(กระทู้บ่นนะ)ตัดใจจากผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมมันยากขนาดนี้ครับ

ผมชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนมีเสน่ห์ ต่อเพศตรงข้ามเป็นอย่างมาก
ไม่ใช่ในแนวใต้สะดือ แต่เป็นความน่ารัก รอยยิ้ม ความเป็นตัวของตัวเอง (ปกติผมไม่ได้ชอบใครง่ายๆ ก่อนจะเจอผู้หญิงคนนี้ ผมรู้สึกว่าคนสวยๆเยอะมาก แต่ผมไม่รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ )
เธอเป็นผู้หญิงแนวตัวเล็ก น่ารัก ผิวไม่ขาว มีทุกอย่างที่ผู้หญิงมีแต่ไม่ได้อลังการ

ผู้ชายมาชอบเธอเยอะมากครับ รวมถึงผมด้วย
แต่ดูจากการแสดงออกของเธอแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้ผมเลย เศร้า(คุง)

ผมนับจำนวนไม่ได้ว่ามีกี่ครั้ง กี่ความรู้สึกแล้วที่ผมคิดว่า เอาว่ะกูต้องตัดใจ กูไม่คิดแล้ว
เอ็มบล็อกเลย ลบออกเลย
แต่ในที่สุด ผมก็กลับมาแอดเธอ แล้วก็ชวนเธอคุย
แล้วเธอก็จะไม่ค่อยตอบ หรือไม่ก็ชอบตอบแบบ "อืม" อยากให้โลกนี้ไม่มีคำว่า "อืม" ไปเลย ฮ่าๆ

เธอไม่ด่า ไม่ว่าผมครับ แต่เธอชอบเงียบ
ใจจริงผมอยากให้เธอด่า ให้เธอว่า เช่น กูไม่ชอบเมิง ไม่ได้คิดอะไรกับเมิง อะไรก็ว่าไปเถอะ
แต่การเงียบ มันเจ๊บเจ็บ

อีกอย่างคือทำงานที่เดียวกันครับ ถ้าผมได้ยินเสียงเธอจะหวั่นไหวทันที เหมือนเป็นโรคภูมิแพ้อากาศ
ลักษณะคือ ถ้าน้ำเสียงของเธอคนๆนี้ ผมยอมทุกอย่าง

บ่องตงๆว่า รัก เลยอะครับ

แต่เธอเหมือนกำแพงเบอร์ลิน ปิดกั้นทุกอย่างที่เป็นผม

เธอคนนี้ทำให้ผมได้รู้จักกับ คลับฟรายเดย์ ผมฟังตลอด แต่นะ มันไม่ได้ช่วยให้ผมตัดใจได้เลย

เคยได้ยินจากรายการนั้นว่า ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เคยรู้สึกแบบนี้ ใครๆก็เคยรู้สึกแบบนี้กันทั้งนั้น แล้วเขาก็ผ่านมันมาได้
ผมก็รอวันนั้นอยู่ แต่รู้สึกเหมือนมันไม่แข็มแข็งขึ้นเลยครับ

อยากลาออกครับ แต่ก็ยังไม่ได้ที่ใหม่
เคยได้ยินไหมครับที่เขาบอกว่า สมองสั่งให้พอ แต่หัวใจบอกให้รอจนวินาทีสุดท้าย
บ่องตงๆว่า ก็รออยู่ครับ แต่ก็อยากตัดใจเหมือนกัน
จะไปต่อก็เจอกำแพง จะกลับบ้านก็จะหัวใจตัวเองดึงขาเอาไว้