สวัสดีค่ะพี่น้องๆ ที่รักทุกท่าน อิชั้นติดตามห้องนี้มานานด้วยความที่เป็นคนรักน้องหมามาก (บ้ากันทั้งบ้านค่ะ)
แรกเริ่มเดิมทีที่บ่านเลี้ยงหมาไว้ 2 ตัว คือ ปู่อ๋อง (อายุ 18 ขวบ) และ อั่งเปา (อายุ 1 ขวบ) แต่เรื่องเศร้าของครอบครัวก็เกิดขึ้นเมื่ออั่งเปา โดนวางยาเบื่อ ทำให้ป๋ากับแม่เศร้ามาก เราซึ่งทำงานอยู่ไกลก็ร้องไห้ตาปูดตามมันไป เพราะไม่คิดว่ามันจะจากเราไปเร็วขนาดนี้ (ป๋ากับแม่เห็นมันตายคามือเลยค่ะ มันโดนยาแล้วเดินกลับมาบ้านให้ป๋ากับแม่ช่วย)
ลูกชายสุดรักของป๋า...อั่งเปา
จากนั้นป๋ากับแม่ก็ทำใจอยู่นาน คิดว่าจะไม่หาน้องหมามาเลี้ยงแล้วค่ะ กลัวเกิดเรื่องแบบนี้อีก แต่เราไม่เห็นด้วยเพราะยิ่งอยู่แบบนี้มันยิ่งเศร้า ป๋ากับแม่เหงามาก เหงาลงเรื่อยๆ ปู่อ๋องก็เช่นกัน เราเสาะหาน้องหมาอยู่นานมากกกกก ทั้งขอทั้งถามซื้อ จากเพื่อน ขอคนรู้จัก บลาๆๆๆ แต่ไม่มีใครมีเลย มีแต่ยังไม่คลอดทั้งนั้น (บ้านเราไม่ซื้อน้องหมาค่ะ กลัวมันป่วยแล้วสงสารมัน T^T)
ประมาณ 1 เดือนต่อมา ป้าหมอแกก็เอาหมาจากวัดใกล้บ้านมาให้ค่ะ แต่มันกลายเป็นประเด็นมากกกกกกกกกกก เพราะ...
1. มันเป็นตัวเมีย (ป๋าอยากได้ตัวผู้แบบอั่งเปา)
2. มันเป็นหมาวัดขี้เรื่อนเต็มตัว ตูดแดงเหมือนลิง ผอมสุดๆ (เราเห็นครั้งแรก เราว่าเหมือนลูกไก่เปียกน้ำ 5555+)
3. มันอายุประมาณ 3 เดือน แต่เพื่อนบ้านทักว่าเป็นหมาแก่ (เพราะเหตุผลข้อ 2)
5 นาทีหลังจากป้าหมอเอาหมามาให้ แม่โทรมาทันทีเลยค่ะ ว่าป๋าไม่เอา ป๋าไม่ชอบมัน แต่มันน่าสงสารมาก แม่อยากเลี้ยง (อย่าเพิ่งน้อยใจป๋าเรานะคะ เดี๋ยวมาฟังเรื่องตอนนี้กัน 5555+) เราเลยโหวตให้เลี้ยงค่ะ (บ้านนี้ประชาธิปไตยฝุดๆ) แถมตั้งชื่อให้ด้วย ชื่อนมเนย เพราะแม่เล่าว่าขนมันสีเหมือนนมข้น ไม่ขาว ไม่น้ำตาล เป็นสีออกเหลืองๆ แต่มีขนดำแซมๆ เต็มตัว
วันที่เราเจอน้องครั้งแรกค่ะ (แววตานางน่าสงสารมาก อ้อนสุดๆ)
จากนั้นไม่นาน ด้วยความอ้อน (เราเรียกว่าตอแxลค่ะ เพราะเยอะเกินหมา 5555555+) หนูนมเนยก็กลายเป็นขวัญใจประชาชี
จากผอมกระหร่อง ขี้เรื้อน ตูดแดง ก็เป็นนางสาวไทยของป๋ากับแม่ ขนงาม นุ่ม อ้วนมาก (ตูดบาน) แถมยังตาคมเหมือนใครเอาอะไรไปกรีดตาให้ซะอีก
แถ่น แถ้น แถ๊นนนนนนนน....
