สองเรือนกายชายหญิงนอนกอดก่ายซุกไซ้กันอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนาสีขาวบริสุทธิ์
ทั้งคู่เพิ่งจะผ่านห้วงเวลาอันเกษมสุขกันมาเกือบตลอดทั้งคืน และเมื่อฝ่ายชายตื่นขึ้น เขาก็เหลือบไปมองดูนาฬิกาพลังความร้อนที่ติดอยู่ที่ฝาผนังก่อนจะหันมาจุมพิตหญิงสาวคนรัก
" ผมต้องไปแล้วนะ เจนเน็ต "
หญิงสาวตื่นขึ้นอย่างช้าๆ ชายหนุ่มเร่งรีบสวมเครื่องแบบของกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า ในขณะที่ฝ่ายหญิงยังคงนอนอ้อยอิ่งอยู่บนเตียง
" คุณจะลาพักร้อนเมื่อไหร่คะ จอห์น ? "
หล่อนถาม
" อาทิตย์หน้า "
จอห์นพูดพลางล้างหน้าด้วยเครื่องมือพิเศษอย่างรวดเร็ว
" งั้นอาทิตย์หน้าชั้นจะมารับคุณนะคะ ระหว่างนี้ชั้นจะไปเยี่ยมคุณย่าที่ โซน 2 "
จอห์นตรงเข้าจุมพิตเจนเน็ตอีกครั้งพลางกล่าว
" โอเค จ้ะ ผมไปล่ะนะ "
เขารีบวิ่งออกจากห้องไป
- - - - - - - - -
ดาวทูซ่า เป็นดวงดาวที่สร้างขึ้นโดยฝีมือมนุษย์ มีขนาดใหญ่พอๆกับโลก ก่อสร้างเสร็จสิ้นในปี ค.ศ. 5000 และขนถ่ายประชากรจากโลกไปได้กว่าครึ่ง ซึ่งในปีนั้น โลกถึงกาลวิกฤต ไม่สามารถจะรองรับประชากรมากมายมหาศาลที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วได้อีกต่อไปแล้ว
บนดวงดาว จะแบ่งออกเป็นโซนต่างๆ ถึง 12 โซน ซึ่งในแต่ละโซนจะมีความสำคัญมากน้อยแตกต่างกันไป อาทิ โซนที่ 1 จะเป็นโซนบริหาร ซึ่งจะรวมเอาหน่วยงานต่างๆของรัฐไว้ทั้งหมด ถือเป็นโซนที่สำคัญที่สุด เปรียบประหนึ่งกับสมองของร่างกายมนุษย์เลยทีเดียว
ณ ศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า
ภายในห้องบังคับการของศูนย์บัญชาการแห่งนี้ มีเครื่องมืออิเลคโทรนิคส์รูปร่างแปลกๆ มากมายตั้งเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บรรยากาศของห้องกำลังวุ่นวายไปด้วยเหล่าพนักงานฝ่ายต่างๆ สวมเครื่องแบบหลายสีที่กระชับรัดกุม
ทุกคนต่างปฏิบัติหน้าที่กันอย่างขะมักเขม้น โดยไม่รู้เลยว่า ภายในห้องๆหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านล่างลงไปอีกหลายชั้นนั้น ชายหนุ่มสองคนกำลังแสดงบทรักบทพิศวาสอันหวานชื่นกันอยู่อย่างดูดดื่ม
ในไม่ช้า เมื่อห้วงแห่งอารมณ์เสน่หาอันเร่าร้อนนั้นทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน ชายหนุ่มผู้หนึ่งในนั้นก็จุมพิตหนุ่มคนรักก่อนกล่าว
" ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะที่รัก "
เขารีบออกจากห้องนั้นแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ในทันที เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เขาก็พบว่าจอห์นยืนอยู่ในลิฟท์และกล่าวทักทายเขา
" อ้าว.. แอรอน "
- - - - - - - - -
จอห์นและแอรอน เดินเข้าสู่ห้องบังคับการของศูนย์ฯ
" วันนี้มีอะไรพิเศษไหม? "
จอห์นถามไปยังพนักงานคนหนึ่ง
" มีครับ "
พนักงานคนนั้นกดสวิตช์เปิดจอภาพขนาดใหญ่ที่ด้านหน้า
ครู่หนึ่ง ภาพของยานอวกาศรูปร่างประหลาดขนาดใหญ่ก็ปรากฏ
" ยานอวกาศโรโบเทียร์ "
แอรอนว่า
" คุณรู้จัก? "
จอห์นหันมาถาม
" เป็นยานเรือนจำหุ่นยนต์ "
จอห์นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน
" หุ่นยนต์ ? "
- - - - - - - - -
ยานอวกาศขนาดเล็กพุ่งตัวออกจากศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า สู่ห้วงอวกาศอันเวิ้งว้างและกว้างใหญ่ มันตรงไปยังยานเรือนจำโรโบเทียร์ซึ่งลอยละล่องอยู่
ยานอวกาศลำเล็กนี้มีแอรอนเป็นผู้ขับ โดยมีจอห์นนั่งอยู่เคียงข้าง ยานเคลื่อนเข้าเทียบสะพานเดินเรือของยานโรโบเทียร์อย่างช้าๆ และเมื่อประตูยานเล็กเปิดออก จอห์นและแอรอนก็ได้พบกับหุ่นยนต์ขนาดเล็กตัวหนึ่งซึ่งลอยตัวอยู่กลางอากาศได้ เขาชื่อ ดีเอ็กซ์
