กระทู้นี้แตกประเด็นจาก
http://pantip.com/topic/31075865
Ann Thongprasom & Theeradej Wongpuapan club@pantip.com
(Established on 15 July 08)
Combined with
1. KA (KenAnn) Chinese Forum
http://www.kenann.net/forum.php
2. Anne Thongprasom Taiwanese Fanclub
http://annethongprasom.sclub.tw
แปลไทย
http://translate.google.co.th/translate?prev=_t&hl=th&ie=UTF-8&u=http%3A%2F%2Fannethongprasom.sclub.tw
3. KA forever (International) Forum
http://z15.invisionfree.com/KAFOREVER/index.php?s=203d201bb0064edfd27fbc80e29222d8&act=idx
4. Anne Thong Chinese Forum
http://annethongchinsefanclub.5d6d.com/bbs.php
*********************************************************************************
ความรู้สึกของเขมชาติหลังจากที่สุริยาวดีจากไป รวบรวมจากบทประพันธ์โดย "นาริน"
เขมกลับจากเมืองนอกมาถึงที่ทำงานก็พบว่าวดีได้ลาออกไปแล้วตามคำสั่ง เขมรู้สึกเสียใจมากหัวใจเต้นช้าลง ทุกจังหวะของหัวใจเต้นกึกก้องย้ำแต่คำว่าเธอไปแล้ว เขมชาติมองช่อดอกไม้ด้วยสายตาพร่าพราว เขาคว้าช่อดอกไม้มาบีบขยำอย่างรุนแรง “ไป”เขาตะเบ็งออกมาสุดเสียง “ไปให้พ้น ไปแล้วอย่ากลับมา” เขาเองไม่ใช่หรือชี้ทางเลือกให้เธอเดินออกจากชีวิตของเขาเอง ยามมาเธอก็ย่างเข้ามาอย่างเงียบๆ และยามไปก็เงียบเช่นกัน...ลาก่อน สุริยาวดี
ก็เธอรับสนองคำลาของเขาแล้วจะหวังอะไรอีกเล่า? เขมชาติกำแหวนไว้แน่นไม่รู้ถึงความเจ็บที่กลีบดอกไม้กดลงบนเนื้อเสียด้วยซ้ำ ดีแล้วที่จากกันตั้งแต่บัดนี้ เขาเซซังกลับไปห้องทำงาน ไม่ว่าที่ไหนก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงา เสียง รอยยิ้มและดวงตาโศกศัลย์ เขาพยายามบอกตนเองว่าเธอจากไปก็ดีแล้วราวกับให้หัวใจยินดีปรีดาเพราะทุกอย่างตรงตามที่คิดและคาดหวังและอาฆาตอย่างรุนแรง แต่...ทำไมหัวใจยังปวดหนึบอย่างนี้หนอ?
เธอบอกที่บ้านว่าไปต่างจังหวัดแต่ไปที่ไหนไม่บอก เขารู้สึกเป็นห่วงมากจนได้ข่าวว่าวดีเขียนจดหมายมาถึงพ่อแม่ เขมชาติอยากรู้ข้อความในจดหมายว่าวดีหายไปไหน เกนหลงเห็นความทุรนทุรายของเขาจึงขอให้เอื้อไปนำจดหมายฉบับนั้นให้เขมอ่าน
มือของเขมที่เอื้อมมารับจดหมายสั่นจนเห็นได้ชัด เอื้อเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะกิริยาอาการเช่นนั้นบอกถึงความในใจอย่างแจ่มชัด หากเหนืออื่นใดดวงหน้าซูบเซียวต่างหากแสดงถึงความทุกข์ทรมานอันลึกล้ำ ท่ายโส ดวงตาเย้ยหยัน เลือนหายไปหมดสิ้น บัดนี้...บุรุษที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เสมือนว่าชีวิตทั้งชีวิตดำรงอยู่เพื่อ...เธอผู้เดียว เอื้อไม่หันไปมองเพราะรู้ว่าหลังจากอ่านจดหมายจบ ลักษณาการจะยิ่งเป็นเช่นไร
“ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย” เสียงแหบลึกบอกอาการอาดูรเป็นล้นพ้น เกนหลงตอบว่า “มีค่ะ อย่างน้อยในจดหมายเธอก็บอกว่าเธอสนุกสนาน สบายดี ไม่ต้องห่วงใย”
สบายดี...ใช่ ถ้าไม่มีพฤติกรรมระหว่างเขากับเธอ ถ้าเพียงแต่ความขัดแย้งตามที่เคยเป็นเขาเชื่อว่าเธอสบายดี หากนี่...”ให้หนูเล็กเป็นอิสระแก่ตัวสักพักนะคะแม่ ให้หนูเล็กทำอะไรตามใจที่อยากทำ แล้วหนูเล็กจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่...”
