ชายหนุ่มใส่เชิ้ตสีขาวสง่างาม กำลังจะหยิบสูทสีดำขึ้นมาสวมทับ เขาหันไปมองสมุดจดบันทึกเล่มเล็กพอดีมือ ที่ถูกแหวนวงเล็กขนาดเท่านิ้วของหญิงสาววางทับอยู่
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเธอ ผมไม่เคยคิดเลยว่า เราสองคนจะมีวันนี้
ผมได้แต่แอบมองเธออยู่ห่างๆ ในวันที่เราพบกันครั้งแรก
และใช้เวลาอยู่นานในการคุยกันผ่านเอ็มเอสเอ็น
ผมให้ของขวัญวันเกิดกับเธอ จนได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอที่ส่งผ่านมากับรูปโพราลอยด์น่ารักๆใบหนึ่ง เราจึงได้ยินเสียงกันอย่างเป็นทางการ
เราไปกินข้าวด้วยกัน
เดินเล่นด้วยกัน
ไปเที่ยวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน
ร้องเพลงด้วยกัน
วันวาเลนไทน์หลังจากที่เธอกลับจากฝรั่งเศส ผมจะขอเธอ... และเราจะเป็นแฟนกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จนมาถึงวันนี้... ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเธอ ผมไม่เคยคิดเลยว่า เราสองคนจะมีวันนี้
หลังจากกลับมาจากฝรั่งเศส เธอเริ่มไม่รับโทรศัพท์ เราไม่ได้เจอกัน เราเข้ากันไม่ได้ เธอเริ่มรำคาญผม เราไม่ได้เป็นแฟนกัน จนเพื่อนผมบอกให้ผมตัดใจ
ผมทำได้แค่เพียงรักเธอ ด้วยความหวังเพียงน้อยนิดว่าสักวันเธอจะหันมามองผม และรักผม..
วันที่ผมจะได้บอกรักเธอ... มันไม่มีอีกแล้ว
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน อยากบอกให้เธอรู้ว่า
รอยยิ้มของเธอ
น้ำเสียงของเธอ
เสียงหัวเราะของเธอ
ความอ่อนโยนของเธอ
ทุกอย่างที่รวมเป็นเธอ
เราจะคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ และอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
พลอย.. เรารักเธอนะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มออกจากภวังค์ เขารับโทรศัพท์ ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่เต็มใบหน้า
“อื้ม.. กำลังจะออกละ เจอกันที่วัดนะ”
“Because, if you could love someone, and keep loving them, without being loved back . . . then that love had to be real. It hurt too much to be anything else.” - Sarah Cross, Kill Me Softly
วันนี้.. ในที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเธอ ผมไม่เคยคิดเลยว่า เราสองคนจะมีวันนี้
ผมได้แต่แอบมองเธออยู่ห่างๆ ในวันที่เราพบกันครั้งแรก
และใช้เวลาอยู่นานในการคุยกันผ่านเอ็มเอสเอ็น
ผมให้ของขวัญวันเกิดกับเธอ จนได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอที่ส่งผ่านมากับรูปโพราลอยด์น่ารักๆใบหนึ่ง เราจึงได้ยินเสียงกันอย่างเป็นทางการ
เราไปกินข้าวด้วยกัน
เดินเล่นด้วยกัน
ไปเที่ยวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน
ร้องเพลงด้วยกัน
วันวาเลนไทน์หลังจากที่เธอกลับจากฝรั่งเศส ผมจะขอเธอ... และเราจะเป็นแฟนกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จนมาถึงวันนี้... ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเธอ ผมไม่เคยคิดเลยว่า เราสองคนจะมีวันนี้
หลังจากกลับมาจากฝรั่งเศส เธอเริ่มไม่รับโทรศัพท์ เราไม่ได้เจอกัน เราเข้ากันไม่ได้ เธอเริ่มรำคาญผม เราไม่ได้เป็นแฟนกัน จนเพื่อนผมบอกให้ผมตัดใจ
ผมทำได้แค่เพียงรักเธอ ด้วยความหวังเพียงน้อยนิดว่าสักวันเธอจะหันมามองผม และรักผม..
วันที่ผมจะได้บอกรักเธอ... มันไม่มีอีกแล้ว
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน อยากบอกให้เธอรู้ว่า
รอยยิ้มของเธอ
น้ำเสียงของเธอ
เสียงหัวเราะของเธอ
ความอ่อนโยนของเธอ
ทุกอย่างที่รวมเป็นเธอ
เราจะคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ และอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
พลอย.. เรารักเธอนะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มออกจากภวังค์ เขารับโทรศัพท์ ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่เต็มใบหน้า
“อื้ม.. กำลังจะออกละ เจอกันที่วัดนะ”
“Because, if you could love someone, and keep loving them, without being loved back . . . then that love had to be real. It hurt too much to be anything else.” - Sarah Cross, Kill Me Softly