คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 6
ตอนนี้น้องอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทางไหน......เพราะน้องลืมความฝันตัวเองไปคับ
คนที่ไม่ฝัน ก็คือคนที่ตายไปแล้วนั่นล่ะคับ แค่ลืมมันไม่เป็นไร แต่ต้องไปทบทวนดูแล้วนึกให้ออกครับ
พี่อยากให้น้องเอากระดาษมาคับ แล้วเขียนเลยว่าน้องมีความชอบอะไรบ้าง ถนัดทำอะไรบ้าง
เขียนในนี้ก็ได้ เอาทุกอย่างเลย จะได้ช่วยๆกันดู
คนเรามีความชอบมากกว่า 1 คับ แต่ต้องดูว่าอะไรที่มันสามารถทำเป็นอาชีพได้
อย่างน้องอยากเข้าเตรียมทหาร แต่น้องบอกว่าไม่ชอบระบบ อันนี้พี่ก็ขอบอกเลยว่ามันคงไม่ใช่แล้วล่ะคับ
ระบบราชการมันเป็นอะไรที่ซับซ้อน.....มีลำดับชั้น มีการเมืองภายใน-นอก ไม่พูดมากละกันนะ เท่านี้พอ....พอเข้าใจ
ส่วนที่เกรงใจพ่อแม่......ก็ลองคุยกันดูครับ แต่ถ้าท่านบังคับจริงๆ และน้องตัดสินใจไม่เรียน...ก็อย่าทำตามท่านครับ (พูดจริงๆ 5555)
พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด เราเลือกอนาคตตัวเองดีกว่า วิธีตอบแทนคุณท่านมีเยอะไป
(ถ้าจะมีเสียงดุด่าจากพ่อแม่มาอันนี้ต้องเข้าใจนะคับว่าเค้าเป็นห่วง แค่นั้นล่ะ)
เรื่องเกษตร มีที่ทางรึเปล่าคับ ถ้ามีก็น่าพอจะทำได้อยู่ เกษตรกรเก่งๆเยอะไป
เห็นญาติเพื่อนเค้ามีไร่มีสวน ก็รวยอยู่....แต่ทำยาก ต้องคุมคนงานเยอะ ต้องศึกษาดีๆ ทำแบบคนมีความรู้น่าจะทำได้ดีกว่าตาสีตาสาแน่นอน
ชอบเล่นเกม ที่บ้านมีร้านเน็ต....ที่จริงร้านเน็ตขายอาหาร ขายเครื่องดื่มด้วยนี่เพิ่มยอดได้มากเลย....แต่น้องคงเด็กไปที่จะช่วยทำตรงนี้
ถ้าอยากช่วยงานที่บ้าน พี่ว่าการเฝ้าร้านเกมมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับเราในตอนนี้น่ะ มันเป็นงานที่ใครก็ทำได้ หาคนมาแทนได้ จ้างมายังได้เลย
ตอนนี้เราเด็กอยู่ หาวิชาใส่ตัวน่าจะเหมาะกว่า เรียนจบแล้วว่างๆ ถ้าไม่รู้ทำอะไรต่อค่อยกลับมาช่วยยังไม่สาย
//////////////
เล่าเรื่องพี่หน่อยละกัน เผื่อเป็นมุมมองอะไรได้บ้าง นึกก่อน แก่แล้ว 5555
ตอนอยู่ม.4หรอ.....พี่ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเรียนอะไร รู้แต่ว่าชอบเรียนชีวะ เลยเลือกเรียนสายวิทย์
แต่ตกเคมี กะฟีสิก ตลอด ม4-6 ซ่อมตลอด ได้1 55555
แต่คะแนนชีวะพุ่งอยู่วิชาเดียวเพราะชอบ
มาถึง ม5-6 ต้องคิดแล้วว่าจะเรียนอะไร เป็นคนรักสัตว์ เริ่มคิด(ฝัน) ว่าอยากเป็นสัตวแพทย์
พยายามอยู่พักนึง ติวหนัก แต่หัวพี่คงไม่ได้จริงจัง เซลล์สมองมันได้แค่นั้น แอบเครียดอยู่เหมือนกัน
เพราะอาชีพที่เกี่ยวกับชีวะก็คือพวกสัตว์ พวกป่าไม้ การเกษตรทั้งหลาย และพวกวิชาเคมี ฟิสิกส์ พี่ก็ห่วยแตกสุด มันก็ไปกันไม่ได้
