อารมณ์เหงาๆ ค่ะ เบื่อๆ หาเรื่องคุยกันดีกว่า ^^ ว่าด้วยเรื่องบนรถไฟฟ้า....ปกติแล้วเราใช้บริการรถไฟฟ้าประมาณอาทิตย์ละ 2-3 ครั้งค่ะ
แต่ละครั้งก็มีเหตุการณ์ต่างๆ ให้พบเจอต่างกันไป ที่เจอบ่อยสุด และเป็นเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ว่าด้วยเรื่องของคนที่ยืนพิงเสาค่ะ จะเล่าเหตุการณ์ที่เจอ พร้อมการจัดการที่ละเรื่องนะคะ
ครั้งนึง...ขึ้นจากศาลาแดง คนแน่นสุดๆ คุณ ผญ นางหนึ่ง ยืนเม้ามอยกับเพื่อนสาว และพิงเสา มีน้องตัวเล็กๆ น่าจะประมาณ ม. ต้น ยืนติดตรงกลางระหว่างเรากับ ผญ คนนั้น น้องเค้าตัวเล็ก ไม่สามารถจับราวด้านบนได้ เราก็เลยปล่อยมือตรงที่เราจับอยู่ เพื่อให้น้องตัวเล็กจับเสาได้ เพราะเสานั้นคนจับเต็มหมดเลย น้องหันมายิ้ม พร้อมบอกขอบคุณ จากนั้นเราก็ใช้มือตัวเองแทรกไปในเสาต้นที่ ผญ คนนั้นยืนพิง (รถขบวนใหม่ๆ เสาจะแยกเป็นสามง่ามในอันเดียว) แหย่ไปเลยค่ะ ตรงระหว่างหลัง และเสา นางหันมาทำเสียงจิจ๊ะ พร้อมตวัดสายตาฟาดใส่เราทันที ขอโทษ ไม่สนใจค่ะ แทนที่จะสำนึก ไม่ค่ะ ก็ยังพิงทั้งที่มือเราจับ แล้วก้อซุปซิบกะเพื่อนสาวหล่อน (ก็คงจะด่าชั้นน่ะล่ะ) เราก็หน้าทนค่ะ พิงได้ก็พิงไป จนถึงสยามก้อเลยได้แยกจากกันไป
อีกครั้ง...เหตุการณ์คล้ายๆ เรื่องเดิม คือยืนพิงเสา ไม่เข้าใจค่ะ คนเยอะแยะมากมาย แน่นเอี๊ยด มายืนพิงเสาเอาเปรียบชาวบ้าน ผญ คนนนี้ขึ้นมาถึงพิงเสาเลยค่ะ กดโทรศัพท์เล่นๆๆๆๆๆ ผมยาวสลวย เกะกะมือจิงเชียว เสาต้นนึงแทนที่จะจับได้หลายๆ คน นี่เล่นพิงคนเดียวสบายใจ เราก้อเลย....แทรกมือไปข้างหลังหล่อนค่ะ จับเสาต้นที่หล่อนพิง (ปกติถ้าเจอคนพิงเสาเราไม่แคร์ค่ะ ชั้นจะจับ มีไรป่ะ) ถ้าหล่อนหันมาจับเหมือนชาวบ้าน ทุกอย่างจบ โอเค แต่ไม่อ่ะ ก้อยังพิง บังเอิญผมของเจ้าหล่อนไหลมาติดที่นิ้วเราประมาณเส้นสองเส้น ก็เลยเหน็บไว้ค่ะ พอรถไฟเบรค ศีรษะหล่อนโยก แต่ผมยังอยู่ที่นิ้วเราเส้นสองเส้น จี๊ดสิคะ หันมามองหน้าเรา เราก็ทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ค่ะ แหม ทีนี้ล่ะ จับแบบปกติได้.....แต่เรื่องนี้ยอมรับเลยค่ะว่าผิด ก็รุ้สึกแย่นะที่ทำ แต่ก็ไม่ชอบคนเอาเปรียบนี่
