เบื่อชีวิตในบ้าน

ดิฉันเคยมาระบายเรื่องความลำเอียงของแม่ และพยายามทำใจอโหสิกรรมไประยะหนึ่ง แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นมากอีกจนได้ พรุ่งนี้ดิฉันกำลังจะไปทำงานในต่างประเทศระยะหนึ่ง ดิฉันได้ฝากฝังการดูแลออฟฟิศเรื่องแม่บ้าน จ่ายค่าสาธารณูปโภคจุกจิกกับเพื่อนสนิท(คนในบ้านไม่มีใครพึ่งพาได้เลยค่ะ) ดิฉันก็เกรงใจเค้า เลยขอแม่ว่าระหว่างที่ดิฉันไม่อยู่นานๆ ฝากแม่ช่วยโทรถามเพื่อนให้หน่อยว่ามีปัญหาอะไรบ้างมั๊ย ดิฉันเองก็จะโทรมาด้วยแต่อาจจะไม่สะดวกเหมือนอยู่เมืองไทย เมื่อเดือนก่อนแม่ก็รับปาก ดิฉันก็สบายใจ. แต่วันนี้ดิฉันเอาเบอร์เพื่อนให้ แม่กลับตอบว่าต่อให้โทรไป ก็ช่วยอะไรเพื่อนดิฉันไม่ได้ ดิฉันเลยโกรธและน้อยใจขึ้นมา  เพราะว่าวันนี้ดิฉันพยายามเล่ารายละเอียดที่ฝากฝังเพื่อนให้แม่ฟัง แต่แม่ไม่ฟัง ไม่สนใจ มัวแต่วุ่นวายเรื่องทำกับข้าว ทุกวันนี้แม่ทำกับข้าวให้เฉพาะน้องชายกิน. ดิฉันไม่มีสิทธิ แม่จะรอจนน้องชายกลับมากิน ถ้าไม่กลับมาก็จะโทรตาม. ขนาดดิฉันเคยพูดเรื่องนี้ ทุกอย่างก็เหมือนเดิม พรุ่งนี้จะเดินทางไกล เค้ายังไม่สนใจถามไถ่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดิฉันจะกลับวันไหน

วันนี้แม่ตอกหน้าดิฉันว่า ดิฉันคิดว่าเพื่อนดิฉัน มันเป็นใคร สำคัญขนาดไหนถึงให้แม่โทรไปถาม แล้วเวลาแม่โมโห ก็จะใช้คำหยาบคายมาก กับดิฉัน (กับน้องชายไม่เป็นค่ะ)
ตั้งแต่เล็กจนโต ..แม่ไม่เคยชม ไม่เคยบอกว่ารักดิฉันเลย ความปรารถนาสูงสุดคือ อยากให้แม่พูดกับดิฉันดีๆบ้าง
  
วันนี้ดิฉันถามเค้าไปว่า...ทำไมไม่มีความยุติธรรมกับดิฉันเลย   ..เค้าก็ไม่ตอบ แต่โกรธแล้วก็ด่าหยาบคาย.
มีหลายคนบอกว่าให้หาทางแต่งงานแยกบ้าน ปัญหาจะได้หมด แต่บอกตามตรงดิฉันอยากอยู่เป็นโสด เพราะตอนนี้ก็ยังไม่เจอคนที่ใช่  
นึกๆแล้วน้ำตามันก็ไหล...ไหลไม่หยุดเลย