สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิป วันนี้เรามีเรื่องราวความรักเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยายจะมาเล่าให้ฟังกัน

เริ่มเลยนะคะ ยาวไปหน่อยนะคะ ขอให้อ่านให้จบด้วยค่ะ

ในชีวิตของเรา เรามีแฟนคนแรกตอนจบม.3ค่ะ ตอนนั้นเรียกว่าเป็นป๊อปปี้เลิฟค่ะ เด็กๆใสๆ เค้าจีบเราเป็นเวลาสามปี(ตั้งแต่ม.1ถึงม.3) พอเรียนจบม.3 เราก้อต่างแยกย้ายโรงเรียนกันไป จนทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิด แฟนคนแรกเค้าคิดว่าเรามีคนใหม่ เพราะตอนนั้นเข้าโรงเรียนใหม่มา ก็มีรุ่นพี่มาจีบเยอะ (ไม่ได้โม้นะ อิอิ) เราเลิกกัน เพราะความเข้าใจผิด เราเสียใจจนเสียคน
หลังจากนั้นก็คิดว่า ไม่ต้องมีมันละแฟน คบเล่นๆไปขำดีกว่า เราเป็นคนเฟรนลี่ถึงแรงค่ะ แต่ไม่ได้แรดนะ เราแซวเล่นหลายคน เหมือนกิ๊กๆกัน(ทั้งๆที่ไม่มีแฟน จะเรียกว่ากิ๊กทำไม 555) จนกระทั่งมาเจอผู้ชายคนนึง เจอกันได้ยังไงน่ะหรอ เราขี่มอไซเล่นกะเพื่อน แล้วจู่ๆ เค้าก็เข้ามาประกบข้างๆ เพื่อนเราก้อบิดหนี เค้ากะเหมือนกวนตีนอ่ะค่ะ ขับไล่กันไป ไล่กันมาจนเหนื่อยแล้ว เค้าก้อเรียกให้ ชะลอรถ( ยังขับคู่กันอยู่) แล้วก็ถามชื่อเรา ตอนนั้นเราก็คิดว่าเค้าเป็นพวกกวนทีนไรงี้ เราก็เลยกวนทีนกลับ "อ่อ ชื่อสะตอค่ะ" เค้าก้อฮาๆ แล้วเราก้อคุยๆกันไปพักนึง จนแยกย้ายกลับไป... แล้วววว เราก็ได้เจอกันบ่อยๆ บ่อยๆ เค้าก็ขอเบอเราจากเพื่อน แล้วเราก้อคุยกัน เรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนสนิทกัน เรารู้สึกพิเศษกับคนๆนี้ เพราะเค้าทำให้เรายิ้ม ทำให้เรามีความสุขได้ ใช่ เรารักเค้าแล้ว.. หมาน้อยของชั้นน..

ตอนนั้นเป็นช่วงม.ปลายค่ะ เรามีประกวดเต้นที่ต่างจังหวัด เค้าก้อตามไปดูจน เพื่อนๆในกลุ่มเต้น งงว่า ไอ้นี่มันลงทุนไปนะ หวานจัง ทั้งๆที่จริงๆแล้ว เราไม่ได้หวานกันเลยสักนิดเดียว เราเป็นเหมือนแฟน ที่เบนไปทางเพื่อนมากกว่า คือสนิทกันมากๆ จนเรียกแทนตัวเอง ว่า กู และ  ได้ โดยไม่รุ้สึกว่ามันหยาบ แต่ส่วนใหญ่จะ เรียกแทนว่า ช้าน กะ แก มากกว่า..
และแล้วก้อมีเหตุผลให้ต้องเลิกกัน เราเอี้ยเอง เราติดเพื่อนมาก มากจนลืมไปว่าเรามีเค้าที่ต้องแคร์ แต่ก้อนะ เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย 55 เราเลือกเพื่อนมากกว่า แล้วเราก็เลิกกัน...