เรื่องสุดท้ายนี่ตอนที่ทำใจสั่นสุดๆ ....อายค่ะ คือ เจอน้อง น.ร. คนนึง เป็น ร.ร. ย่านบางนา คิดว่าน้องเค้าคงจะขึ้นรถไฟไปฝึกงาน เหตุการณ์เดิมๆ ค่ะ คนแน่นเอี๊ยด พิงเสาอีกละ เราก็หน้ามึน จับเสาเหมือนเดิม แทรกไปหลังเค้าเหมือนเดิม และเราเป็นคนเดียวที่จับ น้องเค้าก้อทำท่าหงุดหงิดรำคาน จากบางนา ไปอุดมสุข ไปปุณวิถี ไปบางจาก ไปอ่อนนุช คนแน่นตลอด น้องเค้าก้อทำสายตาเหวี่ยงเราตลอด เราก็หวังว่าน้องจะคิดได้ แต่ก็ไม่ ความอดทนเราสิ้นสุดที่พระโขนงค่ะ หลังจากเจอสายตาอำมหิตที่น้องเค้าส่งให้พร้อมเสียงจึ๊จ๊ะ ตลอดทาง.....น้องคะ (พร้อมเอามือสะกิด) พี่ว่าน้องหันมาเอามือจับเสาแบบคนอื่นเค้าดีกว่ามายืนพิงงี้นะ เวลาน้องพิง น้องสบายคนเดียว แต่อีกหลายคนเค้ายืนลำบาก (รวมถึงชั้นด้วย) ..ตอนนั้นอายก็อายค่ะ ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว ทำไงได้ล่ะ ก็ทนไม่ไหวนี่หว่า น้องเค้าคงตกใจ ที่เราพูดออกไปด้วย หน้าถอดสีเลยค่ะ ค่อยๆ หันมาจับเสา พร้อมยืนก้มหน้า จากนั้นก็มีมืออีกหลายมือรีบจับเสากันเลย จนรถไฟจอดอีกสถานีนึง ไม่รุ้ว่าถึงหรืออาย น้องเค้ารีบมุดๆๆๆ ออกไปเลย
ขอโทษนะคะ ยาวไปหน่อย เหมือนระบาย แต่แค่อยากเล่าสู่กันฟัง ปกติ ถ้ารถไฟฟ้าโล่งๆ คุณจะพิงก็พิงไปเถอะค่ะ ไม่มีใครว่าหรอก แต่เวลาคนแน่นๆ เนี่ย เห็นใจคนที่เค้าจับราวไม่ถึงหน่อย ความจริงทั้งสามเรื่องที่ผ่านมา เราจะจับราวก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะเป็นคนสูง แต่ด้วยอารมณ์โรคจิต ก็เลยทำอย่างที่เล่าไป
ใครเจอเหตุการอะไรบนรถไฟฟ้า มาแชร์กันหน่อยนะคะ
ประสบการณ์น่าเบื่อบนรถไฟฟ้า...
แต่ละครั้งก็มีเหตุการณ์ต่างๆ ให้พบเจอต่างกันไป ที่เจอบ่อยสุด และเป็นเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ว่าด้วยเรื่องของคนที่ยืนพิงเสาค่ะ จะเล่าเหตุการณ์ที่เจอ พร้อมการจัดการที่ละเรื่องนะคะ
ครั้งนึง...ขึ้นจากศาลาแดง คนแน่นสุดๆ คุณ ผญ นางหนึ่ง ยืนเม้ามอยกับเพื่อนสาว และพิงเสา มีน้องตัวเล็กๆ น่าจะประมาณ ม. ต้น ยืนติดตรงกลางระหว่างเรากับ ผญ คนนั้น น้องเค้าตัวเล็ก ไม่สามารถจับราวด้านบนได้ เราก็เลยปล่อยมือตรงที่เราจับอยู่ เพื่อให้น้องตัวเล็กจับเสาได้ เพราะเสานั้นคนจับเต็มหมดเลย น้องหันมายิ้ม พร้อมบอกขอบคุณ จากนั้นเราก็ใช้มือตัวเองแทรกไปในเสาต้นที่ ผญ คนนั้นยืนพิง (รถขบวนใหม่ๆ เสาจะแยกเป็นสามง่ามในอันเดียว) แหย่ไปเลยค่ะ ตรงระหว่างหลัง และเสา นางหันมาทำเสียงจิจ๊ะ พร้อมตวัดสายตาฟาดใส่เราทันที ขอโทษ ไม่สนใจค่ะ แทนที่จะสำนึก ไม่ค่ะ ก็ยังพิงทั้งที่มือเราจับ แล้วก้อซุปซิบกะเพื่อนสาวหล่อน (ก็คงจะด่าชั้นน่ะล่ะ) เราก็หน้าทนค่ะ พิงได้ก็พิงไป จนถึงสยามก้อเลยได้แยกจากกันไป
