ขอเล่าเรื่องเราก่อนนะคะ
เราเคยพยายามสอบเข้าม.A
ซึ่งเป็นการสอบตรง ....แต่สุดท้ายก็ไม่ติด
เลยไม่มีจุดหมายว่าจะเข้าที่ไหนต่อ เพราะคิดอยากเข้าม.Aที่เดียว
สมัยเรียนมัธยมครูชอบเชิดชูม.B ให้ฟังบ่อยๆ
จนเรารู้สึกไม่ชอบม.นี้ แบบว่า ทำไมอีโก้เยอะจัง
....ออกอารมณ์หมั่นไส้
พอสอบเข้าในระบบ ต้องเลือกม.
ก็เลือกไปตามพ่อแม่บอก ...ว่าอันไหนดี ก็เลือกอันนั้น
สุดท้าย เราติด ม.B เฉยเลย
ทุกคนชื่นชมและดีใจ โดยเฉพาะพ่อแม่
แต่เราแบบ รู้สึกเป็นความผิดในใจมาตลอดว่าทำไมไม่ติดม.A
ม.B เกลียดจะตายทำไมติดเฉยเลย
เพราะทุกคนบอกว่าดี รวมกับขี้เกียจสอบใหม่
เราเลยเรียนไปเรื่อยๆ จนจบ
แต่ก็ยังมีความคิดดูถูกม.ตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ทั้งๆที่เป็นม.ที่หลายๆคนบอกว่าดี
เราชอบเอาไปเทียบกับม.อื่น อย่างม.A ว่าแย่กว่าอย่างนู้นอย่างนี้
เวลารุ่นน้องมาถาม ก็เอาข้อเสียมาพูด ไม่ค่อยพูดชื่นชมเท่าไหร่
คือแบบ....มีทัศนคติลบตลอดเวลา
เรากลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบคนในม.B ที่มีความคิดว่าตัวเองดี เรากลัวตัวเองเหริง(เขียนงี้ป่าว ๕๕๕)
เลยพยายามมีความคิดว่า ม.ที่เราอยู่ ไม่ดี เราต้องปรับปรุงตัวให้ดีกว่า
.....เวลาออกไปทำงาน
เจ้าของบริษัทต่างๆก็ชอบชื่นชม ว่าม.ที่เราจบ ดีอย่างโน้นอย่างนี้ (บางทีแค่พูดชื่อ เขาก็ร้อง "หู้ว~" แล้ว)
เราก็พยายามตีความให้มันเป็นไปอีกทาง คือ ไม่เชื่อว่าดีจริงๆ
กลายเป็นความคิดนั้นเริ่มกลับมาหาตัวเราเอง
เมื่อก่อนตอนมัธยม เรามีพอร์ตเก็บเต็มไปหมด ประกวดบ่อย
แต่พอเข้าม.B เราประกวดน้อยลงมาก ความภูมิใจที่เคยมีลดลง
จนรู้สึกว่าตัวเองในปัจจุบันนั้นไม่เก่งเลย
เราเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นตลอด จนรู้สึกตัวเองแย่
เรารู้ว่าควรปรับทัศนคตินี้ใหม่
ไม่งั้นความคิดเราจะเฟลลงไปกว่านี้มากและจะพาชีวิตให้เฟลไปกว่านี้ด้วย
อยากเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองอีกครั้ง อยากรักตัวเองให้มากกว่านี้
เราควรเริ่มปรับความคิดยังไงดีคะ T^T
รู้สึกติดลบกับมหาลัยที่ตัวเองเรียน เลยทำให้ดูถูกทุกสิ่งที่เกี่ยวกับสิ่งนั้น รวมถึงตัวเองรึเปล่า?
เราเคยพยายามสอบเข้าม.A
ซึ่งเป็นการสอบตรง ....แต่สุดท้ายก็ไม่ติด
เลยไม่มีจุดหมายว่าจะเข้าที่ไหนต่อ เพราะคิดอยากเข้าม.Aที่เดียว
สมัยเรียนมัธยมครูชอบเชิดชูม.B ให้ฟังบ่อยๆ
จนเรารู้สึกไม่ชอบม.นี้ แบบว่า ทำไมอีโก้เยอะจัง
....ออกอารมณ์หมั่นไส้
พอสอบเข้าในระบบ ต้องเลือกม.
ก็เลือกไปตามพ่อแม่บอก ...ว่าอันไหนดี ก็เลือกอันนั้น
สุดท้าย เราติด ม.B เฉยเลย
ทุกคนชื่นชมและดีใจ โดยเฉพาะพ่อแม่
แต่เราแบบ รู้สึกเป็นความผิดในใจมาตลอดว่าทำไมไม่ติดม.A
ม.B เกลียดจะตายทำไมติดเฉยเลย
เพราะทุกคนบอกว่าดี รวมกับขี้เกียจสอบใหม่
เราเลยเรียนไปเรื่อยๆ จนจบ
แต่ก็ยังมีความคิดดูถูกม.ตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ทั้งๆที่เป็นม.ที่หลายๆคนบอกว่าดี
เราชอบเอาไปเทียบกับม.อื่น อย่างม.A ว่าแย่กว่าอย่างนู้นอย่างนี้
เวลารุ่นน้องมาถาม ก็เอาข้อเสียมาพูด ไม่ค่อยพูดชื่นชมเท่าไหร่
คือแบบ....มีทัศนคติลบตลอดเวลา
เรากลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบคนในม.B ที่มีความคิดว่าตัวเองดี เรากลัวตัวเองเหริง(เขียนงี้ป่าว ๕๕๕)
เลยพยายามมีความคิดว่า ม.ที่เราอยู่ ไม่ดี เราต้องปรับปรุงตัวให้ดีกว่า
.....เวลาออกไปทำงาน
เจ้าของบริษัทต่างๆก็ชอบชื่นชม ว่าม.ที่เราจบ ดีอย่างโน้นอย่างนี้ (บางทีแค่พูดชื่อ เขาก็ร้อง "หู้ว~" แล้ว)
เราก็พยายามตีความให้มันเป็นไปอีกทาง คือ ไม่เชื่อว่าดีจริงๆ
กลายเป็นความคิดนั้นเริ่มกลับมาหาตัวเราเอง
เมื่อก่อนตอนมัธยม เรามีพอร์ตเก็บเต็มไปหมด ประกวดบ่อย
แต่พอเข้าม.B เราประกวดน้อยลงมาก ความภูมิใจที่เคยมีลดลง
จนรู้สึกว่าตัวเองในปัจจุบันนั้นไม่เก่งเลย
เราเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นตลอด จนรู้สึกตัวเองแย่
เรารู้ว่าควรปรับทัศนคตินี้ใหม่
ไม่งั้นความคิดเราจะเฟลลงไปกว่านี้มากและจะพาชีวิตให้เฟลไปกว่านี้ด้วย
อยากเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองอีกครั้ง อยากรักตัวเองให้มากกว่านี้
เราควรเริ่มปรับความคิดยังไงดีคะ T^T