" ยินดีต้อนรับสู่ยานโรโบเทียร์ครับ ผม ดีเอ็กซ์ เป็นกัปตันของยานลำนี้ "
ดีเอ็กซ์ พาจอห์นและแอรอนเข้าตรวจยานในทุกจุด พร้อมกับอธิบายว่า
" ยานโรโบเทียร์ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นยานเรือนจำสำหรับหุ่นยนต์ที่กระทำความผิดในคดีต่างๆ หุ่นพวกนี้ล้วนแล้วแต่มีระบบสมองกลที่ผิดพลาด ทำให้โปรแกรมถูกแปรเหลี่ยนไปเป็นทำลายล้าง แทนที่จะสร้างสรรค์ ดังนั้น เราจึงต้องกักตัวหุ่นพวกนี้เอาไว้เพื่อความปลอดภัยในระหว่างที่รัฐกำลังดำเนินคดีกับผู้สร้างหุ่นเหล่านี้ "
ทั้งหมดเดินไปตามทางเดินซึ่งสองข้างทางล้วนแล้วแต่เป็นห้องขัง ภายในห้องเหล่านั้นจะมีทั้งหุ่นยนต์อิเลคโทรนิคส์แบบต่างๆ หุ่นแอนดรอยด์ และมนุษย์สังเคราะห์ จอห์นกำลังสนใจอยู่กับการอธิบายของดีเอ็กซ์ ในขณะที่แอรอนนั้นสนใจในอีกเรื่อง
แอรอนกำลังกวาดสายตามองดูเหล่าหุ่นแอนดรอยด์ และมนุษย์สังเคราะห์ เพราะพวกนี้จะมีร่างกายที่เหมือนมนุษย์ทั่วๆไป ที่สำคัญ พวกมันจะถูกสร้างขึ้นมาโดยให้มีใบหน้าและเรือนกายที่สมบูรณ์แบบ ทุกตัวนั้นจะดูหล่อเหลา บึกบึน กำยำล่ำสันไปหมด แอรอนจ้องมองหุ่นเหล่านี้ด้วยจิตใจอันตื่นระทึก
แอรอนดูจะสนใจกับพวกมนุษย์สังเคราะห์มากเป็นพิเศษ เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาพบว่าพวกมนุษย์สังเคราะห์ส่วนใหญ่จะสามารถเปลี่ยนแปลงเนื้อเยื่อบางอย่างให้เล็กใหญ่ได้ และบางตัวยังเปลี่ยนสีสรรและความนุ่มความหยาบของผิวหนังได้อีกด้วย
โดยมากหุ่นมนุษย์สังเคราะห์มักจะถูกใช้ในงานบันเทิงต่างๆ เช่น การถ่ายภาพยนตร์ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา หรือเป็นตัวแสดงแทนในฉากที่เสี่ยงอันตรายต่างๆ แต่งานที่มักจะนิยมใช้กันมากที่สุดเห็นจะได้แก่ งานบริการทางเพศ เพราะมนุษย์สังเคราะห์สามารถให้บริการได้ทุกรูปแบบโดยไม่มีการเหน็ดเหนื่อยหรือเจ็บปวด ต่างจากมนุษย์ปกติธรรมดา
จอห์นดูจะไม่ค่อยชอบเรื่องเหล่านี้เท่าใดนัก เขาค่อนข้างจะหัวโบราณ และเป็นผู้ชายแท้ๆ เขายังคงเห็นว่ามนุษย์จริงๆย่อมจะดีกว่าหุ่นยนต์เสมอ
ทั้งสามเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง แอรอนทอดสายตามองเข้าไปในห้อง ประจวบเหมาะกับที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนอยู่ข้างในหันมาพอดี
" คุณพระช่วย "
แอรอนอุทาน เขาตะลึงในทันทีที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น
" มีอะไรหรือ แอรอน "
แอรอนหันขวับมา
" ให้ตายเถอะ จอห์น นี่นายไม่รู้เรื่องประวัติศาสตร์วงการเพลงเลยรึไง "
เขาหันกลับไปมองนักโทษในห้องขังอีกครั้งพลางกล่าง
" เอลวิส เพรสลี่... ไม่น่าเป็นไปได้ เขาตายไปกว่าห้าพันปีแล้ว !!! "
แอรอนจ้องมองใบหน้าของนักโทษผู้นั้นอย่างไม่วางตา หน้าตาของเขาช่างเหมือนกับเอลวิสในวัยหนุ่มราวกับเป็นคนๆเดียวกัน
" นี่คือ ซีบร้า เขาเป็นมนุษย์สังเคราะห์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด เพราะเขาสามารถเปลี่ยนแปลงสภาพโครงร่างและผิวกายให้เป็นเช่นไรก็ได้ ผิวภายที่แท้จริงของเขาจะมีลวดลายและสีสรรเหมือนกับม้าลาย "
ดีเอ็กซ์ชี้แจง
แอรอนรู้สึกสนใจในตัวซีบร้ามากเป็นพิเศษ การที่ซีบร้าสามารถเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าให้เหมือนกับคนอื่นได้อย่างแนบเนียนเช่นนี้ แสดงว่ามนุษย์สังเคราะห์ตัวนี้จะต้องมรอะไรที่พิเศษกว่ามนุษย์สังเคราะห์ตัวอื่นๆ อย่างแน่นอน
- - - - - - - - -
กลางดึกของคืนวันหนึ่ง...