อีกครั้ง...เหตุการณ์คล้ายๆ เรื่องเดิม คือยืนพิงเสา ไม่เข้าใจค่ะ คนเยอะแยะมากมาย แน่นเอี๊ยด มายืนพิงเสาเอาเปรียบชาวบ้าน ผญ คนนนี้ขึ้นมาถึงพิงเสาเลยค่ะ กดโทรศัพท์เล่นๆๆๆๆๆ ผมยาวสลวย เกะกะมือจิงเชียว เสาต้นนึงแทนที่จะจับได้หลายๆ คน นี่เล่นพิงคนเดียวสบายใจ เราก้อเลย....แทรกมือไปข้างหลังหล่อนค่ะ จับเสาต้นที่หล่อนพิง (ปกติถ้าเจอคนพิงเสาเราไม่แคร์ค่ะ ชั้นจะจับ มีไรป่ะ) ถ้าหล่อนหันมาจับเหมือนชาวบ้าน ทุกอย่างจบ โอเค แต่ไม่อ่ะ ก้อยังพิง บังเอิญผมของเจ้าหล่อนไหลมาติดที่นิ้วเราประมาณเส้นสองเส้น ก็เลยเหน็บไว้ค่ะ พอรถไฟเบรค ศีรษะหล่อนโยก แต่ผมยังอยู่ที่นิ้วเราเส้นสองเส้น จี๊ดสิคะ หันมามองหน้าเรา เราก็ทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ค่ะ แหม ทีนี้ล่ะ จับแบบปกติได้.....แต่เรื่องนี้ยอมรับเลยค่ะว่าผิด ก็รุ้สึกแย่นะที่ทำ แต่ก็ไม่ชอบคนเอาเปรียบนี่
เรื่องสุดท้ายนี่ตอนที่ทำใจสั่นสุดๆ ....อายค่ะ คือ เจอน้อง น.ร. คนนึง เป็น ร.ร. ย่านบางนา คิดว่าน้องเค้าคงจะขึ้นรถไฟไปฝึกงาน เหตุการณ์เดิมๆ ค่ะ คนแน่นเอี๊ยด พิงเสาอีกละ เราก็หน้ามึน จับเสาเหมือนเดิม แทรกไปหลังเค้าเหมือนเดิม และเราเป็นคนเดียวที่จับ น้องเค้าก้อทำท่าหงุดหงิดรำคาน จากบางนา ไปอุดมสุข ไปปุณวิถี ไปบางจาก ไปอ่อนนุช คนแน่นตลอด น้องเค้าก้อทำสายตาเหวี่ยงเราตลอด เราก็หวังว่าน้องจะคิดได้ แต่ก็ไม่ ความอดทนเราสิ้นสุดที่พระโขนงค่ะ หลังจากเจอสายตาอำมหิตที่น้องเค้าส่งให้พร้อมเสียงจึ๊จ๊ะ ตลอดทาง.....น้องคะ (พร้อมเอามือสะกิด) พี่ว่าน้องหันมาเอามือจับเสาแบบคนอื่นเค้าดีกว่ามายืนพิงงี้นะ เวลาน้องพิง น้องสบายคนเดียว แต่อีกหลายคนเค้ายืนลำบาก (รวมถึงชั้นด้วย) ..ตอนนั้นอายก็อายค่ะ ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว ทำไงได้ล่ะ ก็ทนไม่ไหวนี่หว่า น้องเค้าคงตกใจ ที่เราพูดออกไปด้วย หน้าถอดสีเลยค่ะ ค่อยๆ หันมาจับเสา พร้อมยืนก้มหน้า จากนั้นก็มีมืออีกหลายมือรีบจับเสากันเลย จนรถไฟจอดอีกสถานีนึง ไม่รุ้ว่าถึงหรืออาย น้องเค้ารีบมุดๆๆๆ ออกไปเลย
ขอโทษนะคะ ยาวไปหน่อย เหมือนระบาย แต่แค่อยากเล่าสู่กันฟัง ปกติ ถ้ารถไฟฟ้าโล่งๆ คุณจะพิงก็พิงไปเถอะค่ะ ไม่มีใครว่าหรอก แต่เวลาคนแน่นๆ เนี่ย เห็นใจคนที่เค้าจับราวไม่ถึงหน่อย ความจริงทั้งสามเรื่องที่ผ่านมา เราจะจับราวก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะเป็นคนสูง แต่ด้วยอารมณ์โรคจิต ก็เลยทำอย่างที่เล่าไป
ใครเจอเหตุการอะไรบนรถไฟฟ้า มาแชร์กันหน่อยนะคะ