ชีวิตดำเนินต่อตามกาลเวลา เราเรียนต่อมหาลัยที่ต่างประเทศ เราก็ไม่คิดที่จะมีใคร ยังสนุกกับชีวิตติดเพื่อนอยุ่ และรู้สึกว่าชีวิตโสดมันเริ่ดจิงๆ
จนเวลาผ่านไป ความเหงาก้อเข้ามา แต่ตอนนั้นก้อยังเฉยๆกับชีวิตโสด ไม่ได้รุ้สึกว่าจะต้องมีใคร... และ แล้ววว...  หมาน้อยของชั้นก็โผล่มาทาง msn (สมัยนั้นยังไม่มีไลน์จ้ะ) ตกใจค่ะ ตกใจมาก เพราะขาดการติดต่อไปเลย เราก้อทักทาย คุยกันเยอะพอสมควร ตอนนั้น หมาน้อยก้อเล่าให้ฟังว่า มีแฟนใหม่ แล้วแฟนเพิ่งเลิกกันไป... เราคุย เหมือนเพื่อน ไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่า มันเริ่มไม่ได้รุ้สึกเหมือนเพื่อนอีกแล้ว เค้าเลยขอให้ลองกลับมาคบกัน ตอนนั้นเราก้อไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไร ก้อเลยได้คบกัน เรายังเรียนอยู่ต่างประเทศ เค้าอยู่กทม. การสนทนาของเราจึงไม่มีอะไรดีกว่า msn video call ทุกๆวัน เราทำจนเปนกิจวัตร จากที่เราเคยไปเที่ยวบ่อยๆ ก้อกลับกลายเปนว่า เราเลิกเรียนแล้วเราต้องมานั่งออนเอ็ม ถึงขนาดว่าจะนอน ก้อยังเปิดกล้องค้างไว้... มันเป็นความสุขที่ไม่รุ้จะมีใครเข้าใจมั้ยนะ..

เราคบกันเรื่อยมา บอกเลยนะคะว่า ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลย ทะเลาะ ก้อประมานหยอกล้อกันมากกว่า ผ่านไปอีกปี..จนกระทั่ง เราพบว่าเราเป็นโรคร้าย ตอนนั้นมันมึน มันอึน มันทำอะไรไม่ถูกเลย เรายังไม่ได้บอกเค้าเรื่องนี้ เรากลัว เราไม่กล้าพูดอะไร

เมษายน 2011 ... กริ๊งๆ กริ๊งๆ กี่ร้อยสายแล้วที่เราไม่รับ ไม่ตอบข้อความเค้า ตอนนั้น ในสมองมันคิดแค่ว่า เราต้องตาย...

เราจะไม่ติดต่อเค้าอีก เพราะถ้าเค้ายังคบเราต่อ เค้าจะต้องเสียใจ เมื่อวันที่เราจากไป.. เราจึงตัดสินใจ ตัด!!
เราตัดจิงๆ เราไม่รับสาย ไม่ตอบทุกอย่าง โดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย เค้ายังพยายามติดต่อทุกทาง โทมาจนเราร้องไห้ เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้

แล้วเค้าก้อส่งข้อความมาว่า เค้าอยู่รพ.นะ บอกชื่อตึกและห้องมาทุกอย่าง เค้าบอกว่าเค้าเสียใจจนทำอะไรไม่ได้.. น้ำตาเราไหลจนไม่มีให้ไหล
แต่ตอนนั้น ต้องทำเป็นใจดำ ไม่ตอบกลับ ใช่ค่ะ เรารู้ว่าเราทำเกินไปในตอนนั้น แต่สิ่งที่เราคิดคือ เราจะทำทุกอย่างให้เค้าคิดว่าเราไม่ดี เค้าจะได้ตัดใจจากเราไป

เราหายไปจากชีวิตเค้าา.... หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตป่วยๆของเรา ทำการรักษา เท่าที่จะทำได้ ส่วนเค้า เพื่อนบอกว่า ในเฟสบุคเค้ายังคงพร่ำเพ้อ และดูเหมือนเค้าจะยังไม่ลืม ใช่ เพราะเราก้อยังคงไม่ลืม เรายังคิดถึงเค้าตลอด.. มันเจ็บในใจเรื่อยมา

ผ่านไปนานพอสมควร ... เค้ามีแฟนใหม่แล้ว .. เพื่อนเราเห็นเค้าไปไหนมาไหนกันบ่อยๆ ถามว่าเสียใจมั้ย ตอบเลยว่ามาก แม้จะเป็นเรื่องดีแล้วที่เค้าลืมเราได้ แต่!! วันเกิดเรา เค้าส่งเมสเสจมาอวยพรวันเกิด ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสบุคแล้ว นั่นหมายความว่า เค้าจำได้.. เราก็อถามไถ่เค้าตามปกติ แสดงว่าเรายังคงรู้สึกต่อเค้าว่าเป็นเพื่อน แอบแซวเค้าเรื่องแฟน และคำตอบที่ได้กลับมาคือ เค้าบอกว่าเค้าม่ได้สนใจแฟนเลยด้วยซ้ำ คนเดียวที่เค้ารักและสนใจคือเรา... เค้าย้ำแบบนี้ตลอดเวลาที่มีการสนทนากัน... เค้า ยัง ไม่ ลืม...

