โมโหใดเล่าจะเท่าโมโหที่ตัวเองหาแฟนกะเขาไม่ได้สักที

นอนๆอยู่บางครั้ง มองขึ้นไปเพดานแล้วคิดกลัดกลุ้มโมโห ว่าทำไมเราไม่มีแฟนสักที

เดินๆอยู่ ก็มองไปยังรอบๆแล้วเหม่อๆคิดสงสัยว่า ทำไมเราหาแฟนไม่ได้สักที โมโหตัวเองมากที่สุด

เจอเรื่องแย่ๆหลายเรื่องก็ยังพอทำใจรับได้ แต่ก็ยังโมโหตัวเองกับเรื่องนี้อีกทุกที

เมื่อกี้นอนตั้งแต่10โมงเช้าจนถังบ่ายสองฝันว่า ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง สวย สูง หน้าคล้ายเกาหลี ผมได้เจอเธอ และรู้จักกัน รักกัน อยู่ด้วยกัน

ไปทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ตามหากัน นัดเจอกันตอนเลิกงาน รอทานข้าวพร้อมกับพ่อแะแม่ รอไปเที่ยวกับพ่อและแม่ ภายในเวลาไม่ถึง

ชั่วโมง ที่ความฝันแบบนี้เกิดขึ้นและดำเนินเรื่องไปอย่างกะซีรีส์ แต่พอถึงจุดที่ผมพยายามจะจำหน้าเธอให้ได้ก่อนตื่น มีเหตุการณ์ที่ทำให้เรา

ต้องจากกันก็คือ ผมรู้สึกตัวขึ้นมา

โธ่เอ้ย!! ผมพยายามจะหลับต่อเพื่อไปเจอเธออีกครั้ง แล้วจะถามเธอว่า "ถ้าในความเป็นจริงนั้น เธอชื่ออะไร พักอยู่ที่ไหน ทำงานที่ไหน เล่นไลน์มั้ย

ขอเบอร์เธอ และรู้ข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกะเธอ เผื่อจะได้ ตามหาเธอในความเป็นจริง...

แต่โชคร้ายคือ ผมฝันเจอเธออีกครั้ง แต่เธอกับผมไม่ได้รู้จักกันแล้ว เหมือนจำผมไม่ได้ และผมก็ตื่นขึ้นมาอีกและไม่สามารถหลับต่อและฝันเห็นเธอ

คนนั้นอีกแล้ว แต่ถ้าผมโชคดี ถ้าข้อมูลที่มีอยู่เท่านี้แล้วผมสามารถตามหาเธอได้ในความเป็นจริง ผมจะตามหาเธอให้ได้

และหวังว่า เธอก็ฝันแบบเดียวกันกะผม และกะลังตามหาผมด้วยเช่นกัน