เริ่มจากให้เด็กซ้ำชั้น ในตอนประถม เด็กแค่นั้นกับโลกปัจจุบันที่ต่างจากสมัยยี่สิบสามสิบปีที่แล้ว หากใช้การซ้ำชั้นเด็กจะกดดันมากอาจถึงขั้นฆ่าตัวตาย เพราะเหตุใด เนื่องจากความอับอาย และอีกหลายๆเหตุผลประกอบ การซ้ำชั้นไม่ได้วัดเลยว่าเด้กโตมาแล้วจะดีๆหรือไม่ดี ผมฟังคุณ จาตุรน เมื่อวาน บอกว่าอยากให้เด็กมีความรู้ก่อนจะผ่านไปในชั้นต่อไป ผมอยากถามจริงๆ การใช้ชีวิตจริงคุณเอาความรู้ในห้องเรียนมาใช้กี่เปอร์เซ็น เพียงแค่ 1 เปอร์เซ็น ที่เหลือประสบการ แต่การที่คุณ ไปสร้างแรงกดดันตั้งแต่เด้ก พ่อแม่ผู้ปกครองที่ไหนอยากให้ลูกเรียนซ้ำชั้น ก้กระหน่ำเรียนพิเศษ สร้างความกดดันให้เด็ก ตั้งแต่ยังเล็ก ตั้งความคาดหวังไว้สูง มันเป็นการแก้ปัญหาการศีกษาและคุณภาพที่ไม่ตรงจุด
ทำไมคุณไม่ มอง ว่าเด็กแต่ละคนมีศักยะภาพต่างกัน ชอบไม่เหมือนกัน เก่งคนละด้านกัน วิธีการที่ดีคือไม่ใช่ให้เด็กอยู่ในกรอบ ตามคนแก่ๆ อย่งสพฐ กำหนดให้ ควรปรับการศึกษาให้รองรับความแตกต่างทางความสามารถของเด็ก เพราะในชีวิตจริง เด็กใช้ความสามารถหรือต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคม โดยที่วิชาต่างๆ เอามาใช้กับงานน้อยมาก ถ้าเรียนมาและทำงานไม่ตรงสาย กลายเป็นการสร้างค่านิยมกดดันเด็ก ตั้งแต่เด้ก และไอ้ที่ปัญญานิ่มอีกอย่างคือ เอาวิชานาฎศิลออก จากวิชาพื้นฐาน โทษทีนะ วิชานาฏศิลเรียนสัปดาห์ละชั่วโมงเดียว เมิงจะเอาออกกันทำพระแสงของ้าวอะไร
ปัญหาที่แท้จริงของการศึกษาไทยคือคนกำหนดนโยบาย เช่น สพฐ หรือ คนในกระทรวงศึกษา ที่มีวิสัยทัศตามแบบเก่าเดิม ที่ไม่ยอมปรับเปลี่ยนตามความเป็นจริงบนโลกใบนี้ ไม่มองประเทศที่เจริญแล้วเขาใช้การศึกษาแบบไหน วิชาหลัก ยังคงเป็นสิ่งสำคัญถูกต้อง แต่เด็กไม่จำเป้นต้องชอบวิชาเหล่านี้หรือทำได้ดีวิชาเหล่านี้ ถ้าจะบอกว่ามีหลาย สายให้เลือกเรียน นั้นก็ถูกต้อง แต่ไปกดดันเด็กตั้งแต่ประถม ขยายออกจากมัธยม ให้เกิดความเครียดตั้งแต่ประถม อนาคตได้เห็นแน่ พ่อแม่ผู้ปกครองกดดันเด็กจนต้องฆ่าตัวตาย
.................... ที่สำคัญเจ้ากระทรวงควรมีความสามารถ และ อย่าฟังพวกข้าราชการไปเสียหมด หัดเข้ามาดูความเป็นจริงลงไปสู่ปัญหา เหมือนคุณ ชัชชาติ (อันนี้ชม) ได้เห็นสภาพความเป็นจริงว่าเป็นเช่นไร ไม่ใช่นั่งฟังแต่ที่ปรึกษาข้าราชการ แต่ไม่สอดคล้องความเป็นจริง ไม่สอบถามเด็กละวะ หรือถามผู้ปกครอง แต่ไม่ได้ถามในเมืองนะ อย่าถามชี้นำ แต่นะจะถามถึงเป้าหมายการศึกษาคืออะไร คือการสอบได้เกรตดีๆ หรือ การที่อนาคตเด็กมีการงานที่ดีทำ เอาตัวรอดได้ ถ้าเป็นอย่างหลัง ไม่จำเป็นต้องไปบอกให้เด้กซ้ำชั้นหรอกเด็กจะดีหรืออยู่รอดได้ ก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองชอบและถนัดโดยไม่ไปกดดันเขา ตั้งแต่ยังเด็กเพราะเขาไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์พอทีจะรับสิ่งกดดันเหล่านั้น
