นิยายอาจให้อารมณ์ บรรยากาศ แปลกๆหน่อย ไม่รู้จะถูกจริตคนอ่านบ้างหรือเปล่า
ขอบคุณทุกท่านในการสละเวลาอ่านครับ
Loneliness : เรื่อง
???? ???????? : เขียน
ตอนที่ ๑
http://pantip.com/topic/30905320
ตอนที่ ๒ (๑)
http://pantip.com/topic/30930596
ตอนที่ ๒ (๒)
http://pantip.com/topic/30951284
ตอนที่ ๓ (๑)
http://pantip.com/topic/31052922
ตอนที่ ๓(๒)
http://pantip.com/topic/31096930
...ความเดิม...
...เราตรงขึ้นรถไฟฟ้า บนขบวนมีผู้คนน้อยลง ยูมินั่งลงที่เก้าอี้ริมสุดติดกับที่กั้นกระจกพลาสติก ผมนั่งถัดต่อมา แถวเก้าอี้ตรงข้ามเรา มีสาวทำงานนั่งข้างชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน อาจเป็นเพื่อน หรือไม่ก็คนรัก ทั้งสองไม่ได้คุยกัน แต่ละคนสีหน้าอิดโรย เหมือนเพิ่งเสร็จสิ้นจากภารกิจเดินข้ามทะเลทราย แน่ละ สังคมเร่งรีบตลอดช่วงเวลาอาทิตย์กลางฟ้า รีดพลังงานเราไปจนแทบไม่เหลือ สุดท้ายก็มีแต่ความเหนื่อยอ่อนติดตัวกลับบ้าน ผมโชคดีที่ไม่ต้องเข้าสู่กรอบวิถีชีวิตดังกล่าว แต่ก็ใช่ว่าผมอยู่สุขสบาย แต่ละวิถีต้องพบเจอปัญหาและความยุ่งยากแตกต่าง หนุ่มสาวตรงข้ามก็เจออย่างหนึ่ง ขณะที่ผมก็พบอีกอย่าง อยู่แค่ใครจะผายมือต้อนรับปัญหา และแก้ไขมันด้วยความยินดีเพียงไร
มีชาวต่างประเทศชายหญิงสวมเสื้อลายธงชาติออสเตรเลีย ยืนพิงผนังรอยต่อระหว่างตู้รถไฟ สนทนากันออกรส
“คุณคิดว่าพวกเขามาเที่ยวประเทศเราทำไม”
ผมบอกไม่ถูกว่ายูมิอยู่ในอารมณ์ใด จึงหยิกยกเรื่องนี้ขึ้นมาสนทนา อาจไม่อยู่อารมณ์ใดเลยก็ได้ เพียงแต่เป็นการสนทนาเพื่อไม่ให้ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเราขาดช่วง
“ใครๆ ก็บอกว่าประเทศเรามีเสน่ห์ ธรรมชาติ ผู้คน วัฒนธรรม”
“ขยะเต็มเมือง ยิงกันในผับ อุบัติเหตุทางถนนสูงเป็นบ้า ทางเท้าแตกหัก น้ำเน่า มิจฉาชีพกลาดเกลื่อน” เธอจ้องมองต่างชาติทั้งสองคน แววตาไม่ล้อเล่น
ดูเหมือนบทสนทนาไม่อาจเป็นเพียงเรื่องราวเพื่อการอภิรมย์ระหว่างโดยสารรถไฟฟ้า
“ทุกที่บนโลกมีคนหลากหลาย พวกโง่เง่า เห็นแก่ตัว เจ้าอุดมการณ์ จอมอิทธิพล แต่ในกลุ่มเดียวกันก็มีคนมีน้ำใจ ให้ความช่วยเหลือ ในเศษขยะอาจมีกระเป๋าเงินที่ใครทำตกไว้”
“นักท่องเที่ยวเดินทางข้ามทะเลมาเพื่อหากระเป๋าเงินในกองขยะหรือ” แววตาเธอบ่งบอกความสงสัยจริงจัง
“แค่บอกว่าอาจมีสิ่งมีค่าในกองอาจม”
เธอเงียบไป ดูเหมือนเธอไม่ได้ยอมรับความคิดผมนัก แต่ก็ไม่แปลก ใช่ว่าผมยอมรับความคิดตัวเองในทุกกรณี
“หรือบางทีการเดินทางท่องเที่ยว คือการค้นหาประสบการณ์แปลกใหม่” ผมเสนอข้อสันนิษฐานใหม่
“เพื่ออะไร”
“บอกยาก อาจไม่มีจุดประสงค์ที่แน่นอน หรือบางทีอาจเพียงเพื่อจดจำ”
“เพื่อจดจำ?”
“ความทรงจำอาจไร้ตัวตนจับต้อง แต่ก็เป็นพลังสร้างสรรค์ได้”
“แต่ถ้าเป็นความทรงจำเลวร้ายล่ะ คงเป็นพลังบ่อนทำลายแรงสูงได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่ถูกข่มขืน ความทรงจำนั้นอาจเป็นพลังให้เธอกล้าแม้ปลิดชีวิตตัวเอง”
“ก็เป็นได้ หากพูดในกรณีนั้นแม้ไม่เสมอไปก็ตามที แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นพลังสร้างสรรค์ไม่ได้”
“เช่น...”
“ประสบการณ์เลวร้าย ความทรงจำเจ็บปวดที่ต้องสูญรถคันหรูไปด้วยฝีมือพวกโจร อาจผลักดันให้ใครสักคนประดิษฐ์เครื่องมือกันขโมยรถ”
“คนประดิษฐ์เครื่องมือกันขโมยรถ เคยถูกขโมยรถหรือ”
“ผมไม่รู้ แค่ยกตัวอย่าง อาจไม่เข้าท่านัก แต่คงพออธิบายความคิดผมได้”
“นั่นเป็นเหตุผลให้คนเราไม่ลืมความทรงจำที่เลวร้ายหรือเปล่า”
ถึงเวลาที่ผมต้องนิ่งบ้าง ไม่รู้จะตอบเธอว่าอย่างไรดี “ไม่รู้สิ” ดูเหมือนเป็นคำตอบที่ตรงใจผมมากที่สุด
*******
[นวนิยาย]....Loneliness....บท ๔(๑)
ขอบคุณทุกท่านในการสละเวลาอ่านครับ
???? ???????? : เขียน
ตอนที่ ๑
http://pantip.com/topic/30905320
ตอนที่ ๒ (๑)
http://pantip.com/topic/30930596
ตอนที่ ๒ (๒)
http://pantip.com/topic/30951284
ตอนที่ ๓ (๑)
http://pantip.com/topic/31052922
ตอนที่ ๓(๒)
http://pantip.com/topic/31096930
...เราตรงขึ้นรถไฟฟ้า บนขบวนมีผู้คนน้อยลง ยูมินั่งลงที่เก้าอี้ริมสุดติดกับที่กั้นกระจกพลาสติก ผมนั่งถัดต่อมา แถวเก้าอี้ตรงข้ามเรา มีสาวทำงานนั่งข้างชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน อาจเป็นเพื่อน หรือไม่ก็คนรัก ทั้งสองไม่ได้คุยกัน แต่ละคนสีหน้าอิดโรย เหมือนเพิ่งเสร็จสิ้นจากภารกิจเดินข้ามทะเลทราย แน่ละ สังคมเร่งรีบตลอดช่วงเวลาอาทิตย์กลางฟ้า รีดพลังงานเราไปจนแทบไม่เหลือ สุดท้ายก็มีแต่ความเหนื่อยอ่อนติดตัวกลับบ้าน ผมโชคดีที่ไม่ต้องเข้าสู่กรอบวิถีชีวิตดังกล่าว แต่ก็ใช่ว่าผมอยู่สุขสบาย แต่ละวิถีต้องพบเจอปัญหาและความยุ่งยากแตกต่าง หนุ่มสาวตรงข้ามก็เจออย่างหนึ่ง ขณะที่ผมก็พบอีกอย่าง อยู่แค่ใครจะผายมือต้อนรับปัญหา และแก้ไขมันด้วยความยินดีเพียงไร
มีชาวต่างประเทศชายหญิงสวมเสื้อลายธงชาติออสเตรเลีย ยืนพิงผนังรอยต่อระหว่างตู้รถไฟ สนทนากันออกรส
