เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า.. มีน้องที่ทำงานคนนึง มาจีบเราค่ะ อายุน้อยกว่าเรา 3 ปี
แรกๆ เค้าจะเข้ามาแนว ชอบแหย่ ชอบแซวเรา เราก็คุยด้วย เฮฮากันไปไม่ได้คิดอะไร

สักพัก มีมาขอ add ไลน์ แรกๆก็คุยกันในไลน์ พอเริ่มสนิทกัน น้องเค้าก็ขอเบอร์ แล้วโทรคุยกัน
เราคุยกันทุกวัน ระหว่างวันก็มีส่งไลน์มาคุยเล่นตลอด ทำให้เรารู้สึกเหมือนมีเค้าอยู่ข้างๆตลอดเวลา
เริ่มรู้สึกหวั่นไหวบ้าง แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร เพราะไม่อยากกินเด็ก

เราคุยกันมานานเกือบ 7 เดือน ตอนนี้ ยอมรับว่า.. เปิดใจยอมรับเค้าไปแล้วเต็มๆ
เราไปกินข้าว ไปดูหนังกัน (แต่ไม่ค่อยบ่อยมาก)

เพื่อนที่ทำงาน ไม่มีใครรู้ เพราะเวลาอยู่ที่ทำงาน เราจะทำฟอร์มเหมือนเพื่อนร่วมงานกันปกติ
เราเป็นคนขี้อาย และก็ไม่อยากโดนตราหน้าว่ากินเด็ก ไม่เคยคบเด็ก รู้สึกแปลกๆ หุหุ

ตลอดระยะเวลาที่คุยกัน เค้าไม่เคยเอ่ยปากขอเราเป็นแฟน เราก็ไม่ได้คิดอะไร
อาจเป็นเพราะอายุที่ต่างกัน ทำให้เค้าและเราลังเล

ระยะหลัง จู่ๆเค้าก็เริ่มห่างๆไป เราเข้าใจว่าเค้างานยุ่ง ก็เลยไม่ได้เซ้าซี้อะไร
มารู้ตัวอีกที เมื่อได้ยินคนที่ทำงานเมาท์กันว่า น้องเค้ากะลังจีบน้องอีกคนในแผนกเดียวกันอยู่
บ้างก็ว่า เค้าเป็นแฟนกันแล้ว  อารมณ์ตอนนั้น แบบว่า.. ช็อคค่ะ

เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ โดนเด็กหลอก T_T ทั้งหมดที่ผ่านมาเราคิดไปเองใช่หรือเปล่าคะ
เพื่อนเราบอกว่า น้องเค้าไม่ได้ทำผิดอะไร ก็เรากะเค้ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน เค้ามีสิทธิ์เลือก
บางที เค้าคบกะเรา แล้วอาจจะรู้สึกว่าเราไม่ใช่ เลยเฟดตัวออกไป  
แต่คนเรา มันใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเหรอคะ (7 เดือน) ถึงเพิ่งรู้สึกว่า..มันไม่ใช่

ทุกวันนี้ ยังต้องเจอหน้ากันอยู่ทุกวัน เพราะต้อง co งานกัน เราทำตัวไม่ค่อยถูกค่ะ
เรารู้สึกเจ็บแปลบ ทุกครั้งที่เห็นเค้าเดินกะผู้หญิงคนใหม่ของเค้า
ปวดใจ เวลาได้ยินคนอื่นแซวเค้าสองคน

เราอยากย้ายงาน เพราะไม่อยากเจอหน้าเค้าสองคนให้ปวดใจ แต่เพื่อนเราบอกว่า
เราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไม เราต้องเป็นฝ่ายหนี

ทุกวันนี้ น้องเค้ายังไลน์มาคุยมาแหย่เราบ้างเป็นบางที เราควรทำตัวยังไงดีคะ
ปวดใจมากๆเลยค่ะ  ใจเราอยากเลิกคุยกะเค้า แต่เราไม่อยากมองหน้ากันไม่ติด
เพราะเรายังต้อง co กันอยู่