ที่เห็นว่าพอจะเลือกเรียนได้ก็คือพวกสัตวบาล ประมงค์ ป่าไม้ แต่พี่ไม่ไหวซักอัน สายงานมันไม่ใช่
มาถึง ม6 ระยะสุดท้าย บังเอิญได้ไปงาน openhouse ของ ม.กรุงเทพ ทำให้เริ่มรู้จักสายงานด้านศิลปะ
จากเดิมพี่เป็นคนชอบทำกิจกรรม ไม่ค่อยชอบเรียน ชอบพวกศิลปะอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยจะได้ทำจริงจังเท่าไหร่
วันนั้นมุมมองชีวิตเปลี่ยนไป มันเหมือนได้พบสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน(เรื่องอาชีพ)
เริ่มหาข้อมูลได้ซักพัก ปรึกษา อ.แนะแนว ก็ตัดสินใจเบนมาเข้า computer art ที่ ม.รังสิต ทำพวก animation ตอนนั้นกำลังบูม
ไปสมัครก่อนสอบ o-net ด้วย ชิวมาก ไม่ต้องมานั่งเครียดเหมือนชาวบ้านเค้า
เรียน 4 ปีจบ ก็ขาดไป 0.01 จะได้เกิยรตินิยมอันดับ2 เจ็บใจสุดๆ
แต่ก็ดีใจทีหลังเพราะงาน thesis (งานโปรเจคปี4) ได้รางวัลเล็กๆจากการประกวดด้าน animation ถึง 2 งาน
เล่าตรงนี้ไม่ได้จะบอกอวดเก่งคับ แค่อยากให้เห็นว่าพี่ก็น่าจะมีความสามารถระดับนึงกับสิ่งนี้
แต่ไม่ได้ตัดสินใจใช้ชีวิตทางนี้ (ลองอ่านต่อ)
ตอนเรียนจบพี่ทำงานเลย เป็น graphic designer เพื่อนชวนไปทำ แบบว่าไฟแรง ทำได้ไม่นานเริ่มเข้าใจชีวิตพนักงานออฟฟิส
ก็ลาออกเพื่อจะไปเรียนภาษา ตอนนั้นอยากลองไปใช้ชีวิตต่างประเทศ ก็ไม่ได้รวยหรอก คงไปลุยๆหน่อยเอาประสบการณ์
แต่สรุปพี่ไม่ได้เรียน มีปัญหานิดหน่อยเลยได้ทำร้านกาแฟแบบกระทันหันมาก(แนวๆว่าแม่จะทำก่อน แต่โยนให้พี่ทีหลัง ไม่ได้ตั้งตัว)
ทำไปก็มีความสุขดี ที่จริงพี่ชอบงานครัวอยู่แล้ว อยากมีร้านกาแฟ แต่มันเป็นความฝันที่จะทำตอนแก่หน่อย
แต่ซวยอีก เปิดแปปเดียวน้ำท่วม ต้องปิดร้านมาตั้งหลักอยู่บ้านพักนึง
ตอนนี้ทำเค้กส่งให้ร้านกาแฟอยู่ ยึดเป็นอาชีพจริงจัง ไม่คิดจะกลับเข้าไปทำงานประจำแล้วเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเอง
จากเด็กเรียนมัธยมสายวิทย์ มหาลัยไปเรียนศิลปะ
เรียนจบทำงาน ลาออกจะไปหาประสบการณ์ ตปท เอาภาษา แล้วพลิกไปทำงานร้านกาแฟ
ทุกอย่างมันดูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย ไม่ใช่การก้าวหน้าแบบเป็นต่อเนื่องกัน
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอะไรอื่นเลย มันก็กลับมาหาฝันในวัยเด็กนี่ละคับ
ทั้งๆที่พี่ไม่เคยเรียนทำอาหาร ไม่ได้เรียนเชฟ ไม่เคยเข้าคอร์สสอนทำขนมอะไร ศึกษาเองหมด(จากเวปนี้แหละ) ก็ยังทำฝันให้เป็นอาชีพได้
เคยคิดว่าจะทำตอนแก่ๆ แต่ดันได้มาทำตอนนี้เท่านั้นเอง
ก็ดีแล้ว ไม่งั้นแก่ๆไปจะหลงทางออกทะเลไปไหนรึเปล่าก็ไม่รู้
///////