แอรอนเดินลัดเลาะมาตามทางเดินภายในยานโรโบเทียร์เพียงลำพัง เมื่อสิบหน้าทีที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะติดสินบนพนักงานคุมรหัสเปิดประตูห้องขังเพื่อขอรหัสเปิดประตูห้องของซีบร้า และเมื่อเขาเดินมาจนถึงหน้าห้องขังแห่งนั้น แอรอนก็กดรหัสเปิดประตูแล้วรีบผลุบเข้าไปในห้องทันที
ซีบร้านอนอยู่บนเตียง ผิวกายของเขามีสีสรรและลวดลายเหมือนกับม้าลาย เขาจ้องมองมายังแอรอนซึ่งกำลังลดตัวลงนั่งบนเตียง อุ้งมือของแอรอนค่อยๆลูบไล้ไปตามเรียวขาอันกล้าแกร่งของซีบร้า
" ชั้นอยากให้นายเปลี่ยนร่างกายให้เหมือนเอลวิส "
เมื่อแอรอนพูดจบ ร่างของซีบร้าก็ค่อยๆปรับเปลี่ยนสภาพผิวกายไปในทันที
" อ้า.. "
แอรอนโน้มใบหน้าลงพรมจูบซีบร้าในทันใด ทั้งสองต่างสนองตอบความต้องการซึ่งกันและกันอย่างหนักหน่วง ห้วงเวลาอันเร้าอารมณ์ได้ดำเนินไปตามครรลองของมันอย่างต่อเนื่องและทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ
ซีบร้าตอบสนองความต้องการของแอรอนด้วยการใช้ความสามารถพิเศษในการปรับเปลี่ยนสภาพผิวกายที่นอกเหนือจากมนุษย์ปกติธรรมดาและมนุษย์สังเคราะห์ทั่วไปจะทำได้
แอรอนรู้สึกเคลิ้มไหวและเปี่ยมสุขหฤหรรษ์อย่างสุดยอดกับการปรณนิบัติอย่างถึงพริกถึงขิงของซีบร้า ซึ่งเขาเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้ว่า มนุษย์สังเคราะห์ตัวนี้แตกต่างจากมนุษย์สังเคราะห์ธรรมดาๆทั่วๆไปอย่างไร ต่อให้เขาต้องสำลักความสุขตายคาอกของซีบร้า เขาก็ยอม
- - - - - - - - -
เช้าวันรุ่งขึ้น
ดีเอ็กซ์มารอส่งจอห์นและแอรอน ซึ่งเตรียมตัวจะเดินทางกลับสู่ศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า
" ขอบคุณครับ สำหรับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและดีเยี่ยม จริงไหม... แอรอน "
จอห์นถาม แต่แอรอนยังคงยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินที่จอห์นพูด
" แอรอน... "
จอห์นย้ำ
" อ...เอ๋อ.. ครับ ครับ "
น้ำเสียงของแอรอนเปลี่ยนไปจากเดิม
" เสียงนายเป็นอะไรไปน่ะ "
จอห์นถาม
" เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย "
แอรอนขับยานลำเล็กทมุ่งสู่ดาวทูซ่าอย่างรวดเร็ว หากแต่ตัวยานกลับโยกย้ายส่ายขยับไปมาตลอดทางราวกับคนเพิ่งหัดขับใหม่ๆ ไม่เหมือนเมื่อคราวขามา ซึ่งจอห์นก็ตะโกนต่อว่าแอรอนไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าใดนัก
" แอรอน... !!! ขับใด้ดีๆหน่อยได้ไหม ชั้นยังไม่อยากตายในอวกาศนะ "
- - - - - - - - -
บนยานเรือนจำโรโบเทียร์
ผู้คุมห้องขังของซีบร้าเดินมายังห้องแห่งนั้น เขากดรหัสเปิดประตูห้องออกแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนซึ่งมีร่างหนึ่งนอนอยู่ใต้ผ้าห่มหนา
" ตื่นได้แล้ว ซีบร้า ได้เวลาเข้าห้องสมองกลแล้ว "
ผู้คุมกล่าวพลางเลิกผ้าห่มออก
ทันใด...
สายตาของเขาก็ต้องตะลึงงัน ใบหน้าซีดเผือด อาการคลื่นไส้บังเกิดขึ้นจนเขาต้องเอามือปิดปากและรีบวิ่งออกจากห้องแห่งนั้นไป เพราะสิ่งที่อยู่บนเตียงนั้นคือชิ้นส่วนอวัยวะมากมายของมนุษย์ที่ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ โดยส่วนศีรษะเป็นใบหน้าของ แอรอน...
