นเพราะว่า >>>>แม่เลี้ยงในกรอบ บังคับให้ทำตามกรอบทุกอย่าง ตัดสินใจแทนทุกอย่าง ตั้งแต่เด็กนั่นเอง ไม่ปล่อยให้ลูกคิดเอง เวลาทำอะไรไม่ถูกใจ ก็ตี ก็ด่า ก็ว่า .....ไม่อธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงตี ทำไมถึงไม่ถูกต้อง ....ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยเข้า เด็กก็จะกลัว
สายตาเด็ก (หรือในละครก็คือวันเฉลิม) จะเห็นได้เลยว่า แววตาบางครั้งดูเก็บกด อยากต่อต้าน ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็แฝงด้วยความกลัว อยากทำ แต่ก็ได้แต่คิด... คิดว่าจะทำดีไหม กลายเป็นคนลังเล...
ละครเรื่องนี้มันสอนคนได้เหมือนกันนะคะ.... การเลี้ยงดูเป็นสิ่งสำคัญ... อย่าเลี้ยงเค้าด้วยการบังคับ ด้วยการป้อนโปรแกรมบ้าๆบอๆ สั่งเพียงอย่างเดียว เพราะสุดท้ายมันสั่งสมทำให้เค้าอาจจะกลายเป็นเด็กแบบนี้