มาเเชร์ เรื่องราวดีๆของคนที่มาแอบชอบคุณ กันค่ะ

พอดีวันนี้นั่งเหงาๆ เปิดดูรูปในคอมเเล้วนึกถึงเรื่องเมื่อ 6 ปีก่อนค่ะ

พอดีนึกไปถึงใครคนนึงค่ะ.. มาคิดย้อนความหลังว่า เมื่อก่อนเคยมีใครชอบเราหรือเปล่า ?
เพราะจากเมื่อ 6 ปีก่อนจนถึงปัจจุบันนี้ เราไม่มีใครมาชอบอีกเลย เเละไม่มีเเฟนเลย 5555

ตอนนั้นเราเพิ่งย้ายโรงเรียนมาใหม่ โรงเรียนเก่าเราเป็นโรงเรียนเอกชน เเบบยูนิฟอร์มเเขนยาวผูกไทด์
ตอนนั้นพ่อกับเเม่ก็จะหาที่เรียนในเมืองให้ เเต่เขาไม่รับกลางเทอม เราเลยต้องมาเรียนโรงเรียนที่ไกลจากบ้านมาก

โรงเรียนใหม่ของเราเล็กมากๆค่ะ เเละอยู่ในเเถบที่เรียกว่า ล้อมรอบไปด้วยไร่มันสำปะหลัง
จากนั้นก็ปรับตัวเข้าหาเพื่อนค่ะ เพราะเราเป็นคนง่ายๆ อะไรก็ได้
ไม่ค่อยเรื่องมาก คือตอนนั้นรู้เลยว่าตัวเองจะลุคคุณหนูมาก
เเต่ไม่ใช่คุณหนูเรียบร้อยนะคะ เเต่เราจะเเบบเป็นคนชิลชิล เเต่อะไรต้องเนี๊ยบไว้ก่อน ( เเตกต่างจากปัจจุบันโดยสิ้นเชิง )
เเล้วทรงผม รองเท้า ต้องให้สะอาดที่สุด

เรียนผ่านไปหนึ่งเทอม เราจะสนิทกับเพื่อนทุกคนเลยค่ะ ไม่ว่าชายหรือหญิง
เเล้วเราจะเป็นพวกขี้เเกล้ง วันนั้นก็มีรุ่นพี่ คนหนึ่งชอบมาเล่นกับเราบ่อยๆ
เราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ จนเพื่อนบอกว่า เขาชอบเรา
เราก็เบบ เออเราไม่ได้ชอบนะ

เเต่เราก็ไม่คิดว่าเขาชอบเราจริงๆ เราคิดว่าเขาชอบเพื่อนเราต่างหาก
เราเลยเเกล้งเพื่อนเราเลยค่ะ

เพราะตอนนั้นคิดว่าเพื่อนเราก็ชอบรุ่นพี่คนนี้ เราเลยเเกล้งทำเป็นชอบรุ่นพี่ค่ะ
พี่เขาก็นึกว่าเราชอบชอบเขาจริงๆ

พี่เขาจะออกเเนวอาตี๋เเต่หน้าเเบดบอย หน่อยนะคะ
ตอนนั้นเราไม่คิดจะมีเเฟนเพราะยังเด็กอยู่เเล้วพ่อ-เเม่ รู้เราคงโดนหนักเเน่
เเต่พอนานวัน

เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง เวลาพี่เขามาหาตอนพักเที่ยง เราก็จะรีบวิ่งไปหลบหลังตึก
เเต่เขาเทคเเคร์เราดีมาก ใส่ใจทุกอย่าง
เวลาเราไม่สบายใจอะไร เขาจะชอบแอบมามองเราหน้าห้องเรียนตลอด
เเต่พี่เขาคงไม่รู้หรอก ว่าเราไม่สลายใจเรื่องเขานั่นเเหละ -...- เลิกจ้องตรูสักทีตรูอึดอัด

เเต่ไม่เคยคุยโทรศัพท์กันนะคะ เขาขอเราก็ไม่ให้เเล้วพยายามย้ำเพื่อนทุกคนเลยว่า ไม่ต้องให้
เเล้วเขาก็ชอบซื้อขนมมาให้บ่อยๆค่ะ เเต่เราไม่ทานนะคะ ให้เพื่อนทานหมด
ตอนนั้นคิดเเค่ว่า หาคนเลี้ยงขนมเพื่อน

จนมีอยู่วันหนึ่ง

เรานั่งทานอาหารกับเพื่อนในโรงอาหาร ขณะทานคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ อยู่ดีๆก็มีมือใครไม่รู้
เเบบยืนมือมาอ้อมคอจากด้านหลังน่ะคะ
มือเขาโดนคอเรานิดนึงค่ะ
ตอนนั้นเราก็ตกใจ เเล้วคิดในใจว่า เฮ้ย... มันไม่ใช่ละ
เเล้วมองไปที่มือคู่นั้นค่ะ
เป็นขนมเเพนเค้กที่เขียนคำว่ารัก.... ซึ่งเป็นชื่อเรา เรางี้น้ำตาตกในเลยค่ะ ไม่ได้ซึ้งนะคะ รู้สึกผิด TT
เเล้วเลยบอกว่า 'เฮ้ยยย ทำไร ออกไปดิอึดอัด'
เขาก็นั่งลงข้างเรา เเล้วพูดว่าให้เรากินนะ เพราะเราชอบกินเเพนเค้ก เเล้วที่เขียนคือความรู้สึกของเขา
เพื่อนเรานั่งกินข้าวกันอยู่ถึงกับช็อคเลยค่ะ เเล้วพี่เขาก็เดินออกไป

