ตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่1 รู้สึกปรับตัวกับสิ่งต่างๆที่อยูรอบตัวยากมากเลยค่ะ อาจจะแปลกนะคะที่จะบอกว่าเราไม่เคยพักหอคนเดียวหรือกับเพื่อนสักครั้งเลย แต่พอมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยต้องมาอยู่หอ ตอนแรกก็เหมาอยู่คนเดียวเลยค่ะ เพราะกลัวจะเจอเพื่อนร่วมห้องที่เข้ากันได้ยากเลยตัดสินใจอยู่คนเดียว แต่ก็ยังดีที่เพื่อนมาอยู่ด้วยก็เลยพักอยู่ด้วยกัน2คน เราสองคนก็เข้ากันได้ดีนะคะ^^
เรื่องมันไม่ได้อยู่ที่การพักหอ หรือเข้ากับเพื่อนร่วมห้องไม่ได้หรอกนะคะ เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมแล้ว แต่เรื่องที่ยากจะทำใจก็คงเป็นเพื่อนที่เรียนเอกเดียวกันเนี่ยแหละค่ะ ยิ่งอยู่นานไปยิ่งรู้สึกอึดอัดมากเลย เพราะดูเหมือนพวกเขาจะเล่นเกินไป ไม่เหมือนผู้ใหญ่เลย บางคนก็พูดทั้งวันไม่รู้ไปเอาเรื่องมาจากไหนเล่าให้เราฟังบ้าง บางคนก็ไม่เอาใจใส่งาน ปล่อยให้เราทำคนเดียว ทำเป็นมาถาม แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย บางทีก็รู้สึกเหนื่อยแล้วก็ท้อนะคะ เพราะตอน ม.ปลายเวลาทำงานกลุ่มจะแบ่งงานกันทำ แล้วความรับผิดชอบแต่ละคนก็สูงด้วย ไม่ได้อยากเอาเพื่อนเก่ามาเทียบกับเพื่อนใหม่หรอกนะคะแต่มันคือเรื่องจริง บางคนหยิบของใช้เราไป เราถามหา เขาก็บอกนะว่ามันอยู่กับเขา แต่พอเราบอกให้เขาเอามาให้เพราะเราจำเป็นต้องใช้จริงๆ เขากับบอกว่าตอนเช้าๆมาเรียนชอบลืมบ่อยๆ กลัวลืมอยู่นะ เราถามเอาของชิ้นนั้นประมาณ2ครั้ง หลังจากนั้นเราก็ไม่ถามอีกเลย เราไม่ได้เสียดายขนาดนั้นหรอกแต่สิ่งที่เสียไปคือความรู้สึก แล้วก็มีอีกเรื่อง เรื่องคำพูด มีเพื่อนคนหนึ่งเขาพูดว่า เขาไม่แอ๊บหรอก มาตอนแรกเขาก็พูด กู เลย จริงใจไม่
แอ๊บแบ๊ว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คนที่ไม่พูดกู แล้วบ่งบอกถึงความไม่จริงใจตรงไหน ก็ในเมื่อเราไม่พูดคำเหล่านั้นแล้วเราก็ไม่เคยคิดว่าคนที่พูดพวกนั้นไม่ดี แค่เราไม่พูด แล้วที่บ้านเราก็ไม่ได้ใช้คำพวกนั้นด้วย เป็นอย่างไรก็แสดงออกอย่างนั้นก็เหมือนเขาที่เขาเป็นตัวของเขาเอง เราก็เป็นตัวของเราเอง เราไม่คิดอยากจะปรับตัวโดยใช้คำพูดพวกนั้นมาพูดหรอก เพราะถ้าจะปรับตัว ก็ต้องปรับเข้าหากันคนละครึ่งทาง แต่ดูเหมือนเขาจะให้เราปรับตัวเข้าหาเขา ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้ดีไปซะทุกอย่างเลย แล้วจะมาให้เราเป็นเหมือนเขา มันคงไม่ยุติธรรมหรอกใช่ไหม? แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะคิดและทำอย่างไรกับเรื่องนี้?
จะทำอย่างไรดี?
เรื่องมันไม่ได้อยู่ที่การพักหอ หรือเข้ากับเพื่อนร่วมห้องไม่ได้หรอกนะคะ เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมแล้ว แต่เรื่องที่ยากจะทำใจก็คงเป็นเพื่อนที่เรียนเอกเดียวกันเนี่ยแหละค่ะ ยิ่งอยู่นานไปยิ่งรู้สึกอึดอัดมากเลย เพราะดูเหมือนพวกเขาจะเล่นเกินไป ไม่เหมือนผู้ใหญ่เลย บางคนก็พูดทั้งวันไม่รู้ไปเอาเรื่องมาจากไหนเล่าให้เราฟังบ้าง บางคนก็ไม่เอาใจใส่งาน ปล่อยให้เราทำคนเดียว ทำเป็นมาถาม แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย บางทีก็รู้สึกเหนื่อยแล้วก็ท้อนะคะ เพราะตอน ม.ปลายเวลาทำงานกลุ่มจะแบ่งงานกันทำ แล้วความรับผิดชอบแต่ละคนก็สูงด้วย ไม่ได้อยากเอาเพื่อนเก่ามาเทียบกับเพื่อนใหม่หรอกนะคะแต่มันคือเรื่องจริง บางคนหยิบของใช้เราไป เราถามหา เขาก็บอกนะว่ามันอยู่กับเขา แต่พอเราบอกให้เขาเอามาให้เพราะเราจำเป็นต้องใช้จริงๆ เขากับบอกว่าตอนเช้าๆมาเรียนชอบลืมบ่อยๆ กลัวลืมอยู่นะ เราถามเอาของชิ้นนั้นประมาณ2ครั้ง หลังจากนั้นเราก็ไม่ถามอีกเลย เราไม่ได้เสียดายขนาดนั้นหรอกแต่สิ่งที่เสียไปคือความรู้สึก แล้วก็มีอีกเรื่อง เรื่องคำพูด มีเพื่อนคนหนึ่งเขาพูดว่า เขาไม่แอ๊บหรอก มาตอนแรกเขาก็พูด กู เลย จริงใจไม่