เราเป็นเด็กมัธยมปลายธรรมดาคนนึง มีชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป ... (เดี๋ยวนะ เพื่อ ? )
วันนึงเราไปเที่ยวหลังเลิกเรียนกับเพื่อน 2 คน ตอนกลับเราเดินไปส่งเพื่อนที่ป้ายรถเมย์ ขาไปเรากับเพื่อนถือแก้วน้ำคนละเเก้ว
จู่ๆ ... มีป้าแก่ๆ คนนึงนั่งอยู่ข้างถนน ยืนมือมาขอน้ำที่เราถืออยู่ เราก็เลยถามว่า " ป้าจะกินหรอค่ะ " ป้าก็พยักหน้า เเล้วไหว้เราเราบอกว่า
ขอบคุณมากๆ เราก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก็ไหว้กลับไปเเล้วบอกไปว่าไม่เป็นไรค่ะ
ขากลับ เรากลับมาคนเดียว เราก็ยังเห็นป้าเขานั่งอยู่ที่เดิม เราเลยเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างๆ ป้าเขาก็มองด้วยสายตาสงสัย
ช่วงนั้นคนพลุกพล่าน คนค่อนข้างเยอะ คนรอบๆเริ่มมอง เพราะเราใส่ชุดนักเรียน ส่วนป้าเขาใส่ชุดโทรมเเละถือกระเป๋าเก่าๆ
เราก็เริ่มพูดคุยกับป้า (เราไม่ได้ถามชื่อมา)
"คุณป้ามานั่งทำอะไรหรอค่ะ รอใครอยู่หรือป่าว" เราก็ถามไป
"ป้ารอหลาน หลานกำลังไปหาข้าวให้ป้า" เสียงป้าเขาค่อนข้างเบา ฟังดูเป็นคนใจดี เเละดูเหมือนกำลังจะหมดเเรง
"แล้วบ้านป้า อยู่ที่ไหนค่ะ"
"ป้าไม่มีบ้านหรอก ป้าก็นอนตามข้างถนนธรรมดาๆเนี้ยเเหล่ะหนู" เสียงป้าเขาค่อนข้างสั่น เเล้าเราจ้องตาแกทุกคำพูดทุกประโยค
"ป้าป่วยเป็นโรคอะไรหรอค่ะ "
"ป้าเป็นโรคกระเพราะ ไม่ค่อยได้กินข้าว ส่วนใหญ่ได้ข้าวมา ก็อยากให้หลานกิน เเค่ป้าเห็นหลานอิ่ม ป้าก็อิ่มเเล้ว"
"..." เราก็เงียบ อยากให้ป้าเขาพูดถึงความรู้สึก
"ป้าสงสารหลานป้า ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกป้าเลย ป้าอ่อนแอขี้โรค เจ็บป่วยตลอด ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ชีวิตป้าไม่มีใคร มีแค่หลานคนเดียว ป้าอยากเลี้ยงดูเขาให้เหมือนเด็กคนอื่น มีโอกาส มีของเล่น ได้เรียนหนังสือ มีข้าวกิน มีบ้านอยู่ ไม่ต้องลำบาก ขอข้าวเขากิน"
"ป้าคิดว่าสังคมทอดทิ้งป้าหรือป่าวค่ะ"
"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันหนู แต่ชีวิตป้าเป็นแบบนี้เเล้ว ป้าทำดีที่สุดได้เท่านี้ ป้าก็อยากยอมรับมัน แต่ป้าอยากให้หลานป้ามีอนาคต ไม่อยากให้มาใช้ชีวิตเเบบป้า" ป้าเขาน้ำตาเริ่มคลอ เราก็เลยเอื้อมมือไปจับเเขนป้าเขาไว้
เราลุกขึ้นเเล้วเดินออกมา ไปซื้อข้าวเเละน้ำ (เท่าที่จะหาได้) เดินกลับมาอีกหาป้าเขา เเล้วยืนให้ ป้าเขาก็ทั้งยกมือไหว้ ทั้งพูดขอบคุณ เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เราบอกกับป้าเขาว่า ...
"คนเราก็มีชีวิตเเตกต่างกันไปนะค่ะ หนูก็มีชีวิตอีกเเบบนึง ป้าก็มีชีวิตอีกเเบบนึง ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูรู้จักชีวิต ที่มีเเต่คนไม่สนใจ คิดว่าเป็นส่วนเกินของสังคม แต่ป้าไม่ต้องคิดเเง่นั้นนะคะ เราคิดเเง่อื่นได้ อย่างน้อยๆ มีหนูนึงคนที่อยากจะรับฟังปัญหาของป้า หนูขอตัวนะคะ โชคดีนะค่ะป้า "
ป้าเขาก็นิ่งมองหน้าเรา เเล้วพูดขอบคุณ เราลุกเดินออกไป
จากที่ได้นั่งคุยกับคนข้างถนนมา ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ของบางอย่างไม่มีค่าสำหรับเรา แต่กลับมีค่ามากมายสำหรับคนบางคน โอกาสที่เรา สิ่งที่เราได้รับ มันมากมายเหลือเกิน ต่างลิบลับกับคนบางคน ...
