เรื่องนี้มีเรื่องของ "มือที่สาม" เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เรื่องมีอยู่ว่าผมรักกับแฟนกันมาสองปี ตอนแรกเลิกกันเพราะความไม่เข้าใจ (ผมไม่เข้าใจและทำตัวแย่เอง) หลังจากนั้นผมไปง้อเค้าก็กลับมา ผ่านไปฟลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมรู้ว่าเธอแอบคุยกับคนอื่นซึ่งเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย แต่ระหว่างที่เธอกับผมยังรักกันผมไม่เคยระแคะระคายเลย แต่มีบ้างที่เซ๊นมันแว๊บมาแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร อีกอย่างความรักที่เรามีก็เหมือนทุกวันปกติดูแลกันไม่มีลดลง (คือคนรักกันจับความรู้สึกได้ครับหากอะไรมันเปลี่ยนไป) ผมคิดว่าทุกคนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้คงเข้าใจดี ผมพยายามใจเย็นและเคลียกับเธอ ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอเองก็เสียใจและยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมก็ให้อภัยเธอเพราะเธอไม่ได้ผิดไปทั้งหมด (คือผมคิดว่าถ้าผมเข้าใจและไม่ทำให้เธออึดอัดแบบที่ผ่านมา มันคงไม่มีช่องว่าง ผมอยากมองเป็นกลางครับ) ประหนึ่งว่าช๊อคๆและผิดหวังในตัวเอง เพราะเธอไม่เคยนอกใจแฟนหรือแอบคุยกับใครเลย (ก่อนคบผมสืบมาอย่างดีแล้วครับ และผมคือแฟนคนที่สองของเธอ ก่อนเธอมาคบกับผมแฟนคนแรกนอกใจเธอ)
ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงทุกวันนี้รวมๆแล้วเกือบๆเดือน เธอยังคงคุยกับผมทุกวัน ถามไถ่ไปไหนอะไรกับใครหึงหวงห่วง แต่เธอยังคงไม่เลือกใครเพราะเธอไม่มั่นใจทั้งผมและคนนั้นว่า "ถ้ากลับมาคบผม จะมาทะเลาะกันแบบเดิมมั้ย" ซึ่งผมอธิบายกับเธอไปแล้วว่าในเมื่อเรารู้วาเหตุแล้วคงไม่ยากหรอก" จะไปคบกับคนนั้นก็กังวลว่าจะดีเหมือนเดิมมมั้ย? เวลาผมท้อผมเหนื่อยก็ให้กำลังใจ คือทำเหมือนก่อนเลย ผมเข้าใจครับว่ามันคือความผูกพันธ์ ตอนแรกผมถอยแล้วผมไม่ไหว แต่สุดท้ายผมก็ไม่มีความสุขและกลับเข้าไปคุยใหม่ ผมอาจคิดแปลกจากคนอื่นตรงที่ว่า "ตราบใดที่เธอยังไม่เลือกใคร ผมก็ยังไม่ควรจะหยุด ผมอุตส่าบ่มความรักและทำมันอย่างดี ผมจะเสียมันไปง่ายๆได้ไง ถึงสุดท้ายคำตอบเธอจะไม่เลือกผมแต่อย่างน้อยๆผมก็ได้ยื้อจนถึงที่สุด ดีกว่าผมไม่ทำอะไรเลย" ใครจะว่าผมทำร้ายตัวเองก็ได้ครับ หรือจะบอกว่าผมไม่เห็นค่าตัวเองก็ได้ครับ แต่ผมเห็นค่าของความรักที่ผมสร้างมา ผมรู้ว่าสักวันต้องจบ แต่ผมอยากจบโดยที่ผมได้สู้จนเฮือกสุดท้าย สิ่งที่ผมทำถามว่ามีความสุขมั้ย? ผมมีครับอาจไม่มากแต่ไม่ทุกข์หมด ผมเองก็มีลิมิตรที่จะอยู่หากวันนึงคำตอบยังไม่มาผมก็เดินจากไปเหมือนกัน
ผมทราบครับว่าคนที่เค้าคบกันมานานกว่าผมก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่มุมมองความรักคนเราไม่เหมือนกันครับ อีกอย่างผมรู้ว่าเธออาจจะกั๊กครับ แต่ผมรู้ตัวเองว่าผมไม่ใช่ "ของตาย" ถึงผมจะยังอยู่แต่ใช่ว่าชีวิตผมจะไม่ก้าวต่อไป
มีใครที่เคยเป็นอย่างผมบ้างครับ? แล้วทำยังไงกับมือที่สาม มีใครท้อแล้วปล่อย หรือสู้แล้วทำยังไง อดทน หรือยังไง พยายามทำอะไรกันบ้างครับ?