- - - - - - - - -
ซีบร้าสังหารแอรอนแล้วปลอมตัวเป็นเขา มันเดินทางกลับสู่ดาวทูซ่าพร้อมกับจอห์น ข้อมูลทั้งหมดถูกส่งไปยังศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่าในทันทีที่ดีเอ็กซ์ทราบเรื่อง แต่... มันสายเกินไปเสียแล้ว
ซีบร้าสังหารพนักงานคนหนึ่งของศูนย์ฯแล้วปลอมตัวเป็นเขาเพื่อหลบหนีออกจากศูนย์บัญชาการแห่งนั้นไป มันปฏิบัติการได้อย่างราวเร็วและแนบเนียนมาก
- - - - - - - - -
รุ่งอรุณของวันใหม่...
จอห์นยืนสงบนิ่งอยู่หน้าห่อพลาสติกสีดำขนาดใหญ่ ซึ่งภายในนั้นบรรจุเศษชิ้นส่วนอวัยวะของแอรอนไว้จนเต็ม พนักงานคนหนึ่งของศูนย์ฯยื่นแฟ้มข้อมูลชิ้นหนึ่งให้กับจอห์น เขาเปิดอ่านในทันทีที่ได้รับ
แฟ้มข้อมูลบ่งบอกว่า ซีบร้าต้องคดีฆาตกรรมบุคคล 2 คน ซึ่งเคยเป็นเจ้านายเก่าของมัน ด้วยเหตุนี้ มันจึงถูกจับกุมตัวมาไว้บนยานเรือนจำโรโบเทียร์เพื่อบำบัดรักษาสมองกลที่ผิดพลาดให้กลับคืนสู่สภาพปกติ ในแฟ้มข้อมูลยังมีรายชื่อบุคคลอีก 3 คน ซึ่งเป็นเจ้านายเก่าของซีบร้าอีกด้วย
- - - - - - - - -
หลายวันต่อมา
ณ โซน 11 ซึ่งเป็นย่านของพวกรักร่วมเพศ...
ภายในคลับแห่งหนึ่งซึ่งกำลังเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ เสียงดนตรีแปลกหูที่บรรเลงโดยหุ่นยนต์ดังกึกก้องไปทั่ว ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังสนุกสนานเฮฮากับสิ่งบันเทิงภายในคลับ ต่างดื่มกินพูดคุยกันอย่างครึกครื้นราวกับดินแดนแห่งนี้เป็นสรวงสวรรค์ของพวกเขา
ชายหนุ่มรูปหล่อร่างสูงใหญ่ในชุดรัดรูปสีม่วงเป็นมันวาววับกำลังเดินไปตามโต๊ะต่างๆ เขาพูดคุยและทักทายกับแขกอย่างสนิทสนม เขาคือ โจอี้ เป็นเจ้าของคลับแห่งนี้ โจอี้เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีชายหนุ่มผมสีเงินสวมเครื่องแบบนายทหารอันทะมัดแทมงกำลังนั่งดื่มเครื่องดื่มอยู่เพียงผู้เดียว
ชายหนุ่มคนนี้จ้องมองโจอี้พลางยิ้มเชิญชวน ราวกับรู้ว่าโจอี้ชื่นชอบคนในเครื่องแบบ ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะนายทหารหนุ่มคนนี้ถูกสเป็คโจอี้เสียด้วย
" หวัดดีครับ ต้องการอะไรเพิ่มไหม "
โจอี้ถาม
" ไม่ครับ ขอบคุณ "
โจอี้นั่งลงข้างๆนายทหารคนนั้นพลางเลื่อนมือไปบีบต้นขาของเขาเบาๆ จึงกล่าว
" ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย คุณคงมาจากโซนอื่น "
" ครับผม "
เขายิ้ม
สายตาของทั้งสองต่างสอดประสานกันเป็นหนึ่ง เพียงเท่านี้ ทั้งคู่ก็ล่วงรู้ถึงสิ่งที่แต่ละฝ่ายพึงปรารถนา
- - - - - - - - -
ในห้องพักส่วนตัวของโจอี้
เรือนร่างแห่งชายหนุ่มทั้งสองต่างแนบชิด ความต้องการเริ่มสอดประสานไปตามครรลอง โจ้อี้ลูบไล้เรือนกายของนายทหารผู้นั้นด้วยความเสน่หาและลุ่มหลง ในขณะที่นายทหารหนุ่มกลับยืนหัวเราะอย่างกระหยิ่ม ผิวกายของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ มันมีลวดลายและสีสรรเหมือนกับม้าลาย โจอี้จำได้ดีถึงผิวกายแบบนี้ แต่... มันสายเกินไปเสียแล้ว
เสียงกล้ามเนื้อฉีกขาดดังสนั่น ตามด้วยเสียงกรีดร้องและคราบเลือด...
