ปฏิเสธตรงๆ หรือ ค่อยๆทำให้ความห่างไกลและเวลาเป็นตัวทำให้เค้าตัดใจ

ไม่อยากเสียใจแล้ว พอได้คุยกับเขาก็เหมือนมีหวังอยู่เลย แต่เขาก็ปฏิเสธนะครับว่าครั้งนี้ยาก ไม่รู้ว่าควรหวังอยู่ได้มั้ย แต่ตัวเองกับเสียใจอยู่เรื่อยๆ

เชื่อว่าทุกคนเคยมีโมเมนท์ที่แบบ แรกๆคุยกันสนุกอย่างงั้น สนุกอย่างงี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันไม่ใช่ เลยอยากค่อยๆออกห่าง แต่เขาก็ยังทักเราอยู่ เราไม่อยากพูดตรงๆว่าไม่ชอบเขา คือเราเข้าใจฟีลที่โดนปฏิเสธ เราค

เป็นเหมือนกันมั้ยหรือเราเป็นเเค่คนเดียว แม่บงการชีวิตเเบบสุดๆคือจะทำอะไรก็ไม่ได้ ขอไปทำงานที่นั้นที่นี่ก็บอกว่ามันไกลไม่อยากให้ไป อยากให้ไปทำงานอีกที่นึ่งเพราะมันใกล้เเต่ระยะทางมันก็ไม่ได้ห่างกันมากแล

เธอบอกว่าไม่เคยคิดรักฉัน ไม่เคยคิดเกินเพื่อนกันอยากให้รู้ ที่ผ่านมาเธอนั้นแค่เอ็นดู ไม่เคยคิดจะครองคู่สานสัมพันธ์ พอได้ฟังใจฉันนั้นมันก็เจ็บ ทยอยเก็บความผูกพันแล้วห่างหาย ค่อยๆถอยออกมารักษาใจ ค

ต้องเท้าความก่อนว่า ตอนนี้เราอายุ28อาศัยอยู่ที่บ้านกับพ่อ แม่เลี้ยง(อยู่กันมาเกือบ20ปี) แล้วก็น้องต่างแม่อีก2คน เรากับน้า(แม่เลี้ยง) มีปัญหาจุกจิกกันมาตลอด แบบนานๆทีจะมีเรื่องเข้ามา ซึ่งเราโตแล้วและร

ตามหัวข้อเลยครับ ​ผมกับเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาประมาณ 3 ปี ตลอดเวลานั้นผมไม่เคยบอกชอบหรือจีบเลย เพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน ก็เลยเลือกแค่ ชอบอยู่ห่าง ๆ ​เฉย ๆ คอยมอง คอยดูอยู่ใกล้ ๆ แบบค

เปนเรื่องเกี่ยวกับความรักค่ะ คือเราคบกับแฟนมาเกือบ1ปีแล้ว เขาเป็นคนมาจีบเรา คสพ.เป็นแบบรักทางไกล ตอนแรกที่เรารู้เราปฏิเสธที่จะไม่คุยต่อเลยค่ะ แต่เขาบอกให้ลองเปิดใจให้เขาดูก่อน เราก็เปิดใจจนเราได้คบกัน

เราเป็นนักศึกษาจบใหม่ค่ะ เป็นหลานสาวคนโตของบ้าน เรียนสายครูพลศึกษา ยังไม่มีงานทำ และพยายามหางานทำอย่างมากตอนนี้ แต่ตาไม่เข้าใจค่ะ งานที่หาก็ถูกปฏิเสธเยอะในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ บวกกับตาเชื่อป้าข้างบ้านด้