ปล.ฝากไว้ถึงอนาคต ถ้าเลือกผิดบ้างก็ช่างมันคับ เต็มที่กับสิ่งที่เลือกก็พอ
วันนี้ถึงเราไม่รู้อนาคต แต่ถ้าได้ทำสิ่งที่ชอบ แล้วทำได้ดีมันก็เป็นสุขแล้วคับ
คนที่ไม่ฝัน ก็คือคนที่ตายไปแล้วนั่นล่ะคับ แค่ลืมมันไม่เป็นไร แต่ต้องไปทบทวนดูแล้วนึกให้ออกครับ
พี่อยากให้น้องเอากระดาษมาคับ แล้วเขียนเลยว่าน้องมีความชอบอะไรบ้าง ถนัดทำอะไรบ้าง
เขียนในนี้ก็ได้ เอาทุกอย่างเลย จะได้ช่วยๆกันดู
คนเรามีความชอบมากกว่า 1 คับ แต่ต้องดูว่าอะไรที่มันสามารถทำเป็นอาชีพได้
อย่างน้องอยากเข้าเตรียมทหาร แต่น้องบอกว่าไม่ชอบระบบ อันนี้พี่ก็ขอบอกเลยว่ามันคงไม่ใช่แล้วล่ะคับ
ระบบราชการมันเป็นอะไรที่ซับซ้อน.....มีลำดับชั้น มีการเมืองภายใน-นอก ไม่พูดมากละกันนะ เท่านี้พอ....พอเข้าใจ
ส่วนที่เกรงใจพ่อแม่......ก็ลองคุยกันดูครับ แต่ถ้าท่านบังคับจริงๆ และน้องตัดสินใจไม่เรียน...ก็อย่าทำตามท่านครับ (พูดจริงๆ 5555)
พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด เราเลือกอนาคตตัวเองดีกว่า วิธีตอบแทนคุณท่านมีเยอะไป
(ถ้าจะมีเสียงดุด่าจากพ่อแม่มาอันนี้ต้องเข้าใจนะคับว่าเค้าเป็นห่วง แค่นั้นล่ะ)
เรื่องเกษตร มีที่ทางรึเปล่าคับ ถ้ามีก็น่าพอจะทำได้อยู่ เกษตรกรเก่งๆเยอะไป
เห็นญาติเพื่อนเค้ามีไร่มีสวน ก็รวยอยู่....แต่ทำยาก ต้องคุมคนงานเยอะ ต้องศึกษาดีๆ ทำแบบคนมีความรู้น่าจะทำได้ดีกว่าตาสีตาสาแน่นอน
ชอบเล่นเกม ที่บ้านมีร้านเน็ต....ที่จริงร้านเน็ตขายอาหาร ขายเครื่องดื่มด้วยนี่เพิ่มยอดได้มากเลย....แต่น้องคงเด็กไปที่จะช่วยทำตรงนี้
ถ้าอยากช่วยงานที่บ้าน พี่ว่าการเฝ้าร้านเกมมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับเราในตอนนี้น่ะ มันเป็นงานที่ใครก็ทำได้ หาคนมาแทนได้ จ้างมายังได้เลย
ตอนนี้เราเด็กอยู่ หาวิชาใส่ตัวน่าจะเหมาะกว่า เรียนจบแล้วว่างๆ ถ้าไม่รู้ทำอะไรต่อค่อยกลับมาช่วยยังไม่สาย
//////////////
เล่าเรื่องพี่หน่อยละกัน เผื่อเป็นมุมมองอะไรได้บ้าง นึกก่อน แก่แล้ว 5555
ตอนอยู่ม.4หรอ.....พี่ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเรียนอะไร รู้แต่ว่าชอบเรียนชีวะ เลยเลือกเรียนสายวิทย์
แต่ตกเคมี กะฟีสิก ตลอด ม4-6 ซ่อมตลอด ได้1 55555
แต่คะแนนชีวะพุ่งอยู่วิชาเดียวเพราะชอบ
มาถึง ม5-6 ต้องคิดแล้วว่าจะเรียนอะไร เป็นคนรักสัตว์ เริ่มคิด(ฝัน) ว่าอยากเป็นสัตวแพทย์
พยายามอยู่พักนึง ติวหนัก แต่หัวพี่คงไม่ได้จริงจัง เซลล์สมองมันได้แค่นั้น แอบเครียดอยู่เหมือนกัน
เพราะอาชีพที่เกี่ยวกับชีวะก็คือพวกสัตว์ พวกป่าไม้ การเกษตรทั้งหลาย และพวกวิชาเคมี ฟิสิกส์ พี่ก็ห่วยแตกสุด มันก็ไปกันไม่ได้