จากนั้นยังไงเหรอคะ? เราตัดสินใจเเล้วว่าเราจะบอกเขาไปว่าเราไม่ได้คิดไรกับเขานะ
ส่วนเเพนเค้กนั่น เราไม่เเตะเลยค่ะ เสร็จเพื่อนๆไปหมดเลย
จนพี่ที่นั่งโต๊ะตรงข้ามเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ถามเราว่า ทำไมเราไม่กิน
เราเลยตอบไปตรงๆว่า 'หนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขา'
พี่เขาเลยพูดว่า 'งั้นก็บอกเขาไปตรงๆ'

เราก็จะไปบอกค่ะ เเต่ไม่ทันบอก เพราะวันต่อมาเขาไปทัศนศึกษา
กลับมา เขาก็ซื้อพวงกุญเเจมาฝากเรา
เราบอกว่าเราไม่เอา เขาก็ยัดเยียดใส่มือเรา เราเลยเอาให้เพื่อนไปค่ะ
เเล้วเราก็คิดได้ว่า เราควรเอาไปคืนเขา
เพราะจากที่ผ่านๆมา การที่เรารับของเขามามันคิอการให้ความหวัง
เราเลยตัดสินใจจะไปคืนเขา เเต่เพื่อนมันดันทำพัง.. เเล้วเอาไปคืนพี่เขา
เขาเลยนึกว่าเราจงใจทำพัง เพื่อนเราอธิบายพี่เเกไม่ฟังเลยค่ะ

วันถัดมาเราเลยนัดคุยกับพี่เขา เพื่อนๆเราก็อยู่ด้วย เราเลยบอกไปว่า เราขอโทษ
เราไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาจริงๆ
พี่เขาก็เงียบๆ เเล้วบอกว่ารู้อยู่เเล้ว เเต่เขาถามถึงเหตุผล
เราเลยบอกเขาไปตรงๆว่า เราไม่อยากมีเเฟน ถ้าเป็นคนที่เราชอบเเล้วคุยกันเป็นเพื่อนใจเป็นกำลังใจเราก็จะคุย
เเต่เราไม่ชอบที่ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของเรา หรือโดนตัวเรา เเล้วเราก็ไม่ชอบคนที่เป็นลิ่วล้อคนอื่น

เขาฟังเขาก็เงียบไป คือเเก๊งค์พี่เขา จะเป็นเเก๊งค์ที่มีหัวหน้ากลุ่มอยู่คนหนึ่ง เเต่เราไม่ชอบเเละไม่เข้าใจว่า
เพื่อนกันทำไมต้องเชื่อฟังคำสั่งของเพื่อน ขนาดนั้น เราไม่ชอบคนที่เดินตามคนอื่น

เเล้วพอกลับบ้าน เพื่อนพี่เขาก็มาพูดกับเราว่า ไม่ชอบเขาทำไมไม่บอกเเต่เเรก
เราเลยตอบไปว่า เราไม่กล้า
เเล้วพี่เขาก็เดินมา ตรงนั้นเป็นบึงบัวของโรงเรียนค่ะ อยู่ดีๆเขาก็ถอดรองเท้านักเรียนของเขาออก เเล้วมองหน้าเรา
เราก็ตกใจค่ะ คิดว่าเขาจะปารองเท้าใส่เรา
เเต่ที่ไหนได้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เขาถอดรองเท้าออกทั้งสองข้าง เเล้วปาไปที่บึงบัว หันมามองหน้าเราด้วยตาเเดงเเล้วเดินเท้าเปล่ากลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน เรานังรถกลับกับพ่อ เราหันไปเห็นพี่เขาเดินเท้าเปล่ามารอรถที่ศาลา
หน้าเขาเศร้ามาก ยิ่งทำให้รู้สึกผิด เราเลยหันไปมองเขาจนสุดทางเเต่เขาไม่เห็นเรานะคะ
เพราะรถเราติดกระจกดำ พ่อเลยพูดว่า ทำไมทำหน้าเเบบนั้น
เราเลยตอบไปว่า ทะเลาะกับเพื่อนเเรงมากเราเป็นคนผิด
พ่อเลยบอกเราว่า งั้นก็คุยกันดีๆเดี๋ยวเพื่อนก็หายโกรธอาจใช้เวลาหน่อย

หลังจากนั้นมา เจอกันต่างคนต่างหลบหน้ากัน จนพี่เขากลับมาคุยกับเราเหมือนเดิมเเล้วบอกไม่โกรธเราเเล้ว