__________ เพื่อนเก่า ......ที่เราไม่เคยลืม __________

            ของเรานะ ย้อนกลับไปตอนที่เรา 4 ขวบ  เราเข้าเรียนอนุบาล 2 เลย อนุบาล 1 ไม่ได้เรียน วันแรกก็งอแงอยากกลับบ้านตามประสาเด็ก เราก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าสุดท้ายทำไมเราถึงชิน แต่ที่เราจำได้คือเราเป็นเด็กที่เข้ากับเพื่อนคนอื่นยากหน่อย เป็นคนกลัวเด็กคนอื่น ไม่ค่อยกล้าพูด กล้าเล่นกับใคร วันๆมาเรียนไม่เคยมีความสุขเลย มาเพราะโดนพ่อแม่บังคับทั้งนั้น มาเรียนก็เพื่อจะผ่านพ้นไปแต่ละวัน รอเวลาเมื่อไรจะถึงบ่ายสาม พ่อแม่จะได้มารับกลับบ้าน แค่นั้นจริงๆ เป็นแบบนี้มาหลายวันเหมือนกัน   

            ...แต่สุดท้ายเราได้เจอกับเด็กผู้ชายคนนึง ชื่อว่า "เบนซ์"  เบนซ์เป็นเด็กหัวหยิกๆเหมือนเงาะ น่าตาน่ารัก ปากเล็ก จมูกเล็ก ตาตี่ๆด้วยมั้ง ผิวขาวๆ ความรู้สึกคือเบนซ์เป็นเด็กที่ตัวเล็กมาก  และสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกคือ เรามีความทรงจำเกี่ยวกับเบนซ์น้อยมากๆ สิ่งที่เราจำได้เกี่ยวกับเค้าคือ วันที่เราเจอกันครั้งแรก มันเป็นช่วงบ่ายของวันหนึ่งที่เด็กทุกคนต้องนอน เค้าเข้ามาคุยกับเรา ชวนเราไปนอนใกล้ๆเค้า หลังจากนั้นเค้าก็คุยเรื่องบ้านของเค้าให้เราฟัง เค้าก็เล่าประมาณว่าบ่ายสามแม่เค้าจะเอามอเตอร์ไซด์มารับ ทางไปบ้านเค้าเป็นถนนที่มีลักษณะเป็นคลื่น เรายังจำมือน้อยๆของเค้าที่ทำท่าโค้งไปมาเหมือนคลื่นทะเลได้อยุ่เลย....   และนี่ก็คือความทรงจำเดียวที่เรามีต่อเค้า  มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับเราตรงที่ว่า เค้าคือเพื่อนคนแรกของเราที่โรงเรียน....   หลังจากนั้นเราก็มีเพื่อนคนอื่นอีกมากมาย ตั้งแต่ตอนนั้นจนจบ ม.3  เราเรียนโรงเรียนเดิมมาตลอด แต่เราไม่มีความทรงจำใดๆเกี่ยวกับเบนซ์อีกเลย  พอขึ้น ม.ปลาย เราก็ย้ายโรงเรียน จนตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว  เราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านเบนซ์อยู่ที่ไหน เบนซ์ย้ายโรงเรียนหายไปตอนไหนเราไม่รู้  ทุกวันนี้เรายังไม่รู้เลยว่าเบนซ์ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า หรืออยู่ที่ไหนของมุมโลก หรือบางทีบ้านเบนซ์อาจจะอยู่ใกล้เรา เราอาจจะเคยเดินสวนกันมาแล้วก็ได้  แต่สมมติว่าเราได้มาเจอกันอีกครั้ง ได้ยืนต่อหน้ากัน เราก็คงจำเบนซ์ไม่ได้อยู่ดี  เพราะความทรงจำที่เรามีต่อเค้ามันเลือนลางเหลือเกิน  แต่ต่อให้เราจำกันได้เราก็คงทำได้แค่ยิ้มให้กัน แล้วก็ต่างคนต่างเดินจากกันไป...

            
            แต่สิ่งหนึ่งที่มันจะไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็คือ  ...ภาพของเด็กผู้ชายผมหยิกที่เล่าเรื่องเกินจริงให้เราฟังก่อนนอนในบ่ายวันนั้น พร้อมทำมือเป็นคลื่นทะเลไปมา...  สิ่งนี้แหละ ที่ติดอยู่ในหัวเราตลอดมา  และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเราก็จะไม่ลืมเบนซ์เลย.....