เรื่องกินนางเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ แม่จัดเต็มทุกอย่าง ตับปิ้ง ตับกระป๋อง อาหารเม็ด ข้าวคลุก ฯลฯ พันล้านอย่าง เท่าที่นางจะกินได้ 555+
แต่ที่นางชอบที่สุดคือ "อาหารของเราค่ะ"!!!!!!!!! คุณฟังไม่ผิดค่ะ นางคิดว่านางเป็นลูกบ้านนี้คนเดียว อิชั้นคนนี้คือผู้อาศัยเท่านั้น (ชั้นแค่ไม่อยู่บ้านตอนแกมาย่ะ! หืยยยย) ที่นอนอิชั้น=ที่นอนนาง ขนมอิชั้น=ขนมนาง (ถ้าแอบกิน แล้วแม่ได้ยินเสียงมันเห่า แม้ว่าอยู่ไกลแค่ไหนแม่ก็จะตะโกนมาบอกว่า "แต้ววววววววววววว เอาให้หมากินด้วยยยยยยยยย!!!" ) ส่วนป๋าผู้รังเกียจมันในตอนแรกนะเหรอคะ หึๆ หลงนางหัวปักหัวปำ เลิกงานนางก็รอรับ กระดิกหางดิ๊กๆ กระโดดเลีย จุ๊บๆ โอ๊ยยยยย ไม่รักให้เตะอิชั้นเลย
อ้อนป๋ากับแม่นักใช่ไหม๊ อิตัวแย่งมรดก แกล้งซะเลย 5555+
กระดูกเอาไว้ให้ขัดฟัน เทะแก้กระษัย (พอเป่าตัวแห้งก็โยนทิ้งค่ะ 555+)
เห็นอย่างนี้ไม่ใช่มันไม่รักอิชั้นนะคะ มันรักค่ะ หยอก กระโดดเกาะ เลีย บลาๆๆ แต่คุณนายก็จะมีอารมณ์ข่มเป็นบางที เช่น อิชั้นนอนเล่นโน้ตบุคอยู่ นางก็มานอนใกล้ๆ เอาตรีนมายันหน้า เปะ!!! LOL (แกอยากหยอกใช่ม่ะ ชั้นถามจริง!!) ขนาดนอนดูทีวี มี เรา-->แม่--->ป๋า นางนมเนย เดินมานอนแอ๊บบบบ!ตรงกลางระหว่างอิชั้นกะแม่ค่ะ แกจะกันซีนชั้นไปหนายยยย!!
กระทู้นี้ยาวไปไหน 5555+ สรุปๆๆๆแล้วค่ะ ไม่ว่านมเนย/มัน/หมา/อิตัวแย่งมรดก/อิตัวกันซีน ใครจะมองมันว่าเป็นแค่สัตว์เลี้ยง แต่สำหรับบ้านเรา มันคือสมาชิกคนนึงในครอบครัวค่ะ เราแบ่งปันความรักให้แก่กัน ครอบครัวเราก็มีความสุข ใครจะว่าบ้าหมา เลี้ยงเป็นลูก อะไรก็ตามแต่ เราบอได้เลยว่า "ถ้าคุณไม่เคยเลี้ยงมันแบบรักมันจริงๆ ชาตินี้คุณก็ไม่มีทางรู้หรอกค่ะว่า หมาวัดขี้เรื้อน ขี้เหร่ มันจะทำให้ชีวิตคุณมีความสุขมากขึ้นแค่ไหน จงจมอยู่กับชีวิตที่รังเกียจแม้แต่หมาตัวเล็กๆต่อไปนั่นแหละ (แบร่)"
ปอลิง. ถึงคนที่ชอบวางยาเบื่อหมาคนอื่น ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไรก็ตาม อิชั้นไม่ด่าคุณค่ะ ไม่สาปแช่งใดๆ .... แค่อิชั้นจะเล่าต่อว่า "คนที่วางยาอั่งเปานั้น ได้ตายตามกรรมตัวเองไปแล้ว แบบทรมาน"
สวัสดีค่ะ รักทุกคน จุ๊ฟๆๆๆ