[ เรื่องสั้นแนววาย - ไซไฟ - 15+ ] :: ล่ามนุษย์สังเคราะห์ :: เขียนโดย ด๋ง
ทั้งคู่เพิ่งจะผ่านห้วงเวลาอันเกษมสุขกันมาเกือบตลอดทั้งคืน และเมื่อฝ่ายชายตื่นขึ้น เขาก็เหลือบไปมองดูนาฬิกาพลังความร้อนที่ติดอยู่ที่ฝาผนังก่อนจะหันมาจุมพิตหญิงสาวคนรัก
" ผมต้องไปแล้วนะ เจนเน็ต "
หญิงสาวตื่นขึ้นอย่างช้าๆ ชายหนุ่มเร่งรีบสวมเครื่องแบบของกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า ในขณะที่ฝ่ายหญิงยังคงนอนอ้อยอิ่งอยู่บนเตียง
" คุณจะลาพักร้อนเมื่อไหร่คะ จอห์น ? "
หล่อนถาม
" อาทิตย์หน้า "
จอห์นพูดพลางล้างหน้าด้วยเครื่องมือพิเศษอย่างรวดเร็ว
" งั้นอาทิตย์หน้าชั้นจะมารับคุณนะคะ ระหว่างนี้ชั้นจะไปเยี่ยมคุณย่าที่ โซน 2 "
จอห์นตรงเข้าจุมพิตเจนเน็ตอีกครั้งพลางกล่าว
" โอเค จ้ะ ผมไปล่ะนะ "
เขารีบวิ่งออกจากห้องไป
- - - - - - - - -
ดาวทูซ่า เป็นดวงดาวที่สร้างขึ้นโดยฝีมือมนุษย์ มีขนาดใหญ่พอๆกับโลก ก่อสร้างเสร็จสิ้นในปี ค.ศ. 5000 และขนถ่ายประชากรจากโลกไปได้กว่าครึ่ง ซึ่งในปีนั้น โลกถึงกาลวิกฤต ไม่สามารถจะรองรับประชากรมากมายมหาศาลที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วได้อีกต่อไปแล้ว
บนดวงดาว จะแบ่งออกเป็นโซนต่างๆ ถึง 12 โซน ซึ่งในแต่ละโซนจะมีความสำคัญมากน้อยแตกต่างกันไป อาทิ โซนที่ 1 จะเป็นโซนบริหาร ซึ่งจะรวมเอาหน่วยงานต่างๆของรัฐไว้ทั้งหมด ถือเป็นโซนที่สำคัญที่สุด เปรียบประหนึ่งกับสมองของร่างกายมนุษย์เลยทีเดียว
ณ ศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า
ภายในห้องบังคับการของศูนย์บัญชาการแห่งนี้ มีเครื่องมืออิเลคโทรนิคส์รูปร่างแปลกๆ มากมายตั้งเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บรรยากาศของห้องกำลังวุ่นวายไปด้วยเหล่าพนักงานฝ่ายต่างๆ สวมเครื่องแบบหลายสีที่กระชับรัดกุม
ทุกคนต่างปฏิบัติหน้าที่กันอย่างขะมักเขม้น โดยไม่รู้เลยว่า ภายในห้องๆหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านล่างลงไปอีกหลายชั้นนั้น ชายหนุ่มสองคนกำลังแสดงบทรักบทพิศวาสอันหวานชื่นกันอยู่อย่างดูดดื่ม
ในไม่ช้า เมื่อห้วงแห่งอารมณ์เสน่หาอันเร่าร้อนนั้นทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน ชายหนุ่มผู้หนึ่งในนั้นก็จุมพิตหนุ่มคนรักก่อนกล่าว
" ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะที่รัก "
เขารีบออกจากห้องนั้นแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ในทันที เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เขาก็พบว่าจอห์นยืนอยู่ในลิฟท์และกล่าวทักทายเขา
" อ้าว.. แอรอน "
- - - - - - - - -
จอห์นและแอรอน เดินเข้าสู่ห้องบังคับการของศูนย์ฯ
" วันนี้มีอะไรพิเศษไหม? "
จอห์นถามไปยังพนักงานคนหนึ่ง
" มีครับ "
พนักงานคนนั้นกดสวิตช์เปิดจอภาพขนาดใหญ่ที่ด้านหน้า
ครู่หนึ่ง ภาพของยานอวกาศรูปร่างประหลาดขนาดใหญ่ก็ปรากฏ
" ยานอวกาศโรโบเทียร์ "
แอรอนว่า
" คุณรู้จัก? "
จอห์นหันมาถาม
" เป็นยานเรือนจำหุ่นยนต์ "
จอห์นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน
" หุ่นยนต์ ? "
- - - - - - - - -
ยานอวกาศขนาดเล็กพุ่งตัวออกจากศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า สู่ห้วงอวกาศอันเวิ้งว้างและกว้างใหญ่ มันตรงไปยังยานเรือนจำโรโบเทียร์ซึ่งลอยละล่องอยู่
ยานอวกาศลำเล็กนี้มีแอรอนเป็นผู้ขับ โดยมีจอห์นนั่งอยู่เคียงข้าง ยานเคลื่อนเข้าเทียบสะพานเดินเรือของยานโรโบเทียร์อย่างช้าๆ และเมื่อประตูยานเล็กเปิดออก จอห์นและแอรอนก็ได้พบกับหุ่นยนต์ขนาดเล็กตัวหนึ่งซึ่งลอยตัวอยู่กลางอากาศได้ เขาชื่อ ดีเอ็กซ์
