ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี หรือต้องการอะไรจากสังคม ผมแค่อยากมาเตือนสติของใครหลายๆคนที่อาจจะกำลังทำอะไรในชีวิตผิดพลาดร้ายแรงจนไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก  (เนื้อเรื่องทุกอย่างเป็นความจริง มีการเปลี่ยนแปลงชื่อคน สถานที่ และรายละเอียดบางส่วนเพื่อไม่ให้กระทบกับใคร)

2/10/56 เวลา 0.15
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์คู่ใจของผม เมื่อประมาณ5ชั่วโมงที่แล้ว เกิดเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมนอนไม่หลับมันวนเวียนอยู่ในหัวผมจนถึงตอนนี้ จนสุดท้ายต้องตัดสินใจมาหาที่ระบาย ปกติพันทิปกับผมเป็นแค่กระทู้อ่านเล่นตามหน้าเพจเฟสบุคของเพื่อนๆที่มันชอบแชร์เรื่องโน้นนี้มาเรื่อยๆ  ผมไม่เคยเข้ามาเล่นเองจริงๆจังๆซักที แต่พอจะรู้กิตติศัพท์มาบ้าง ว่ามันกว้างขวางมาก และผมอยากจะให้ใครๆหลายคนได้อ่านเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ที่ผ่านมาใช่ชีวิตของผมตลอดเกือบ2ปี

เรื่องมันเยอะมาก ผมจะพยายามเล่าโดยย่อ


ย้อนกลับไปเมื่อ2ปีก่อน
ผมกำลังเรียนอยู่ปี2ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังภาคอีสาน คณะที่ผมเรียนมันช่างชิวโลกเหลือเกิน ผมมีเวลาว่างมากพอที่จะทำโน้นนี่ได้ตามใจ ผมเลือกที่จะทำงานพิเศษ ผมไปทำงานพาสไทม์ที่ร้านนมแถวมอ ก็ได้รู้จักรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อพี่เอกทำงานมาก่อนผมเดือนกว่าๆ พี่เอกเป็นคนรูปร่างดี หน้าตาหล่อ มีสาวๆมาติดเยอะ แต่แกไม่เคยมีแฟนเลยตั้งแต่เข้ามหาลัยปีแรก ยันตอนนี้ปี4แล้ว ทำงานที่ร้านนมกับพี่เอกได้2เดือน พี่เอกชวนผมออก บอกว่ามีอีกที่กำลังขาดคน แถมเงินดีกว่า ทิปแยกด้วย ผมค่อนข้างสนิดกับพี่แกเร็วมาก ผมก็ตามพี่เอกไป ไปทำที่ใหม่ได้ไม่ถึงเดือนพี่เอกโดนไล่ออก เพราะอยู่ๆก็ไม่มาทำงาน ขาดๆลาๆ หายไปวันสองวัน ไม่ยอมบอกที่ร้าน ทำให้ร้านเขาเดือดร้อน ผมโทรถามพี่แกก็ไม่รับสาย จนเช้าวันนั้นอาจารย์ยกเลิกคลาสเรียนผม ผมเลยตัดสินใจแวะไปหาพี่เอกที่หอ เพราะหออยู่ห่างกันแค่500เมตร ไปถึงผมเคาะประตู ไม่มีใครมาเปิด ผมลองตะโกนเรียกก็เงียบ พอโทรหาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์พี่เอกดังอยู่ในห้องแต่ไม่รับ ผมเริ่มใจคอไม่ดี เริ่มเคาะห้องเสียงดัง จนข้างห้องเปิดประตูออกมาดู ผมเลยรีบถาม "พี่ครับๆ เห็นพี่ห้องนี้ออกมาบ้างมั้ยครับ" ผมเล่าเรื่องให้พี่ข้างห้องฟัง จนพี่แกออกไอเดียว่าให้ปีนระเบียง เพราะระเบียงห้องติดกัน แล้วอยู่แค่ชั้น2ก็ไม่เสี่ยงอะไรมาก ผมจึงตกลงปีน พอปีนข้ามไปได้ สิ่งที่ผมเห็นคือ พี่เอกนั่งเล่นเกมอยู่ ผมงงมากว่าอะไร อะไรขนาดนั้น สรุปคือพี่เอกเล่นเกม แล้วใส่หูฟัง ทำให้ตัดขาดจากการได้ยินเสียงภายนอกทั้งหมด

ผลที่ตามมาคือพี่เอกชวนผมเล่นด้วย ทำให้ผมรู้จักว่าเจ้าเกมนี้ชื่อว่า"ฮอน" เริ่มแรกผมว่ามันเล่นยากมาก และไม่เห็นรู้สึกว่ามันจะสนุกอะไร แต่นั่งๆเล่นไป เพราะผมก็ว่างทั้งวัน เล่นไม่เป็นไม่รู้เรื่อง โดนด่าอยู่ทั้งวัน โดนคิลเละเทะ โดนด่าจนผมรู้สึกว่าตูไปฆ่าญาติใครตายฟร๊ะ ยิ่งทำให้ผมเล่นๆๆๆ ถามเทคนิคจากพี่เอก เพราะอยากจะตอกหน้าไอ้พวกเด็กเกรียนที่มาด่าผม มารู้ตัวอีกที 3ทุ่ม นี่ผมนั่งอยู่กับมันไปมากกว่าสิบชั่วโมงในวันแรก

