ผมจะขอเล่าต่อจากกระทู้ "เพิ่งรู้ว่ารักเมื่อเสียเค้าไป" นะครับ
ตอนนี้ ...
ผมได้แค่รออย่างทรมานจะไม่มีคำบรรยาย เจ็บปวดใจตลอดเมื่อคิดถึงเค่า ผมพยายามไม่คิดพยายามหาอย่างอื่นทำแต่มันก็ไม่สามารถจะบรรเทาความเจ็บได้ ผมก็เลยคิดได้ว่า ระยะเวลา 5 ปีที่ผมได้อยู่กับเค้า เค้าได้ทรมานแบบนี้มาตลอดทุกอย่างที่ผมได้กระทำกับเค้าลงไป...
ตอนนี้ผมก็เลยต้องมาชดใช้กับสิ่งที่ผมทำลงไป...มันรู้สึกเหมือนกำลังมีคนมาบีบหัวใจเราอะ บอกไม่ถูกนะใครไม่เคยเป็นคงเข้าใจยากหน่อยตอนนี้ผมพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้เจ็บ พยายามเผื่อใจตัวเองเผื่อเค้าไม่กลับมา แต่เมื่อผมคิดจะเผื่อใจผมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิม ผมพยายามไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเค้าสมน้ำหน้า แต่มันทำยากมาก ยิ่งรู้ว่าเค้าห่างจากผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บ ห้ามให้คิดยังไงก็ห้ามไม่ได้สักที
ตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง ถามว่าผมเหนื่อยไหม...ผมเหนื่อยนะ แต่ผมรักเค้าผมก็เลยต้องรออย่างนี้ต่อไป ไม่รู้มันจะนานแค่ไหนที่ผมต้องทรมานอย่างนี้ ผมคงต้องพยายามทำตัวให้ชินกับการเจ็บและการรอคอย แต่มันคงทำยาก เพราะเหมือนตอนนี้มันคือการเริ่มต้นของการเจ็บปวด ไม่พร้อมที่จะเปิดรับใคร และก็ต้องทนทรมานอย่างงี้ตลอดไปอิกนานแค่ไหน.......
การรอคอย...
ตอนนี้ ...
ผมได้แค่รออย่างทรมานจะไม่มีคำบรรยาย เจ็บปวดใจตลอดเมื่อคิดถึงเค่า ผมพยายามไม่คิดพยายามหาอย่างอื่นทำแต่มันก็ไม่สามารถจะบรรเทาความเจ็บได้ ผมก็เลยคิดได้ว่า ระยะเวลา 5 ปีที่ผมได้อยู่กับเค้า เค้าได้ทรมานแบบนี้มาตลอดทุกอย่างที่ผมได้กระทำกับเค้าลงไป...
ตอนนี้ผมก็เลยต้องมาชดใช้กับสิ่งที่ผมทำลงไป...มันรู้สึกเหมือนกำลังมีคนมาบีบหัวใจเราอะ บอกไม่ถูกนะใครไม่เคยเป็นคงเข้าใจยากหน่อยตอนนี้ผมพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้เจ็บ พยายามเผื่อใจตัวเองเผื่อเค้าไม่กลับมา แต่เมื่อผมคิดจะเผื่อใจผมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิม ผมพยายามไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเค้าสมน้ำหน้า แต่มันทำยากมาก ยิ่งรู้ว่าเค้าห่างจากผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บ ห้ามให้คิดยังไงก็ห้ามไม่ได้สักที
ตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง ถามว่าผมเหนื่อยไหม...ผมเหนื่อยนะ แต่ผมรักเค้าผมก็เลยต้องรออย่างนี้ต่อไป ไม่รู้มันจะนานแค่ไหนที่ผมต้องทรมานอย่างนี้ ผมคงต้องพยายามทำตัวให้ชินกับการเจ็บและการรอคอย แต่มันคงทำยาก เพราะเหมือนตอนนี้มันคือการเริ่มต้นของการเจ็บปวด ไม่พร้อมที่จะเปิดรับใคร และก็ต้องทนทรมานอย่างงี้ตลอดไปอิกนานแค่ไหน.......