เครียดและเบื่อบ้านมากๆค่ะ ผู้ใหญ่ในบ้านเป็นครูอาจารย์แท้ๆ
แต่ใช้ให้เราทำการบ้านให้น้อง ตั้งแต่น้องยังเรียนประถม จนตอนนี้จะขึ้นม.2แล้ว
ก็ยังไม่รับผิดชอบการบ้านตัวเองเลย น้องเป็นผู้หญิงด้วย ตอนอยู่ประถมน้องเรียนEP ค่ะ
ในขณะที่ตอนนั้นเรายังเรียนม.ปลายอยู่ แล้วก็ไม่ได้เรียนEP เหมือนน้องด้วย
แต่กลับต้องมานั่งทำการบ้านที่ตำราเป็นภาษาอังกฤษหมดทั้งเล่มให้น้องอะ
เคยยอมทำให้ ไม่พูดไม่บ่น ไม่ปฏิเสธ เพราะคิดว่าเราช่วยน้องเรานิดๆหน่อยๆ
คงไม่เป็นไร น้องยังเด็ก แล้วอีกอย่างคือ เกรงใจผู้ใหญ่ด้วย เพราะเค้าเป็นคน
ใช้ให้เราช่วยน้อง แต่ยิ่งน้องเรียนชั้นสูงขึ้นๆ การบ้านมันมากขึ้น
แต่ความรับผิดชอบก็เท่าเดิม มีการบ้านกี่อย่างๆก็เอามาโยนให้พี่ทำให้
ไอ้แบบนี้ที่บ้านเรียกว่าเป็นการช่วยน้องอะค่ะ
ตอนนี้เราเรียนมหาลัยแล้ว ภาระงานของตัวเองก็มี หนังสือสอบก็ต้องอ่าน
แต่ยังถูกใช้ให้เป็นขี้ข้าทำการบ้านให้น้องอยู่เช่นเดิม และถ้าไม่ทำให้
หรือทำให้น้องไม่เสร็จสมบูรณ์ในสภาพพร้อมส่งครู
ก็จะโดนพูดกระแทก-ดัน ประชดประชันเป็นระยะๆ ว่าไม่มีน้ำใจบ้าง
ไม่เห็นหัวผู้ใหญ่บ้าง
คนที่อ่านก็คงเกิดคำถามรึเปล่าคะ ว่าแล้วเราเองไม่พูดอะไรบ้างหรือ?
คำตอบคือ เคยพูดนะคะ เราก็บอกว่าเราเองยิ่งเรียนใกล้จะจบก็ยิ่งเครียด
มีภาระของตัวเองอยู่แล้ว จะให้เรามานั่งทำแต่การบ้านให้ แค่ให้มีไปส่งครู
แล้วน้องจะได้อะไร แล้วจะพึ่งตัวเองได้ยังไง
เคยพูดแบบนี้ผลตอบรับก็อย่างที่ว่าน่ะค่ะ....
มันเลยเป็นความอึดอัดในบ้าน ที่ไม่รู้จะพูดยังไง เราควรทำไงดีคะ
บางทีก็เหลืออดอะ มันเป็นความรัก ความเป็นห่วงใยที่ไม่เข้าท่าเลย
จะทำยังไงดีคะ เมื่อต้องเป็นขี้ข้าทำการบ้านให้น้องตัวเอง?
แต่ใช้ให้เราทำการบ้านให้น้อง ตั้งแต่น้องยังเรียนประถม จนตอนนี้จะขึ้นม.2แล้ว
ก็ยังไม่รับผิดชอบการบ้านตัวเองเลย น้องเป็นผู้หญิงด้วย ตอนอยู่ประถมน้องเรียนEP ค่ะ
ในขณะที่ตอนนั้นเรายังเรียนม.ปลายอยู่ แล้วก็ไม่ได้เรียนEP เหมือนน้องด้วย
แต่กลับต้องมานั่งทำการบ้านที่ตำราเป็นภาษาอังกฤษหมดทั้งเล่มให้น้องอะ
เคยยอมทำให้ ไม่พูดไม่บ่น ไม่ปฏิเสธ เพราะคิดว่าเราช่วยน้องเรานิดๆหน่อยๆ
คงไม่เป็นไร น้องยังเด็ก แล้วอีกอย่างคือ เกรงใจผู้ใหญ่ด้วย เพราะเค้าเป็นคน
ใช้ให้เราช่วยน้อง แต่ยิ่งน้องเรียนชั้นสูงขึ้นๆ การบ้านมันมากขึ้น
แต่ความรับผิดชอบก็เท่าเดิม มีการบ้านกี่อย่างๆก็เอามาโยนให้พี่ทำให้
ไอ้แบบนี้ที่บ้านเรียกว่าเป็นการช่วยน้องอะค่ะ
ตอนนี้เราเรียนมหาลัยแล้ว ภาระงานของตัวเองก็มี หนังสือสอบก็ต้องอ่าน
แต่ยังถูกใช้ให้เป็นขี้ข้าทำการบ้านให้น้องอยู่เช่นเดิม และถ้าไม่ทำให้
หรือทำให้น้องไม่เสร็จสมบูรณ์ในสภาพพร้อมส่งครู
ก็จะโดนพูดกระแทก-ดัน ประชดประชันเป็นระยะๆ ว่าไม่มีน้ำใจบ้าง
ไม่เห็นหัวผู้ใหญ่บ้าง
คนที่อ่านก็คงเกิดคำถามรึเปล่าคะ ว่าแล้วเราเองไม่พูดอะไรบ้างหรือ?
คำตอบคือ เคยพูดนะคะ เราก็บอกว่าเราเองยิ่งเรียนใกล้จะจบก็ยิ่งเครียด
มีภาระของตัวเองอยู่แล้ว จะให้เรามานั่งทำแต่การบ้านให้ แค่ให้มีไปส่งครู
แล้วน้องจะได้อะไร แล้วจะพึ่งตัวเองได้ยังไง
เคยพูดแบบนี้ผลตอบรับก็อย่างที่ว่าน่ะค่ะ....
มันเลยเป็นความอึดอัดในบ้าน ที่ไม่รู้จะพูดยังไง เราควรทำไงดีคะ
บางทีก็เหลืออดอะ มันเป็นความรัก ความเป็นห่วงใยที่ไม่เข้าท่าเลย