เรื่องของหนูนมเนย: อดีตหมาวัดขี้เรื้อน ขี้เหร่ (ตอนนี้หนูเป็นสาวสวยแล้วค่ะ ^^)
แรกเริ่มเดิมทีที่บ่านเลี้ยงหมาไว้ 2 ตัว คือ ปู่อ๋อง (อายุ 18 ขวบ) และ อั่งเปา (อายุ 1 ขวบ) แต่เรื่องเศร้าของครอบครัวก็เกิดขึ้นเมื่ออั่งเปา โดนวางยาเบื่อ ทำให้ป๋ากับแม่เศร้ามาก เราซึ่งทำงานอยู่ไกลก็ร้องไห้ตาปูดตามมันไป เพราะไม่คิดว่ามันจะจากเราไปเร็วขนาดนี้ (ป๋ากับแม่เห็นมันตายคามือเลยค่ะ มันโดนยาแล้วเดินกลับมาบ้านให้ป๋ากับแม่ช่วย)
ลูกชายสุดรักของป๋า...อั่งเปา
จากนั้นป๋ากับแม่ก็ทำใจอยู่นาน คิดว่าจะไม่หาน้องหมามาเลี้ยงแล้วค่ะ กลัวเกิดเรื่องแบบนี้อีก แต่เราไม่เห็นด้วยเพราะยิ่งอยู่แบบนี้มันยิ่งเศร้า ป๋ากับแม่เหงามาก เหงาลงเรื่อยๆ ปู่อ๋องก็เช่นกัน เราเสาะหาน้องหมาอยู่นานมากกกกก ทั้งขอทั้งถามซื้อ จากเพื่อน ขอคนรู้จัก บลาๆๆๆ แต่ไม่มีใครมีเลย มีแต่ยังไม่คลอดทั้งนั้น (บ้านเราไม่ซื้อน้องหมาค่ะ กลัวมันป่วยแล้วสงสารมัน T^T)
ประมาณ 1 เดือนต่อมา ป้าหมอแกก็เอาหมาจากวัดใกล้บ้านมาให้ค่ะ แต่มันกลายเป็นประเด็นมากกกกกกกกกกก เพราะ...
1. มันเป็นตัวเมีย (ป๋าอยากได้ตัวผู้แบบอั่งเปา)
2. มันเป็นหมาวัดขี้เรื่อนเต็มตัว ตูดแดงเหมือนลิง ผอมสุดๆ (เราเห็นครั้งแรก เราว่าเหมือนลูกไก่เปียกน้ำ 5555+)
3. มันอายุประมาณ 3 เดือน แต่เพื่อนบ้านทักว่าเป็นหมาแก่ (เพราะเหตุผลข้อ 2)
5 นาทีหลังจากป้าหมอเอาหมามาให้ แม่โทรมาทันทีเลยค่ะ ว่าป๋าไม่เอา ป๋าไม่ชอบมัน แต่มันน่าสงสารมาก แม่อยากเลี้ยง (อย่าเพิ่งน้อยใจป๋าเรานะคะ เดี๋ยวมาฟังเรื่องตอนนี้กัน 5555+) เราเลยโหวตให้เลี้ยงค่ะ (บ้านนี้ประชาธิปไตยฝุดๆ) แถมตั้งชื่อให้ด้วย ชื่อนมเนย เพราะแม่เล่าว่าขนมันสีเหมือนนมข้น ไม่ขาว ไม่น้ำตาล เป็นสีออกเหลืองๆ แต่มีขนดำแซมๆ เต็มตัว
วันที่เราเจอน้องครั้งแรกค่ะ (แววตานางน่าสงสารมาก อ้อนสุดๆ)
จากนั้นไม่นาน ด้วยความอ้อน (เราเรียกว่าตอแxลค่ะ เพราะเยอะเกินหมา 5555555+) หนูนมเนยก็กลายเป็นขวัญใจประชาชี
จากผอมกระหร่อง ขี้เรื้อน ตูดแดง ก็เป็นนางสาวไทยของป๋ากับแม่ ขนงาม นุ่ม อ้วนมาก (ตูดบาน) แถมยังตาคมเหมือนใครเอาอะไรไปกรีดตาให้ซะอีก
แถ่น แถ้น แถ๊นนนนนนนน....
