ตอนฟังครั้งแรก ถ่ายทอดสดทางทีวี รู้สึก วีน่าจะมีปัญหากับภาษาไทยเวลาร้องเพลงพอสมควร
เทียบกับแอนแล้วดูชัดถ้อยชัดคำกว่า (เทียบระหว่าง แอน กับ วี นะครับ)
ตอนที่นั่งดูก็ ไม่ไหวทั้งคู่ ฟังทางแอนดูมีลูกเล่นมากกว่า ทางวีดูมาเรียบๆ นิ่งๆ
โทนเสียง อารมณ์ มาแบบคนละทาง ท่อนประสานป่วยมาก
แอนไปทางแนวพยายามจะให้รู้ว่ากลับมาเถอะ โน้มน้าวทุกอย่าง ออกท่าออกทาง
วี มานิ่งๆ เงียบๆ เหมือนกับคำว่า มึนๆ อึนๆ จะทำไงดี ทำไรไม่ถูก ขอร้องทางอารมณ์ทางสายตา
ฟังจบจะบอกว่า แอนดีกว่าวี เรื่องเทคนิค ก็อาจจะใช่ แต่ ก็ไม่ได้ไพเราะชวนฟัง
ของวี ก็ยังเฉยๆนะ นะวินาทีที่ฟังจบ เพราะคิดว่า วี เข้าแน่ๆ เพราะ น่าจะเอาไปเล่นอะไรได้มากกว่า
(ไม่ได้มองที่ความน่ารักนะครับ อิอิ) ก็เห็นด้วยที่เลือก วี จึงปล่อยผ่านเลยไป
พอเช้าวันอังคาร อารมณ์ไหนไม่รู้ ส่วนตัวผมชอบฟังแนวเพลงที่ต่างจากต้นฉบับ
เพลงเร็วเป็นเพลงช้า เพลงช้าเป็นเพลงเร็ว เพลงเบามาจัดหนัก อะไรแบบนั้น
และเพลงของค็อกเทลก็เป็นเพลงที่ร้องแบบต้นฉบับยากอยู่ พอได้ลองฟังแบบบอสซ่าที่ชอบมาก
รู้สึกเลย เพลงมีมิติขึ้น น่าฟังขึ้น ก็เปิดฟังอีกรอบ มาสะดุดที่โค้ชคิ้มพูดว่า
"วีทำให้ดิฉันรู้สึกลึกลงไปอีกขั้นนึง ไม่สามารถจะละสายตาไปจากเขาได้"
"ฉันทำได้แค่ขอร้องด้วยสายตา ด้วยเสียงเบาๆ"
เกิดความสงสัยละ อะไรคือลึกไปอีกขั้นหว่า
ที่เปิดฟังก่อนหน้านั้น เปิดให้เล่นไว้หน้าต่างนึง
แต่เข้าไปหาข้อมูล ทำโน่นนี่ อีกหน้าต่างนึง
ฟังเฉยๆ ไม่ได้โฟกัสไปที่ภาพวีดีโอเลย
คราวนี้เลยลองมานั่งดูแบบตั้งใจ ดูเต็มๆ
ประโยคแรกขึ้นมาเฉยๆ เพราะดี (ชอบแนวเสียงของ วีอ่ะนะ)
พอเริ่มเข้าท่อนวีร้อง
"เพราะอะไรเธอจึงทิ้งฉันไป ฉันทำให้เธอผิดหวัง
ฉันทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายขนาดไหน"
อินเนอร์มา สีหน้า แววตา มาครบ
ท่อนที่ไม่ได้ร้องก็ยังรักษาระดับไว้ได้ดี
พอถึงท่อนที่ตัวเองร้อง
"พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ"
ท่าทางที่แสดงออกมา ชวนให้ละสายตาไม่ได้เลย
เพลงตัดมาที่ท่อนนี้
"ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้"
ทำให้รู้สึกว่า เวลาที่เรากำลังจะสูญเสียคนรักไปต่อหน้า
มันทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงดี อัดอั้น คิดไม่ออกจะพูดอะไร
ท่อนนี้จบก็เป็นท่อนที่แอนร้อง แต่วีรักษาอินเนอร์ไว้เหมือนภูเขาไฟรอการระเบิด
ในท่อน "แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย" ทำให้รู้สึกได้ว่า การอ้อนวอนแบบนิ่งๆ ก็มีพลัง
ที่รู้สึกไปคิดไป อาจจะเป็นเพราะชอบเสียง ของวีเป็นทุนเดิม
เจอเพลงนี้เข้าไป สิ่งที่เด่นของวี คือ แนวทางการร้อง โทนเสียง ความเป็นธรรมชาติ และแพสชั่น
แพสชั่นที่ทำให้รู้สึกว่า เธอเป็นแบบเดียวกับสิ่งที่เพลงต้องการสื่ออารมณ์ออกมา
ต้องรอดูว่า รอบน็อคเอ้า จะมีอะไรให้น่าตามต่อมั้ย อินเนอร์แบบไหนที่จะได้เห็นกัน รอเชียร์ครับ