" ยินดีต้อนรับสู่ยานโรโบเทียร์ครับ ผม ดีเอ็กซ์ เป็นกัปตันของยานลำนี้ "
ดีเอ็กซ์ พาจอห์นและแอรอนเข้าตรวจยานในทุกจุด พร้อมกับอธิบายว่า
" ยานโรโบเทียร์ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นยานเรือนจำสำหรับหุ่นยนต์ที่กระทำความผิดในคดีต่างๆ หุ่นพวกนี้ล้วนแล้วแต่มีระบบสมองกลที่ผิดพลาด ทำให้โปรแกรมถูกแปรเหลี่ยนไปเป็นทำลายล้าง แทนที่จะสร้างสรรค์ ดังนั้น เราจึงต้องกักตัวหุ่นพวกนี้เอาไว้เพื่อความปลอดภัยในระหว่างที่รัฐกำลังดำเนินคดีกับผู้สร้างหุ่นเหล่านี้ "
ทั้งหมดเดินไปตามทางเดินซึ่งสองข้างทางล้วนแล้วแต่เป็นห้องขัง ภายในห้องเหล่านั้นจะมีทั้งหุ่นยนต์อิเลคโทรนิคส์แบบต่างๆ หุ่นแอนดรอยด์ และมนุษย์สังเคราะห์ จอห์นกำลังสนใจอยู่กับการอธิบายของดีเอ็กซ์ ในขณะที่แอรอนนั้นสนใจในอีกเรื่อง
แอรอนกำลังกวาดสายตามองดูเหล่าหุ่นแอนดรอยด์ และมนุษย์สังเคราะห์ เพราะพวกนี้จะมีร่างกายที่เหมือนมนุษย์ทั่วๆไป ที่สำคัญ พวกมันจะถูกสร้างขึ้นมาโดยให้มีใบหน้าและเรือนกายที่สมบูรณ์แบบ ทุกตัวนั้นจะดูหล่อเหลา บึกบึน กำยำล่ำสันไปหมด แอรอนจ้องมองหุ่นเหล่านี้ด้วยจิตใจอันตื่นระทึก
แอรอนดูจะสนใจกับพวกมนุษย์สังเคราะห์มากเป็นพิเศษ เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาพบว่าพวกมนุษย์สังเคราะห์ส่วนใหญ่จะสามารถเปลี่ยนแปลงเนื้อเยื่อบางอย่างให้เล็กใหญ่ได้ และบางตัวยังเปลี่ยนสีสรรและความนุ่มความหยาบของผิวหนังได้อีกด้วย
โดยมากหุ่นมนุษย์สังเคราะห์มักจะถูกใช้ในงานบันเทิงต่างๆ เช่น การถ่ายภาพยนตร์ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา หรือเป็นตัวแสดงแทนในฉากที่เสี่ยงอันตรายต่างๆ แต่งานที่มักจะนิยมใช้กันมากที่สุดเห็นจะได้แก่ งานบริการทางเพศ เพราะมนุษย์สังเคราะห์สามารถให้บริการได้ทุกรูปแบบโดยไม่มีการเหน็ดเหนื่อยหรือเจ็บปวด ต่างจากมนุษย์ปกติธรรมดา
จอห์นดูจะไม่ค่อยชอบเรื่องเหล่านี้เท่าใดนัก เขาค่อนข้างจะหัวโบราณ และเป็นผู้ชายแท้ๆ เขายังคงเห็นว่ามนุษย์จริงๆย่อมจะดีกว่าหุ่นยนต์เสมอ
ทั้งสามเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง แอรอนทอดสายตามองเข้าไปในห้อง ประจวบเหมาะกับที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนอยู่ข้างในหันมาพอดี
" คุณพระช่วย "
แอรอนอุทาน เขาตะลึงในทันทีที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น
" มีอะไรหรือ แอรอน "
แอรอนหันขวับมา
" ให้ตายเถอะ จอห์น นี่นายไม่รู้เรื่องประวัติศาสตร์วงการเพลงเลยรึไง "
เขาหันกลับไปมองนักโทษในห้องขังอีกครั้งพลางกล่าง
" เอลวิส เพรสลี่... ไม่น่าเป็นไปได้ เขาตายไปกว่าห้าพันปีแล้ว !!! "
แอรอนจ้องมองใบหน้าของนักโทษผู้นั้นอย่างไม่วางตา หน้าตาของเขาช่างเหมือนกับเอลวิสในวัยหนุ่มราวกับเป็นคนๆเดียวกัน
" นี่คือ ซีบร้า เขาเป็นมนุษย์สังเคราะห์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด เพราะเขาสามารถเปลี่ยนแปลงสภาพโครงร่างและผิวกายให้เป็นเช่นไรก็ได้ ผิวภายที่แท้จริงของเขาจะมีลวดลายและสีสรรเหมือนกับม้าลาย "
ดีเอ็กซ์ชี้แจง
แอรอนรู้สึกสนใจในตัวซีบร้ามากเป็นพิเศษ การที่ซีบร้าสามารถเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าให้เหมือนกับคนอื่นได้อย่างแนบเนียนเช่นนี้ แสดงว่ามนุษย์สังเคราะห์ตัวนี้จะต้องมรอะไรที่พิเศษกว่ามนุษย์สังเคราะห์ตัวอื่นๆ อย่างแน่นอน
- - - - - - - - -
กลางดึกของคืนวันหนึ่ง...
