ไม่รู้จะเป็นดราม่ามั๊ย แต่ผมตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ มันเคยเป็นความทรงจำที่ดี
ผมใช้เวลาช่วงหนึ่งของชีวิตในคอนโดแห่งนี้  ถึงตัวเองจะไม่ค่อยได้อยู่ กทม.มากนักแต่ พ่อ แม่ น้องๆ อยู่กันมาด้วยความอบอุ่นดี    คอนโดนี้พ่อผมเป็นคนซื้อไว้พักอาศัยเมื่อ 20ปี+มาแล้ว   แต่เป็นชื่อของผมเมื่อสมัยเริ่มทำงานใหม่ๆโน่น   คอนโดนี้มี 200กว่าห้อง  ตัวคอนโดของผมเป็นสองห้องเจาะทะลุกัน   คอนโดนี้สามารถเข้าออกได้หลายทางทั้งสุขุมวิท 93 อ่อนนุช 30 และหน้าซีคอนสแควร์

กาลเวลาผ่านไป หลายอย่างก็โรยราและเปลี่ยนแปลงเติบโต  พ่อผมเสียได้7ปีแล้ว น้องสาวมีครอบครัวมีบ้านที่รังสิตส่วนแม่ก็ตามไปเลี้ยงหลาน  ตัวผมทำงานมีครอบครัวและซื้อบ้านที่ จว.ภาคตะวันออกเข้า กทม.นานๆครั้ง    ส่วนน้องชายที่อยู่เป็นโสด อยู่โยงกับคอนโดแห่งนี้เป็นคนสุดท้ายก็มีครอบครัวและจะย้ายไปที่คอนโดแห่งใหม่ ซ.อุดมสุข ในต้นปี 57

เมื่อสองวันก่อนน้องชายโทรมาเล่าให้ฟังถึงคอนโดหลังนี้   ที่พวกเราพี่น้องและแม่ตั้งใจว่าอาจต้องขายหากไม่มีใครอยู่อาศัย   ตัวน้องชายเล่าให้ฟังแกมบ่นว่า คอนโดฯโทรมลงบรรดาเจ้าของกรรมสิทธิ์ก็ทะยอยขยับขยายกันไปที่แห่งใหม่เหลือไว้เป็นห้องว่างให้ผู้อื่นเช่า    แต่เงินส่วนกลางที่นิติบุคคลฯเคยเก็บได้จากเจ้าของห้องต่างๆเป็นหมื่นต่อเดือนก็เก็บได้น้อยลงเพราะเจ้าของไม่อยู่เขาก็ไม่จ่าย  คนมาเช่าก็ไม่ยอมจ่าย    กรรมการนิติบุคคลที่เคยมีก็เฟดหาย   ปัจจุบันเป็นหนี้อยู่ล้านกว่าบาท(น้องชายบอก)    ห้องข้างๆที่ตกแต่งและขึ้นป้ายขายไว้ 3แสน  ก็ยังค้างเติ่งขายไม่ออก   จนท.รปภ.ที่เคยจ้างจากบริษัท   ก็เปลี่ยนเป็นจากตัวผู้อาศัยในคอนโดฯนั่นเอง  ยามค่ำคืนไว้ใจได้ไหมว่าจะไม่ไปแอบหลับในห้องตนเองยามง่วง ยามเมา      สังคมคอนโดฯก็เปลี่ยนไปผู้พักอาศัยก็ผลัดเปลี่ยนหน้าตา  ไม่คุ้นเคย  เหมือนผู้ใช้แรงงานหาเช้ากินค่ำ  วันดีคืนดีตั้งเตาถ่านย่างหมูกะทะฟุ้งกันไปทั้งตึกเป็นที่เพลิดเพลิน สนุกสนานที่ช่องทางเดิน  

ผมควรทำอย่างไรกับคอนโดฯแห่งนี้  เราตัดสินใจถูกไหมที่ขาย(ยังไม่รู้จะขายได้รึเปล่า)  
แต่พวกเราคงไม่มีใครมีโอกาสไปอยู่คอนโดแห่งนี้แล้ว