สมัยตอนเป็นเด็กผมเรียนไม่เก่งได้ที่ท้ายๆของห้องเพราะชอบเล่นมากกว่าไม่ค่อยอยากอ่านหนังสือ เริ่มไม่ชอบภาษาอังกฤษตอนประถมต้นมีวิชาสนทนาภาษาอังกฤษให้เรากับเพื่อนในห้องฝึกทักทายกัน ผมพูดไม่ได้ตามไม่ทันเลยไม่สนุกที่จะเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เวลาส่วนใหญ่ผมทุ่มเทกับวิชาคณิตศาสตร์เพราะเรียนได้ดีที่สุดแล้ว ผลจากที่ผมไม่สนใจเรียนภาษาอังกฤษจึงทำให้สอบตกภาษาอังกฤษตอนม.1 รู้สึกแย่มากสอบตกวิชาแรกในชีวิตต้องเปิดสมุดพกแจ้งผลการเรียนให้แม่ดูก็อายภาษาอังกฤษได้ F เด่นชัดมากเพราะครูบังคับให้ผู้ปกครองต้องเซ็นรับทราบผลการเรียน หลังจากนั้นผมมุมานะในการเรียนมาก ผลการเรียนเพิ่มจากเกรด 1.9 มาเป็น 3.5 ในม.ปลาย ได้เป็นหัวหน้าห้อง และค่อยๆขยับจากห้องบ๊วยมาอยู่ห้องคิง แต่ภาษาอังกฤษยังคงแย่เหมือนเดิมได้เกรด 1 กับ 2 มาทุกปีสินะ
ตอนมหาลัยสอบติดคณะเศรษฐศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ ก็อาศัยคะแนนรวมผ่านเกณฑ์เข้าคณะนี้ได้ แต่จริงๆสอบภาษาอังกฤษ TU GET ไม่ผ่านก็ต้องมาเรียนแล้วก็สอบให้ผ่านแบบดจับ พอเรียนจบสมัครงานต้องเจอบ่อยมากกับคำขอที่ว่า "ขอสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษหน่อยนะคะ" นี่ละทำให้ผมเสียโอกาสได้งานที่น่าสนใจไปหลายงานเลย เพราะการแนะนำตัวภาษาอังกฤษพอจะท่องจำไปก่อนได้ แต่การตอบคำถามภาษาอังกฤษขอบอกว่ายากมากสำหรับผม ผมยังโชคดีตลอดอายุการทำงานทั้งหมดผมทำงานอยู่บริษัทสัญชาติญี่ปุ่นประมาณ 4 ปี บริษัทสัญชาติอเมริกาประมาณ 2 ปี และบริษัทสัญชาติอังกฤษประมาณ 6 ปี ทำให้ตำแหน่งหน้าที่การงานและเงินเดือนเติบโตได้ดีทีเดียว ผมอาศัยขายฝีมือความชำนาญเฉพาะด้านและประสิทธิภาพในการทำงานเร็วผิดพลาดน้อย ทำให้สามารถลบจุดอ่อนด้อยเรื่องภาษาอังกฤษไปได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจน้อยลงเวลาคุยกับนายฝรั่งและตอนที่อยู่ในห้องประชุมเสนอผลงานเป็นภาษาอังกฤษ หากย้อนเวลากลับไปได้ผมจะขยันให้ถูกวิชาลดความตั้งใจเรียนวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ มาสนใจภาษาอังกฤษแทน
ที่เล่ามาทั้งหมดอยากแบ่งปันความคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องเรียนดีเก่งทุกวิชา แต่วิชาที่จำเป็นต้องรู้ก็ควรต้องเรียนรู้ อย่างผมโง่วิชาภาษาอังกฤษผมเลือกที่จะไม่หนีทำงานกับบริษัทต่างชาติมาโดยตลอดซึ่งต้องใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าบริษัทไทยทั่วไป ผลลัพธ์ที่ได้คือผมพอใจกับความสำเร็จในหน้าที่การงานในฐานะมนุษย์เงินเดือน เพราะรายได้ที่ก้าวกระโดดเป็นจุดสำคัญที่จะพาให้ผมก้าวต่อไปกับการมีอิสรภาพทางการเงิน
ติดตามข้อคิดการเงินกดไลด์ได้ที่
http://www.facebook.com/maibat.thailand
สอบได้ F ภาษาอังกฤษ แต่ทำงานกับบริษัทต่างชาติตลอด
ตอนมหาลัยสอบติดคณะเศรษฐศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ ก็อาศัยคะแนนรวมผ่านเกณฑ์เข้าคณะนี้ได้ แต่จริงๆสอบภาษาอังกฤษ TU GET ไม่ผ่านก็ต้องมาเรียนแล้วก็สอบให้ผ่านแบบดจับ พอเรียนจบสมัครงานต้องเจอบ่อยมากกับคำขอที่ว่า "ขอสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษหน่อยนะคะ" นี่ละทำให้ผมเสียโอกาสได้งานที่น่าสนใจไปหลายงานเลย เพราะการแนะนำตัวภาษาอังกฤษพอจะท่องจำไปก่อนได้ แต่การตอบคำถามภาษาอังกฤษขอบอกว่ายากมากสำหรับผม ผมยังโชคดีตลอดอายุการทำงานทั้งหมดผมทำงานอยู่บริษัทสัญชาติญี่ปุ่นประมาณ 4 ปี บริษัทสัญชาติอเมริกาประมาณ 2 ปี และบริษัทสัญชาติอังกฤษประมาณ 6 ปี ทำให้ตำแหน่งหน้าที่การงานและเงินเดือนเติบโตได้ดีทีเดียว ผมอาศัยขายฝีมือความชำนาญเฉพาะด้านและประสิทธิภาพในการทำงานเร็วผิดพลาดน้อย ทำให้สามารถลบจุดอ่อนด้อยเรื่องภาษาอังกฤษไปได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจน้อยลงเวลาคุยกับนายฝรั่งและตอนที่อยู่ในห้องประชุมเสนอผลงานเป็นภาษาอังกฤษ หากย้อนเวลากลับไปได้ผมจะขยันให้ถูกวิชาลดความตั้งใจเรียนวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ มาสนใจภาษาอังกฤษแทน
ที่เล่ามาทั้งหมดอยากแบ่งปันความคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องเรียนดีเก่งทุกวิชา แต่วิชาที่จำเป็นต้องรู้ก็ควรต้องเรียนรู้ อย่างผมโง่วิชาภาษาอังกฤษผมเลือกที่จะไม่หนีทำงานกับบริษัทต่างชาติมาโดยตลอดซึ่งต้องใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าบริษัทไทยทั่วไป ผลลัพธ์ที่ได้คือผมพอใจกับความสำเร็จในหน้าที่การงานในฐานะมนุษย์เงินเดือน เพราะรายได้ที่ก้าวกระโดดเป็นจุดสำคัญที่จะพาให้ผมก้าวต่อไปกับการมีอิสรภาพทางการเงิน
ติดตามข้อคิดการเงินกดไลด์ได้ที่ http://www.facebook.com/maibat.thailand