คือตอนนี้เราอายุก็ 30++ แล้วค่ะ
ทำงานก็มั่นคงมีรายได้ดีพอสมควร ที่จะเลี้ยงครอบครัว ผ่อนบ้าน และ ช่วยเลี้ยงญาติที่มาอยู่ด้วยอีกคนค่ะ
แต่เราพบว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เราค่อนข้างเชื่อฟังแม่ค่ะ ซึ่งก็ทำให้เราไม่สามารถมีชิวิตแบบหญิงสาวทั่วไปได้
คือมีอาหารกิน มีบ้านอยู่ มีเสื้อผ้าเก่าๆจากที่ญาติให้มา (นี่คือตั้งแต่ช่วงชีวิตเกิด จนถึงช่วงเราทำงาน) เราก็เลยจะดูเชยๆ น่าเกลียดๆ เพราะไม่มีเงินแต่งตัวอะไรเหมือนคนอื่นเค้าค่ะ เฟอร์นิเจอร์มือถือ เพจ อะไรนี่คือเราทำงานพิเศษหามาแทบตายทั้งสิ้น
พอเราทำงานเองเราก็เริ่มรักสวยรักงาม มีรายได้เข้ามา
ซื้อเสื้อผ้า มาใส่ ตัวละ 99 -299 เท่านั้นเองค่ะ แม่เราจะบอกทุกครั้งว่าอย่าซื้อ มีเสื้อผ้าแล้ว (ซึ่งมันเก่า หรือไม่ก็ตกรุ่น หรือไม่ก็โทรมเพราะการใช้งาน)
จนป่านนี้ก็ยังพุดเช่นนี้ค่ะ พูดตลอด ราวกับว่าเสื้อผ้าที่ซื้อมามันจะไม่เก่าไม่โทรมไป (เราทำงานบริษัทใหญ่ มีตำแหน่งหน้าที่ค่อนข้างดี)
ต่อมาก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเครื่องสำอาง คือเราก็ซื้อตามสมควรค่ะไม่ถึงกับซื้อใหม่ทุกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ซื้อมาก็จะโดนบ่น
และเมื่อก่อน ช่วงก่อนอายุ 30 ปี แม่เราไม่ชอบให้เรากันคิ้ว ไม่ชอบให้เราโกนขนหน้าแข้ง ไม่ชอบให้เราโกนขนรักแร้ ค่ะ คือถ้าเห็นจะว่าทันที ทั้งที่มันเป็นเรื่องปรกติของคนเราค่ะ เราก็งงว่า เป็นเพราะอะไร ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้ค่ะ
ต่อมาหน้าเราเป็นสิวหนักรักษาเองไม่ไหว ชีวิตนี้เราไปร้านหมอสิวไม่กี่ครั้งและทุกครั้งไม่บอกแม่ค่ะ เพราะแม่เราจะไม่พอใจมากถ้ารู้ว่าเราไปหาหมอสิว แต่นี่เป็นเยอะเราต้องเอายามากิน แม่เรารู้ ก็บ่นเยอะมาก ทั้งที่มันเป็นเงินเล็กน้อยมากๆเมื่อเทียบกับเงินเดือนเราค่ะ
ต่อมาก็เรื่องซื้อรถ คือเราจะซื้อรถขับค่ะ เราอายุมากแล้ว (เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบมาแสนนาน) เราพยายามฟื้นชีพชีวิตตนเองทำสิ่งต่างๆให้ดีกับตนเอง พอจะซื้อรถ แม่เราโกรธมากๆค่ะ (เรามีเงินผ่อนจ่ายสบายๆค่ะ ) คือแม่เราไม่สนับสนุนให้ขับรถ ต้องการให้เรานั่งแทกซี่ ทั้งที่ก็ได้ข่าวแทกซี่น่ากลัวบ่อยครั้ง แต่ยืนยันให้เรานั่งแทกซี่ หรือรถเมล์ประมาณสามต่อ ไปทำงานค่ะ (เรามีตำแหน่งผุ้บริหารระดับนึงของบริษัท ??)
