ควรทำอย่างไรเมื่อรักแรกกลายเป็น "บทเรียนที่เจ็บปวด"

"ความรักในวัยเรียน เหมือนจุดเทียนกลางสายฝน"
เป็นประโยคที่ได้ยินมานานมากแล้วค่ะ แต่ก็ไม่เคยคิดจะเชื่อ จนได้มาเจอกับตัว
เรามีแฟนคนแรกตอนมัธยม เราเป็นเด็กเนิร์ดมาก ส่วนแฟนเก่าเราคนนั้นหน้าตาดีและค่อนข้างดังในโรงเรียน (แต่ไม่ค่อยเรียนน่ะค่ะ)
เราสองคนไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน โมเมนต์ในตอนนั้น เรารู้สึกว่าความรักมันเป็นสิ่งสวยงาม "รักครั้งแรก" ทุ่มเทหมดหัวใจ
เรารักเขามากค่ะ แต่มักจะมีปัญหากันตลอด เพราะเราแตกต่างกันมาก ฐานะ การเรียน เพื่อน ทุกๆอย่าง ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
แต่ตอนนั้นด้วยความเชื่อว่า "รักครั้งแรก ก็อยากให้เป็นรักสุดท้าย" ความคิดโง่ๆ นี้ก็ทำให้เราอดทนมาตลอด 2-3 ปี

ประเด็นที่จะเล่าสู่กันฟัง และอยากจะฝากไว้ให้คนที่เจอประสบการณ์เดียวกันได้อ่านค่ะจะได้ไม่ทำผิดพลาดเหมือนกับเรา
เรารู้สึกว่าเราในตอนนั้นอ่อนต่อโลกมาก แฟนอยากได้อะไร ให้หมดทุกอย่างเพราะเชื่อว่าเขารักเราหมดหัวใจ ไม่มีวันทำให้เราเสียใจ
ให้ "ทุกอย่าง" จริงๆ ค่ะ ตอนแรกก็แค่จับมือ ต่อมาก็กอด หอมแก้ม ไปจนถึงจูบแรก T^T จากนั้นก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายค่ะ
เรารู้สึกว่าเขาพยายามทำอะไรแบบนี้ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน (รวมไปถึงเวลาดูหนังด้วยค่ะ) เราก็เป็นผู้หญิงหน้าโง่ที่ยอมทุกอย่าง

จนกระทั่ง.... มี sex กับแฟนครั้งแรกตอนที่เขาพาเราไปบ้าน คือวันนั้นเราไปเที่ยวกับญาติพี่น้องของเขาด้วย แต่ก็แยกกันตอนกลับ เขาบอกเราว่าจะพาไปสวัสดีพ่อแม่ พาเราไปบ้าน แต่พ่อแม่เขาไม่อยู่ แล้วเขาก็เข้ามากอดเราไว้ เราก็งงๆ แล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็บอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว ขอแค่ครั้งนี้ "ครั้งเดียว" สุดท้ายเราก็ต้องยอม เพราะ "รัก" โง่ๆ หลังจากนั้นเราก็กินยาคุมฉุกเฉินทันทีค่ะ แต่ก็กลัวอยู่หลายวัน ว่าจะท้องมั้ย มันเป็นประสบการณ์ที่แย่มาก เรายังอยู่ในวัยเรียน แต่กลับต้องเข้าร้านขายยาไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน ทั้งอับอาย และละอายใจ ทำผิดต่อครอบครัว เพื่อน และตัวเอง และนั่นก็ไม่ใช่ครั้งเดียว ยังมีอีกหลายๆ ครั้งที่เราก็ต้องยอม เรายังคงทำตัวปกติ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่ในใจเราเหมือนจะเป็นบ้า เรากลัวท้อง เรากลัวเสียอนาคต อนาคตที่วาดฝันไว้ทั้งหมดต้องมาพังเพราะผู้ชายคนนี้หรอ เราก็พยายามป้องกันตัวเองตลอดค่ะ แต่ก็ยังอยู่กับความกลัว เราคิดถึงขั้นที่ว่าถ้าท้องขึ้นมา ชีวิตเราคงพังทลาย เราคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ เราอาจจะต้องฆ่าตัวตาย ดีกว่าต้องมีชีวิตอยู่กับความผิดพลาด มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากค่ะ