วันต่อมาผมเลิกเรียนบ่ายสามพี่เอกโทรตามผมไปอีก บอกมาเล่นด้วยกันขำๆ พี่แกจะชวนเข้าแคลน ตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจว่าแคลนคืออะไร (เกมออนไลน์ผมเคยเล่นเกมเดียวคือ RAN ผมไม่ใช่คอเกมอะไร เล่นแค่ขำๆ) ผมก็ไป เพราะพี่แกบอกฝากซื้อข้าวด้วย ยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า ไปถึงก็เข้าอีร็อปเดิม นั่งเล่นฮอน ชวนผมเข้าแคลน ดึงเข้ากลุ่มเฟสบุ๊กของแคลนทำให้ผมรู้จักเพื่อนใหม่ๆอีกเยอะ ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นครับ ดูเค้าให้การต้อนรับเราดีมาก ตื่นเต้นที่มีสมาชิกเข้ามาใหม่ มาแนะนำตัว มาคุยเล่น ชวนเล่น นัดเวลาเล่น ผมรู้สึกเป็นอีกสังคมที่ไม่ได้เสียหายอะไร

หลังจากนั้นผมเริ่มไปหมกตัวอยู่หอพี่เอก ทุกครั้งหลังเลิกเรียน(เพราะเน็ตหอผมกาก) ไปนั่งเล่นฮอน ฝีมือผมพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เริ่มรู้ว่าตัวเองเหมาะกับฮีโร่แบบไหน เล่นมาได้เกือบเดือนครับ ผมเริ่มสังเกตว่า ทุกครั้งที่ผมมา พี่เอกก็จะอยู่ตลอด ไม่เคยไปจากห้องเลย ไม่เคยเห็นไปเรียน ผมก็คิดว่าปี4แล้ว เขาคงคาบเรียนน้อย (ผมลาออกจากพาสไทม์หลังจากนั้นไม่กี่วัน)

ตอนนี้ผมเริ่มสนิดกับคนในแคลนมาก แต่หลักๆเลยมี4คนครับ บอย ต้น ปั๊ม หมู เพื่อนสี่คนนี้ ผมไม่เคยเจอตัวเป็นๆกันครับ อยู่คนละที่คนละจังหวัด แต่อายุไล่ๆกันคือ 19-22ปีครับ หมูจะเป็นคนเดียวที่เรียกพวกผมว่าพี่ เพราะหมูเด็กสุด นอกนั้นก็จะเรียกชื่อกันเฉยๆ ไม่ถือว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้องครับ

ชีวิตผมเริ่มเข้าสู่วงจรเกมอย่างเต็มรูปแบบ ตื่น7โมง นอนตี2 ตลอดทั้งวันคือเล่นเกม ถ้ามีเรียนก็ไปเรียนครับ ไม่เคยขาดเรียน ตื่นมาเล่นเกม เล่นๆๆๆๆ ถึงเวลาเรียน ไปเรียน เรียนเสร็จกลับมาก็ไปหมกตัวอยู่ห้องพี่เอก เป็นแบบนี้เกือบๆสามเดือน จนเพื่อนๆและสังคมในชีวิตจริงของผมเริ่มหายไป ปกติเลิกเรียน เพื่อนที่ห้องเรียนจะชวนไปกินข้าว ไปสัพเพเหระกันเรื่อยเปื่อย แต่ตอนนี้เวลาเพื่อนชวนผมก็จะบอกไม่ว่างๆ มีธุระ จนสุดท้ายพวกมันเลิกชวนผมแล้วครับ 5555

แล้วผู้หญิงที่ผมตามจีบตั้งแต่ปี1 เพราะผมหายหน้าหายตาไปจากเธอ ไม่ติดต่อ ไม่ไปเจอ เธอชวนไปไหนก็ไม่ไป ไปด้วยก็เร่งๆเธออยากจะกลับไวๆ เธอโทรมาหาผม ผมก็บอกยุ่งอยู่ แปปนะๆ 10นาทีโทรกลับ แต่ผมก็ลืมไปซะทุกครั้ง มานึกขึ้นได้ก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว พอผมโทรไปเธอก็ปิดเครื่องหนีไปแล้วครับ จนครั้งสุดท้ายเธอโทรมาหาผม ผมรับแล้วกำลังจะพูดเหมือนทุกๆครั้ง แต่เธอพูดสวนขึ้นมาเร็วมาก ถามว่า ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมตอบไปตามความจริงว่าเล่นเกมครับ เธอถามว่าเกมอะไร เล่นกับใคร ตั้งแต่เมื่อไร ผมก็ตอบไปตามความจริงทุกอย่าง เธอถามผมว่าเมื่อไรเล่นเสร็จโทรกลับมาหาเธอนะ เธอไม่อยากกวนผมตอนเล่น เพราะดูผมไม่มีสมาธิจะคุยกับเธอเท่าไร ผมบอกเธอไปตามความเคยชินว่า อีกไม่เกิน10นาที แปปๆๆนะ เดี๋ยว10นาทีโทรกลับไปเลย  

