เราอยู่ต่างประเทศค่ะ (เรา 38) แฟนเราก็อยู่ต่างประเทศ (41) (ต่างชาติ) ตอนคบกันห้าปีอยู่ต่างประเทศตลอดไม่เคยอยู่ด้วยกันนานกว่าสามอาทิตย์ค่ะ เจอกันประมาณสี่ห้าครั้งแล้ว ตอนอยู่ด้วยกันไม่มีปัญหาอะไร มีความสุขมาก ๆ ตอนแรกเราวางแผนจะแต่งงานกัน ปีหน้า แต่ไป ๆ มา ๆ แฟนเราเกิดไม่แน่ใจว่าจะแต่งดีไหมเค้าลังเลเรื่องที่จะยื่นวีซ่าให้เราไปอยู่ด้วย เค้าขอเวลาคิดซักพัก แต่เราก็ยังคุยกันเกือบทุกวันทาง skype ตัดเรื่องมือที่สามออกไปได้เลยค่ะ เราคิดว่าเค้าไม่มี
ตัวเราเองมีหน้าที่การงานที่นี่ แต่ก็เป็นงานที่พอเลี้ยงชีพได้ ไม่ได้ดีเด่นอะไร แต่เราเองก็พร้อมจะไปเริ่มชีวิตใหม่กับเค้า หลังจากที่แฟนเราไม่แน่ใจเรื่องของเรา เรากลายเป็นคนเหมือนจะบ้าเข้าทุกที ทำงานไม่รู้เรื่อง กิจกรรมที่เคยทำก็ทำไม่ได้ดีเหมือนเดิม เช่นการอ่านหนังสือ ควมจำแย่ลง วัน ๆ เราเอาแต่คิดถึงแฟนเรา และก็คอยย้ำคิดย้ำทำว่าเมื่อไหร่แฟนเราจะตอบเมสเซส หรือมาคุยด้วย และเรื่องที่เราจะคุยกับเค้าก็คือ เมื่อไหร่เค้าจะแต่งงานกับเรา คำตอบของเค้าก็จะเป็นแบบเดิม ๆ คือขอเวลาคิด
เราเองมีนิสัยที่ไม่ดีมาก่อน เช่นชอบโทรจิก หลายๆ หน โทรจนเค้ารำคาญ เวลาเค้าไม่ตอบเมสเซสก็ส่งถี่ ๆ เราควบคุมตัวเองไม่ได้
ทุกวันนี้เราไปทำงานเหมือนหุ่นยนต์ ตอนเช้าตื่นมาก็คิดเรื่องนี้ เวลาออกไปข้างนอกเห็นคนเดินจูงมือกันก็คิดฟุ้งซ่านว่าเราอยากเจอแฟน อยากอยู่กับแฟนเร็ว ๆ กลับบ้านก็นอนเฉย ๆ คิดฟุ้งซ่าน บางทีก็เสริชเน็ตไปเรื่อยเปื่อย
เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราไม่อยากมีชีวิตขึ้นกับคนอื่น อยากมีความสุขแบบที่คนอื่นมีกัน เราอ่านธรรมะแต่ไม่เข้าหัวเลยค่ะ ตอนอ่านก็เข้าใจ แต่พอไม่ได้อ่านก็คิดฟุ้งซ่านอีก
เราควรจะรอแฟนเราไปอีกนานแค่ไหนคะ มันทรมานเหลือเกิน
เรากำลังจะบ้าเพราะความรัก
ตัวเราเองมีหน้าที่การงานที่นี่ แต่ก็เป็นงานที่พอเลี้ยงชีพได้ ไม่ได้ดีเด่นอะไร แต่เราเองก็พร้อมจะไปเริ่มชีวิตใหม่กับเค้า หลังจากที่แฟนเราไม่แน่ใจเรื่องของเรา เรากลายเป็นคนเหมือนจะบ้าเข้าทุกที ทำงานไม่รู้เรื่อง กิจกรรมที่เคยทำก็ทำไม่ได้ดีเหมือนเดิม เช่นการอ่านหนังสือ ควมจำแย่ลง วัน ๆ เราเอาแต่คิดถึงแฟนเรา และก็คอยย้ำคิดย้ำทำว่าเมื่อไหร่แฟนเราจะตอบเมสเซส หรือมาคุยด้วย และเรื่องที่เราจะคุยกับเค้าก็คือ เมื่อไหร่เค้าจะแต่งงานกับเรา คำตอบของเค้าก็จะเป็นแบบเดิม ๆ คือขอเวลาคิด
เราเองมีนิสัยที่ไม่ดีมาก่อน เช่นชอบโทรจิก หลายๆ หน โทรจนเค้ารำคาญ เวลาเค้าไม่ตอบเมสเซสก็ส่งถี่ ๆ เราควบคุมตัวเองไม่ได้
ทุกวันนี้เราไปทำงานเหมือนหุ่นยนต์ ตอนเช้าตื่นมาก็คิดเรื่องนี้ เวลาออกไปข้างนอกเห็นคนเดินจูงมือกันก็คิดฟุ้งซ่านว่าเราอยากเจอแฟน อยากอยู่กับแฟนเร็ว ๆ กลับบ้านก็นอนเฉย ๆ คิดฟุ้งซ่าน บางทีก็เสริชเน็ตไปเรื่อยเปื่อย
เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราไม่อยากมีชีวิตขึ้นกับคนอื่น อยากมีความสุขแบบที่คนอื่นมีกัน เราอ่านธรรมะแต่ไม่เข้าหัวเลยค่ะ ตอนอ่านก็เข้าใจ แต่พอไม่ได้อ่านก็คิดฟุ้งซ่านอีก
เราควรจะรอแฟนเราไปอีกนานแค่ไหนคะ มันทรมานเหลือเกิน