ท่านคิดว่าภาษาไทยเทียบกับภาษาอังกฤษมีจุดเด่นกว่าตรงไหนบ้าง การบรรยายอารมณ์ภาษาไหนทำได้ดีกว่า

สิ่งที่ชอบในภาษาไทย
1.ใช้องค์ประกอบทางเสียงครบคือการมีวรรณยุกต์ ทำให้มีเสียงมากขึ้น4เท่า
   ทำให้คำสั้น สื่อความได้เร็ว คม และเล่นระบบเสียงได้หลากหลายกว่า...
   เช่น...Kai Kai Kai Kai  (ใคร ขาย ไข่ ไก่) สามารถเป็นประโยคสมบูรณ์ได้
   การสื่อความที่ละเอียดในระดับของ"พยางค์" ทุกพยางค์มีความหมายหมด
   เช่น..."สอดส่องดูแล" คำกริยาผสมที่สื่อร่วมกันในครั้งเดียวได้อย่างลึกซึ้ง

2.ไวยากรณ์ที่เรียบง่าย...แค่จัดลำดับคำ (คือแทบไม่ต้องเรียนไวยากรณ์ก็ได้)
   ทำให้การสื่อความคิดอารมณ์ความรู้สึก..ตื้นลึกหนักเบาได้อย่างอิสระมาก
   เราแทบจะเรียงร้อยคำไปเท่าที่ใจคิด โดยไม่ต้องสนใจว่าเป็นคำชนิดไหน
   มีอิสระที่จะบอกหรือไม่บอกบางอย่าง และละไว้ในฐานที่เข้าใจได้ไม่ผิดกฏ
   
   ภาษาที่มีการลดเสียงของคำมาก ๆ มันส่อว่าพยางค์นั้นไม่ได้มีความจำเป็น
   ในภาษาอังกฤษมีเกือบทุกประโยค แต่ภาษาไทยมีน้อยเพราะสื่อทุกพยางค์...(ประหยัดอยู่แล้ว)

........................................................................................
ในแง่คำศัพท์...ที่หลากหลาย หรือวิชาการ

ส่วนตัวคิดว่า...นำมาวัดไม่ได้ เพราะมันเกี่ยวกับคนที่ใช้ภาษานั้น ๆ อยู่
ที่ภาษาอังกฤษมีศัพท์มากมายนั้น ก็ยืมมาจากภาษาอื่นเสียส่วนใหญ่
ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใช้ มีความรู้ ความสามารถ หรือสนใจในด้านใดมากกว่า

ถ้าคนไทย...เจริญก่อน ย่อมต้องสร้างคำศัพท์มากมายของสาขานั้น ๆ (ขึ้นมาเอง)
เช่น..."เรื่องอาหาร" คำไทยมีศัพท์ทาง"รสชาติ"มากมายกว่าหลายชาติ

........................................................................................
ในแง่กวี...และการขับร้อง

การสัมผัสสระ......คำไทยสั้น มีให้เลือกใช้มาก ถ้าเราไม่ยึดติดกับวรรณยุกต์
การสัมผัสพยัญชนะ...ถือเป็นจุดเด่นเลย เช่นประโยคด้านบน "ใครขายไข่ไก่"
การสื่อสารในระดับพยางค์ ทำให้กวีมีอิสระมากในการสื่อสิ่งต่างๆที่ลึกซื้งกว่า

(ขัดกับ จขกท นิดหนึ่ง...ถ้าพูดอย่างเป็นกลาง ไทย ออกเสียงยากกว่ามากนะ..)
(เพราะหูต้องดีจริง ๆ ไม่งั้นแยกสูงต่ำไม่ออก ก็จะไม่มีทางออกเสียงตามได้ถูก)
(มีฝรั่งมากมายที่เชื่อว่า...จากภาษาไทย...คนไทยน่าพูดอังกฤษได้ชัดกว่านี้ ?)

(สำหรับคนจีนพูดไทยชัดมีน้อยมาก แม้แต่ครูภาษาไทย แต่นักศึกษาไทยพูดจีน)
(ครูจีนตกใจบอกพูดชัดกว่าคนจีนบางถิ่นอีก เพราะไทยมีเสียงพยางค์มากกว่า...)
(ญี่ปุ่นมี 130 เสียง จีนกลางมี 410 จีนกวางตุ้งมี 900 ส่วนไทยมีถึง 2600 เสียง)

จุดอ่อนหนึ่ง...คือ การสื่อสารด้วยวรรณยุกต์ ทำให้นำมาใส่ทำนองเพลงยาก
เราต้องเลือกวรรณยุกต์ในคำ...เพื่อจะได้ไม่ขัดกับความไพเราะของทำนอง

สำหรับข้อนี้...ส่วนตัวเราคิดว่า ศิลปินไทย ได้ก้าวข้ามมันสำเร็จมานานแล้ว
คำไทยแท้ส่วนใหญ่นอกจากเสียงสามัญแล้ว จริง ๆ มีแค่ 2 วรรณยุกต์เท่านั้น
คือ...ต่ำ  กับ สูง  เสียงตรีกับจัตวาใช้เขียนคำภาษาอื่นเป็นส่วนมาก(เช่นจีน)

เสียงกลาง ต่ำ สูง ของคำไทยส่วนใหญ่ จึงไม่ได้ยากมากนักที่จะเลือกมาใช้
ดังนั้น...แม้มีวรรณยุกต์กำกับ ก็สามารถมีเสียงที่ไพเราะของทำนองเพลงได้
รวมกับคนไทยใจกว้าง ยอมรับได้ หากจะมีเสียงเพี้ยนนิดหน่อย แต่เนื้อหาดี

เช่น...เพลงของ ติน่า ทีเคยโด่งดังเป็นที่ยอมรับมาก เหมือนเปิดโลกยุคใหม่
ไม่ถูกหลักภาษาไทย แต่ถูกหลักดนตรีสากล แล้วคนไทยก็เข้าใจ และรับได้
(จีนจะยอมน้อยกว่าเรา...สังเกตว่าเสียงวรรณยุกต์จะฝืนทำนองมากกว่าเรา)

ดิสนีย์...เคยกล่าวชม...ไทยในระดับเอเซีย ว่า...
ทีมงานไทยทำเพลงภาษาไทย ได้ไพเราะ เนื้อหาตรง และใช้คำได้ลึกซึ้งมาก...(ต้องแปล กลับ...ส่งให้ดิสนีย์)
นอกจากความเป็นเจ้าบทเจ้ากลอนของทีมงานไทยแล้ว ส่วนหนึ่งเพราะมันคือ..."ภาษาไทย"
.............................................................................................
ลองดูคลิป...
นองจากการสัมผัสที่ซับซ้อนกว่าของหลักกลอน 8 แล้ว(ไม่ได้มีทุกประเทศ)
ให้สังเกต สัมผัสนอก สัมผัสใน และการสัมผัสสระ และพยัญชนะอีกมากมาย
นั้นเป็นสาเหตุว่า...ทำไม เวอร์ชั่นไทยถึงรู้สึกไพเราะ ลื่นไหล ได้อย่างน่าทึ่ง

หลายชาติสงสัยว่า....
"คุณเลือกใช้คำได้ขนาดนี้(สัมผัสเสียง) มันมีความหมายที่ดีได้จริงหรือ?"
  เราคนไทยถ้าได้ฟังดู ก็คงรู้นะว่า...มันสื่อสารเนื้อหาได้ดีจริงหรือไม่...?
(จริง ๆ แล้ว อยากจะบอกว่า...มันธรรมดามากสำหรับภาษาไทยนะ...อิอิ)