ชีวิตข้างถนน
วันนึงเราไปเที่ยวหลังเลิกเรียนกับเพื่อน 2 คน ตอนกลับเราเดินไปส่งเพื่อนที่ป้ายรถเมย์ ขาไปเรากับเพื่อนถือแก้วน้ำคนละเเก้ว
จู่ๆ ... มีป้าแก่ๆ คนนึงนั่งอยู่ข้างถนน ยืนมือมาขอน้ำที่เราถืออยู่ เราก็เลยถามว่า " ป้าจะกินหรอค่ะ " ป้าก็พยักหน้า เเล้วไหว้เราเราบอกว่า
ขอบคุณมากๆ เราก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก็ไหว้กลับไปเเล้วบอกไปว่าไม่เป็นไรค่ะ
ขากลับ เรากลับมาคนเดียว เราก็ยังเห็นป้าเขานั่งอยู่ที่เดิม เราเลยเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างๆ ป้าเขาก็มองด้วยสายตาสงสัย
ช่วงนั้นคนพลุกพล่าน คนค่อนข้างเยอะ คนรอบๆเริ่มมอง เพราะเราใส่ชุดนักเรียน ส่วนป้าเขาใส่ชุดโทรมเเละถือกระเป๋าเก่าๆ
เราก็เริ่มพูดคุยกับป้า (เราไม่ได้ถามชื่อมา)
"คุณป้ามานั่งทำอะไรหรอค่ะ รอใครอยู่หรือป่าว" เราก็ถามไป
"ป้ารอหลาน หลานกำลังไปหาข้าวให้ป้า" เสียงป้าเขาค่อนข้างเบา ฟังดูเป็นคนใจดี เเละดูเหมือนกำลังจะหมดเเรง
"แล้วบ้านป้า อยู่ที่ไหนค่ะ"
"ป้าไม่มีบ้านหรอก ป้าก็นอนตามข้างถนนธรรมดาๆเนี้ยเเหล่ะหนู" เสียงป้าเขาค่อนข้างสั่น เเล้าเราจ้องตาแกทุกคำพูดทุกประโยค
"ป้าป่วยเป็นโรคอะไรหรอค่ะ "
"ป้าเป็นโรคกระเพราะ ไม่ค่อยได้กินข้าว ส่วนใหญ่ได้ข้าวมา ก็อยากให้หลานกิน เเค่ป้าเห็นหลานอิ่ม ป้าก็อิ่มเเล้ว"
"..." เราก็เงียบ อยากให้ป้าเขาพูดถึงความรู้สึก
"ป้าสงสารหลานป้า ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกป้าเลย ป้าอ่อนแอขี้โรค เจ็บป่วยตลอด ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ชีวิตป้าไม่มีใคร มีแค่หลานคนเดียว ป้าอยากเลี้ยงดูเขาให้เหมือนเด็กคนอื่น มีโอกาส มีของเล่น ได้เรียนหนังสือ มีข้าวกิน มีบ้านอยู่ ไม่ต้องลำบาก ขอข้าวเขากิน"
"ป้าคิดว่าสังคมทอดทิ้งป้าหรือป่าวค่ะ"
"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันหนู แต่ชีวิตป้าเป็นแบบนี้เเล้ว ป้าทำดีที่สุดได้เท่านี้ ป้าก็อยากยอมรับมัน แต่ป้าอยากให้หลานป้ามีอนาคต ไม่อยากให้มาใช้ชีวิตเเบบป้า" ป้าเขาน้ำตาเริ่มคลอ เราก็เลยเอื้อมมือไปจับเเขนป้าเขาไว้
เราลุกขึ้นเเล้วเดินออกมา ไปซื้อข้าวเเละน้ำ (เท่าที่จะหาได้) เดินกลับมาอีกหาป้าเขา เเล้วยืนให้ ป้าเขาก็ทั้งยกมือไหว้ ทั้งพูดขอบคุณ เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เราบอกกับป้าเขาว่า ...
"คนเราก็มีชีวิตเเตกต่างกันไปนะค่ะ หนูก็มีชีวิตอีกเเบบนึง ป้าก็มีชีวิตอีกเเบบนึง ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูรู้จักชีวิต ที่มีเเต่คนไม่สนใจ คิดว่าเป็นส่วนเกินของสังคม แต่ป้าไม่ต้องคิดเเง่นั้นนะคะ เราคิดเเง่อื่นได้ อย่างน้อยๆ มีหนูนึงคนที่อยากจะรับฟังปัญหาของป้า หนูขอตัวนะคะ โชคดีนะค่ะป้า "
ป้าเขาก็นิ่งมองหน้าเรา เเล้วพูดขอบคุณ เราลุกเดินออกไป
จากที่ได้นั่งคุยกับคนข้างถนนมา ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ของบางอย่างไม่มีค่าสำหรับเรา แต่กลับมีค่ามากมายสำหรับคนบางคน โอกาสที่เรา สิ่งที่เราได้รับ มันมากมายเหลือเกิน ต่างลิบลับกับคนบางคน ...