ตอนที่ก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปร่วมงานที่ชั้นสองนั้น ความรู้สึกแรกของดิฉันคือ .... ไมคุ้นๆสถานที่นี้จังเลยหว่า เราเคย
มามั๊ยนะ ? ฉับพลันเรื่องงานเลี้ยงสุดหรูของป้าบงบุษบาก็แล่นเข้ามาในหัวคิดอย่างจี๊ดดดด เรย..... ใช่ที่เดียวกันรุ๊ป่าวอ่า ?
ถ้าใช่ ... โอ้โห เราคนเสื้อแดงคนรากหญ้าก็ได้มาใช้สถานที่จัดงานที่เดียวกับพวกชนชั้นสูงลิบลิ่ว (ประมาณตึกใบหยก 2)
อย่างสลิ่มเขาล่ะ จริงๆ ไม่ได้อยากจะเป็นเหมือนประเทศอินเดียที่แบ่งชนชั้นวรรณะไรหรอก แต่พวกสลิ่มเขาชอบแบ่งให้เรา
เสร็จสรรพแล้วอะจิ ก็เลยเลยตามเลย .... เอ้า รากหญ้าก็รากหญ้า (วะ)
พอขึ้นไปถึงชั้นสอง เรื่องราวของป้าบงฯผู้ไฮโซก็ละลายหายไปสิ้น เมื่อได้เจอกับคุณมีสติ _ก็คิดได้ ทักทายมาคนแรก
“เฮ้ย เพชรน้ำนิลมาด้วยเหรอ มาได้ไง มากะใคร ” โธ่พี่ ถ้าตีความหมายตรงๆเนี่ย แปลว่า (ใครเชิญเองมาวะ? นะนั่น) ฮา
แต่ตอนนั้นเพชรน้ำนิลก็ได้แต่กลิ้งลูกกะตาไปมา ..พยายามคิดว่า หนุ่มหล่อๆคนนี้เราเคยเจอมาแล้ว แต่ชื่อล็อกอินอะไรน้า
...คิดสิคิด .... พยายามตั้งสติแล้วคิดสิเพชรน้ำนิล อ๋อ... สุดท้ายเมื่อ (มีสติ_ ก็คิด) ได้นี่เอง แต่ยังไม่ทันทักทายกันให้
หายคิดถึงเลย (เค้าคิดถึงหล่อนด้วยมั๊ยยัยนิด) เสียงใสๆของคุณหมาน้อยแคสเปอร์ก็แว่วมาแต่ไกล ....
“คุณเพชรน้ำนิลใช่ไหมคะ ? ทางนี้ค่ะ” ดิฉันยังไม่เคยเจอคุณหมาน้อยแคสเปอร์มาก่อน แม้จะไปมีทติ้งมาหลายครั้ง แต่
ก็คลาดกับคุณหมาน้อยแคสเปอร์ทุกที มาคราวนี้เธอเป็น
านในการจัดเองจึงไม่พลาด และได้รู้ว่า เธอทั้งเก่งและน่ารัก
มากถึงมากที่สุด แคล่วคล่องว่องไว ฉะฉานมั่นใจ สไตล์สาวเสื้อแดง (ไม่ได้อวยกันเองแต่พูดความจริงค่ะ)
ตามคุณหมาน้อยแคสเปอร์เข้ามาในงาน ... ตื่นเต้ลลลมั่กๆขอบ่อก ก้าวขาแทบไม่ออก .... ทุกสายตาจ้องกริบมาที่ดิฉัน
เป็นตาเดียว เขียวปั๊ด .... แหะ ๆ ขอโทษที่มาสายค๊าฟฟ
คุณหมาน้อยแคสเปอร์ให้นั่งที่เก้าอี้ว่างที่โต๊ะหนึ่งกลางห้อง ...ด้านขวามือเป็นคุณอุบลแมน ด้านซ้ายมือเป็นพี่เสกคาถา
ถัดจากพี่เสกไปเป็น พี่ใหญ่ด้ามขวาน ส่วนทางด้านขวามือ ถัดจากพี่อุบลแมนไป เป็นพี่ wctr สุดหล่อของดิฉันนั่นเอง
ต่อไปก็เป็นพี่หนึ่งคนสยาม และ พี่ชายคนเสื้อแดงอีก 3 ท่านที่เพชรมองไม่เห็นป้ายชื่อล็อกอินก็เลยได้แต่ยกมือไหว้
