ผมมีญาติเป็นโรคจิต

ผมมีญาติคนนึงครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน น้องคนนี้สมมติว่าชื่อน้องเก้งแล้วกันครับ น้องเก้งเป็นเกย์ครับ แต่นิสัยแย่มากๆ ตั้งแต่เด็กๆเท่าที่จำความได้ น้องเป็นคนที่ชอบเล่นอะไรพิเรน เช่น น้ำลายใส่เบาะรถจักรยาน เอาก้อนหินหย่อนลงไปในช่องน้ำมันรถ เยื่ยวรดขนมเด็ก เอาไฟจากเทียนไขใล่ลนคนอื่นไปทั่ว ตอนนั้นยังเด็กๆกันครับ เลยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอโตมา คิดว่านิสัยแย่ๆจะเปลี่ยน กลับยิ่งเลวขึ้นกว่าเดิม มีครั้งหนึ่งน้องเก้งมาเที่ยว กทม. ก็มาพักกับผมที่ห้องครับ มีคืนหนึ่งประมาณเที่ยงคืนนะครับ อยู่ๆเค้าก็นึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ เล่าเรื่องผีขึ้นมาครับ ผมก็กลัวนะครับ แต่ก็ฟังๆไป แต่อยู่ๆขณะที่กำลังเล่า น้องเก้งก็กรี๊ดขึ้นมาสุดเสียง ดังลั่นเลยครับ ผมตกใจมากตอนนั้นเลยถามน้องว่าเป็นอะไร น้องเค้าตอบกลับมาว่า มีอะไรไม่รู้มาสะกิดที่หลัง ความรู้สึกเหมือนเค้าจะแกล้งให้ผมประสาทเสียนะครับ อีกครั้งก็ตอนที่น้องเค้าเริ่มทำอะไรวุ่นวายจนผมเริ่มจะทนไม่ได้ ผมเลยทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจนะครับ น้องก็เลยเหมือนจะโมโห ด่าผมใหญ่เลยครับ ประมาณว่าสัด นรก แล้งน้ำใจไรพวกนี้นะครับ แต่จะทำเป็นด่าคนอื่น แล้วหันหน้ามาทางผม ยอมรับเลยครับ ว่าโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะอย่างน้อยก็เป็นญาติกัน พอผมเข้าห้องน้ำ ผมก็ได้ยินน้องเค้าด่าๆๆ ด่าไม่หยุดเลยครับ คือตลอดเวลาที่ผมอาบน้ำในห้องน้ำ ผมก็ได้ยินน้องเค้าด่าตลอดเวลาอ่ะครับ ในใจตอนนั้นก็ทั้งโกรธทั้งกลัวน่ะครับ เหมือนโรคจิตมาก
ต่อมาเมื่อต้นปีที่แล้ว น้องเก้งก็อายุถึงเกณฑ์ต้องไปเกณฑ์ทหารน่ะครับ น้องต้องไปคัดเลือกที่โคราช แต่ก่อนจะคัดหนึ่งวัน น้องก็มาเที่ยว กทม.อีกแล้วครับ คราวนี้ผมก็งง ว่ามันใกล้จะถึงเวลาต้องเกณฑ์ทหารแล้ว ทำไมไม่อยู่โคราชก่อน จนผมได้มารู้ตอนหลังว่า น้องเค้าจงใจหนีทหารครับ ผมขอไม่เล่าขั้นตอนการหนีน่ะครับ เพราะมันคงยาวมาก ขอเล่าข้ามไปตอนน้องเค้าต้องไปเกณฑ์เลยดีกว่าครับ ประมาณว่าทั้งผมและแม่น้องช่วยกันกล่อม จนเค้ายอมกลับโคราชไปเกณฑ์ทหารครับ แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น พอไปถึงก็โดนสั่งให้ถอดเสื้อครับ เพราะจะต้องมีการวัดรอบอกอะไรกัน น้องเก้งก็บอกว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวจะกลับมา แล้วก็หายไปเลยครับ หนีการคัดเลือกไปเลย หลังจากนั้นก็โทรมาเล่าให้ผมฟัง ผมเลยถามว่าทำไมไม่ยอมคัดเลือกทหาร น้องเค้าตอบมาด้วยคำตอบที่ทำเอาผมอึ้ง ว่า............อายสิวที่หลังเลยไม่อยากถอดเสื้อ

ผมว่าที่น้องเป็นแบบนี้ เพราะน้องขาดการเลี้ยงดูที่ดีครับ แม่น้องก็ต้องทำงานไม่ค่อยมีใครเลี้ยงดู พ่อก็แยกทางกับแม่ บางครั้งก็นึกสงสารครับ แต่บางครั้งก็หนักใจ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับญาติคนนี้ เพราะเจอกันเมื่อไหร่มีปัญหาตลอด
นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของวีรกรรมของญาติคนนี้นะครับ มีอีกหลายเรื่องที่อยากเล่ามาก แต่ขี้เกียจพิมพ์ 555 ไว้โอกาสหน้าจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