เรายังคงคุยกันเรื่อยๆ ในฐานะเพื่อน.. เราไปเจอเค้า ครั้งแรกในรอบหลายปี มันแปลกตรงที่ หัวใจเรายังเต้นแรง ยังมีความสุขที่เห็ยรอยยิ้มของเค้า เรายังรักเค้า? ทุกอย่างที่อยากจะพูดก้อต้องกลั้นเก็บไว้ เราต้องท่องไว้ในใจว่า เค้าเป็นของคนอื่น..

แปลกยิ่งกว่าตรงที่หลังจากการเจอกันครั้งนั้น เค้ายังบอกเราว่า เค้ารู้นะว่าเรารู้สึกยังไง ซึ่งเค้าก้อยังรู้สึกแบบเดียวกัน...

แต่.... เราจะทำอะไรได้อีก ต่อให้กลับมาคบกัน เราก้อไปไม่ถึงฝันอยู่ดี เราไม่อยากให้เค้าเสียใจ เค้าเสียใจเพราะเรามามากแล้ว..

เวลาผ่านไป... เค้า ทะเลาะ กับ แฟน. . .

เนื่องจากว่าแฟนเค้าแอดเรามาเป็นเพื่อนในเฟสบุค แต่เรายังไม่ได้กดรับ แต่เราสามารถดูได้ เราเห็นสเตตัสแฟนเค้า เหมือนทะเลาะกันหนักมาก เค้าเองก้อดูเซ็งๆ อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิด ซึ่งเรารู้สึกได้ว่า เค้าเอง ก็ค่อนข้างจะแคร์แฟนเค้าอยู่ไม่น้อย แต่ทำเป็นเหมือนไม่แคร์ จนอาทิตที่แล้ว ที่มันหนัก หนักจนเกินกว่าที่เค้าจะรับไหว เราเห็นเค้าลบเฟสตัวเองออกไปเลย สเตตัสในไลน์ก้อเปลี่ยนเปน "ทรุดหนัก" เราเห็นแล้วรู้สึกเปนห่วงมากๆ ไม่ได้คิดจะแทนที่ใคร แต่จุดนั้น พอเห็นเค้าเจ็บ เราเอง คนที่รักเค้ามากคนนึง มันเจ็บยิ่งกว่า และเจ็บยิ่งขึ้นอีกที่ทำอะไรไม่ได้

เราไลน์ไป ส่งเพลงไป เพลง ฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ ... เค้าตอบกลับมาว่าเค้าไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นเรารับรู้ได้ ว่าเค้าเจ็บไม่น้อย แต่เค้าก้อยังคงพูดว่า เค้ายังรักเรา เราเป็นคนเดียวที่เข้าใจเค้า (หรือเพราะเรารู้ว่าเค้าเจ็บ ทั้งๆที่เค้าไม่ได้บอกอะไรเลย) เราสับสนไปหมด

เค้ารักเรา เค้าเจ็บเพราะเรา หรือเราเจ็บ เพราะใคร ..

ถ้าเราตายไป... เค้าจะเสียใจรึเปล่า..

เราบอกเค้าเสมอว่า ชีวิต เกิดมาแล้ว ต้องใช้ให้คุ้ม แต่คำตอบที่ได้มากลับเป็นว่า

"ชีวิตช้าน แค่ให้ได้อยู่กับแก มันก็คุ้มสุดๆแล้ว"

น้ำตาไหล ไหลเป็นทาง สิ่งที่เจ็บที่สุดตอนนี้ คือ เรายังรักเค้า ในขณะที่เค้าก้อยังหวังให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...

มีใครในนี้ที่เจ็บเท่ากับเราบ้าง เราขอถาม...

ปล. จนถึงทุกวันนี้ เค้าก็ยังไม่รู้ว่าเราเป็นโรคอะไร แต่เหมือนเค้าก็สงสัย เพราะบางครั้งที่คุยกัน เค้าก้อชอบถามว่า ทำไมไอบ่อยจัง ไม่ไปหาหมอบ้างหรอ ทำไมยังไม่หาย... เราก็ได้แต่บอกว่า มันเปนปกติ ไม่มีไรหรอกน่า

ปล2. ไม่แน่ว่าถ้าได้เป็นกระทู้แนะนำ เขาอาจจะรับรู้ได้ [ เขาอ่านแต่กระทู้แนะนำ :'(  ]