ที่เห็นว่าพอจะเลือกเรียนได้ก็คือพวกสัตวบาล ประมงค์ ป่าไม้ แต่พี่ไม่ไหวซักอัน สายงานมันไม่ใช่
มาถึง ม6 ระยะสุดท้าย บังเอิญได้ไปงาน openhouse ของ ม.กรุงเทพ ทำให้เริ่มรู้จักสายงานด้านศิลปะ
จากเดิมพี่เป็นคนชอบทำกิจกรรม ไม่ค่อยชอบเรียน ชอบพวกศิลปะอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยจะได้ทำจริงจังเท่าไหร่
วันนั้นมุมมองชีวิตเปลี่ยนไป มันเหมือนได้พบสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน(เรื่องอาชีพ)
เริ่มหาข้อมูลได้ซักพัก ปรึกษา อ.แนะแนว ก็ตัดสินใจเบนมาเข้า computer art ที่ ม.รังสิต ทำพวก animation ตอนนั้นกำลังบูม
ไปสมัครก่อนสอบ o-net ด้วย ชิวมาก ไม่ต้องมานั่งเครียดเหมือนชาวบ้านเค้า
เรียน 4 ปีจบ ก็ขาดไป 0.01 จะได้เกิยรตินิยมอันดับ2 เจ็บใจสุดๆ
แต่ก็ดีใจทีหลังเพราะงาน thesis (งานโปรเจคปี4) ได้รางวัลเล็กๆจากการประกวดด้าน animation ถึง 2 งาน
เล่าตรงนี้ไม่ได้จะบอกอวดเก่งคับ แค่อยากให้เห็นว่าพี่ก็น่าจะมีความสามารถระดับนึงกับสิ่งนี้
แต่ไม่ได้ตัดสินใจใช้ชีวิตทางนี้ (ลองอ่านต่อ)
ตอนเรียนจบพี่ทำงานเลย เป็น graphic designer เพื่อนชวนไปทำ แบบว่าไฟแรง ทำได้ไม่นานเริ่มเข้าใจชีวิตพนักงานออฟฟิส
ก็ลาออกเพื่อจะไปเรียนภาษา ตอนนั้นอยากลองไปใช้ชีวิตต่างประเทศ ก็ไม่ได้รวยหรอก คงไปลุยๆหน่อยเอาประสบการณ์
แต่สรุปพี่ไม่ได้เรียน มีปัญหานิดหน่อยเลยได้ทำร้านกาแฟแบบกระทันหันมาก(แนวๆว่าแม่จะทำก่อน แต่โยนให้พี่ทีหลัง ไม่ได้ตั้งตัว)
ทำไปก็มีความสุขดี ที่จริงพี่ชอบงานครัวอยู่แล้ว อยากมีร้านกาแฟ แต่มันเป็นความฝันที่จะทำตอนแก่หน่อย
แต่ซวยอีก เปิดแปปเดียวน้ำท่วม ต้องปิดร้านมาตั้งหลักอยู่บ้านพักนึง
ตอนนี้ทำเค้กส่งให้ร้านกาแฟอยู่ ยึดเป็นอาชีพจริงจัง ไม่คิดจะกลับเข้าไปทำงานประจำแล้วเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเอง
จากเด็กเรียนมัธยมสายวิทย์ มหาลัยไปเรียนศิลปะ
เรียนจบทำงาน ลาออกจะไปหาประสบการณ์ ตปท เอาภาษา แล้วพลิกไปทำงานร้านกาแฟ
ทุกอย่างมันดูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย ไม่ใช่การก้าวหน้าแบบเป็นต่อเนื่องกัน
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอะไรอื่นเลย มันก็กลับมาหาฝันในวัยเด็กนี่ละคับ
ทั้งๆที่พี่ไม่เคยเรียนทำอาหาร ไม่ได้เรียนเชฟ ไม่เคยเข้าคอร์สสอนทำขนมอะไร ศึกษาเองหมด(จากเวปนี้แหละ) ก็ยังทำฝันให้เป็นอาชีพได้
เคยคิดว่าจะทำตอนแก่ๆ แต่ดันได้มาทำตอนนี้เท่านั้นเอง
ก็ดีแล้ว ไม่งั้นแก่ๆไปจะหลงทางออกทะเลไปไหนรึเปล่าก็ไม่รู้
///////