แอรอนเดินลัดเลาะมาตามทางเดินภายในยานโรโบเทียร์เพียงลำพัง เมื่อสิบหน้าทีที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะติดสินบนพนักงานคุมรหัสเปิดประตูห้องขังเพื่อขอรหัสเปิดประตูห้องของซีบร้า และเมื่อเขาเดินมาจนถึงหน้าห้องขังแห่งนั้น แอรอนก็กดรหัสเปิดประตูแล้วรีบผลุบเข้าไปในห้องทันที
ซีบร้านอนอยู่บนเตียง ผิวกายของเขามีสีสรรและลวดลายเหมือนกับม้าลาย เขาจ้องมองมายังแอรอนซึ่งกำลังลดตัวลงนั่งบนเตียง อุ้งมือของแอรอนค่อยๆลูบไล้ไปตามเรียวขาอันกล้าแกร่งของซีบร้า
" ชั้นอยากให้นายเปลี่ยนร่างกายให้เหมือนเอลวิส "
เมื่อแอรอนพูดจบ ร่างของซีบร้าก็ค่อยๆปรับเปลี่ยนสภาพผิวกายไปในทันที
" อ้า.. "
แอรอนโน้มใบหน้าลงพรมจูบซีบร้าในทันใด ทั้งสองต่างสนองตอบความต้องการซึ่งกันและกันอย่างหนักหน่วง ห้วงเวลาอันเร้าอารมณ์ได้ดำเนินไปตามครรลองของมันอย่างต่อเนื่องและทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ
ซีบร้าตอบสนองความต้องการของแอรอนด้วยการใช้ความสามารถพิเศษในการปรับเปลี่ยนสภาพผิวกายที่นอกเหนือจากมนุษย์ปกติธรรมดาและมนุษย์สังเคราะห์ทั่วไปจะทำได้
แอรอนรู้สึกเคลิ้มไหวและเปี่ยมสุขหฤหรรษ์อย่างสุดยอดกับการปรณนิบัติอย่างถึงพริกถึงขิงของซีบร้า ซึ่งเขาเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้ว่า มนุษย์สังเคราะห์ตัวนี้แตกต่างจากมนุษย์สังเคราะห์ธรรมดาๆทั่วๆไปอย่างไร ต่อให้เขาต้องสำลักความสุขตายคาอกของซีบร้า เขาก็ยอม
- - - - - - - - -
เช้าวันรุ่งขึ้น
ดีเอ็กซ์มารอส่งจอห์นและแอรอน ซึ่งเตรียมตัวจะเดินทางกลับสู่ศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่า
" ขอบคุณครับ สำหรับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและดีเยี่ยม จริงไหม... แอรอน "
จอห์นถาม แต่แอรอนยังคงยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินที่จอห์นพูด
" แอรอน... "
จอห์นย้ำ
" อ...เอ๋อ.. ครับ ครับ "
น้ำเสียงของแอรอนเปลี่ยนไปจากเดิม
" เสียงนายเป็นอะไรไปน่ะ "
จอห์นถาม
" เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย "
แอรอนขับยานลำเล็กทมุ่งสู่ดาวทูซ่าอย่างรวดเร็ว หากแต่ตัวยานกลับโยกย้ายส่ายขยับไปมาตลอดทางราวกับคนเพิ่งหัดขับใหม่ๆ ไม่เหมือนเมื่อคราวขามา ซึ่งจอห์นก็ตะโกนต่อว่าแอรอนไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าใดนัก
" แอรอน... !!! ขับใด้ดีๆหน่อยได้ไหม ชั้นยังไม่อยากตายในอวกาศนะ "
- - - - - - - - -
บนยานเรือนจำโรโบเทียร์
ผู้คุมห้องขังของซีบร้าเดินมายังห้องแห่งนั้น เขากดรหัสเปิดประตูห้องออกแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนซึ่งมีร่างหนึ่งนอนอยู่ใต้ผ้าห่มหนา
" ตื่นได้แล้ว ซีบร้า ได้เวลาเข้าห้องสมองกลแล้ว "
ผู้คุมกล่าวพลางเลิกผ้าห่มออก
ทันใด...
สายตาของเขาก็ต้องตะลึงงัน ใบหน้าซีดเผือด อาการคลื่นไส้บังเกิดขึ้นจนเขาต้องเอามือปิดปากและรีบวิ่งออกจากห้องแห่งนั้นไป เพราะสิ่งที่อยู่บนเตียงนั้นคือชิ้นส่วนอวัยวะมากมายของมนุษย์ที่ถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ โดยส่วนศีรษะเป็นใบหน้าของ แอรอน...
