เคยเป็นลูกสุดที่รักของพ่อแม่  พ่อแม่คอยเอาใจมาโดยตลอด ทำผิดขนาดใหนพ่อแม่จะเข้าข้างเป็นประจำ  ส่วนอีกคนทำอะไรก็ผิดขวางหูขวางตาไปหมด แม้ว่าจะคอยทำงาน...เลี้ยงดูส่งเสียครอบครัว  ทำให้ครอบครัวมีหน้ามีตามาโดยตลอด จนเป็นที่อิจฉาของเพื่อนบ้าน  และของคนในสังคม ว่าครอบครัวนี้เป็นที่น่าจับตา...  แต่กลับกรายเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ  ที่กลัวพี่จะเด่นจะดังเกินหน้าเกินตา จะนำพาครอบครัวศิวิไลย์โดยที่ไม่ใช่ฝีมือตน.... เพื่อนบ้านคนก็เห็นว่าอะไรเป็นอะไร แต่เขาก็ไม่อยากแสร่หาเรื่อง  เนื่องจากครอบครัวนี้ค่อนข้างจะเป็นเผด็จการ คือพ่อแม่ว่าอย่างไรก็เอาตามนั้น ถูกผิดไม่สน...  สุดท้ายลูกคนเล็กกลับดื้อด้านเกินเยียวยา  เมื่อก่อนอยากได้อะไร   พ่อแม่จัดหนักจัดเต็มให้หมด  ให้ทำอะไรก็ไม่เป็นสัปปะรด จนพ่อกับแม่เอือมระอา  และสุดจะทนที่จะช่วยเหลือเยียวยาอีกต่อไป  ได้แต่นั่งนิ่ง  นั่งทบทวน กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า ถ้าเราไม่รักและตามใจลูกจนเกินไปป่านนี้ครอบครัวเราคนมีฐานะที่ดีกว่านี้   เป็นที่เชิดหน้าชูตามากกว่านี้  ส่วนลูกชายเกเรตอนนี้ฟ้องพ่อฟ้องแม่  แต่พ่อกับแม่ไม่เอาด้วย ตอนนี้ก็ได้แต่คบอันธพาล  หาเรื่องให้พี่ชายเพื่อมาทำลายครอบครัวตัวเอง  ตอนนี้ก็กำลังหาเรื่องฟ้องอันธพาลต่าง ๆ นานา ไม่รู้ฟ้องได้ไม่ได้  ฟ้องถูกไม่ถูก  แต่ GU ของฟ้องไว้ก่อน เพราะติดนิสัยจนเคยชินตอนที่ฟ้องพ่อกับแม่บ่อย ๆ จนเคยตัว....

หาทาง หาวิธีการดึงลูกชายคนนี้ให้รู้สำนึก  รู้ผิดชอบชั่วดี  ก่อนที่เด็กอันธพาลคนนี้  จะพาเพื่อน  มาทำความอิบหายให้กับบ้านหลังนี้อีกต่อไป  โดยที่คนที่เป็นหัวหลักหัวแรง  หาเลี้ยงครอบครัวก็ยังคนตั้งหน้าตั้งตา ทำงานเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว  ชนิดที่ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ....