ผมเป็นนักเรียนสวนกุหลาบ ผมเคยพยายามสอบเข้าเมื่อปี53 แต่ไม่ผ่านเลยมาสอบเข้าใหม่ปี54เป็นเด็กม.1ซ้ำอีกปี ตอนแรกก็ยังรับไม่ค่อยได้แต่พอไม่นานก็รับได้เป็นปกติโดยทั่วไปแล้วผมเป็นคนไม่พูดคำหยาบ แต่ผมจะมีข้อเสียคือผมเป็นคนขี้ร้อน แล้วช่วนนั้นจิตแพทย์ให้ผมทานยารักษาโรคเครียด(จนตอนนี้ก็ยังทานอยู่)กับยารักษาโรคซึมเศร้า(ยานี้ทำให้ผมเลือดกำเดาไหลและง่วงนอนตลอดเวลาเลยเลิกทาน) ตอนนั้นผมจะดูแปลกๆบ้างเพื่อนหลายคนรู้โดยไม่ต้องบอกว่าเป็นโรคอะไร ผมพยายามแก้นิสัยเสียสมัยประถมที่อารมณ์ร้ายและไม่ค่อยพูด(ไม่มีใครรู้) ผมเลยกลายเป็นคนชอบคุยพอคุยไปคุยมาไม่มีเรื่องคุยก็จะถามถึงเรื่องครอบครัวโดยส่วนมากก็คุยกันไปได้ แต่มีคนหนึ่งไม่พอใจที่ผมถามเรื่องพวกนี้ตอนนั้นผมยังติดนิสัยเดิมๆอยู่จึงพยายามถามมากเข้าจนถูกเกลียด (ผมขอโทษเขาไปหลายครั้งแล้ว) จนพออยู่มานานวันเข้าผมก็อยากมีเพื่อนคุยเพิ่มขึ้นเลยไปหาจากต่างห้อง หลายห้องไม่ค่อยชอบใจโดยเฉพาะห้องGATEจะยิ่งไม่ชอบ พออยู่นานวันเข้าตรงไหนที่ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบก็จะไม่ทำถ้าไม่จำเป็นแต่หลายคนกลับเรื่มเกลียดผมมากขึ้น บางคนจากที่เคยคุยด้วยกลายเป็นไม่มองหน้าหลายคนที่ไม่เคยคุยก็หนี ถามตรงๆก็ไม่ตอบนับวันจะมีมากหลายคนขึ้นทุกวันเดี๋ยวนี้ผมเลยไม่ค่อยได้คุยกับใครมากนัก เวลาผมจะพูดกับใครกลายเป็นผมต้องระวังตัวจนแม้แต่ชื่อก็ไม่กล้าถาม โดยทั่วไปเวลาสอบเสร็จก็จะถามกันว่าทำได้ไหม บางคนพอถามไปก็โดนด่า ผมสังเกตว่าคนที่ไม่คุยกับผมส่วนใหญ่เป็นพวกเรียนดีทำให้ผมยากในการคุยเรื่องงาน ผมพยายามหาข้อเสียตรงไหนที่ผมคิดว่าไม่ดีก็พยายามไม่ทำ เรื่องไหนที่ความเชื่อขัดกันก็จะไม่พูดถึง พยายามสุภาพให้มากขึ้น แต่แล้วเหมือนคนยิ่งรังเกียจมากขึ้นทุกๆวัน ตอนนี้ผมรู้สึกไม่มั่นใจในการที่จะคุยอะไรกับใครเท่าไร เพราะผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ตอนนี้ผมทำอะไรก็กลายเป็นไม่ดีในสายตาคนอื่นไปหมด พอปรึกษาอาจารย์ก็ไม่ได้ผล ผมควรจะทำอย่างไรดีครับนับวันเหมือนเพื่อนยิ่งน้อยลงทุกวัน