เรื่องกินนางเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ แม่จัดเต็มทุกอย่าง ตับปิ้ง ตับกระป๋อง อาหารเม็ด ข้าวคลุก ฯลฯ พันล้านอย่าง เท่าที่นางจะกินได้ 555+
แต่ที่นางชอบที่สุดคือ "อาหารของเราค่ะ"!!!!!!!!! คุณฟังไม่ผิดค่ะ นางคิดว่านางเป็นลูกบ้านนี้คนเดียว อิชั้นคนนี้คือผู้อาศัยเท่านั้น (ชั้นแค่ไม่อยู่บ้านตอนแกมาย่ะ! หืยยยย) ที่นอนอิชั้น=ที่นอนนาง ขนมอิชั้น=ขนมนาง (ถ้าแอบกิน แล้วแม่ได้ยินเสียงมันเห่า แม้ว่าอยู่ไกลแค่ไหนแม่ก็จะตะโกนมาบอกว่า "แต้ววววววววววววว เอาให้หมากินด้วยยยยยยยยย!!!" ) ส่วนป๋าผู้รังเกียจมันในตอนแรกนะเหรอคะ หึๆ หลงนางหัวปักหัวปำ เลิกงานนางก็รอรับ กระดิกหางดิ๊กๆ กระโดดเลีย จุ๊บๆ โอ๊ยยยยย ไม่รักให้เตะอิชั้นเลย
อ้อนป๋ากับแม่นักใช่ไหม๊ อิตัวแย่งมรดก แกล้งซะเลย 5555+
กระดูกเอาไว้ให้ขัดฟัน เทะแก้กระษัย (พอเป่าตัวแห้งก็โยนทิ้งค่ะ 555+)
เห็นอย่างนี้ไม่ใช่มันไม่รักอิชั้นนะคะ มันรักค่ะ หยอก กระโดดเกาะ เลีย บลาๆๆ แต่คุณนายก็จะมีอารมณ์ข่มเป็นบางที เช่น อิชั้นนอนเล่นโน้ตบุคอยู่ นางก็มานอนใกล้ๆ เอาตรีนมายันหน้า เปะ!!! LOL (แกอยากหยอกใช่ม่ะ ชั้นถามจริง!!) ขนาดนอนดูทีวี มี เรา-->แม่--->ป๋า นางนมเนย เดินมานอนแอ๊บบบบ!ตรงกลางระหว่างอิชั้นกะแม่ค่ะ แกจะกันซีนชั้นไปหนายยยย!!
กระทู้นี้ยาวไปไหน 5555+ สรุปๆๆๆแล้วค่ะ ไม่ว่านมเนย/มัน/หมา/อิตัวแย่งมรดก/อิตัวกันซีน ใครจะมองมันว่าเป็นแค่สัตว์เลี้ยง แต่สำหรับบ้านเรา มันคือสมาชิกคนนึงในครอบครัวค่ะ เราแบ่งปันความรักให้แก่กัน ครอบครัวเราก็มีความสุข ใครจะว่าบ้าหมา เลี้ยงเป็นลูก อะไรก็ตามแต่ เราบอได้เลยว่า "ถ้าคุณไม่เคยเลี้ยงมันแบบรักมันจริงๆ ชาตินี้คุณก็ไม่มีทางรู้หรอกค่ะว่า หมาวัดขี้เรื้อน ขี้เหร่ มันจะทำให้ชีวิตคุณมีความสุขมากขึ้นแค่ไหน จงจมอยู่กับชีวิตที่รังเกียจแม้แต่หมาตัวเล็กๆต่อไปนั่นแหละ (แบร่)"
ปอลิง. ถึงคนที่ชอบวางยาเบื่อหมาคนอื่น ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไรก็ตาม อิชั้นไม่ด่าคุณค่ะ ไม่สาปแช่งใดๆ .... แค่อิชั้นจะเล่าต่อว่า "คนที่วางยาอั่งเปานั้น ได้ตายตามกรรมตัวเองไปแล้ว แบบทรมาน"
สวัสดีค่ะ รักทุกคน จุ๊ฟๆๆๆ