ทักทาย แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ต้องขออภัยนะคะ สรุปคือ โต๊ะนั้น ดิฉันสวยที่สุด (เพราะโต๊ะนั้นมีผู้หญิงคนเดียว อิอิ)
พอได้ที่นั่งและทักทายพี่ๆ ทั่วโต๊ะแล้ว ดิฉันก็หันมาสนใจอาหารบนโต๊ะทันที เหมือนพี่อุบลแมนจะรู้ใจ ถามว่าเพชรชอบ
เห็ดไหม โหย ชอบที่สุดเลยจ้า ไม่รอช้า พี่อุบลแมนรีบตักผัดเห็ดให้ใหญ่เลย เหมือนรอใครซักคนมาช่วยจัดการอาหารที่มี
เยอะแยะบนโต๊ะนี้ให้หมดไปยังไงยังงั้น พี่เสกคาถาก็เหมือนกันสั่ง coke ให้เหมือนรู้ใจ พี่ wctr ก็ไม่พลาด ตักหมูย่างที่
หอบหิ้วมาจากเมืองตรังให้ หมูย่างเมืองตรังของ พี่ wctr ยังอร่อยเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนที่เทคแคร์เพชรน้ำนิล
เป็นอย่างดี เพชรดีใจและซาบซึ้งใจมากค่ะ
เผลอลืมตัวตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ...เอ ทำไมทุกคนเงียบจังหว่า...เงยหน้าขึ้นมอง เจ๊ย! เขากำลัง
ตั้งใจฟังคุณหมออั้ม ที่กำลังอภิปรายอยู่หน้าเวทีอย่างออกรสชาติกันอยู่ ไม่มีใครเขาตะกระเหมือนหล่อนหรอกนะยะยัยนิด
พอรู้ตัวดังนั้น ดิฉันรีบวางช้อนทันที แล้วก็หันมาสนใจฟังคุณหมออั้มอย่างคนอื่นเขาบ้าง แต่ยังฟังอะไรไม่ทันได้ศัพท์
สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับคุณลุงยังหนุ่มคนหนึ่ง หล่อเฟี้ยวมาแต่ไกล และ คุณลุงท่านนั้นก็ส่งสายตามาประสานดิฉันเข้า
อย่างจัง ความรักต่างวัยบังเกิดขึ้นทันที (รักอย่างเคารพและนับถือนะคะ ไม่ใช่อย่างอื่น)
“นู๋นิดไม๊นั่น”
“ใช่ค่ะ คุณลุงอัส” ดิฉันรีบเดินเข้าไปหาคุณลุงอัสดรด้วยความดีใจ ไม่ได้เจอกันเสียนานคุณลุงอัสดูจะหนุ่มและแข็งแรงสุขภาพดี
ขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
“สวนยางเราเป็นไงมั่ง ดีไหม ได้เงินชดเชยหรือยัง?” คุณลุงอัสยิงคำถามใส่ดิฉันเป็นชุด เอ่อ คุณลุงขา..งานมีทติ้งนะคะไม่ใช่ม็อบ
สวนยาง อิอิ (ล้อเล่งน้า) หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามประสาลุง หลาน กันอยู่พักใหญ่ สายตาก็เหลือบไปเห็นที่แขนเสื้อ
สุภาพบุรุษท่านหนึ่ง “huttytanny” โอ้โห้ ดูหนุ่มและหล่อมากเลย
“คุณฮัตตี้เหรอคะ เพชรน้ำนิล นะคะ” ดิฉันทักทายเสียงใส ด้วยหวังว่าคุณฮัตตี้จะจำได้ แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าเหรอหรา
เหมือนเราไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกันใน เฟรนด์ฟล็อค และก็คุยกันบ่อยๆ ดิฉันงุนงงอยู่พักหนึ่ง และเหมือนชายหนุ่ม
จะนึกได้ว่าทำดิฉันหน้าแตกชนิดฟ้าดินไม่มีความปราณี เขาก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ถัดไป ที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อน
ของเขา
“เจ้าของล็อกอินคือคนนี้ครับ ผมสองคนเป็นเพียงผู้ติดตาม” หนุ่มหน้าหล่อเฉลยปัญหาปริศนาให้กับดิฉันได้กระจ่าง
“สวัสดีค่ะคุณฮัตตี้” ดิฉันทักทายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงทักทายดูเหมือนจะแผ่วเบาลงไปเยอะเลย กลัวจะเก้อเหมือนครั้งแรก
“สวัสดีครับคุณนิด” คุณฮัตตี้ส่งเสียงทักทายมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ คุณฮัตตี้ก็ถูก
เพื่อนอีกคนทักทายมา และดิฉันก็ถูกเสียงทุ้มใหญ่คุ้นหู ทักทายแทรกเข้ามาอีกเหมือนกัน
“น้องนิดสบายดี จำทวดได้ป่าว”
“อ้าว ทวดเองหรอกเหรอ เราไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะคะ ทวดดูไม่เปลี่ยนไปเลย” (แปลกใจที่คุณทวดไม่แก่ลงเลย หน้าตางี้ยังดู
เปล่งปลั่งแดงระเรื่อเหมือนแก้มสาววัยรุ่น)
ทักทายกันได้เพียงเล็กน้อย ก็มีสาวสวยมั่กๆ เดินผ่านมาใกล้ๆ ดิฉันได้แต่นิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ เธอผู้งามหยดคนนี้คือใครหนอ?
คุณแม่น้องเพ้นท์ค่ะท่านผู้อ่าน ไม่ใช่ดิฉันจำเธอไม่ได้หรอกค่ะ เรารู้จักกันเป็นอย่างดี และเจอกันหลายครั้งแล้ว เพียงแต่ดิฉันแค่กำลัง
ตะลึงกับความงามของเธอ เธอเป็นเสมือน PR ของงานนี้ เธอมาพร้อมกับหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาที่ดิฉัน
เห็นแล้วอยากจะเขกกบาลตัวเองซักวันละ 100 ครั้งว่าทำไมรีบเกิดจังเลยฟะ ถ้าอายุซัก14 -15 นะ ดิฉันจะส่งพ่อมาหมั้นหมายจับจอง
หนุ่มคนนี้เอาไว้ ไม่ให้หนีไปไหนได้เลย
“สวัสดีครับคุณป้า” หนุ่มน้อยยกมือไหว้ด้วยความน่ารักนอบน้อม .. แป่วววววว ...... สติของดิฉันดับวูบกลับคืนสู่เหย้า
ทันที คิดในใจเด็กหนอเด็ก คงคาดคะเนไม่ถูกล่ะสิว่าจะเรียกยังไงดี เจอผู้ใหญ่อายุราวๆ 25–26 ปี ก็เรียกว่า”ป้า”ซะแล้ว แทนที่
จะเรียก “พี่” ฮา ....