รึว่านี่คือ ลึกอีกขั้น ที่โค้ชคิ้มเอ่ย คุกเข่า วี - วิโอเลต วอเทียร์
เทียบกับแอนแล้วดูชัดถ้อยชัดคำกว่า (เทียบระหว่าง แอน กับ วี นะครับ)
ตอนที่นั่งดูก็ ไม่ไหวทั้งคู่ ฟังทางแอนดูมีลูกเล่นมากกว่า ทางวีดูมาเรียบๆ นิ่งๆ
โทนเสียง อารมณ์ มาแบบคนละทาง ท่อนประสานป่วยมาก
แอนไปทางแนวพยายามจะให้รู้ว่ากลับมาเถอะ โน้มน้าวทุกอย่าง ออกท่าออกทาง
วี มานิ่งๆ เงียบๆ เหมือนกับคำว่า มึนๆ อึนๆ จะทำไงดี ทำไรไม่ถูก ขอร้องทางอารมณ์ทางสายตา
ฟังจบจะบอกว่า แอนดีกว่าวี เรื่องเทคนิค ก็อาจจะใช่ แต่ ก็ไม่ได้ไพเราะชวนฟัง
ของวี ก็ยังเฉยๆนะ นะวินาทีที่ฟังจบ เพราะคิดว่า วี เข้าแน่ๆ เพราะ น่าจะเอาไปเล่นอะไรได้มากกว่า
(ไม่ได้มองที่ความน่ารักนะครับ อิอิ) ก็เห็นด้วยที่เลือก วี จึงปล่อยผ่านเลยไป
พอเช้าวันอังคาร อารมณ์ไหนไม่รู้ ส่วนตัวผมชอบฟังแนวเพลงที่ต่างจากต้นฉบับ
เพลงเร็วเป็นเพลงช้า เพลงช้าเป็นเพลงเร็ว เพลงเบามาจัดหนัก อะไรแบบนั้น
และเพลงของค็อกเทลก็เป็นเพลงที่ร้องแบบต้นฉบับยากอยู่ พอได้ลองฟังแบบบอสซ่าที่ชอบมาก
รู้สึกเลย เพลงมีมิติขึ้น น่าฟังขึ้น ก็เปิดฟังอีกรอบ มาสะดุดที่โค้ชคิ้มพูดว่า
"วีทำให้ดิฉันรู้สึกลึกลงไปอีกขั้นนึง ไม่สามารถจะละสายตาไปจากเขาได้"
"ฉันทำได้แค่ขอร้องด้วยสายตา ด้วยเสียงเบาๆ"
เกิดความสงสัยละ อะไรคือลึกไปอีกขั้นหว่า
ที่เปิดฟังก่อนหน้านั้น เปิดให้เล่นไว้หน้าต่างนึง
แต่เข้าไปหาข้อมูล ทำโน่นนี่ อีกหน้าต่างนึง
ฟังเฉยๆ ไม่ได้โฟกัสไปที่ภาพวีดีโอเลย
คราวนี้เลยลองมานั่งดูแบบตั้งใจ ดูเต็มๆ
ประโยคแรกขึ้นมาเฉยๆ เพราะดี (ชอบแนวเสียงของ วีอ่ะนะ)
พอเริ่มเข้าท่อนวีร้อง
"เพราะอะไรเธอจึงทิ้งฉันไป ฉันทำให้เธอผิดหวัง
ฉันทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายขนาดไหน"
อินเนอร์มา สีหน้า แววตา มาครบ
ท่อนที่ไม่ได้ร้องก็ยังรักษาระดับไว้ได้ดี
พอถึงท่อนที่ตัวเองร้อง
"พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ"
ท่าทางที่แสดงออกมา ชวนให้ละสายตาไม่ได้เลย
เพลงตัดมาที่ท่อนนี้
"ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้"
ทำให้รู้สึกว่า เวลาที่เรากำลังจะสูญเสียคนรักไปต่อหน้า
มันทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงดี อัดอั้น คิดไม่ออกจะพูดอะไร
ท่อนนี้จบก็เป็นท่อนที่แอนร้อง แต่วีรักษาอินเนอร์ไว้เหมือนภูเขาไฟรอการระเบิด
ในท่อน "แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย" ทำให้รู้สึกได้ว่า การอ้อนวอนแบบนิ่งๆ ก็มีพลัง
ที่รู้สึกไปคิดไป อาจจะเป็นเพราะชอบเสียง ของวีเป็นทุนเดิม
เจอเพลงนี้เข้าไป สิ่งที่เด่นของวี คือ แนวทางการร้อง โทนเสียง ความเป็นธรรมชาติ และแพสชั่น
แพสชั่นที่ทำให้รู้สึกว่า เธอเป็นแบบเดียวกับสิ่งที่เพลงต้องการสื่ออารมณ์ออกมา
ต้องรอดูว่า รอบน็อคเอ้า จะมีอะไรให้น่าตามต่อมั้ย อินเนอร์แบบไหนที่จะได้เห็นกัน รอเชียร์ครับ