วันนี้ใช้ชีวิตแบบคนพิการมาครึ่งวัน

ดูข่าวช่องเนชั่น  ติดตามเรื่องรถเมล์ชานต่ำสำหรับคนพิการ  คนท้อง  คนแก่  และเด็ก ของ  ขสมก. มาสองวัน    ฟังแล้วก็เฉยๆ  เพราะเราไม่ได้พิการเลยไม่รับรู้ถึงความรู้สึกถึงความยากลำบากเท่าใด  แต่บังเอิญเมื่อวานเล่นบอลกับเด็ก  แล้วถูกเสียบสกัด ประเภทคนไปได้บอลไปไม่ได้  เล่นเอาหน้าทิ่มดินแบบหมดสภาพ  ทั้งขำในสภาพตัวเอง  ทั้งโมโหที่โดนเสียบ  รีบลุกเพราะอายเด็ก  แต่เจ็บหัวเข่าพอสมควร  เช้าวันนี้ตื่นมาผลเห็นทันตาครับ  ลุกไม่ขึ้น ขาขวายันไม่ได้มันยึดไปหมดกว่าจะลุกไปแปรงฟันได้เกือบ 5 นาที  ภรรยาต้องไปหาไม้มาให้ค้ำเดิน   กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน  มันลำบากมากครับ  ต้องอาศัยขาซ้ายยืนเป็นหลัก  แถมภรรยาก็คอยแกล้ง  และยิ้มเยาะด้วยความไม่เจียมสังขาร  

       อยากจะหยุดงานแต่วันนี้มีภาระกิจมากมาย  เดินแบบเป๋ๆ  สภาพเหมือนสุนัขถูกรถทับมาทำงาน  ถึงช่วงพักเที่ยงลางานไปส่งลูกที่นครปฐม สักสองชั่วโมง  ขึ้นรถลงรถลำบากมาก  แต่ก็ต้องมา  แวะห้องน้ำตามปั๊ม  ลำบากจริงๆ ไม่มีทางลาด  จะเข้าห้องน้ำคนพิการ  เจอคนเข้าตัดหน้าเสียแล้ว  เดินลากขาเข้าห้องน้ำ  หาห้องที่มีที่นั่งแบบชักโครก  มีอยู่  1 ห้อง  (เวลางอเข่าเจ็บ  ยืดตรงก็เจ็บ)  เดินกลับมาที่รถกว่าจะถึง  ต้องหาท่าขึ้นรถแบบไม่ต้องงอเข่ามากโดยเอาก้นนั่งหันข้าง  แล้วเอามือช่วยยกขา  ขึ้นทีละข้าง  โครตลำบากเลย  หันเร็วๆก็เจ็บแปล๊บเลย

      เข้าใจหัวอกคนพิการ  คนแก่  เด็ก  เลยครับ  เวลาขึ้นรถเมล์บันไดสูงๆ  เมื่อเช้าก็ดูข่าวความวุ่นวายของการทำประชาพิจารณ์  ของการจัดซื้อรถเมล์ชานต่ำ      ที่ดูไม่เข้าท่าเข้าทาง  ไหนๆก็จะบริการคนพิการทั้งที  ลองสอบถามความคิดเห็นคนพิการให้ได้ข้อสรุปที่ชัดเจนก่อนดีกว่าครับ  อย่าเพิ่งรีบซื้อเลยครับ  สักวันหากเราพิการบ้างจะได้ไปไหนมาไหนสะดวก