หลังจากทักทายคุณแม่และน้องเพ้นท์แล้ว ก็มีคนมาจูงแขนดิฉันกลับหลุม เจ๊ย! กลับไปที่โต๊ะ เนื่องจากคุณแม่น้องเพ้นท์เธอกำลัง
ยุ่งอยู่กับการประสานงาน เราจึงไม่ค่อยได้คุยกันอย่างที่อยากจะคุย
ตัดฉากมาที่อีกโต๊ะหนึ่งมุมห้อง พี่ทองรำไร กำลังนั่งคุยเรื่องราวการเมืองกับเพื่อนร่วมโต๊ะของเธออย่างสนุกสนาน มองไปทีไรก็เห็น
แต่รอยยิ้มและได้ยินแต่เสียงหัวเราะครื้นเครง โต๊ะนั้นมีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ แต่เท่าที่ดิฉันแอบลอบมองอยู่บ่อยๆไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่นัก
จะมีก็แต่พี่ทองรำไร เท่านั้นที่ดิฉันรู้จัก แล้วสายตาของดิฉันสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูสวยงดงามสมวัยมาก พยายามจะมองป้าย
ชื่อว่าเป็นล็อกอินอะไร แต่ด้วยสายตาเอียง และ กึ่งสั้นกึ่งยาวของดิฉัน ทำให้มองไม่เห็น พยายามมองว่า มีคุณพี่ sao.. เหลือ ..noi
อยู่กลุ่มนั้นหรือเปล่าก็ไม่เห็น ... สงสัยอยู่โต๊ะอื่นมั๊ง คิดในใจ
กำลังว่าจะเข้าไปทักทายเสียเลยให้รู้แล้วรู้รอด ก็พอดีเจอกับพี่ลมสบาย กำลังเดินมาที่โต๊ะที่นั่งอยู่ พี่ลมมาในแนวสาวเปรี้ยวปนหวาน
ที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวน่ามองตามสไตล์ของเธอ เสียงพี่ลมทักทายมาแต่ไกลพร้อมกับถามว่า
“น้องนิดรู้จักคุณ pp00 หรือยัง” คือในเว็ปน่ะ เรารู้จักคุ้นเคยกันดีอยู่แล้วแต่ยังไม่เคยเจอตัวกันซักทีเลยไงคะ ? แล้วพี่ลมก็บอกต่อว่า
“คาดไม่ถึงว่าคุณตึกหนึ่งก็มา” ดิฉันเองก็คาดไม่ถึงและก็พลอยตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอพี่ตึกหนึ่ง เพราะชื่นชอบในการโพสต์โต้ตอบของ
เธอใน รดน. มากๆ แล้วพี่ลมสบายก็บอกว่าพี่ตึกหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะโน้น พี่ลมจ๋า นิดจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าเป็นโต๊ะไหน เพราะนู๋ก็ยังไม่เคยเจอพี่ตึกหนึ่ง
ซักที แต่พี่ลมสบายก็มัวแต่คุยอยู่กับหนุ่มหล่อข้างๆดิฉัน ไม่สนใจคำถามของดิฉันอีกเลย
+ + + [กระทู้วันหยุด] ควันหลง ..... "รวมพลคนนอกกะลา" + + +
มามั๊ยนะ ? ฉับพลันเรื่องงานเลี้ยงสุดหรูของป้าบงบุษบาก็แล่นเข้ามาในหัวคิดอย่างจี๊ดดดด เรย..... ใช่ที่เดียวกันรุ๊ป่าวอ่า ?
ถ้าใช่ ... โอ้โห เราคนเสื้อแดงคนรากหญ้าก็ได้มาใช้สถานที่จัดงานที่เดียวกับพวกชนชั้นสูงลิบลิ่ว (ประมาณตึกใบหยก 2)
อย่างสลิ่มเขาล่ะ จริงๆ ไม่ได้อยากจะเป็นเหมือนประเทศอินเดียที่แบ่งชนชั้นวรรณะไรหรอก แต่พวกสลิ่มเขาชอบแบ่งให้เรา
เสร็จสรรพแล้วอะจิ ก็เลยเลยตามเลย .... เอ้า รากหญ้าก็รากหญ้า (วะ)
พอขึ้นไปถึงชั้นสอง เรื่องราวของป้าบงฯผู้ไฮโซก็ละลายหายไปสิ้น เมื่อได้เจอกับคุณมีสติ _ก็คิดได้ ทักทายมาคนแรก
“เฮ้ย เพชรน้ำนิลมาด้วยเหรอ มาได้ไง มากะใคร ” โธ่พี่ ถ้าตีความหมายตรงๆเนี่ย แปลว่า (ใครเชิญเองมาวะ? นะนั่น) ฮา
แต่ตอนนั้นเพชรน้ำนิลก็ได้แต่กลิ้งลูกกะตาไปมา ..พยายามคิดว่า หนุ่มหล่อๆคนนี้เราเคยเจอมาแล้ว แต่ชื่อล็อกอินอะไรน้า
...คิดสิคิด .... พยายามตั้งสติแล้วคิดสิเพชรน้ำนิล อ๋อ... สุดท้ายเมื่อ (มีสติ_ ก็คิด) ได้นี่เอง แต่ยังไม่ทันทักทายกันให้
หายคิดถึงเลย (เค้าคิดถึงหล่อนด้วยมั๊ยยัยนิด) เสียงใสๆของคุณหมาน้อยแคสเปอร์ก็แว่วมาแต่ไกล ....
