หน้าเปิด


ต่อจากตอนที่แล้ว หลังจากเจอพ่อแม่ลุกะแล้ว ตอนนี้ทั้งนางิกับลุกะต่างนั่งอ่อนแรงมองแต่เพดาน ทั้งสองคนต่างบอกเลยว่ารู้สึกเหนื่อยสุดๆ นางิบอกไม่คิดเลยว่าฮายาเตะจะไปเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ของลุกะ ลุกะเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกันแต่อีกอย่างที่ลุกะคาดไม่ถึงก็คือไม่คิดว่าการ์ตูนของนางิจะขายได้หมด นางิได้ยินแบบนี้ก็เงียบครู่หนึ่ง ทำหน้าเหมือนไม่พอใจแล้วก็พูดว่า...

นางิ: เธอจงใจแพ้เองใช่รึเปล่า


ลุกะก็เลยเงียบครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเล็กๆและบอกใช่ที่ไหนกัน แต่นางิไม่เชื่อเพราะเห็นว่าการ์ตูนของลุกะก็เหลือแค่เล่มเดียวเองด้วย แต่ลุกะบอกเลยว่าไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย แถมยังบอกอีกว่านางิยังไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นเหตุผลจริงๆที่เธอแพ้ นางิก็งงๆ ลุกะก็บอกให้ว่า...

ลุกะ: เพราะเจ้านี้ไง! (หน้ากากพลางตัวจริงที่ยืมมาไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นไอดอลลุกะ)
นางิ: ...... เอ๊ะ?

ลุกะบอกเพราะเธอสวมหน้ากากนี้คนในงานก็เลยเลี่ยงที่จะซื้อยังไงล่ะ บอกเลยว่าระหว่างคนที่สวมหน้ากากหน้าสงสัยกับเด็กน้อยน่ารัก ต่อให้เป็นเธอยังไงก็ต้องเลือกซื้อหนังสือของเด็กน้อยน่ารักอยู่แล้ว ลุกะก็พูดขำๆเลยว่าตั้งแต่ที่เธอใช้หน้ากากพึลึกๆนี้ก็อดคิดไม่ได้อยู่แล้วว่ายังไงนางิก็ต้องชนะ แถมยังพูดข่มอีกว่าถ้าวัดจากคุณภาพจริงๆแล้วยังไงเธอก็ชนะ นางิได้ยินแบบนี้ก็ยอมไม่ได้ขอท้าลุกะแข่งอีกรอบคราวหน้า ลุกะบอกจะเอางั้นก็ตามใจนางิ


แต่....

ลุกะ: แต่... ไว้อีก 10 ปีก็แล้วกัน

นางิเงียบไปเลยในทันที ลุกะบอกเธอตั้งใจจะกลับมาวาดการ์ตูนอีกครั้งในตอนที่งานไอดอลของเธอเริ่มอยู่ในช่วงขาลงในอีก 10 ปีข้างหน้า ในช่วง 10 ปีจากนี้เธอจะขอมุ่งแต่งานไอดอล บอกเลยว่าจะเป็นนักเขียนการ์ตูนน่ะตอนอายุเท่าไรก็ได้แต่กับไอดอลแล้วมันไม่ใช่

ลุกะ: เพราะงั้น.... พยายามเข้าล่ะ

ลุกะอวยพรให้นางิพร้อมกับยื่นมือขอจับมือกับนางิ

ลุกะ: อีก 10 ปีข้างหน้า...
ลุกะ: เธอคงจะได้เป็นนักเขียนยอดนิยมแล้วใช่มั้ยล่ะ
ลุกะ: เพราะงั้นรอด้วยก็แล้วกัน
ลุกะ: แล้วฉันจะตามไปร่วมด้วยแน่ๆ
ลุกะ: แล้วตอนนั้น...
ลุกะ: พวกเราค่อยมาแข่งกันอีกครั้ง

แต่พอนางิได้ยินแบบนี้แล้วก็ทำหน้าไม่พอใจและยังไม่จับมือกับลุกะ นางิบอกเลยว่าจะไม่รอ บอกไม่มีทางรอได้อยู่แล้วเพราะเธอจะพยายามตลอด 10 ปีแล้วกลายเป็นนักเขียนการ์ตูนที่ยิ่งใหญ่กว่าอ.อาชิบาชิ

นางิ: ฉันจะนำทิ้งห่างเลย...
นางิ: เอาให้มองไม่เห็นฝุ่นเลยคอยดูสิ!!