ปล.ฝากไว้ถึงอนาคต ถ้าเลือกผิดบ้างก็ช่างมันคับ เต็มที่กับสิ่งที่เลือกก็พอ
วันนี้ถึงเราไม่รู้อนาคต แต่ถ้าได้ทำสิ่งที่ชอบ แล้วทำได้ดีมันก็เป็นสุขแล้วคับ
แสดงความคิดเห็น
อึดอัดมากครับทำไงดี(เรื่องอนาคต)
จริงผมมีนะครับความฝัน
ตอน ม.3 ผมคิดว่าจะไปสอบ โรงเรียนเตรียมทหาร ตอนนั้นไฟแรงมากครับ ออกกำลังกายทุกวัน ฝึกทุกอย่างที่ต้องใช้สำหรับการสอบ
แต่ลืมฝึกเรื่องเรียนเลยสอบไม่ติดก็เลยตั้งใจว่าจะไปสอบ ปีถัดไป
ทีนี้จู่ๆก็กลับไม่รู้สึกอยากไปสอบแล้ว จู่ๆไฟก็หมดซะงั้น เหมือนกับว่าความฝันอะไรนั้นเป็นเรื่องงมงาย เป็นเรื่องที่ผมหลงตัวเองคิดว่าต้องทำให้ได้
จู่ๆก็เบื่อขึ้นมาซะงั้น มันไม่ใช่ความรู้สึกแบบหมดกำลังใจนะครับ แต่เหมือนกับว่า เป็นความรู้สึกแบบว่างเปล่า ไม่มีจุดมุ่งหมาย ความรู้สึกที่อยากเป็นทหาร ก็ไม่มีแล้ว ออกกำลังกายก็ไม่ได้ออกแล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นแรงผลักดีน ให้ทำอะไรสักอย่างแล้ว
จนมาถึงช่วงนี้ วันๆก็เล่นเน็ตไม่ทำอะไร หันมาอ่านหนังสือบ้าง เดาะตะกร้อ คนเดียวหลังบ้านบ้าง ตอนนี้เหมือนอยากจะใช้ชีวิตชิวๆ
มีบางวัน อยากใช้ชีวิตแบบเกษตรกรซะงั้นอยากเข้าป่าปลูกผัก ทำฟาร์ม อยู่ไปเรื่อยๆไปวันก็มีความสุขดี ไม่ต้องเร่าร้อนเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนี้อีกไม่กี่เดือนก็ถึงวันสอบเตรียมทหารแล้วครับ กำลัง ลังเลว่าจะไปสอบหรือไม่สอบดี จะเปลี่ยนใจดีำำไหม เพราะตอนนี้ผมชอบอ่านหนังสือกับช่วงเวลาิชิวๆมากกว่า แต่จะปล่อยเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้เพราะ ยังไงผมก็ต้องเรียน แล้วก็ต้องมีงานทำ จะปล่อยไปวันๆแบบนี้ พ่อแม่ผมไม่ชอบแน่
ตอนนี้ ผมก็เรียน นศท. อยู่ด้วย ได้เจอกับ สังคมทหาร บอกตามตรงผมไม่ชอบสังคมทหารเลยครับ ระบบ ยศอะไรแบบนั้นผมชักจะหวั่นกลัวไงไม่รู้ ไม่คุ้นเลยไม่ชินเลย
ตอนนี้ไม่มี อาชีพไหนที่เหมาะกับผมเลย อาชีพทหารก็ไม่เหมาะกับผม เพราะผมเป็นคนขี้อาย สังคมทหารต้องออกสังคมบ่อยผมไม่ชอบเลย
ตอนนี้ผมควรทำตัวเยี่ยงไรครับ ต้องพยายามค้นหาตัวเองหรือเปล่า เพราะตอนนี้อยู่ ม.4แล้ว แต่จะเปลี่ยนใจไปทำอาชีพอื่นก็เกรงใจพ่อแม่ครับ
เราลงทุนไปเยอะกับเรื่องทหาร
ปิดเทอมมานี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ วิตกกังวลจนนอนไม่หลับเป็นปิดเทอมที่แย่ที่สุดเลยครับ พอนึกย้อนกลับไปตอน ม.3 ก็นึกขำตัวเองนะครับ ว่าทำไมตัวเราถึงได้งมงายขนาดนั้น แล้วทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้อาจเพราะช่วงเวลานึงผมได้เจอเรื่องราวต่างๆเยอะขึ้น จนทำให้คิดได้ละมั้งครับ T T
ปล.ผมมาถูกห้องหรือเปล่าเนี้ย