ปรกติแม่เราก็ดีกับเรามากค่ะทำอาหารให้กิน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า เป็นห่วงเป็นใย มากๆค่ะ ดีมากๆ แต่พอเรื่องอะไรที่มันค่อนข้างเกี่ยวกับ ความสวยความงาม หรือ เรื่องเกี่ยวกับการซื้อของสำหรับอำนวยความสะดวก แม่เราจะไม่ชอบค่ะ
หลายปีก่อน ตอนเราผ่อนบ้านแรกๆ แม่เราพูดว่า ซื้อบ้านทำไมเช่าไปดีแล้วเธอผ่อนไม่ไหวหรอก ต้องหาคนช่วยผ่อน เป็นผู้หญิงไม่มีทางผ่อนไหวหรอกคนเดียว !! เราก็งงค่ะว่าแล้วจะให้เราทำไงค่ะ ในเมื่อเราดูโทรมไม่สวยดูแย่ แล้วเราทำไงถึงหาคนมาช่วยผ่อนได้ งง เหมือนเรื่องรถยนต์คือแม่เราค่อนข้างคิดว่าเราควรนั่งรถคนอื่นค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่มีแฟน และไม่น่าจะหาแฟนได้ง่ายๆในอายุขนาดนี้ และทำไมเราต้องพึ่งคนอื่นตลอด เราไม่อยากพึ่งพาใครค่ะ
เรารักแม่เรามากค่ะ แต่เราไม่เข้าใจและบางครั้งทำให้การดำเนินชีวิตของเราลำบากมาก แทนที่จะคุยง่ายๆกลับคุยยากมากค่ะ
ใครมีคุณแม่ที่ไม่ชอบให้ใช้ชิวิตแบบหญิงสาวบ้างคะ
ทำงานก็มั่นคงมีรายได้ดีพอสมควร ที่จะเลี้ยงครอบครัว ผ่อนบ้าน และ ช่วยเลี้ยงญาติที่มาอยู่ด้วยอีกคนค่ะ
แต่เราพบว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เราค่อนข้างเชื่อฟังแม่ค่ะ ซึ่งก็ทำให้เราไม่สามารถมีชิวิตแบบหญิงสาวทั่วไปได้
คือมีอาหารกิน มีบ้านอยู่ มีเสื้อผ้าเก่าๆจากที่ญาติให้มา (นี่คือตั้งแต่ช่วงชีวิตเกิด จนถึงช่วงเราทำงาน) เราก็เลยจะดูเชยๆ น่าเกลียดๆ เพราะไม่มีเงินแต่งตัวอะไรเหมือนคนอื่นเค้าค่ะ เฟอร์นิเจอร์มือถือ เพจ อะไรนี่คือเราทำงานพิเศษหามาแทบตายทั้งสิ้น
พอเราทำงานเองเราก็เริ่มรักสวยรักงาม มีรายได้เข้ามา
ซื้อเสื้อผ้า มาใส่ ตัวละ 99 -299 เท่านั้นเองค่ะ แม่เราจะบอกทุกครั้งว่าอย่าซื้อ มีเสื้อผ้าแล้ว (ซึ่งมันเก่า หรือไม่ก็ตกรุ่น หรือไม่ก็โทรมเพราะการใช้งาน)
จนป่านนี้ก็ยังพุดเช่นนี้ค่ะ พูดตลอด ราวกับว่าเสื้อผ้าที่ซื้อมามันจะไม่เก่าไม่โทรมไป (เราทำงานบริษัทใหญ่ มีตำแหน่งหน้าที่ค่อนข้างดี)
ต่อมาก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเครื่องสำอาง คือเราก็ซื้อตามสมควรค่ะไม่ถึงกับซื้อใหม่ทุกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ซื้อมาก็จะโดนบ่น
และเมื่อก่อน ช่วงก่อนอายุ 30 ปี แม่เราไม่ชอบให้เรากันคิ้ว ไม่ชอบให้เราโกนขนหน้าแข้ง ไม่ชอบให้เราโกนขนรักแร้ ค่ะ คือถ้าเห็นจะว่าทันที ทั้งที่มันเป็นเรื่องปรกติของคนเราค่ะ เราก็งงว่า เป็นเพราะอะไร ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้ค่ะ
ต่อมาหน้าเราเป็นสิวหนักรักษาเองไม่ไหว ชีวิตนี้เราไปร้านหมอสิวไม่กี่ครั้งและทุกครั้งไม่บอกแม่ค่ะ เพราะแม่เราจะไม่พอใจมากถ้ารู้ว่าเราไปหาหมอสิว แต่นี่เป็นเยอะเราต้องเอายามากิน แม่เรารู้ ก็บ่นเยอะมาก ทั้งที่มันเป็นเงินเล็กน้อยมากๆเมื่อเทียบกับเงินเดือนเราค่ะ
ต่อมาก็เรื่องซื้อรถ คือเราจะซื้อรถขับค่ะ เราอายุมากแล้ว (เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบมาแสนนาน) เราพยายามฟื้นชีพชีวิตตนเองทำสิ่งต่างๆให้ดีกับตนเอง พอจะซื้อรถ แม่เราโกรธมากๆค่ะ (เรามีเงินผ่อนจ่ายสบายๆค่ะ ) คือแม่เราไม่สนับสนุนให้ขับรถ ต้องการให้เรานั่งแทกซี่ ทั้งที่ก็ได้ข่าวแทกซี่น่ากลัวบ่อยครั้ง แต่ยืนยันให้เรานั่งแทกซี่ หรือรถเมล์ประมาณสามต่อ ไปทำงานค่ะ (เรามีตำแหน่งผุ้บริหารระดับนึงของบริษัท ??)
ปรกติแม่เราก็ดีกับเรามากค่ะทำอาหารให้กิน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า เป็นห่วงเป็นใย มากๆค่ะ ดีมากๆ แต่พอเรื่องอะไรที่มันค่อนข้างเกี่ยวกับ ความสวยความงาม หรือ เรื่องเกี่ยวกับการซื้อของสำหรับอำนวยความสะดวก แม่เราจะไม่ชอบค่ะ
หลายปีก่อน ตอนเราผ่อนบ้านแรกๆ แม่เราพูดว่า ซื้อบ้านทำไมเช่าไปดีแล้วเธอผ่อนไม่ไหวหรอก ต้องหาคนช่วยผ่อน เป็นผู้หญิงไม่มีทางผ่อนไหวหรอกคนเดียว !! เราก็งงค่ะว่าแล้วจะให้เราทำไงค่ะ ในเมื่อเราดูโทรมไม่สวยดูแย่ แล้วเราทำไงถึงหาคนมาช่วยผ่อนได้ งง เหมือนเรื่องรถยนต์คือแม่เราค่อนข้างคิดว่าเราควรนั่งรถคนอื่นค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่มีแฟน และไม่น่าจะหาแฟนได้ง่ายๆในอายุขนาดนี้ และทำไมเราต้องพึ่งคนอื่นตลอด เราไม่อยากพึ่งพาใครค่ะ
เรารักแม่เรามากค่ะ แต่เราไม่เข้าใจและบางครั้งทำให้การดำเนินชีวิตของเราลำบากมาก แทนที่จะคุยง่ายๆกลับคุยยากมากค่ะ