ก่อนวางสายเธอบอกกับผมว่า วิทเปลี่ยนไปมากรู้มั้ย จากที่เรารู้จักกันมาปีกว่า ถ้าวิทยังอยากคุยกับหมิว อีก10นาทีที่วิทบอก ก็โทรกลับมาหาหมิวหน่อยนะ ผมก็เล่นเกมของผมต่อ หันมองนาฬิกาอีกที มัน35นาทีแล้วครับ มันเร็วมาก คือเหมือนผมพึ่งจะวางสายไปเอง ผมรีบโทรกลับหาเธอเลยเธอไม่ปิดเครื่องครับ แต่เธอไม่รับสายผมเลย ผมโทรอยู่3สาย เธอไม่รับ ผมก็ไม่โทรต่อ หันมาเล่นเกมใหม่ คิดในใจว่า เดี๋ยวเธอก้โทรมา ไม่เดี่ยวพรุ่งนี้ผมค่อยโทรไป


แต่ถ้าผมรู้ว่า ครั้งนั้นจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของผม ผมคงจะทำอะไรๆให้มันดีกว่านี้ ครับ เธอไปจากผมแล้วครับ ถามว่าตอนนั้นผมเสียใจมั้ย ก็เฮิร์ตอยู่สองวันครับ แล้วก็กลับไปเล่นเกมเหมือนเดิม แต่ถ้าถามตอนนี้ ผมเสียใจมากครับ ที่ปล่อยผู้หญิงคนนี้หลุดมือไป เธอน่าตาน่ารักครับ มีคนเขามาจีบเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่เคยสนใคร ทำตัวดี มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ผมชอบเธอที่ตรงนี้  แต่เธองี่เง่าเอาแต่ใจกับผมมาก เพราะผมชอบตามใจเธอ บางทีก็ทำผมปวดหัวจนแทบจะระเบิด เราไม่ใช้คำว่าแฟนกัน แต่เราก็ไม่ได้ต่างจากคนเป็นแฟนกันเลยแม้แต่นิดเดียว เธอมักจะทำให้ผมปวดหัวได้ตลอด แต่เชื่อมั้ยครับว่าผมรักเธอแบบไม่มีข้อแม้ และอยากจะอยู่กับเธอไปจนแก่ ถึงจะปวดหัวแต่ถ้าปวดหัวเพราะเธอ ผมยินดีครับ ดีกว่าไม่มีเธออยู่ข้างผมแบบตอนนี้


เมื่อเดือนก่อนผมมีโอกาสได้คุยกับเธอ หลังจากไม่คุยกันมาเกือบ2ปี ตอนนี้เธอสบายดีครับ มีคนดีๆที่คอยดูแลเธออยู่ เอาใจใส่ และเธอแฮปปี้กับคนนี้มาก เธอบอกผมว่า วันนั้นเธอนั่งรอโทรศัพท์ของผม ถ้าเลยเวลาที่ผมบอก ทุกๆครั้งเธอจะเปิดเครื่องเลย แต่ครั้งนี้เธอตั้งใจเปิดไว้ เพราะอยากจะรู้ว่าผมจะโทรมาตอนไหน และโทรหาเธอกี่ครั้งถ้าเธอไม่รับสาย เธอบอกผมช้าไป25นาที เป็นครั้งที่ร้อย แต่ผมโทรตามเธอแค่3ครั้ง แล้วไม่โทรอีกเลย กลางคืนก็ไม่โทร วันถัดไปก็ไม่โทร (เพราะผมติดเกมหนักมากตอนนั้น รู้สึกว่าแค่มีเกมก็แฮปปี้แล้ว) จนเธอตัดสินใจแน่แล้วว่า ถ้าอยู่กับผมนับจากวันนี้ไป เธอคงต้องตรอมใจตายเพราะความไม่ใส่ใจของผมอีกแน่นอน เธอตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น แต่เธอบอกว่ากว่าจะเริ่มต้นกับคนนี้ เธอรอผมอยู่นาน รอว่าผมจะมาง้อมั้ย มาคุยกับเธอมั้ย มาปรับความเข้าใจหรือแก้ตัวอะไรกับเธอ ให้เธอรู้สึกดีขึ้นมั้ย ถ้าบอกจะเลิกสนใจเกมมากกว่าเธอ เธอก็จะยอมกลับไป แต่นี่ผมไม่ยอมทำ ผมเองก็ยังเจ็บใจตัวเองมาจนถึงวันนี้ครับ...

จบเรื่องของผม มันช่างเล็กน้อยมาก