เราเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง สาขาชั้นปีที่เราเรียนมีพี่อายุ25ปีมาเรียนด้วยซึ่งเราเป็นเด็กที่มาเรียนอายุตามเกณปกติเราอายุ19ปีแต่ที่นี้พอมีพี่อายุมากกว่ามาเรียนด้วยพี่เค้าพยายามจะทำตัวเป็นใหญ่ในห้องคอยกดน้องๆให้อยู่โอวาทวันไหนถ้าเราไม่ไหว้พี่เค้าพี่เค้าก็จะพูดไม่ดีกับเราทั้งวัน พี่คนนี้ถือว่าเป็นคนที่เก่งในเรื่องการพูดโน้มน้ามใจมากพี่เค้าสามารถพูดให้เพื่อนของเราไม่คุยกับเราทุกคนทำเหมือนว่าเราเป็นตัวประหลาดเข้ากับคนอื่นไม่ได้ พยายามจะใช้สงครามประสาท บางทีก็แกล้งเวลามีงานกลุ่มเพื่อนนัดประชุมกันแต่ไม่มีใครบอกเราเลยเสร็จแล้วก็ให้เพื่อนกลุ่มอื่นโทรมาว่า ว่าเราไม่ยอมช่วยงาน แล้วพยายามใส่ร้ายเราว่าเราในทางเสียๆหายๆทำให้เราดูเหมือนเป็นคนมีปมด้อย ทั้งๆที่ตอนอยู่ม.ต้นเราเข้ากับเพื่อนทุกคนในห้องได้ดีแต่พอมาเรียนที่ใหม่เจอพี่คนนี้เรากับกลายเป็นคนมีปมด้อยส้ะงั้นพี่เค้าพยายามคอยกันเพื่อนคนอื่นที่มาคุยกับเราไม่ให้ยุ่งกับเราไม่รู้ว่าพี่เค้าไปพูดอะไร พี่คนนี้ดูเผลินๆเหมือนเป็นพี่สาวที่แสนดีรักน้องๆทุกคนตอนแรกๆเราก็คิดแบบนั้นคิดว่าพี่เค้าจะรักเราแบบน้องสาวแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่พี่เค้าคอยไปใส่ร้ายเราให้คนอื่นไม่ชอบเราบางทีก็ชอบอ้างว่าพี่ปี4สั่งมาว่าเราแต่งตัวผิดระเบียบแต่อาจารย์บอกว่าเราแต่งตัวเรียบร้อยดีเป็นแบบนี้บ่อยๆจนเราเริ่มรู้นิสัยแปลกๆของพี่เค้า
เอ้อ!!ลืมบอก เราเป็นคนอุปนิสัยเรียนร้อย ยิ้มเก่ง ขี้อาย ไม่พูดคำหยาบ (มันก็ดีไม่ใช่หรอการที่ไม่พูดคำหยาบคาย)แต่เพื่อนๆเค้าหาว่าแอ๊ป
บุคลิกเราเป็นเด็กผู้หญิงลักษณะจีนปนไทยตัวขาว ตาโต คิ้วเข้ม(ไม่ถึงกับขี้เหร่)
เรามีฐานะปานกลางพอมีพอใช้เวลาจะใช้จ่ายอะไรต้องดูตามเหตุและผลไม่ใช้จ่ายฟุ้งเฟือย แต่เพื่อนๆเค้าชอบไปเที่ยวพารากอลไปนู้นไปนี้กันคือเที่ยวกันบ่อยซึ่งเราไม่มีเงินมากพอที่จะเอาไปใช้กับเรื่องแบบนี้เราไม่อยากเอาเงินที่คุณแม่หามาอย่างยากมาใช้จ่ายที่ฟุ้งเฟือยเราอยากแบ่งเบาพาระให้ท่านแต่พอเราไม่ไปกับเพื่อนๆ เพื่อนๆก็หาว่าเราไม่เข้าสังคมไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเพื่อน บ้างก็หาว่า(งก)มั่งแหละบ้างก็บอกว่าเรามีปัญหาอะไรๆก็จะกลับบ้านหัดไปเที่ยวกับเพื่อนมั่ง กะแนะกะแหนทุกวัน ทุกวันต้องทนอึดอัดนั่งเรียนอยู่โต๊ะติดกันเพราะที่ตรงนี้เรานั่งอยู่ก่อนแล้วเค้าก็ตามานั่ง เราเป็นคนสายตาสั้นนั่งโต๊ะหลังแล้วมองไม่เห็นไม่รู้จะย้ายไปไหนดีทุกที่ก็เต็มไปหมดจะไปนั่งโต๊ะหลังคนเดียวเดี๋ยวเพื่อนๆก็จะมารุมกันถามแล้วจะกลายเป็นคนที่มีปัญหามากขึ้นไปอีกพยายามจะย้ายกลุ่ม กลุ่มอื่นเค้าก็ไม่กล้าคุยกับเราเพราะเชื่อตามคำพูดที่พี่คนนี้บอกว่าเราเป็นคนเซ้นซิทีฟแล้วเค้าก็ไม่อยากจะมีปัญหากับพี่คนนี้ด้วยเพราะพี่เค้าอาวุโสที่สุดในห้อง เราไม่รู้จะทำยังไงดีไปขวาก็ไม่ได้ซ้ายก็ไม่ได้อึดอัดใจมากเลย จะทำยังไงกับผู้ใหญ่ที่ไม่มีเหตุผล คิดว่าตัวเองถูกอยู่คนเดียว น้องต้องเคารพและเชื่อฟังฉัน (ลืมบอกไปค่ะเขาเคยทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลมาก่อน)
-ใครเจอปัญหานี้บ้าง แล้วมีวิธีแก้ไขยังไงช่วยแนะนำหน่อยค้ะ
สาวน้อยผู้อ่อนต่อโลก โดนรังแก ทำไงดี??