** ความรักเรื้อรัง และยังไม่อยากยอมแพ้!!! **
ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงทุกวันนี้รวมๆแล้วเกือบๆเดือน เธอยังคงคุยกับผมทุกวัน ถามไถ่ไปไหนอะไรกับใครหึงหวงห่วง แต่เธอยังคงไม่เลือกใครเพราะเธอไม่มั่นใจทั้งผมและคนนั้นว่า "ถ้ากลับมาคบผม จะมาทะเลาะกันแบบเดิมมั้ย" ซึ่งผมอธิบายกับเธอไปแล้วว่าในเมื่อเรารู้วาเหตุแล้วคงไม่ยากหรอก" จะไปคบกับคนนั้นก็กังวลว่าจะดีเหมือนเดิมมมั้ย? เวลาผมท้อผมเหนื่อยก็ให้กำลังใจ คือทำเหมือนก่อนเลย ผมเข้าใจครับว่ามันคือความผูกพันธ์ ตอนแรกผมถอยแล้วผมไม่ไหว แต่สุดท้ายผมก็ไม่มีความสุขและกลับเข้าไปคุยใหม่ ผมอาจคิดแปลกจากคนอื่นตรงที่ว่า "ตราบใดที่เธอยังไม่เลือกใคร ผมก็ยังไม่ควรจะหยุด ผมอุตส่าบ่มความรักและทำมันอย่างดี ผมจะเสียมันไปง่ายๆได้ไง ถึงสุดท้ายคำตอบเธอจะไม่เลือกผมแต่อย่างน้อยๆผมก็ได้ยื้อจนถึงที่สุด ดีกว่าผมไม่ทำอะไรเลย" ใครจะว่าผมทำร้ายตัวเองก็ได้ครับ หรือจะบอกว่าผมไม่เห็นค่าตัวเองก็ได้ครับ แต่ผมเห็นค่าของความรักที่ผมสร้างมา ผมรู้ว่าสักวันต้องจบ แต่ผมอยากจบโดยที่ผมได้สู้จนเฮือกสุดท้าย สิ่งที่ผมทำถามว่ามีความสุขมั้ย? ผมมีครับอาจไม่มากแต่ไม่ทุกข์หมด ผมเองก็มีลิมิตรที่จะอยู่หากวันนึงคำตอบยังไม่มาผมก็เดินจากไปเหมือนกัน
ผมทราบครับว่าคนที่เค้าคบกันมานานกว่าผมก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่มุมมองความรักคนเราไม่เหมือนกันครับ อีกอย่างผมรู้ว่าเธออาจจะกั๊กครับ แต่ผมรู้ตัวเองว่าผมไม่ใช่ "ของตาย" ถึงผมจะยังอยู่แต่ใช่ว่าชีวิตผมจะไม่ก้าวต่อไป
มีใครที่เคยเป็นอย่างผมบ้างครับ? แล้วทำยังไงกับมือที่สาม มีใครท้อแล้วปล่อย หรือสู้แล้วทำยังไง อดทน หรือยังไง พยายามทำอะไรกันบ้างครับ?