ความสัมพันธ์ของเราในตอนนั้นมันขึ้นๆ ลงๆ เรื่องดีๆ ก็มีบ้าง (แต่ตอนนี้จำไม่ได้แล้วจริงๆค่ะ เบอร์โทรศัพท์เขา รหัสอีเมลล์ รหัสเฟส วันครบรอบ วันที่เลิก เราจำอะไรไม่ได้เลย จำได้เพียงช่วงเวลาที่นั่งร้องไห้เสียใจ นอนร้องไห้เสียใจ) ตลอดเวลาที่คบกัน เราร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน จนเพื่อนๆ ก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังค่ะ แต่มันเป็นปัญหาของเรา เพื่อนก็ทำได้แค่แนะนำ ที่เรากลัวมากคือกลัวว่าครอบครัวจะรู้เรื่องนี้ พ่อแม่เราคงผิดหวัง เพราะเราเป็นลูกคนเดียว เป็นความหวังของท่าน เรากลับทำตัวเหลวแหลก เป็นเด็กใจแตกขนาดนี้

ความรักของเรา... เริ่มจาก 100 นานวันผ่านไปมันก็เหลือ 0 ค่ะ คบกันทะเลาะกันทุกวัน เราอยากได้เวลา แต่เขาให้เราไม่ได้ เราอยากได้อะไรเขาก็ให้เราไม่ได้ เราทำได้แค่ให้ ให้จนไม่เหลืออะไร หมดสิ้นทุกอย่างรวมทั้งความรักความรู้สึกดีที่เคยมีด้วย สุดท้ายเราก็ทนไม่ไหว บอกเลิกเขาอย่างไร้เยื่อใย ตอนนั้นเขาขอนัดเราไปเจอ แต่เราไม่ไปค่ะ แล้วเขาก็ขู่เรา บอกว่าจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง เราโกรธมาก ตอนนั้นเหมือนความสัมพันธ์ขาดสะบั้น ตอนแรกเราลังเล เราเสียตัวให้เขาแล้วนะ ถ้าเราไปมีแฟนต่อไป เราไม่เวอร์จิ้น ผู้ชายที่ไหนจะรับได้ แต่พอเจอเหตุการณ์นี้เราก็ตัดสินใจเด็ดขาด ทนอีผู้ชายชั่วคนนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว พอกันที เรายอมเจอเขาค่ะ แต่ก็คุยกันไม่รู้เรื่อง เพราะถามคำเราก็ตอบคำ ตอนนั้นเขาเอาเงินมาคืนเรา (เพราะบ้านเขาจน เขายืมเงินเราไปบ่อยค่ะ จริงๆ ก็เหมือนเราให้เขา เพราะกลัวว่าถ้าเกิดเราไม่ให้ เขาไม่มีเงิน ออกมาเจอกันไม่ได้) เราก็รับไว้งั้นๆ แล้วก็ไล่เขากลับไป เรื่องนี้ก็ดูเหมือนจะตายไปพร้อมกับความสัมพันธ์ของเราสองคน เขาไม่ได้เอาเราไปพูดเสียๆ หายๆ ตามที่ขู่ค่ะ แต่เราก็ได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตแล้ว

ความรักมันน่ากลัวจริงๆ ค่ะ มันทำให้เราตามืดบอด ไม่รู้ว่าอะไรผิดหรือถูก หลงเชื่อคำพูดหวานๆ รักจนกลายเป็นคนโง่ แต่สุดท้ายเราก็รอดพ้นจากปัญหานั้นมาได้ เรามองย้อนกลับไป ก็พบว่าแฟนเก่าเราคนนั้น อยู่ในสังคมแบบนั้น สังคมที่แฟนกันไม่ว่าอายุเท่าไหร่ มีอะไรกันได้เป็นเรื่องปกติ เพื่อนแฟนเรากับแฟนของเขาก็เป็นแบบนี้ แต่ส่วนมากผู้หญิงพวกนั้น... ที่โรงเรียนใช้คำว่า "เก็บแต้ม" ค่ะ คือเปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ ไม่สนใจว่าจะเวอร์จิ้นหรือไม่ แต่เราไม่ใช่แบบนั้นเลย และจะไม่มีวันทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถาพแบบนั้นอีก