“คุณเพชรน้ำนิลใช่ไหมคะ ? ทางนี้ค่ะ” ดิฉันยังไม่เคยเจอคุณหมาน้อยแคสเปอร์มาก่อน แม้จะไปมีทติ้งมาหลายครั้ง แต่
ก็คลาดกับคุณหมาน้อยแคสเปอร์ทุกที มาคราวนี้เธอเป็น
มากถึงมากที่สุด แคล่วคล่องว่องไว ฉะฉานมั่นใจ สไตล์สาวเสื้อแดง (ไม่ได้อวยกันเองแต่พูดความจริงค่ะ)
ตามคุณหมาน้อยแคสเปอร์เข้ามาในงาน ... ตื่นเต้ลลลมั่กๆขอบ่อก ก้าวขาแทบไม่ออก .... ทุกสายตาจ้องกริบมาที่ดิฉัน
เป็นตาเดียว เขียวปั๊ด .... แหะ ๆ ขอโทษที่มาสายค๊าฟฟ
คุณหมาน้อยแคสเปอร์ให้นั่งที่เก้าอี้ว่างที่โต๊ะหนึ่งกลางห้อง ...ด้านขวามือเป็นคุณอุบลแมน ด้านซ้ายมือเป็นพี่เสกคาถา
ถัดจากพี่เสกไปเป็น พี่ใหญ่ด้ามขวาน ส่วนทางด้านขวามือ ถัดจากพี่อุบลแมนไป เป็นพี่ wctr สุดหล่อของดิฉันนั่นเอง
ต่อไปก็เป็นพี่หนึ่งคนสยาม และ พี่ชายคนเสื้อแดงอีก 3 ท่านที่เพชรมองไม่เห็นป้ายชื่อล็อกอินก็เลยได้แต่ยกมือไหว้
ทักทาย แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ต้องขออภัยนะคะ สรุปคือ โต๊ะนั้น ดิฉันสวยที่สุด (เพราะโต๊ะนั้นมีผู้หญิงคนเดียว อิอิ)
พอได้ที่นั่งและทักทายพี่ๆ ทั่วโต๊ะแล้ว ดิฉันก็หันมาสนใจอาหารบนโต๊ะทันที เหมือนพี่อุบลแมนจะรู้ใจ ถามว่าเพชรชอบ
เห็ดไหม โหย ชอบที่สุดเลยจ้า ไม่รอช้า พี่อุบลแมนรีบตักผัดเห็ดให้ใหญ่เลย เหมือนรอใครซักคนมาช่วยจัดการอาหารที่มี
เยอะแยะบนโต๊ะนี้ให้หมดไปยังไงยังงั้น พี่เสกคาถาก็เหมือนกันสั่ง coke ให้เหมือนรู้ใจ พี่ wctr ก็ไม่พลาด ตักหมูย่างที่
หอบหิ้วมาจากเมืองตรังให้ หมูย่างเมืองตรังของ พี่ wctr ยังอร่อยเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนที่เทคแคร์เพชรน้ำนิล
เป็นอย่างดี เพชรดีใจและซาบซึ้งใจมากค่ะ
เผลอลืมตัวตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ...เอ ทำไมทุกคนเงียบจังหว่า...เงยหน้าขึ้นมอง เจ๊ย! เขากำลัง
ตั้งใจฟังคุณหมออั้ม ที่กำลังอภิปรายอยู่หน้าเวทีอย่างออกรสชาติกันอยู่ ไม่มีใครเขาตะกระเหมือนหล่อนหรอกนะยะยัยนิด
พอรู้ตัวดังนั้น ดิฉันรีบวางช้อนทันที แล้วก็หันมาสนใจฟังคุณหมออั้มอย่างคนอื่นเขาบ้าง แต่ยังฟังอะไรไม่ทันได้ศัพท์
สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับคุณลุงยังหนุ่มคนหนึ่ง หล่อเฟี้ยวมาแต่ไกล และ คุณลุงท่านนั้นก็ส่งสายตามาประสานดิฉันเข้า