เอ้อ!!ลืมบอก เราเป็นคนอุปนิสัยเรียนร้อย ยิ้มเก่ง ขี้อาย ไม่พูดคำหยาบ (มันก็ดีไม่ใช่หรอการที่ไม่พูดคำหยาบคาย)แต่เพื่อนๆเค้าหาว่าแอ๊ป
บุคลิกเราเป็นเด็กผู้หญิงลักษณะจีนปนไทยตัวขาว ตาโต คิ้วเข้ม(ไม่ถึงกับขี้เหร่)
เรามีฐานะปานกลางพอมีพอใช้เวลาจะใช้จ่ายอะไรต้องดูตามเหตุและผลไม่ใช้จ่ายฟุ้งเฟือย แต่เพื่อนๆเค้าชอบไปเที่ยวพารากอลไปนู้นไปนี้กันคือเที่ยวกันบ่อยซึ่งเราไม่มีเงินมากพอที่จะเอาไปใช้กับเรื่องแบบนี้เราไม่อยากเอาเงินที่คุณแม่หามาอย่างยากมาใช้จ่ายที่ฟุ้งเฟือยเราอยากแบ่งเบาพาระให้ท่านแต่พอเราไม่ไปกับเพื่อนๆ เพื่อนๆก็หาว่าเราไม่เข้าสังคมไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเพื่อน บ้างก็หาว่า(งก)มั่งแหละบ้างก็บอกว่าเรามีปัญหาอะไรๆก็จะกลับบ้านหัดไปเที่ยวกับเพื่อนมั่ง กะแนะกะแหนทุกวัน ทุกวันต้องทนอึดอัดนั่งเรียนอยู่โต๊ะติดกันเพราะที่ตรงนี้เรานั่งอยู่ก่อนแล้วเค้าก็ตามานั่ง เราเป็นคนสายตาสั้นนั่งโต๊ะหลังแล้วมองไม่เห็นไม่รู้จะย้ายไปไหนดีทุกที่ก็เต็มไปหมดจะไปนั่งโต๊ะหลังคนเดียวเดี๋ยวเพื่อนๆก็จะมารุมกันถามแล้วจะกลายเป็นคนที่มีปัญหามากขึ้นไปอีกพยายามจะย้ายกลุ่ม กลุ่มอื่นเค้าก็ไม่กล้าคุยกับเราเพราะเชื่อตามคำพูดที่พี่คนนี้บอกว่าเราเป็นคนเซ้นซิทีฟแล้วเค้าก็ไม่อยากจะมีปัญหากับพี่คนนี้ด้วยเพราะพี่เค้าอาวุโสที่สุดในห้อง เราไม่รู้จะทำยังไงดีไปขวาก็ไม่ได้ซ้ายก็ไม่ได้อึดอัดใจมากเลย จะทำยังไงกับผู้ใหญ่ที่ไม่มีเหตุผล คิดว่าตัวเองถูกอยู่คนเดียว น้องต้องเคารพและเชื่อฟังฉัน (ลืมบอกไปค่ะเขาเคยทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลมาก่อน)
-ใครเจอปัญหานี้บ้าง แล้วมีวิธีแก้ไขยังไงช่วยแนะนำหน่อยค้ะ