นโยบายการศึกษาไทย ทำไมคิดได้แค่นี้ ใช้คนให้ถูกงานหน่อย รัฐบาล
ทำไมคุณไม่ มอง ว่าเด็กแต่ละคนมีศักยะภาพต่างกัน ชอบไม่เหมือนกัน เก่งคนละด้านกัน วิธีการที่ดีคือไม่ใช่ให้เด็กอยู่ในกรอบ ตามคนแก่ๆ อย่งสพฐ กำหนดให้ ควรปรับการศึกษาให้รองรับความแตกต่างทางความสามารถของเด็ก เพราะในชีวิตจริง เด็กใช้ความสามารถหรือต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคม โดยที่วิชาต่างๆ เอามาใช้กับงานน้อยมาก ถ้าเรียนมาและทำงานไม่ตรงสาย กลายเป็นการสร้างค่านิยมกดดันเด็ก ตั้งแต่เด้ก และไอ้ที่ปัญญานิ่มอีกอย่างคือ เอาวิชานาฎศิลออก จากวิชาพื้นฐาน โทษทีนะ วิชานาฏศิลเรียนสัปดาห์ละชั่วโมงเดียว เมิงจะเอาออกกันทำพระแสงของ้าวอะไร
ปัญหาที่แท้จริงของการศึกษาไทยคือคนกำหนดนโยบาย เช่น สพฐ หรือ คนในกระทรวงศึกษา ที่มีวิสัยทัศตามแบบเก่าเดิม ที่ไม่ยอมปรับเปลี่ยนตามความเป็นจริงบนโลกใบนี้ ไม่มองประเทศที่เจริญแล้วเขาใช้การศึกษาแบบไหน วิชาหลัก ยังคงเป็นสิ่งสำคัญถูกต้อง แต่เด็กไม่จำเป้นต้องชอบวิชาเหล่านี้หรือทำได้ดีวิชาเหล่านี้ ถ้าจะบอกว่ามีหลาย สายให้เลือกเรียน นั้นก็ถูกต้อง แต่ไปกดดันเด็กตั้งแต่ประถม ขยายออกจากมัธยม ให้เกิดความเครียดตั้งแต่ประถม อนาคตได้เห็นแน่ พ่อแม่ผู้ปกครองกดดันเด็กจนต้องฆ่าตัวตาย
.................... ที่สำคัญเจ้ากระทรวงควรมีความสามารถ และ อย่าฟังพวกข้าราชการไปเสียหมด หัดเข้ามาดูความเป็นจริงลงไปสู่ปัญหา เหมือนคุณ ชัชชาติ (อันนี้ชม) ได้เห็นสภาพความเป็นจริงว่าเป็นเช่นไร ไม่ใช่นั่งฟังแต่ที่ปรึกษาข้าราชการ แต่ไม่สอดคล้องความเป็นจริง ไม่สอบถามเด็กละวะ หรือถามผู้ปกครอง แต่ไม่ได้ถามในเมืองนะ อย่าถามชี้นำ แต่นะจะถามถึงเป้าหมายการศึกษาคืออะไร คือการสอบได้เกรตดีๆ หรือ การที่อนาคตเด็กมีการงานที่ดีทำ เอาตัวรอดได้ ถ้าเป็นอย่างหลัง ไม่จำเป็นต้องไปบอกให้เด้กซ้ำชั้นหรอกเด็กจะดีหรืออยู่รอดได้ ก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองชอบและถนัดโดยไม่ไปกดดันเขา ตั้งแต่ยังเด็กเพราะเขาไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์พอทีจะรับสิ่งกดดันเหล่านั้น