เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เราเพิ่งเรียนจบได้หนึ่งปีค่ะ ตอนเรียนเรามีเพื่อนสนิทอยู่1คน สมมติว่าชื่อแพท ตอนเข้ามหาลัย แพทมากับเพื่อนสนิทคนนึงที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมชื่อเพลง ซึ่งตอนมัธยมแพทกับเพลงเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน สนิทกันมาก แต่แล้วจับพลัดจับผลูยังไงไม่รู้ แพทมาสนิทกับเราและค่อยๆห่างจากเพลงไปเรื่อยๆ.. ตอนนั้นเราก็แอบแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามแพทว่าทำไมไม่ค่อยสนิทเพลงแล้วล่ะ เอาเป็นว่าจากนั้นมาเรากับแพทสนิทกันมาก ไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เลิกเรียนก็ไปหาไรกินด้วยกัน เรามีไลฟ์สไตล์คล้ายๆกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน เลยทำให้เราสนิทกันเร็วมาก ช่วงปิดเทอมที่อยู่ว่างๆเราก็ชวนกันไปเรียนพิเศษ เรียนภาษาเพิ่มเติมแก้เหงาในระหว่างปิดเทอม ที่สำคัญคือเราคุยกันทุกวัน ไม่เคยมีวันไหนที่เราไม่คุยกันเลย วันที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ไปเรียนเราก็แชทคุยกันในเฟสบุกบ้าง วอทแอพ ไลน์บ้าง เรื่องที่คุยกันก็เรื่อยๆเปื่อยๆ ปรึกษานั่นนี่ แซวกัน เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้สู่กันฟัง.. คือเอาเป็นว่าไม่มีวันไหนที่เราไม่ติดต่อกัน ซึ่งมันคงเป็นเหตุที่ทำให้เราติดเพื่อนคนนี้มากมายเหลือเกิน สำหรับลักษณะนิสัยของแพทค่อนข้างเป็นคนที่เอาแต่ใจ ทำตามใจตัวเองมากๆ ส่วนเราก็เป็นคนที่ยอม ตามใจเพื่อนได้เสมอเช่นกัน เลยทำให้เราไปกันได้..
หลังจากที่เรียนจบ ก็ถึงเวลาหางานทำ เพื่อนๆคนอื่นก็ได้งานทำกันหมด เหลือแต่เรากับแพทที่ยังไม่ได้ เราสองคนปรับทุกข์กัน ปรึกษาและให้กำลังใจกันมาตลอด และสุดท้ายเราสองคนก็ได้งานพร้อมๆกัน แต่คนละองค์กร ความสนิทสนมของเราก็ยังคงเหนียวแน่นเหมือนเดิม เพราะเราคุยกันตลอด เล่าให้กันฟังเรื่องงาน บ่น ปรึกษา ระบายกันทุกวัน วันไหนอีกฝ่ายเครียดเรื่องงาน อีกฝ่ายก็จะรับฟังและให้กำลังใจ ช่วงหลังเรียนจบจนถึงช่วงทำงานเรากับแพทคุยกันทางโทรศัพท์มากขึ้น ส่วนใหญ่แพทจะเป็นฝ่ายโทรหาเราเกือบทุกวัน และเหมือนเดิม..เรายังคุยกันทุกวัน บางวันแพทเครียดมาก เราเต็มใจคุยกับแพทถึงตีหนึ่งตีสองด้วยซ้ำเพื่อให้เพื่อนสบายใจแล้วค่อยเข้านอน ส่วนเสาร์อาทิตย์เราก็นัดเจอ กินข้าว ชอปปิ้งกันบ่อยๆ บางทีก็ไปนอนค้างที่บ้านแพทบ้าง เรายอมรับว่าเราติดเพื่อนคนนี้มากจริงๆ และยอมรับว่าแพทเป็นเพื่อนที่เราสนิทและรักมากที่สุดจนเป็นเพื่อนตายของเราเลยก็ว่าได้
