คือเราได้ยินแม่เปรียบเทียบกับลูกบ้านตรงข้ามประจำ บางครั้งจนชิน เราไม่ได้เกเรียน เรียนก็จบแล้ว แต่กับพี่น้องก็เรียนจบหางานทำได้หมดทุกคนแต่แม่ก็ยังคงพูด จนถึงตอนนี้น้องชายเป็นตำรวจไปแล้วเราก็ทำงาน(เงินเดือนไม่มากเท่าไร)แต่สามารถเลี้ยงตนเองได้พ่อกับแม่ได้ เงินเก็บไม่มี
ไม่มีแฟนปัจจุบันก็ทำงานเช่าหออยู่ ตอนนี้แม่ก็ยังคงทำงานและอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่อยากให้แกพูด เหมือนเห็นแก่ตัวก็ว่าได้ แต่คำพูดมันก็ทำให้เราหมดกำลังใจ เราไม่เคยไปทำอะไรผิดเราทำงานเย็นก็กลับบ้านนานๆๆๆๆ จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนสักที่นานๆๆๆๆไม่อยากไปไหนเพราะก็เป็นห่วงแม่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เรียนยังไม่จบ แต่ก็ทำใจเปลี่ยนความคิดแม่เขาไม่ได้ บางที่เราก็ยังคิดเลยเราคงไม่มีความสามารถเท่าคนอื่นหรอ แต่ไม่อยากให้แม่พูดอยากให้กำลังใจมากกว่าจนบางที่เรามีไรเราก็จะไม่ค่อยคุยให้แม่ฟังเลย จะแก้ไขยังไง หรือเราต้องทนและทำใจไปอย่างนี้
(เคยพูดกับแม่เหมือนกันแต่แกก้ยังคงกลับมาพูดเหมือนเดิม)