**** งามเอยงาม ****

กรุ่นอายอวลยวนถวิลมิสิ้นสร่างกลีบบอบบางบานแย้มแต้มหยาดใสน้ำค้างพราววาววับจับกลางใจ-เกสรไล้ชโลมต้องละอองนวล รำเพยลมฉมรื่นชื่นนาสาแทรกอุราเร้ารึงคะนึงหวนแนบจุมพิตชิดพร้อมถนอมนวลมิลามลวนรุกเร่งเกรงช้ำรอย

แสงสุรีย์ สาดส่อง ต้องไอหมอก ดอกไม้งอก งามชื่น ระรื่นไหว ลมอ่อนพัด พาพร่าง ละอองไพร กลิ่นหอมไกล โรยรื่น ชื่นอารมณ์ ยามตะวัน ทาบฟ้า สีครามแจ่ม ดอกไม้งาม แซมโลก สวยสุขสม รอยยิ้มแย้ม แต้มผ่าน ม่านสายลม

โปรยรอยยิ้มพิมพ์ละไมหทัยชื่น เย็นระรื่นรวยระรินกลิ่นบุปผา ลมละม้ายคล้ายจะชอบจึ่งลอบมา อาบผกากะให้คลุ้งฟุ้งกระจาย ปลิวละล่องฟองเรณูดูประหนึ่ง อึงคะนึง ณ บัดนั้นจะพลันฉาย ให้ทั้งทุ่งรุ่งอรุณกระชุ่นกาย

ยามสิ้นสุด .. ราชวงศ์บ้านพลูหลวง เดือนสิบ ๒๓๑๐ .. . . ๑๔ 0 อาดูระพูนอยุธยา ระบุภาวะพ่ายพัง สิ้นสายเพราะหายนะพลัง ปะทุถั่งก็ยากทาน ๘ 0 โอ้ .. เมืองแก้วเมืองฟ้าถึงคราล่ม บัลลังก์จมมอดไหม้ด้วยไฟผลาญ ปรา

บุษบาสะพรั่งสคราญ ณ สินธิ์ ​​​ตระการมโนฤทัยวรินทร์ พิลาสล้ำ ปรารถนาจะเอื้อมจะล่วงถลำ กระแส นทีระรอกระซ้ำ ระเรื่อยริน ปานสวรรค์ประทานวิมานปริญ ผกามณีฤดีกวิน ประภัสสร ธารกระจ่างประดุจกระจกสะท้อน เส

0 เมื่อคืนคำ .. ใจชายมาป่ายปัด ย่อมแจ่มชัด .. เกินเปรียบ .. ถูกเหยียบย่ำ หลงรูปเยาว์สุดแก้เปลี่ยนแปร .. กรรม ใจเอยจำเถิดว่า .. จักลาร้าง 0 เป็นหญิงที่มีรัก .. มีศักดิ์ศรี จึงแต่นี้ใจหนอ .. จักขอห่าง ข

𓂃 ོ☼𓂃✵°⋆.ೃ࿔*:･ รอนรอนแสงบูรพาทิศ           สุริยะทะนุสถิตทาบสะท้อนพิศ                         ชโลมเรือง เรื่อย