นางิที่พูดข่มด้วยใบหน้าเอาจริงเอาจังพร้อมน้ำตาจนลุกะเห็นหน้านางิแบบนี้แล้วก็ยิ้ม

ลุกะ: 10 ปีงั้นเหรอ...
ลุกะ: อยากจะรู้จริงๆ
ลุกะ: ว่าตอนนั้นจะเป็นยังไง


แล้วตอนนั้นเองที่จิฮารุเข้ามาหาบอกทั้งสองคนว่าเธอเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว แต่พอนางิไม่เห็นคนอื่นๆก็เลยถามว่าคนอื่นๆไปไหน จิฮารุบอกไปข้างนอกแล้วเพื่อจะหาทำเลดูดอกไม้ไฟ แล้วจิฮารุก็เอาน้ำกระป๋องมาให้เพราะเห็นว่าหิวน้ำกัน นางิก็เลยแซวจิฮารุว่าเอาใจใส่สมเป็นสาวแว่นจริงๆ จิฮารุเลยโวยบอกหมายความว่าไงว่า "สาวแว่น"

แล้วจิฮารุก็พูดต่อบอกคราวนี้นางิพยายามอย่างหนักจริงๆก็เลยถามว่ารู้สึกยังไงบ้างที่ขายการ์ตูนได้หมด นางิก็ดื่มน้ำรวดเดียวและบอกต้องถามด้วยเหรอ มันก็ต้องรู้สึกดีที่สุดอยู่แล้ว ลุกะเลยพูดต่อบอกเรื่องที่สัญญาจะแข่งกันอีกรอบใน 10 ปีข้างหน้า จิฮารุก็ตกใจเล็กน้อยที่ตั้ง 10 ปีแต่ลุกะบอก 10 ปีมันก็รู้สึกไม่นานเท่าไรเลย จิฮารุเลยบอกงั้นไว้ตอนนั้นเธอจะคอยช่วยอีกรอบ สัญญาเลย พอสัญญากันแล้วพวกนางิก็บอกไปดูดอกไม้ไฟกันแต่ก็มีแซวจิฮารุอีกดอก


ด้านฮายาเตะ คุโรสุขอบคุณฮายาเตะที่ช่วย ฮายาเตะบอกไม่เลยเพราะต่อให้เขาไม่ได้ช่วยครอบครัวของลุกะก็ต้องกลับมาคืนดีกันได้แน่เพราะทุกคนต่างเป็นคนดีทั้งนั้น พอคุโรสุถามถึงพ่อแม่ฮายาเตะบ้าง ฮายาเตะบอกแบบขำๆเลยว่าไม่มีทาง คิดว่าพ่อแม่เขาไม่คิดว่าเรื่องไหนถูกผิดเลยสักนิด

ฮายาเตะ: พวกเขาคงไม่มีทางรู้สึกได้....
ฮายาเตะ: และขอโทษกับสิ่งที่พวกเขาทำลงไป

แต่ถึงแบบนั้นฮายาเตะก็บอกยังอยากจะหาพี่ของเขาที่หายไป คุโรสุที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็เลยแปลกใจ ฮายาเตะบอกพี่เขาหายตัวไปเมื่อ 10 ปีก่อนและบอกถึงลักษณะและแผลเป็นรูปกากบาทที่หน้าผาก

พอคุโรสุได้ยินแบบนี้ก็เอ๊ะใจและคิดบางอย่างทันทีจนฮายาเตะถามว่ามีอะไรรึเปล่า คุโรสุเลยถามยืนยันอีกหน่อยว่าพี่ฮายาเตะเป็นคนที่มีแววตาที่ดูมุ่งมั่นในความยุติธรรมใช่มั้ย ฮายาเตะเลยแปลกใจที่คุโรสุรู้จักพี่ของเขาด้วย


จบตอน