เขา “รู้จัก” เธอดี ประโยคสุดท้ายคือคำสารภาพว่าเธอยังมิได้ “เริ่มต้น” เธอยังคงทรมานอยู่กับบาดแผลทั้งอดีตและปัจจุบันที่เขาจงใจกรีดรอยไว้ให้ ความเจ็บช้ำนั้นต้องหนักหนาถึงขนาดเธอต้องหลบลี้หนีหน้าคนใกล้ชิดไปซุกซ่อนรักษาด้วยตัวเอง
ใครจะ “รู้จัก” เธอดีเท่าเขา ผู้หญิงตัวเล็ก แบบบางแต่ใจเพชรคนนั้น จากนี้ไปถ้าเธอรักษาบาดแผลของตนเองได้สนิท คนอย่างเขาไม่มีวันได้แตะต้องเธออีก และไม่มีวันเดินเข้าไปสร้างทั้งความสุขและความทุกข์ให้แก่เธอได้อีก
สาแก่ใจนัก! ก็เขาเองไม่ใช้หรือที่ประกาศคำอำลาต่อเธอ และการกระทำทั้งหมดก็คือคำตอบรับคำอำลานั้น เขาเป็นคนบอกว่า “ลาก่อน...สุริยาวดี” การจากไปอย่างเงียบๆของเธอย่อมเท่ากับวาจาตอบว่า
“ลาก่อน...เขมชาติ”
((((( รวมข่าว รวมมิตร A&K ))))) #554 "อย่าลืมฉัน" ....รักฉันนั้นเพื่อเธอ
Ann Thongprasom & Theeradej Wongpuapan club@pantip.com
(Established on 15 July 08)
Combined with
1. KA (KenAnn) Chinese Forum
http://www.kenann.net/forum.php
2. Anne Thongprasom Taiwanese Fanclub
http://annethongprasom.sclub.tw
แปลไทย
http://translate.google.co.th/translate?prev=_t&hl=th&ie=UTF-8&u=http%3A%2F%2Fannethongprasom.sclub.tw
3. KA forever (International) Forum
http://z15.invisionfree.com/KAFOREVER/index.php?s=203d201bb0064edfd27fbc80e29222d8&act=idx
4. Anne Thong Chinese Forum
http://annethongchinsefanclub.5d6d.com/bbs.php
*********************************************************************************
ความรู้สึกของเขมชาติหลังจากที่สุริยาวดีจากไป รวบรวมจากบทประพันธ์โดย "นาริน"
เขมกลับจากเมืองนอกมาถึงที่ทำงานก็พบว่าวดีได้ลาออกไปแล้วตามคำสั่ง เขมรู้สึกเสียใจมากหัวใจเต้นช้าลง ทุกจังหวะของหัวใจเต้นกึกก้องย้ำแต่คำว่าเธอไปแล้ว เขมชาติมองช่อดอกไม้ด้วยสายตาพร่าพราว เขาคว้าช่อดอกไม้มาบีบขยำอย่างรุนแรง “ไป”เขาตะเบ็งออกมาสุดเสียง “ไปให้พ้น ไปแล้วอย่ากลับมา” เขาเองไม่ใช่หรือชี้ทางเลือกให้เธอเดินออกจากชีวิตของเขาเอง ยามมาเธอก็ย่างเข้ามาอย่างเงียบๆ และยามไปก็เงียบเช่นกัน...ลาก่อน สุริยาวดี
ก็เธอรับสนองคำลาของเขาแล้วจะหวังอะไรอีกเล่า? เขมชาติกำแหวนไว้แน่นไม่รู้ถึงความเจ็บที่กลีบดอกไม้กดลงบนเนื้อเสียด้วยซ้ำ ดีแล้วที่จากกันตั้งแต่บัดนี้ เขาเซซังกลับไปห้องทำงาน ไม่ว่าที่ไหนก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงา เสียง รอยยิ้มและดวงตาโศกศัลย์ เขาพยายามบอกตนเองว่าเธอจากไปก็ดีแล้วราวกับให้หัวใจยินดีปรีดาเพราะทุกอย่างตรงตามที่คิดและคาดหวังและอาฆาตอย่างรุนแรง แต่...ทำไมหัวใจยังปวดหนึบอย่างนี้หนอ?