“คุณคิดว่าพวกเขามาเที่ยวประเทศเราทำไม”
ผมบอกไม่ถูกว่ายูมิอยู่ในอารมณ์ใด จึงหยิกยกเรื่องนี้ขึ้นมาสนทนา อาจไม่อยู่อารมณ์ใดเลยก็ได้ เพียงแต่เป็นการสนทนาเพื่อไม่ให้ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเราขาดช่วง
“ใครๆ ก็บอกว่าประเทศเรามีเสน่ห์ ธรรมชาติ ผู้คน วัฒนธรรม”
“ขยะเต็มเมือง ยิงกันในผับ อุบัติเหตุทางถนนสูงเป็นบ้า ทางเท้าแตกหัก น้ำเน่า มิจฉาชีพกลาดเกลื่อน” เธอจ้องมองต่างชาติทั้งสองคน แววตาไม่ล้อเล่น
ดูเหมือนบทสนทนาไม่อาจเป็นเพียงเรื่องราวเพื่อการอภิรมย์ระหว่างโดยสารรถไฟฟ้า
“ทุกที่บนโลกมีคนหลากหลาย พวกโง่เง่า เห็นแก่ตัว เจ้าอุดมการณ์ จอมอิทธิพล แต่ในกลุ่มเดียวกันก็มีคนมีน้ำใจ ให้ความช่วยเหลือ ในเศษขยะอาจมีกระเป๋าเงินที่ใครทำตกไว้”
“นักท่องเที่ยวเดินทางข้ามทะเลมาเพื่อหากระเป๋าเงินในกองขยะหรือ” แววตาเธอบ่งบอกความสงสัยจริงจัง
“แค่บอกว่าอาจมีสิ่งมีค่าในกองอาจม”
เธอเงียบไป ดูเหมือนเธอไม่ได้ยอมรับความคิดผมนัก แต่ก็ไม่แปลก ใช่ว่าผมยอมรับความคิดตัวเองในทุกกรณี
“หรือบางทีการเดินทางท่องเที่ยว คือการค้นหาประสบการณ์แปลกใหม่” ผมเสนอข้อสันนิษฐานใหม่
“เพื่ออะไร”
“บอกยาก อาจไม่มีจุดประสงค์ที่แน่นอน หรือบางทีอาจเพียงเพื่อจดจำ”
“เพื่อจดจำ?”
“ความทรงจำอาจไร้ตัวตนจับต้อง แต่ก็เป็นพลังสร้างสรรค์ได้”
“แต่ถ้าเป็นความทรงจำเลวร้ายล่ะ คงเป็นพลังบ่อนทำลายแรงสูงได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่ถูกข่มขืน ความทรงจำนั้นอาจเป็นพลังให้เธอกล้าแม้ปลิดชีวิตตัวเอง”
“ก็เป็นได้ หากพูดในกรณีนั้นแม้ไม่เสมอไปก็ตามที แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นพลังสร้างสรรค์ไม่ได้”
“เช่น...”
“ประสบการณ์เลวร้าย ความทรงจำเจ็บปวดที่ต้องสูญรถคันหรูไปด้วยฝีมือพวกโจร อาจผลักดันให้ใครสักคนประดิษฐ์เครื่องมือกันขโมยรถ”
“คนประดิษฐ์เครื่องมือกันขโมยรถ เคยถูกขโมยรถหรือ”
“ผมไม่รู้ แค่ยกตัวอย่าง อาจไม่เข้าท่านัก แต่คงพออธิบายความคิดผมได้”
“นั่นเป็นเหตุผลให้คนเราไม่ลืมความทรงจำที่เลวร้ายหรือเปล่า”
ถึงเวลาที่ผมต้องนิ่งบ้าง ไม่รู้จะตอบเธอว่าอย่างไรดี “ไม่รู้สิ” ดูเหมือนเป็นคำตอบที่ตรงใจผมมากที่สุด