พอแพททำงานไปได้สัก 3-4 เดือน แพทก็มาเล่าว่าแพทสนิทเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง นิสัยดีมากๆ ชื่อพลอย ซึ่งพลอยเคยคิดจะลาออกไปทำงานที่อื่นเพื่ออัพเงินเดือน แต่สุดท้ายพลอยก็ตัดสินใจทำที่นี่ต่อไปเพราะพลอยบอกว่ารู้สึกดีที่มีเพื่อนร่วมงานที่เข้ามาใหม่อย่างแพท แพทเป็นคนเฟรนลี่และไฟแรงเหมือนพลอย แพทเล่าว่าสนิทกับเพื่อนร่วมงานคนนี้มาก เพราะเป็นเพื่อนร่วมงานในอุดมคติที่จะคุยกันได้ทุกเรื่องนอกเหนือจากเรื่องงาน และเป็นคนตามใจแพทคล้ายๆกับเรา พลอยเคยเขียนการ์ดให้แพทพร้อมบรรยายความรู้สึกของพลอยว่าแพททำให้พลอยตัดสินใจไม่อยากลาออกจากงานนี้ทั้งที่พลอยได้งานใหม่ที่ดีกว่าแล้ว แพทเข้ามาได้ถูกจังหวะเวลาพอดีเลยอยู่ต่อ ซึ่งการ์ดใบนี้แพทเอามาให้เราอ่านด้วยค่ะ จนพักหลังๆมาเราได้ยินแพทพูดถึงพลอยบ่อยครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นการพรรณนาถึงความนิสัยดีของพลอย จากที่เรารู้สึกว่ายินดีกับแพทที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานดีๆ นับว่าเป็นความโชคดีจริงๆ (เราเจอเพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไรค่ะ) แต่หลังๆพอเราได้ยินแพทพูดถึงพลอยทุกครั้งที่คุยกัน เราก็เกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมาบ้าง
จนกระทั่งเมื่อสักประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แพทดูห่างเหินกับเรา เราแชทไปก็นานๆจะตอบมา แถมบางครั้งเราพิมพ์ไปเล่าอะไรตั้งยาว ตอบกลับมาแค่ ออ กับ อืม… ตอนแรกเราคิดว่าไม่เป็นไร เพื่อนคงไม่ว่าง แต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งบ่อยขึ้นจนเราเริ่มรู้สึกได้ แล้วเราก็ได้เห็นในเฟสบุกแพทเรื่อยๆว่าไปไหนมาไหนกับพลอยบ่อยๆ ที่ๆเคยชวนเราไปเที่ยว ไปชอปปิ้ง ดูหนัง กินข้าว จากที่เคยชวนเรา ตอนนี้กลายเป็นชวนพลอย เรากับแพทเจอกันน้อยลง แพทไม่เคยหายไปเป็นวันๆ อย่างน้อยก็ต้องทักทายเรามาบ้างในแต่ละวัน กลายเป็นแพทไม่ทัก ถ้าเราเป็นคนทักไปก่อนก็ถามคำตอบคำ เราพยายามเช็คโทรศัพท์ เช็คเฟสบุก เช็คไลน์ตลอด แต่เดี่ยวนี้แพทคุยและตอบเรามาน้อยมาก แต่ถ้าเมื่อไรที่แพทเดือดร้อนหรือต้องการความช่วยเหลือ เช่น เรื่องงาน เรื่องเงิน แพทจะมาให้เราช่วยทุกครั้ง จากนั้นก็เงียบไปเหมือนเดิม ตอนนี้เรากับแพทเริ่มห่างเหินกัน โดยที่เรายังรู้สึกกับแพทเหมือนเดิม ยังเป็นเพื่อนคนเดิม แพทยังเป็นคนสำคัญของเราเหมือนเดิม