มาถึงตอนนี้เวลาผ่านมา 3 ปีแล้วค่ะ เรายังไม่เคยลืมบทเรียนครั้งนั้นเลย เรายังคงเสียใจมาก อยากย้อนเวลากลับไปไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่ย้อนกลับไปนึกถึง ทำให้เรารู้สึกอยากตาย บางครั้งก็คิดว่าควรปรึกษาจิตแพทย์ดีมั้ย ว่าควรจัดการกับความรู้สึกแย่ๆ ที่ฝังใจพวกนี้ยังไง

ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้ว เขาดีมาก เป็นสุภาพบุรุษมาก จนเรากลัว... กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเขารู้เรื่องนี้ รู้ว่าเราไม่ได้เป็นผู้หญิงที่มีอดีตเน่าๆ หรือไม่ "บริสุทธิ์" แล้ว เขาจะทิ้งเราไหม เขาจะรับได้ไหม

สิ่งที่อยากจะถามทุกๆคนที่อ่านกระทู้นี้

1. ทุกวันนี้เรายังส่องเฟสเขาอยู่ (นานๆครั้งค่ะ) เพราะอะไรคะ เราเป็นโรคจิต หรือลึกๆ แล้วเรายังรักเขาหรอ (ในใจปฏิเสธที่สุดค่ะ เพราะไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรดีๆ เลย) มีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ เราควรจะทำยังไงดีคะ

2. เราได้เรียนรู้จากบทเรียนครั้งนั้นแล้ว เราโตขึ้น มุมมองความรักก็เปลี่ยนไปมาก เราจะไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก แต่เรื่องที่มันเกิดขึ้นแล้วมันลบเลือนไม่ได้หรอกค่ะ มันยังคงเป็นความรู้สึกผิดลึกๆ อยู่ในใจ ไม่รู้ว่าควรจัดการความรู้สึกพวกนี้ยังไงดี จากที่อ่านมาทั้งหมดนี้ เราแย่มากไหมคะ (ตอบตามจริงได้เลยค่ะ เรารับได้) เราพยายามคิดตามแนวคิดของฝรั่ง sex ครั้งแรก มันไม่เป็นไร เราไม่ได้ท้อง อนาคตเรายังสวยงาม (แค่ไม่เวอร์จิ้นแล้ว) แต่มันก็ยังมีความรู้สึกผิด ค่านิยมแบบไทยมันตอกย้ำให้เรายิ่งจมดิน ยิ่งลืมไม่ได้
>> อยากรู้ค่ะ .... แฟนคนปัจจุบันของเรา ถ้าเกิดวันนึงเขารู้ เขาจะรับได้ไหมคะ เขาเรียนจบแล้ว ทำงานแล้วค่ะ มีความเป็นผู้ใหญ่มาก และมาตรฐานสูงมาก ถ้าวันนึงเราคบกันไปถึงจนกระทั่งแต่งงาน แล้วเขาจะรู้ไหมคะว่าเราไม่เวอร์จิ้นแล้ว? คือ... ยังไงเราก็คงไม่เล่าเรื่องแบบนี้ มันแย่จริงๆค่ะ เรากลัวเขารับไม่ได้ เลยอยากจะถามความเห็นของคุณผู้ชายทั้งหลายค่ะ รับได้ไหมคะถ้าแฟนคุณไม่เวอร์จิ้น? (คือเราไม่มีอะไรเสียหายเลยนะคะ) คุณคิดว่า ผู้หญิงคนนึงที่เคยทำผิดพลาดไป ควรได้รับโอกาสแก้ตัวไหม

อาจจะใช้ภาษาวนไปวนมาบ้าง หวังว่าทุกคนคงอ่านรู้เรื่องนะคะ ขอบคุณที่ฟังเราบ่น ขอบคุณที่กรุณาอ่านจนจบค่ะ