เหมือนโดนเพื่อนแบน

ตอนมัธยมปลายมีเพื่อนอยู่คนนึง รักมาก ไปไหนไปกัน มีไรซื้อมาให้กันตลอด งานช่วยกันทำตลอด ไว้ใจเพื่อนคนนี้มาก
พอเวลาเข้ามหาลัยเราตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนที่มหาลัยนี้ เพื่อนก็ตามมาเรียนด้วยและได้ให้คำสัญญาไว้ว่าเราจะไม่ทิ้งกัน
ถึงเวลาที่มาอยู่หอ...ช่วงแรกๆก็ชวนมันคุย แต่มันก็เริ่มไม่ตอบ วันนึงคุยกันแค่ 1-3 ประโยค นอกนั้นไม่ได้คุยอะไรกันเลย
ห้องเงียบมาก พออาทิตย์ที่สองที่ต้องกลับต่างจังหวัด เราก็ได้ถามเพื่อนว่า ไปทางมีนบุรีมั้ย ค่ารถถูกกว่า เร็วกว่า มันบอกไม่ไป
จะไปทางอนุสาวรีย์ เราก็ตามใจ นั่งรถเมย์ไปหนึ่งชั่วโมงถึงอนุสาวรีย์...พอถึงอนุสาวรีย์แล้วเราก้อไป...ซื้อตั๋วรถตู้ คนขับรถตู้บอก...มาพอดีเลย ป่ะ รถจะออกแล้ว เราบอกตั๋วสองใบค่ะ คนขับบอกมันเหลือที่นั่ง1ที่อ่ะน้อง เราบอกพอดีพวกหนูมาสองคนอ่ะค่ะ เราก้อบอกอีกว่างั้นไม่เปนไร งั้นหนูไม่เอาค่ะ แล้วเราก้อไปหาที่นั่ง พอเราเห็นคนขับถามเพื่อนเรา เพื่อนเรามันซื้อตั๋วแล้วเดินไปที่รถและไม่คิดจะหันมามองเราซักนิด ตอนนั้นเรางงมาก เหมือนคนบ้าเลย โดนทิ้งไว้ที่อนุสาวรีย์คนเดียว ไม่รู้จักใครเลย เวลานั้นแทบจะร้องไห้....ทำไมทำกันอย่างนั้น????
แล้วไม่มีสำนึกจะมาขอโทษอะไรเลย แถมยังมาใช้ให้ทำงานของตัวเองอีก เราไม่ได้ตอบ ก็ส่งข้อความมาทางเฟสมาด่าเรา...แถมด่าเราในเฟสมันด้วยอ่า ยิ่งแค้นเข้าไปใหญ่ แล้วบอกเพื่อนเก่าเราว่า เราเปลี่ยนไป เราทิ้งมัน เรามาเรียนในกรุงเทพแล้วทิ้งมัน....ไอ้เพื่อนคนนั้นมันก็เชื่อ แถวด่าเราในเฟสมันด้วย เรางงมาก เราเลยอธิบายในเฟสเราไว้อย่างยืดยาวเล่าเรื่องทุกอย่างทั้งหมด แต่พวกมันไม่เชื่อเลย....เราควรจะทำไงดี ทำไมทุกอย่างมันต้องเป็นอย่างนี้ โดนแบนไปเฉยเลย เราไม่ได้อยากให้ใครเข้าข้างเลย มีแต่อยากให้ทุกคนเข้าใจมากกว่า....เราทนอยู่ในห้องนั้นมา4เดือน โดยไม่คุยกันเลย เราจ่ายเงินค่าห้อง แต่เราไม่มีสิทธิ์อะไรในห้องนั้นเลย เรามีเรียนตอนเช้าทุกวัน เราตื่นตั้งแต่6:30น.ทุกวัน เราก็เปิดประตูระเบียงในแสงมันเข้านิดๆแร้วเราก็ไปอาบน้ำ พออาบได้พักนึงมันลุกขึ้นมาปิดประตูเสียงดังมาก อารมณ์แบบไม่พอใจอย่างแรง...เรานึกเลย เอาอีกแล้ว พอเราอาบน้ำเสร็จเราไปเปิดไฟ ไม่ได้เปิดประตูละ มันลุกขึ้นมาผลักประตูไปเสียงดังมาก....งงอ่ะ ตกลงมันจะเอายังไงกันแน่....คุณคิดว่าคนๆนี้เป็นนยังไงคะ จากที่อ่านมา