อย่างจัง ความรักต่างวัยบังเกิดขึ้นทันที (รักอย่างเคารพและนับถือนะคะ ไม่ใช่อย่างอื่น)
“นู๋นิดไม๊นั่น”
“ใช่ค่ะ คุณลุงอัส” ดิฉันรีบเดินเข้าไปหาคุณลุงอัสดรด้วยความดีใจ ไม่ได้เจอกันเสียนานคุณลุงอัสดูจะหนุ่มและแข็งแรงสุขภาพดี
ขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
“สวนยางเราเป็นไงมั่ง ดีไหม ได้เงินชดเชยหรือยัง?” คุณลุงอัสยิงคำถามใส่ดิฉันเป็นชุด เอ่อ คุณลุงขา..งานมีทติ้งนะคะไม่ใช่ม็อบ
สวนยาง อิอิ (ล้อเล่งน้า) หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามประสาลุง หลาน กันอยู่พักใหญ่ สายตาก็เหลือบไปเห็นที่แขนเสื้อ
สุภาพบุรุษท่านหนึ่ง “huttytanny” โอ้โห้ ดูหนุ่มและหล่อมากเลย
“คุณฮัตตี้เหรอคะ เพชรน้ำนิล นะคะ” ดิฉันทักทายเสียงใส ด้วยหวังว่าคุณฮัตตี้จะจำได้ แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าเหรอหรา
เหมือนเราไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกันใน เฟรนด์ฟล็อค และก็คุยกันบ่อยๆ ดิฉันงุนงงอยู่พักหนึ่ง และเหมือนชายหนุ่ม
จะนึกได้ว่าทำดิฉันหน้าแตกชนิดฟ้าดินไม่มีความปราณี เขาก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ถัดไป ที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อน
ของเขา
“เจ้าของล็อกอินคือคนนี้ครับ ผมสองคนเป็นเพียงผู้ติดตาม” หนุ่มหน้าหล่อเฉลยปัญหาปริศนาให้กับดิฉันได้กระจ่าง
“สวัสดีค่ะคุณฮัตตี้” ดิฉันทักทายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงทักทายดูเหมือนจะแผ่วเบาลงไปเยอะเลย กลัวจะเก้อเหมือนครั้งแรก
“สวัสดีครับคุณนิด” คุณฮัตตี้ส่งเสียงทักทายมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ คุณฮัตตี้ก็ถูก
เพื่อนอีกคนทักทายมา และดิฉันก็ถูกเสียงทุ้มใหญ่คุ้นหู ทักทายแทรกเข้ามาอีกเหมือนกัน
“น้องนิดสบายดี จำทวดได้ป่าว”
“อ้าว ทวดเองหรอกเหรอ เราไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะคะ ทวดดูไม่เปลี่ยนไปเลย” (แปลกใจที่คุณทวดไม่แก่ลงเลย หน้าตางี้ยังดู
เปล่งปลั่งแดงระเรื่อเหมือนแก้มสาววัยรุ่น)
ทักทายกันได้เพียงเล็กน้อย ก็มีสาวสวยมั่กๆ เดินผ่านมาใกล้ๆ ดิฉันได้แต่นิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ เธอผู้งามหยดคนนี้คือใครหนอ?