แต่ตอนนี้แพทมีเพื่อนใหม่ อะไรๆที่เราเคยทำด้วยกัน กลายเป็นว่าเราไม่มีบทบาทอะไรเลยในชีวิตแพท กลายเปนเพื่อนใหม่ที่เข้ามาแทนที่เราทุกอย่าง เหมือนเรากลายเป็นส่วนเกินในชีวิตเพื่อนโดยที่เราก็ตั้งตัวไม่ทัน มันอาจเป็นเพราะเราแคร์ คาดหวัง และยึดติดกับเพื่อนคนนี้มากเกินไป ก็ยอมรับค่ะ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเราเสียใจและน้อยใจเพื่อนที่สุด เราเป็นคนคบเพื่อนเน้นคุณภาพ ไม่เน้นปริมาณ เพื่อนเรามีค่ะแต่ไม่เยอะแยะเป็นกลุ่มใหญ่อะไรขนาดนั้น เราอยากผ่านความรู้สึกแบบนี้ไปให้ได้จริงๆ ขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในห้องนี้ด้วยค่ะ ว่าเราควรมีวิธีคิดอย่างไรที่จะทำให้เราสบายใจขึ้น ขอบคุณมากค่ะ
[ระบายเรื่องเพื่อนสนิท] คนที่เคยห่วงกลายเป็นห่างเหิน คนที่เคยร่วมเดินกลับกลายเป็นลืมหลง
หลังจากที่เรียนจบ ก็ถึงเวลาหางานทำ เพื่อนๆคนอื่นก็ได้งานทำกันหมด เหลือแต่เรากับแพทที่ยังไม่ได้ เราสองคนปรับทุกข์กัน ปรึกษาและให้กำลังใจกันมาตลอด และสุดท้ายเราสองคนก็ได้งานพร้อมๆกัน แต่คนละองค์กร ความสนิทสนมของเราก็ยังคงเหนียวแน่นเหมือนเดิม เพราะเราคุยกันตลอด เล่าให้กันฟังเรื่องงาน บ่น ปรึกษา ระบายกันทุกวัน วันไหนอีกฝ่ายเครียดเรื่องงาน อีกฝ่ายก็จะรับฟังและให้กำลังใจ ช่วงหลังเรียนจบจนถึงช่วงทำงานเรากับแพทคุยกันทางโทรศัพท์มากขึ้น ส่วนใหญ่แพทจะเป็นฝ่ายโทรหาเราเกือบทุกวัน และเหมือนเดิม..เรายังคุยกันทุกวัน บางวันแพทเครียดมาก เราเต็มใจคุยกับแพทถึงตีหนึ่งตีสองด้วยซ้ำเพื่อให้เพื่อนสบายใจแล้วค่อยเข้านอน ส่วนเสาร์อาทิตย์เราก็นัดเจอ กินข้าว ชอปปิ้งกันบ่อยๆ บางทีก็ไปนอนค้างที่บ้านแพทบ้าง เรายอมรับว่าเราติดเพื่อนคนนี้มากจริงๆ และยอมรับว่าแพทเป็นเพื่อนที่เราสนิทและรักมากที่สุดจนเป็นเพื่อนตายของเราเลยก็ว่าได้
พอแพททำงานไปได้สัก 3-4 เดือน แพทก็มาเล่าว่าแพทสนิทเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง นิสัยดีมากๆ ชื่อพลอย ซึ่งพลอยเคยคิดจะลาออกไปทำงานที่อื่นเพื่ออัพเงินเดือน แต่สุดท้ายพลอยก็ตัดสินใจทำที่นี่ต่อไปเพราะพลอยบอกว่ารู้สึกดีที่มีเพื่อนร่วมงานที่เข้ามาใหม่อย่างแพท แพทเป็นคนเฟรนลี่และไฟแรงเหมือนพลอย แพทเล่าว่าสนิทกับเพื่อนร่วมงานคนนี้มาก เพราะเป็นเพื่อนร่วมงานในอุดมคติที่จะคุยกันได้ทุกเรื่องนอกเหนือจากเรื่องงาน และเป็นคนตามใจแพทคล้ายๆกับเรา พลอยเคยเขียนการ์ดให้แพทพร้อมบรรยายความรู้สึกของพลอยว่าแพททำให้พลอยตัดสินใจไม่อยากลาออกจากงานนี้ทั้งที่พลอยได้งานใหม่ที่ดีกว่าแล้ว