ตัวละครในบ้านลำยองในเรื่องทองเนื้อเก้าให้อารมณ์เหมือนกลับบ้านไปดูคนแถวบ้านคุยกันเลย ถ่ายทอดได้ธรรมชาติมากๆ
ตั้งแต่ร้านของลำยง ที่จะมีคนในบ้านมารวมตัวกัน ทำบ้างไม่ทำบ้าง คนทำอยู่หน้าร้าน คนล้างจานอยู่ท้ายร้าน จะด่ากันก็ด่าข้ามหัวลูกค้า แต่ทำอาหารอร่ิอย คนเลยเข้าร้านเยอะ
ตาปอบ่นเรื่องกับข้าวที่ไม่ีมีเนื้อสัตว์เลย นึกถึงสมัยเด็กที่มีคนมาเช่าบ้าน แล้วป้าเขาให้เงินไปซื้อไข่ไก่ แล้วเขากระโดดดีใจใหญ่บอกว่าวันนี้มีอย่างอื่นนอกจากผักแล้ว ผักก็เก็บแถวๆรั้วนั่นล่ะ
คนทำตัวแบบลำยองมีไหม ก็มีแต่ไม่ถึงขนาดไม่แต่งตัวสวยไปวันๆอย่างเดียว ต้องทำงานเหมือนกัน แต่ลูกจากสามีเก่าแค่ 2 คน จากพ่อเด็ก 2 คน ตอนหลังได้แฟนฝรั่งไปแล้ว
ยิ่งคนแก่ขี้เมาอย่างตาปอ นี่เยอะมากๆ เมาๆ บ่นๆ เพ้อๆ ส่วนแม่ลำยองที่สรรเสริญลำยองนี่ยิ่งมี และก็ด่าลูกเก่งเหมือนกัน
ส่วนบ้านที่พี่น้องทะเลาะกัน ขโมยของใช้กันนี่ก็มี อิจฉาเรื่องของใช้ก็มีอีกนั่นล่ะ ละครเรื่องนี้ร่วมสมัยมาก
มีใครคิดเหมือนเรา้บ้างดูทองเนื้อเก้าแล้วอารมณ์เหมือนคนแถวบ้านเลย ถ่ายทอดได้ธรรมชาติมากๆ
ตั้งแต่ร้านของลำยง ที่จะมีคนในบ้านมารวมตัวกัน ทำบ้างไม่ทำบ้าง คนทำอยู่หน้าร้าน คนล้างจานอยู่ท้ายร้าน จะด่ากันก็ด่าข้ามหัวลูกค้า แต่ทำอาหารอร่ิอย คนเลยเข้าร้านเยอะ
ตาปอบ่นเรื่องกับข้าวที่ไม่ีมีเนื้อสัตว์เลย นึกถึงสมัยเด็กที่มีคนมาเช่าบ้าน แล้วป้าเขาให้เงินไปซื้อไข่ไก่ แล้วเขากระโดดดีใจใหญ่บอกว่าวันนี้มีอย่างอื่นนอกจากผักแล้ว ผักก็เก็บแถวๆรั้วนั่นล่ะ
คนทำตัวแบบลำยองมีไหม ก็มีแต่ไม่ถึงขนาดไม่แต่งตัวสวยไปวันๆอย่างเดียว ต้องทำงานเหมือนกัน แต่ลูกจากสามีเก่าแค่ 2 คน จากพ่อเด็ก 2 คน ตอนหลังได้แฟนฝรั่งไปแล้ว
ยิ่งคนแก่ขี้เมาอย่างตาปอ นี่เยอะมากๆ เมาๆ บ่นๆ เพ้อๆ ส่วนแม่ลำยองที่สรรเสริญลำยองนี่ยิ่งมี และก็ด่าลูกเก่งเหมือนกัน
ส่วนบ้านที่พี่น้องทะเลาะกัน ขโมยของใช้กันนี่ก็มี อิจฉาเรื่องของใช้ก็มีอีกนั่นล่ะ ละครเรื่องนี้ร่วมสมัยมาก