คุณแม่น้องเพ้นท์ค่ะท่านผู้อ่าน ไม่ใช่ดิฉันจำเธอไม่ได้หรอกค่ะ เรารู้จักกันเป็นอย่างดี และเจอกันหลายครั้งแล้ว เพียงแต่ดิฉันแค่กำลัง
ตะลึงกับความงามของเธอ เธอเป็นเสมือน PR ของงานนี้ เธอมาพร้อมกับหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาที่ดิฉัน
เห็นแล้วอยากจะเขกกบาลตัวเองซักวันละ 100 ครั้งว่าทำไมรีบเกิดจังเลยฟะ ถ้าอายุซัก14 -15 นะ ดิฉันจะส่งพ่อมาหมั้นหมายจับจอง
หนุ่มคนนี้เอาไว้ ไม่ให้หนีไปไหนได้เลย
“สวัสดีครับคุณป้า” หนุ่มน้อยยกมือไหว้ด้วยความน่ารักนอบน้อม .. แป่วววววว ...... สติของดิฉันดับวูบกลับคืนสู่เหย้า
ทันที คิดในใจเด็กหนอเด็ก คงคาดคะเนไม่ถูกล่ะสิว่าจะเรียกยังไงดี เจอผู้ใหญ่อายุราวๆ 25–26 ปี ก็เรียกว่า”ป้า”ซะแล้ว แทนที่
จะเรียก “พี่” ฮา ....
หลังจากทักทายคุณแม่และน้องเพ้นท์แล้ว ก็มีคนมาจูงแขนดิฉันกลับหลุม เจ๊ย! กลับไปที่โต๊ะ เนื่องจากคุณแม่น้องเพ้นท์เธอกำลัง
ยุ่งอยู่กับการประสานงาน เราจึงไม่ค่อยได้คุยกันอย่างที่อยากจะคุย
ตัดฉากมาที่อีกโต๊ะหนึ่งมุมห้อง พี่ทองรำไร กำลังนั่งคุยเรื่องราวการเมืองกับเพื่อนร่วมโต๊ะของเธออย่างสนุกสนาน มองไปทีไรก็เห็น
แต่รอยยิ้มและได้ยินแต่เสียงหัวเราะครื้นเครง โต๊ะนั้นมีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ แต่เท่าที่ดิฉันแอบลอบมองอยู่บ่อยๆไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่นัก
จะมีก็แต่พี่ทองรำไร เท่านั้นที่ดิฉันรู้จัก แล้วสายตาของดิฉันสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูสวยงดงามสมวัยมาก พยายามจะมองป้าย
ชื่อว่าเป็นล็อกอินอะไร แต่ด้วยสายตาเอียง และ กึ่งสั้นกึ่งยาวของดิฉัน ทำให้มองไม่เห็น พยายามมองว่า มีคุณพี่ sao.. เหลือ ..noi
อยู่กลุ่มนั้นหรือเปล่าก็ไม่เห็น ... สงสัยอยู่โต๊ะอื่นมั๊ง คิดในใจ
กำลังว่าจะเข้าไปทักทายเสียเลยให้รู้แล้วรู้รอด ก็พอดีเจอกับพี่ลมสบาย กำลังเดินมาที่โต๊ะที่นั่งอยู่ พี่ลมมาในแนวสาวเปรี้ยวปนหวาน
ที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวน่ามองตามสไตล์ของเธอ เสียงพี่ลมทักทายมาแต่ไกลพร้อมกับถามว่า
“น้องนิดรู้จักคุณ pp00 หรือยัง” คือในเว็ปน่ะ เรารู้จักคุ้นเคยกันดีอยู่แล้วแต่ยังไม่เคยเจอตัวกันซักทีเลยไงคะ ? แล้วพี่ลมก็บอกต่อว่า
“คาดไม่ถึงว่าคุณตึกหนึ่งก็มา” ดิฉันเองก็คาดไม่ถึงและก็พลอยตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอพี่ตึกหนึ่ง เพราะชื่นชอบในการโพสต์โต้ตอบของ
เธอใน รดน. มากๆ แล้วพี่ลมสบายก็บอกว่าพี่ตึกหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะโน้น พี่ลมจ๋า นิดจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าเป็นโต๊ะไหน เพราะนู๋ก็ยังไม่เคยเจอพี่ตึกหนึ่ง
ซักที แต่พี่ลมสบายก็มัวแต่คุยอยู่กับหนุ่มหล่อข้างๆดิฉัน ไม่สนใจคำถามของดิฉันอีกเลย