- - - - - - - - -
ซีบร้าสังหารแอรอนแล้วปลอมตัวเป็นเขา มันเดินทางกลับสู่ดาวทูซ่าพร้อมกับจอห์น ข้อมูลทั้งหมดถูกส่งไปยังศูนย์บัญชาการกองตรวจยานต่างพิภพแห่งดาวทูซ่าในทันทีที่ดีเอ็กซ์ทราบเรื่อง แต่... มันสายเกินไปเสียแล้ว
ซีบร้าสังหารพนักงานคนหนึ่งของศูนย์ฯแล้วปลอมตัวเป็นเขาเพื่อหลบหนีออกจากศูนย์บัญชาการแห่งนั้นไป มันปฏิบัติการได้อย่างราวเร็วและแนบเนียนมาก
- - - - - - - - -
รุ่งอรุณของวันใหม่...
จอห์นยืนสงบนิ่งอยู่หน้าห่อพลาสติกสีดำขนาดใหญ่ ซึ่งภายในนั้นบรรจุเศษชิ้นส่วนอวัยวะของแอรอนไว้จนเต็ม พนักงานคนหนึ่งของศูนย์ฯยื่นแฟ้มข้อมูลชิ้นหนึ่งให้กับจอห์น เขาเปิดอ่านในทันทีที่ได้รับ
แฟ้มข้อมูลบ่งบอกว่า ซีบร้าต้องคดีฆาตกรรมบุคคล 2 คน ซึ่งเคยเป็นเจ้านายเก่าของมัน ด้วยเหตุนี้ มันจึงถูกจับกุมตัวมาไว้บนยานเรือนจำโรโบเทียร์เพื่อบำบัดรักษาสมองกลที่ผิดพลาดให้กลับคืนสู่สภาพปกติ ในแฟ้มข้อมูลยังมีรายชื่อบุคคลอีก 3 คน ซึ่งเป็นเจ้านายเก่าของซีบร้าอีกด้วย
- - - - - - - - -
หลายวันต่อมา
ณ โซน 11 ซึ่งเป็นย่านของพวกรักร่วมเพศ...
ภายในคลับแห่งหนึ่งซึ่งกำลังเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ เสียงดนตรีแปลกหูที่บรรเลงโดยหุ่นยนต์ดังกึกก้องไปทั่ว ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังสนุกสนานเฮฮากับสิ่งบันเทิงภายในคลับ ต่างดื่มกินพูดคุยกันอย่างครึกครื้นราวกับดินแดนแห่งนี้เป็นสรวงสวรรค์ของพวกเขา
ชายหนุ่มรูปหล่อร่างสูงใหญ่ในชุดรัดรูปสีม่วงเป็นมันวาววับกำลังเดินไปตามโต๊ะต่างๆ เขาพูดคุยและทักทายกับแขกอย่างสนิทสนม เขาคือ โจอี้ เป็นเจ้าของคลับแห่งนี้ โจอี้เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีชายหนุ่มผมสีเงินสวมเครื่องแบบนายทหารอันทะมัดแทมงกำลังนั่งดื่มเครื่องดื่มอยู่เพียงผู้เดียว
ชายหนุ่มคนนี้จ้องมองโจอี้พลางยิ้มเชิญชวน ราวกับรู้ว่าโจอี้ชื่นชอบคนในเครื่องแบบ ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะนายทหารหนุ่มคนนี้ถูกสเป็คโจอี้เสียด้วย
" หวัดดีครับ ต้องการอะไรเพิ่มไหม "
โจอี้ถาม
" ไม่ครับ ขอบคุณ "
โจอี้นั่งลงข้างๆนายทหารคนนั้นพลางเลื่อนมือไปบีบต้นขาของเขาเบาๆ จึงกล่าว
" ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย คุณคงมาจากโซนอื่น "
" ครับผม "
เขายิ้ม
สายตาของทั้งสองต่างสอดประสานกันเป็นหนึ่ง เพียงเท่านี้ ทั้งคู่ก็ล่วงรู้ถึงสิ่งที่แต่ละฝ่ายพึงปรารถนา
- - - - - - - - -
ในห้องพักส่วนตัวของโจอี้
เรือนร่างแห่งชายหนุ่มทั้งสองต่างแนบชิด ความต้องการเริ่มสอดประสานไปตามครรลอง โจ้อี้ลูบไล้เรือนกายของนายทหารผู้นั้นด้วยความเสน่หาและลุ่มหลง ในขณะที่นายทหารหนุ่มกลับยืนหัวเราะอย่างกระหยิ่ม ผิวกายของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ มันมีลวดลายและสีสรรเหมือนกับม้าลาย โจอี้จำได้ดีถึงผิวกายแบบนี้ แต่... มันสายเกินไปเสียแล้ว
เสียงกล้ามเนื้อฉีกขาดดังสนั่น ตามด้วยเสียงกรีดร้องและคราบเลือด...