แพทเข้ามาได้ถูกจังหวะเวลาพอดีเลยอยู่ต่อ ซึ่งการ์ดใบนี้แพทเอามาให้เราอ่านด้วยค่ะ จนพักหลังๆมาเราได้ยินแพทพูดถึงพลอยบ่อยครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นการพรรณนาถึงความนิสัยดีของพลอย จากที่เรารู้สึกว่ายินดีกับแพทที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานดีๆ นับว่าเป็นความโชคดีจริงๆ (เราเจอเพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไรค่ะ) แต่หลังๆพอเราได้ยินแพทพูดถึงพลอยทุกครั้งที่คุยกัน เราก็เกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมาบ้าง
จนกระทั่งเมื่อสักประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แพทดูห่างเหินกับเรา เราแชทไปก็นานๆจะตอบมา แถมบางครั้งเราพิมพ์ไปเล่าอะไรตั้งยาว ตอบกลับมาแค่ ออ กับ อืม… ตอนแรกเราคิดว่าไม่เป็นไร เพื่อนคงไม่ว่าง แต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งบ่อยขึ้นจนเราเริ่มรู้สึกได้ แล้วเราก็ได้เห็นในเฟสบุกแพทเรื่อยๆว่าไปไหนมาไหนกับพลอยบ่อยๆ ที่ๆเคยชวนเราไปเที่ยว ไปชอปปิ้ง ดูหนัง กินข้าว จากที่เคยชวนเรา ตอนนี้กลายเป็นชวนพลอย เรากับแพทเจอกันน้อยลง แพทไม่เคยหายไปเป็นวันๆ อย่างน้อยก็ต้องทักทายเรามาบ้างในแต่ละวัน กลายเป็นแพทไม่ทัก ถ้าเราเป็นคนทักไปก่อนก็ถามคำตอบคำ เราพยายามเช็คโทรศัพท์ เช็คเฟสบุก เช็คไลน์ตลอด แต่เดี่ยวนี้แพทคุยและตอบเรามาน้อยมาก แต่ถ้าเมื่อไรที่แพทเดือดร้อนหรือต้องการความช่วยเหลือ เช่น เรื่องงาน เรื่องเงิน แพทจะมาให้เราช่วยทุกครั้ง จากนั้นก็เงียบไปเหมือนเดิม ตอนนี้เรากับแพทเริ่มห่างเหินกัน โดยที่เรายังรู้สึกกับแพทเหมือนเดิม ยังเป็นเพื่อนคนเดิม แพทยังเป็นคนสำคัญของเราเหมือนเดิม แต่ตอนนี้แพทมีเพื่อนใหม่ อะไรๆที่เราเคยทำด้วยกัน กลายเป็นว่าเราไม่มีบทบาทอะไรเลยในชีวิตแพท กลายเปนเพื่อนใหม่ที่เข้ามาแทนที่เราทุกอย่าง เหมือนเรากลายเป็นส่วนเกินในชีวิตเพื่อนโดยที่เราก็ตั้งตัวไม่ทัน มันอาจเป็นเพราะเราแคร์ คาดหวัง และยึดติดกับเพื่อนคนนี้มากเกินไป ก็ยอมรับค่ะ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเราเสียใจและน้อยใจเพื่อนที่สุด เราเป็นคนคบเพื่อนเน้นคุณภาพ ไม่เน้นปริมาณ เพื่อนเรามีค่ะแต่ไม่เยอะแยะเป็นกลุ่มใหญ่อะไรขนาดนั้น เราอยากผ่านความรู้สึกแบบนี้ไปให้ได้จริงๆ ขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในห้องนี้ด้วยค่ะ ว่าเราควรมีวิธีคิดอย่างไรที่จะทำให้เราสบายใจขึ้น ขอบคุณมากค่ะ