เธอบอกที่บ้านว่าไปต่างจังหวัดแต่ไปที่ไหนไม่บอก เขารู้สึกเป็นห่วงมากจนได้ข่าวว่าวดีเขียนจดหมายมาถึงพ่อแม่ เขมชาติอยากรู้ข้อความในจดหมายว่าวดีหายไปไหน เกนหลงเห็นความทุรนทุรายของเขาจึงขอให้เอื้อไปนำจดหมายฉบับนั้นให้เขมอ่าน
มือของเขมที่เอื้อมมารับจดหมายสั่นจนเห็นได้ชัด เอื้อเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะกิริยาอาการเช่นนั้นบอกถึงความในใจอย่างแจ่มชัด หากเหนืออื่นใดดวงหน้าซูบเซียวต่างหากแสดงถึงความทุกข์ทรมานอันลึกล้ำ ท่ายโส ดวงตาเย้ยหยัน เลือนหายไปหมดสิ้น บัดนี้...บุรุษที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เสมือนว่าชีวิตทั้งชีวิตดำรงอยู่เพื่อ...เธอผู้เดียว เอื้อไม่หันไปมองเพราะรู้ว่าหลังจากอ่านจดหมายจบ ลักษณาการจะยิ่งเป็นเช่นไร
“ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย” เสียงแหบลึกบอกอาการอาดูรเป็นล้นพ้น เกนหลงตอบว่า “มีค่ะ อย่างน้อยในจดหมายเธอก็บอกว่าเธอสนุกสนาน สบายดี ไม่ต้องห่วงใย”
สบายดี...ใช่ ถ้าไม่มีพฤติกรรมระหว่างเขากับเธอ ถ้าเพียงแต่ความขัดแย้งตามที่เคยเป็นเขาเชื่อว่าเธอสบายดี หากนี่...”ให้หนูเล็กเป็นอิสระแก่ตัวสักพักนะคะแม่ ให้หนูเล็กทำอะไรตามใจที่อยากทำ แล้วหนูเล็กจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่...”
เขา “รู้จัก” เธอดี ประโยคสุดท้ายคือคำสารภาพว่าเธอยังมิได้ “เริ่มต้น” เธอยังคงทรมานอยู่กับบาดแผลทั้งอดีตและปัจจุบันที่เขาจงใจกรีดรอยไว้ให้ ความเจ็บช้ำนั้นต้องหนักหนาถึงขนาดเธอต้องหลบลี้หนีหน้าคนใกล้ชิดไปซุกซ่อนรักษาด้วยตัวเอง
ใครจะ “รู้จัก” เธอดีเท่าเขา ผู้หญิงตัวเล็ก แบบบางแต่ใจเพชรคนนั้น จากนี้ไปถ้าเธอรักษาบาดแผลของตนเองได้สนิท คนอย่างเขาไม่มีวันได้แตะต้องเธออีก และไม่มีวันเดินเข้าไปสร้างทั้งความสุขและความทุกข์ให้แก่เธอได้อีก
สาแก่ใจนัก! ก็เขาเองไม่ใช้หรือที่ประกาศคำอำลาต่อเธอ และการกระทำทั้งหมดก็คือคำตอบรับคำอำลานั้น เขาเป็นคนบอกว่า “ลาก่อน...สุริยาวดี” การจากไปอย่างเงียบๆของเธอย่อมเท่ากับวาจาตอบว่า
“ลาก่อน...เขมชาติ”